De eerste drie afscheidsconcerten in Groningen zitten er op. Elke avond vele duizenden enthousiaste maar ook diep ontroerde Groningers in de Martiniplaza, waar we dit jaar voor het 25ste achtereenvolgende jaar de reeks van 52 concerten volmaakten. Staande ovaties, een ware bloemenzee, maar ook veel tranen. Vooral gisteren,op de laatste avond, zag ik in het licht van de buhne tijdens het laatste lied duizenden tranen over al die Groningse wangen biggelen. Het was gewoon een beetje doodgaan, mijn hart brak in tweeën.

Maar het was tegelijkertijd hartverwarmend om te zien dat zovelen echt van je houden. Al die tranen geven aan dat we iets voor die mensen betekend hebben, en is dat niet de mooiste erkenning voor een artiest aan het einde van zijn carriere ?  Dat geldt trouwens wederzijds. Ook wij hadden het er moeilijk mee. Ook ik moest een traantje wegpinken, en de zwaar aangeslagen Carola waarmee ik samen van de bühne liep had een brok in haar keel. Hoe overleeft een mens deze afscheidstour zeiden we tegen elkaar, naar de kleedkamer lopend. “Scheiden doet lijden” zei een antiek liedje vroeger al. Het doet echt pijn om afscheid te nemen van al die mensen waaraan je in feite alles te danken hebt, die je zoveel genegenheid hebben gegeven al die jaren, en de grootste pijler vormen onder het immense succes dat BZN ten deel viel. Ik kan niet uitleggen wat er door mij heenging toen we daar met bloemen zwaaiend van ons publiek afscheid namen en voor de laatste keer van die Groningse bühne afliepen.

Tijd om in de kleedkamer even te bedaren van al die heftige emoties en even na te praten had ik gisteravond helaas niet. Een van m’n neven trouwde en ik wilde hem en zijn vrouw beslist nog op zijn bruiloft feliciteren. Onze kapper Aart die ook foto’s van het concert voor ons maakte, was bereid om mij met een sneltreinvaart naar Volendam terug te rijden. Ook Jan Keizer reed mee. Het was vrij stil in de auto terug, we waren er nog steeds beduusd van. Ik zal eens kijken of ik later op de dag wat foto’s van gisteravond kan plaatsen. 

De kop is er af. Het eerste concert van de final tour zit er op. Wat een emotie, bij ons, maar ook in de zaal. Ik zag links en rechts menig traantje weggepinkt worden, en zelf had ik het af en toe moeilijk mee. Van alles schiet door je hoofd, vooral bij het zien van sommige beelden, zoals tijdens de Troubadour, het lied voor onze onvolprezen overleden gabber Dirk v d Horst. Ik vond de beelden van Dirk prachtig. John Meijer die de voor het hele video gebeuren gezorgd heeft, verdient hiervoor een grote pluim.We hadden bezoek van de mensen van onze platenmaatschappij en van de vroegere directie die er tradie van gemaakt hebben om de aftrap in Groningen mee te maken ook na hun pensionering.Dat mag misschien wel een bewijs zijn van de leuke sfeer waarin we jarenlang met al die mensen gewerkt hebben. 

We hebben nog wel wat kleine probleempjes met het repertoire, maar die gaan er de komende dagen ook wel uit. Zo vonden we de akkoustische set wat aan de lange kant, in de auto vanmiddag op weg naar Groningen zullen we bepalen welk liedje geschrapt gaat worden. Tijdens de drumact waar Jan en ik op grote toms aan meedoen heb ik mijn linkerwijsvinger geblesserd, ofwel geplet. Met gitaarspelen had ik er later behoorlijk last van. Vanavond misschien handschoenen gebruiken? De filmpjes sloegen gelukkig goed aan bij het publiek tot mijn grote genoegen. We konden niet inschatten hoe dit nou zou over komen. 

Zojuist werd ik over gisteravond live in de radiouitzending van Tros Gouden Uren op radio 2 geinterviewd door Daniel Dekker. Ook had ik tijdens dit interview een leuk gesprek on-air met Frans Bauer die in de Tros studio aanwezig was. Frans vroeg zich af wat onze fans van het stoppen vinden en hoe ze er op reageren. Ik had het over de traantjes die ik zag her en der.

En dat tijdens het laatste concert ook mijn laatste noot op de buhne zal klinken, dat ik definitief zal stoppen met optreden. Niet omdat ik, zoals Frans vroeg, niet meer van muziek hou, maar dat daar, waar het voor een vocalist heel makkelijk is om na BZN te scoren met dat waar je in BZN populair mee geworden bent, dit niet geldt voor een instrumentalist. Als ik morgen met mijn basgitaarkunstjes de theaters in zou trekken zal ik waarschijnlijk door de politie verwijderd worden. Van Jan Keizer is bekend dat ie z’n populariteit aanwendt t.b.v zijn solocarriere, en Carola heeft ook die mogelijkheid als ze zou willen. Als instrumentalist zou je echter in een andere band moeten gaan spelen, en weer beginnen bij af.  Die stap terug op mijn leeftijd na zo’n indrukwekkende carriere wil ik niet meer maken. Los nog van mijn leeftijd die een dergelijk stap ongeloofwaardig maakt, wil ik niet meer net zoals vroeger in een broodbandje bovenop het biljart van Ome Piet in het buurtcafe op de hoek optreden. Die tijd heb ik gehad. Ik prijs me gelukkig dat BZN me financieel zoveel heeft gebracht, dat ik me dat ook kan permitteren. Jammer genoeg geldt dat niet voor alle leden van de band.

Vanmiddag en ook morgen gaan we weer op pad naar Groningen, en geloof me maar, we hebben er echt zin in. Gisteren waren we nog heel er met onszelf bezig, je  bent dan nog erg geconcentreerd op je partijtje en de changementen, maar na verloop van tijd hebben we meer oog met en voeling voor de zaal. Het wordt weer gezellig vanavond !!