Maandelijks archief: september 2010

Afscheid Ombak Putih, terug in Bali, en van Bali naar Darwin (Australie)


Kleindochter Sophie en zoon Sander jarig

Eergisteren was onze schoondochter Sophie jarig, gelukkig hadden we ontvangst, zodat we haar konden feliciteren met haar 6de verjaardag. We hebben voor alle jarigen tijdens onze afwezigheid een kadootje achtergelaten bij het “verjaardagsmannetje”. Sophie had een wereldbol gekregen en meldde trots dat ze nu wist waar wij zaten; in dat rode land op de wereldbol. Ook onze oudste zoon Sander hebben wij kunnen feliciteren met zijn 39 ste verjaardag. Vanaf deze plaats wensen wij ze allebei nog vele jaren in gezondheid toe.   

Afscheid Ombak Putih en terug in Bali

Onder: Met pijn in het hart namen we afscheid van de Ombak Putih, de bemanning en medepassagiers waarmee we een fantastische reis beleefden. Een absolute aanrader, voor een ieder die eens wat anders wil zien of meemaken.
 

Onder: Voordat we weer met onze Ombak Putih in Bali terugkeerden maakten we nog een kleine zwem en snorkel stop op het eilandje Gilli Nanggu – zie onder – niet ver van Bali, en toen konden we echt de koffers pakken.

Onder: Terug in hetzelfde hotel in Bali, waarin we al verbleven voordat we met de Ombak Putih vertrokken besloten we de omgeving eens te verkennen op de fiets. Deze waren voor een luttel bedrag te huur in ons hotel. We konden deze gelegenheid meteen te baat nemen om weer te wennen aan links rijden, wat ons in Australie onbeperkt te wachten staat.

Onder: We waren 28 jaar geleden al eens eerder in Bali; het Bali Beach hotel was toen net gebouwd als prestige object van de Indonesische regering. Wij namen er toen een kijkje en waren verbouwereerd van zoveel luxe. Het is nog steeds het enige gebouw dat boven de palmbomen uitsteekt – een heilige grens voor bouwers in Bali- .We fietsten er nu ook weer naar toe, maar waren veel minder onder de indruk. Het gebouw is vervallen en verwaarloosd; de betonrot zit er in! Het lijkt allemaal meer dan het is; zo bevindt zich juist naast dit befaamde hotel het wijkje rechts, waar “enige” motorfietsen en scooters geparkeerd staan.
 

Onder:Toen we rondliepen in dit gebouw vergeven van de odeur van vergane 5 sterren glorie, zagen we de barbershop. Van deze gelegenheid heb ik meteen maar eens gebruik gemaakt om mijn haar te laten knippen. Het moet gezegd; daar mankeerde niets aan. (aan de kapster bedoel ik) 

Onder: Al fietsend door Bali, net als trouwens in de andere Indonesische eilanden kom je op straat van alles tegen. Zoals links een bruidspaartje en rechts een geimporteerde dragon uit Komodo. Of is ie nou uit hout gesneden?

Onder: Langs het strand van Sanur zagen we overal dit soort bootjes liggen. Tegen betaling van een klein bedragje kan je hierin rondgevaren worden.

Onder: Met een van de vele taxi’s die buiten het hotel op klandizie wachten reden we naar een van de bezienswaardigheden van Bali : De Tanah Lot Tempel, die in het water gebouwd is. Het was somber, want het regende, maar nog los daarvan waren we niet onder de indruk van deze tempel. Hij ziet er smerig en zwart uit. Net als al die duizenden andere tempels en tempeltjes op Bali. Niet goed onderhouden en heel bouwvallig. Ze gaan slordig om met hun culturele erfgoed, die Hindoestanen op Bali

Onder: Met een andere taxi reden we een dag later naar het in het Noorden van Bali gelegen Tukadjuwuk, bekend om de prachtige “terrasvormige rijstvelden” oftwel Sawa’s. Met behulp van gecompliceerde irrigatiesystemen worden de padi – jonge rijstplantjes – van hun levenswater voorzien. Dit is voor ons de landschappelijke highlight van Bali.

Onder: Een grote vallei is aan alle kanten bedekt met deze sawa’s

Onder: Sawa’s.

Onder: nog meer Sawa’s

Onder: Een culturele highlight van Bali is de “Ketchack of apendans” die op meerdere plaatsen in Balie wordt opgevoerd. Wij hadden deze traditionele voorstelling over de strijd tussen goed en kwaad al een keer gezien, 28 jaar geleden, maar werden die avond allebei gekweld door een darminfectie, waardoor de voorstelling toen een paar keer onderbroken werd.Daar hadden we nu gelukkig geen last van.

Onder: Een grote groep van wel 50 dansers en danseressen is bij deze Ketchack dans, die iedere avond van half 7 to half 8 wordt opgevoerd betrokken.

Onder: Aan het einde wordt een van de deelnemers in trance gebracht. Hij rent al een dolleman door een stapel in brand gestoken kokosnotendoppen. Als ik het goed zag ging hij ook nog eens op deze gloeiend hete stapel kokosnoten zitten. Je zal dit maar elke avond voor de dagelijkse boterham moeten doen.

Onder: We kozen voor een verblijf in Bali omdat de Ombak Putih tussen Bali en Flores vaart. Bali is echter niet veel meer dan het Aziatische Benidorm met veel Nederlandse zonaanbidders. Alleen met meer los rondlopende kippen en ander gedierte, en vooral veel vuilnis op straat en in het water. Niemand ruimt iets op; er lijkt ook geen vuilnisophaaldienst te zijn. En wat je wel ziet: vooral…. veel brommers scooters en motorfietsen. Elke Balinees heeft wel zo’n ding. – zie onder – Wij zagen zelfs motorfietsen met daarop vader, moeder en 4 kids tussen zich in.

Darwin (Noord- Australie)

We hadden een nachtvlucht van Bali naar in Noord Australie gelegen Darwin. Bij de douane in Bali raakten we een paar kostbare flacons kwijt. Meer dan 100 ml is verboden, we hadden het kunnen weten.

Onder: Na een vermoeiende reisdag en nachtvlucht kwamen we om 4:30 uur s’ nachts aan in ons hotel in Darwin. Om 7 uur s’ schrokken we ons rot. Het leek het alsof de wereld verging. Alsof er een raket werd afgeschoten zo’n enorm kabaal, en het stopte niet meer. Uit ons raam gekeken zagen we de enorme bouwput naast ons hotel, waarin honderden bouwvakkers aan het werk waren met drilboren en dat soort zaken…..  – Ik maakte er met m’n slaperige kop toch maar even gauw dit plaatje van. Op onze hotelvoucher stond vermeld dat enige werkzaamheden in de nabijheid van het hotel plaatsvonden.  

Onder: In Darwin kochten we de volgende dag als eerste een mobiel internet modem  en een prepaid kaart, daarvoor zat ik bijna de hele dag in het communication centre van provider Telstra, zulke dingen gaan niet zomaar; je moet een paar keer terug omdat het niet in een keer goed werkt, maar nu functioneert het prima allemaal. Darwin is een gezellig provinciestadje met vele winkels en leuke gezellige terrasjes waar we ’s avonds gezellig zaten en aten. 

Onder: We haalden onze 4WD bushcamper op in Winnelie in de buurt van Darwin. De gebruiksaanwijzing van dit “beest” moesten we vernemen middels een DVD speler die we kregen aangereikt. Eventuele vragen konden we daarna nog stellen, maar we besloten het on the road wel uit te vinden. Toen gingen we dan definitief op pad.

Onder: De eerste Caravcan park was in Litchfield National Park; het was in the middle of nowhere. Op het receptiegebouwtje staat aangegeven waar we precies zijn.

Een uniek moment voor de Tuijpjes: WE ZAGEN DE EERSTE KANGAROO LIVE !!

Onder: Op ons Caravan Park in het Litchfield National Park zagen we plotseling een kangaroo op onze campsite bij het hek. Later zagen we er nog meer weghoppen maar dit was de eerste die ik met m’n telelens vastlegde . Een vreemd gezicht om dit dier dat je alleen kent van TV dan eens in het echt te zien, en vooral in het wild !!

Komyo, Sumbawa, Satonda en Lombok

Sailing

Onder: Het varen met de Ombak Putih en het aanlanden op exotische strandjes, waar we dan een half uurtje zwemmen of snorkelen  begint ons heel goed te bevallen. Als Mary snorkelt  trek ik er met de camera op uit, een warme maar ook dankbare klus, zoals op onderstaande foto te zien is.
 

Onder: Het ontbijt, de lunch en het diner gebruiken we op het achterdek, het eten is uitstekend en zeer afwisselend; een buitengewoon plezierige bezigheid met hier vlnr: de Zwiters Sonja en Marc, de Nederlandse reisleider Frans, Mary, Jan en de Amerikaanse Kim. Vanwege de verschillende nationaliteiten sprak iedereen in het Engels met elkaar.

Onder: De Ombak Putih met volle zeilen gefotografeerd vanuit een tenderbootje. Wat een beauty !



Sumbawa

Na een paar dagen varen we de grote afstanden nu s’ nachts; dat geeft wel meer geluid maar door de wijn horen we daar niets van.Wat is wijn toch multifunctioneel – en lekker – ! Zo lopen we s ‘morgens vroeg op het eiland Sumbawa de baai van het plaatsje Bima binnen, en gingen er van boord. In dit tamelijk drukbevolkte maar afgelegen dorpje komen bijna geen toeristen merkten wij. We bezochten er o.a de markt, en ofschoon we op het gebied van “ rommelmarkten” in derde wereld landen wel het een en ander gezien hebben, was dit toch heel bijzonder.

Onder: Massa’s vrouwen van alle leeftijden met of zonder kinderen, die in het plaatsje Bima, te midden van een krioelende mensenmassa  in een ondefinieerbare stank, zittend op de grond in drassige modder-  hun etenswaren of andere snuisterijen aan de man proberen te brengen.

Onder: De ondraaglijk stank en de smerige chaotische omstandigheden zorgden er in elk geval bij mij voor dat ik die middag mijn eten even niet lustte. De openlucht kippen slachterij en de wijde omgeving ervan, waren daar voor een groot deel debet aan. In de buurt lagen overal verhandelde partijtjes nog levende kippen met de poten aan elkaar gebonden op straat.Klaar voor de slacht.  Iedereen liep daar gewoon doorheen en langs zonder er naar om te kijken – zie helemaal linksonder -.Wat een slecht en ondankbaar leven hebben die kippen hier.


Onder: Helemaal een gekke gewaarwording was het “headbangen” in het iets zuidelijker gelegen bergdorpje Ntori, waar wij als aliens werden binnengehaald door de plaatselijke bevolking. Iedereen van onze groep dacht eerst nog van een grapje voor toeristen, maar die komen alleen van de Ombak Putih, één keer per week;  het bleek bizar genoeg helemaal echt te zijn, zelfs met wedstrijden. We werden naar een soort dorpspleintje gebracht, dat als strijdperk fungeerde. Hier zitten we dan: “let the games begin”


Onder:  Een bizar tafereel! Eerst één man, later twee mannen, stonden met hun hoofden naar voren gestrekt in de aanvalshouding klaar, terwijl een andere strijder van een afstandje hard rennend, daar in volle vaart met zijn hoofd naar voren tegen aan knalde. Je kon de plof van de botsende schedels op tientallen meters afstand horen. Wij zouden na zo’n knal meteen 112 bellen , maar deze knapen betrokken direct de aanvalsstellingen opnieuw om nog eens , en nu nog harder, met een noodgang tegen elkaars koppen te knallen. De strijders namen lachend afscheid van ons; er zijn in het dorp geen hersenbeschadigingen bekend, maar wij liepen verbijsterd naar de bus terug. De onderstaande foto’s werden gemaakt op het moment van de impact, daarom is de snelheid niet te zien.

Onder: Net na het headbangen zag ik dit verlegen 8 a 9 jarige filmsterretje “in de dop” staan. Wat een mooi koppie!

Onder: Een van de vele paradijselijke plekjes waar we aanlandden om te  verkoelen in het water


Satonda en Moyo Island

Vroeg in de morgen meerden we af bij het vulkaaneiland Satonda, waar we in het kratermeer zwommen. In verte zagen we steeds de gigantische Tombora vulkaan die in 1815 de grootste eruptie in de geschreven geschiedenis op zijn naam schreef. Deze later niet meer actieve vulkaan had ik graag even bezocht, maar dat blijkt een hele operatie te zijn die wel 3 dagen duurt. Niet dus ! Vlakbij deze Tambora landden we tussen het zwemmen en snorkelen door, aan op het mooie Moyo Island, waar we een barre wandeling maakten door een vrij ondoordringbaar woud, waar honderden “vliegende honden” – grote vleermuizen met een vleugelwijdte van zo’n 1,5 mtr – in de boomtoppen hingen. Wij naderden geruisloos maar door het geschreeuw van een paar apen vlogen ze plotseling allemaal op. Een kolossaal, en bijna beangstigend gezicht.

Onder: Honderden zogenaamde “Vliegende honden”; grote vleermuizen met een wingspan van 1,5 mtr hangen in de bomen op Moyo Island -linksonder -. Door het geluid van krijsende apen vlogen ze ineens allemaal op -rechtsonder.

Onder: Een close up van deze fraai uitziende, maar toch ook wel angstaanjagende vleermuizen


Lombok

Op het vulkaaneiland Lombok komen niet veel toeristen; alleen aan de westkant zijn een paar hotels en komen dagjesmensen uit Bali. Het oosten van Lombok is tamelijk afgelegen, vooral het aangrenzende binnenland. Je bent er echt in de middle of nowhere. Onze boot is een van de weinige reguliere bezoekers die er eens per week aanmeert. Wij reden na aankomst meteen in de gereedstaande bus naar het plaatsje Pengadangan, en kregen daar een echt koninklijke ontvangst. Een gezelschap van wel zeker 50 dansers en muzikanten wachtte ons bij aankomst van onze bus op. Onder luid getrommel werden we naar een klein dorpspleintje gebracht, waar speciaal voor ons een show werd opgevoerd die zijn weerga niet kent. Zelfs een groot aantal locals was toegestroomd om het spektakel te bekijken. Het opvoeren van een dergelijke show met zo’n 50 dansers en muzikanten zou bij ons een bijna onbetaalbare act zijn. Hier werd ie voor speciaal voor ons groepje van 13 personen opgevoerd. Ik weet niet wat Frans ervoor tipte, maar dat is vast geen duizenden euro’s.

Onder: Het hele dorp liep uit om ons te verwelkomen. Let eens op de mobiele geluidsapparatuur van de fluitspeler rechtsonder op de foto. Links het huisje waar deze muzikant net nog voor zat. Je komt ogen tekort hier.

Onder: Eerste rang, op de rand van een soort houten bordes gezeten, volgden we show die speciaal voor ons werd opgevoerd. Er was echt geen enkele toerist in het hele dorp te bekennen. Dat maak je mee als je met zo’n zeilschip een inheems haventje binnenloopt. 


Onder: de complete lokale bevolking inclusief rijke kinderschare was uitgelopen om de show te komen bekijken. Door mijn rijke reis ervaring beschouw ik dit soort evenementen altijd als kermisattracties voor toeristen, die de Tuijpjes normaal links laten liggen, maar die kwalificatie kon ik er deze keer niet aan geven.


Busje komt zo, busje komt zo…..

Nog onder de indruk van deze heftige verrassing bezochten we een aantal andere plaatsjes in de buurt. De angst voor vreemde bacteriën nam na dit bezoek grote vormen aan, maar de lunch in een klein lokaal schuurtje beviel best. Op de terugweg, na zo’n kwartiertje rijden, stopte de motor van de bus ermee. Op de drukke hoofdweg staand gingen alle motorluiken in de bus open, waarna de tweekoppige bemanning van het zeer oude voertuig heftig zwetend aan het object begon te sleutelen.

Onder: De motor van de bus stopte er ineens mee. De bemanning haalt de luiken open en wij staan buiten te wachten. Het is in 10 minuten opgelost beloven ze 


Onder: Na 10 minuten meldden de in hun zweet badende sleutelaars trots de klus geklaard te hebben. We klommen weer aan boord, maar de pret duurde niet lang. Weer stopte de motor, werden de luiken geopend en weer wachtten we 10 minuten tot we weer naar binnen konden. Onze tweede halte!


Onder: Het begon ineens vermakelijk te worden, want nog geen minuut later was het weer raak. Reisleider Frans raakte zichtbaar geïrriteerd, en gaf de mannen nog een laatste kans. Die werd met twee handen aangepakt.De Marokkanen en de Amerikanen duwden onze bus voor zekerheid van de hoofdweg af. Onze derde halte !

Onder: Nog geen twee minuten na de laatste “reparatiebeurt” stopte het kreng opnieuw. De desperate chauffeur en zijn mecanicien smeekten de reisleider nu om clementie; ze meldden na een laatste onderzoek het nu zeker te weten: te weinig brandstof ! Er werd een vriend van het inmiddels door de smeerolie pikzwart geworden chauffeurs koppel gemobiliseerd,  die na een kwartier op een brommer kwam aan gesjeesd met een plastic fles vol brandstof. Onze vierde halte !



Onder:
Wij hadden ons geloof in een goede afloop al verloren, en onze angst bleek gegrond, toen na de “brandstof injectie” de oude bus het voor de laatste keer begaf.  De voorbijkomende openbaar vervoer bus werd nu door Frans aangehouden; probleem, te klein voor ons allemaal ! Op advies van de chauffeur ging daarom een aantal mensen van onze groep op het dak van de bus mee; een heel normaal gezicht hier overigens. Onze bus bleef achter, de bemanning gaf het nog niet op. Ze bleven achter op onze vijfde halte !

 

Onder: Bij een van de roadblocks werden we door politiemensen aangehouden; de dakzitters moesten naar beneden komen; het was een illegale rit die ze maakten. Onze zesde halte ! Wat een idiote belevenis, een complete slapstick, we hebben er smakelijk om gelachen later op de boot.

Onder: Omdat we weer teruggaan naar Bali en er een einde gaat komen aan deze schitterende trip met de Ombak Putih die op de achtergrond zichtbaar is, wilde ik vandaag besluiten met deze foto, die Mary van mij maakte op het tropische eiland Komyo, afzien mannee….