Jaarlijks archief: 2008

Mac en kerst

Op de eerste plaats wil ik alle lezers van dit journaal, en zeker alle BZN fans die ons een kaartje hebben gestuurd nog een fijne 2de Kerstdag wensen. De algemene beste wensen digitaal versturen vóór 1ste Kerstdag lukte ons niet wegens een ingrijpende computerstoring die het contact met de buitenwereld voor ons volledig afsneed. Woensdag was ik met mijn Mac computer bij de leverancier/servicedienst in Uitgeest, daar bleek een onderdeel van de systeemschijf verbrand te zijn. Op deze schijf staan – of stonden,- naast het Leopard besturingssysteem al onze correspondentie, downloads, adressenbestanden, E-mail verkeer van de laatste 10 jaar, en de bibliotheekstructuur van een verzameling van 12.000 fotos. Er wordt nu gezocht naar vervangend onderdeel opdat dan misschien toch nog de data op de schijf uitgelezen kunnen worden. Toen de service monteur met de zwartgeblakerde harddisc op mij afliep leek het wel of er een klap met een bijl op me af kwam, en of ik vervolgens naakt en wel op straat gesmeten werd. Een complete knock-out volgde. Het duurde zeker een paar minuten voor ik weer bij m’n positieven kwam. In het rijtje waarin ook het verliezen van je mobiele telefoon en het wegraken van je creditccard hoog noteren, scoort een computercrash toch wel het hoogst”. De nachtmerrie van de moderne Homo Sapiéns. Wat een onvoorstelbare sores geeft dit, en wat zijn we tegenwoordig toch afhankelijk van al die moderne apparaten om ons heen.

“Ja Jan, dan moet je maar een dagelijkse back-up maken,” zei de toevallig passerende Ton de Boer tegen me in de winkel in Uitgeest. Ton zat heel vroeger samen met Dirk van der Horst in de Zaanse band De Teckels. “In de Mac zit standaard software waarmee dit back-uppen automatisch gebeurt; er moet alleen een externe harde schijf op aangesloten worden en klaar is Kees”, vervolgde Ton, die veel foto’s en verhalen over zijn vriend Dirk van der Horst op zijn weblog —  http://web.mac.com/tondeboer — heeft staan.  Ik heb die schijf nu op mijn Mac aangesloten; over: “als het kalf verdronken is dempt men de put” gesproken. 

Gisteren waren we met kleinzoons Jan en Kees bij de kerstviering in de Volendamse Mariakerk waar hun moeder Tamara met haar nichtjes de muzikale omlijsting verzorgde. Onder begeleidng van twee muzikanten waaronder hun neef, zongen de “Propjes”,- de bijnaam van dit fraaie zanggezelschap,-  de mooiste kerstliederen. Het was een lust voor het oog en oor. Er was lang gerepeteerd om dit kwalitatief hoge niveau te bereiken; zelfs de moeilijkste meerstemmige harmonieën werden niet geschuwd, en met perfectie uitgevoerd. Aan belangstelling geen gebrek; de Kerk zat letterlijk en figuurlijk propvol, maar toch is het jammer dat ze hun zangkunsten maar één keer vertoonden.

Onder: De zingende nichtjes Tiny, Anneke, Sharon, Roos en Tamara: “De Propjes”, omdat hun familie de bijnaam Prop heeft. Geef toe: Het kan beroerder allemaal!

 

Het was een ook in andere opzichten bijzondere viering, want de pastoor uit Monnickendam, die de door ziekte afwezige pastoor van der Hulst verving, maakte er een gezellig samenzijn van. Hij maakte, wat heel ongebruikelijk is, zelfs grapjes waar de volle kerk hard om lachte; bijvoorbeeld na het voorlezen van de lange rij overledenen vroeg hij zich hardop af : Zijn er nog Volendammers over ? Ook liet hij de kerkgangers elkaar een hand geven, jawel, – het lukte – en liedjes zingen, en vroeg hij zelfs tot 2 keer of er niet harder gezongen kon worden. Tot grote hilariteit van de aanwezige kerkgangers merkte hij om deze roep naar zangvolume kracht bij te zetten nog op: “Als ik hier vanavond langs de kroegen loop hoor ik jullie ook hard zingen” Aan het einde van de dienst kreeg hij een groot applaus van “zijn publiek”, dat met een warm kerstgevoel huiswaarts keerde.

Onder: Het altaar in de Mariakerk gistermorgen, met in het midden de grappende pastoor. Over bijnamen gesproken; de lachende misdienaar rechts is “Kees Saus”. Hij is de zoon van goede vrienden van ons, en heet eigenlijk Kees Kwakman, maar zo kent niemand hem. Als wij de familie bellen, en Kees neemt op, dan horen we: ” Met Saus zelf”. 

Mary en ik gebruikten ons Kerstdiner eens voor de afwisseling bij onze favoriete plaatselijke Chinees Riksja. Het was er heerlijk rustig en het eten was voortreffelijk. Zelden proefden we zulk lekker lamsvlees en zo een verse zeebaars. Het was echt een culinaire hoogstand. We vertrekken vannacht naar de sneeuw, maar de ziekenboeg ligt bijna vol. Kleinzoon Nico hoest momenteel echt heel erg en is maar net koortsvrij; met Thijs gaat het al weer wat beter, maar zijn zusje Sophie heeft koorts en is continue aan het overgeven. Als dat allemaal maar goed gaat komen. Zoon Vincent belde net al dat hij wat later gaat afreizen, in de hoop dat Sophie dan opgeknapt is.    

    

    

Oppas en slimme babies

Gistermiddag had ik een paar uurtjes de oppas op kleinzoon Nico. Het valt mij dan altijd weer op hoe razend snel peuters van nog maar nauwelijks 1 jaar oud alles leren. Zowel motorisch, maar ook bijvoorbeeld qua taalgebruik. Nico herkent net als ongetwijfeld al zijn leeftijdgenootjes allerlei figuren in prentenboekjes en weet daar dan feilloos de juiste namen bij te noemen. Daar komen toch heel wat disciplines bij kijken. Het ontdekken van de Nederlandse taal en dingen namen geven moet voor die kleintjes toch hetzelfde zijn als voor ons het leren van Arabisch of Chinees, en dat is toch opmerkelijk voor – eigenlijk nog – een baby, die het overgrote deel van zijn nog korte leventje in zijn wiegje heeft geslapen. Bovendien hebben wij volwassenen ons volle verstand; boekjes, leraren en allerlei andere communicatiemiddelen die ons bij het leren ten dienste staan. Ook bij mijn eigen kinderen heb ik dit verschijnsel – dat elke ouder moet herkennen – waargenomen. Een zogenaamde steile leercurve in de eerste levensjaren

Zo kan ik mij nog goed herrinneren dat ik eens de snackbar “De Chardo” bij ons in de buurt binnenliep, met mijn oudste zoon Sander – het moet zomer 1972 geweest zijn, want hij was nog een piepjonge baby – , in mijn armen. Plotseling klonk de nieuwste hit van BZN uit de jukebox, waarop Sander ineens enorm begon te reageren. Ik dacht eerst nog dat ik het me verbeeldde, maar ook de klanten naast mij merkten het op en begonnen te lachen. Sander had die liedjes wel vaak gehoord natuurlijk, want in die tijd werden bij ons thuis de nieuwe BZN platen grijsgedraaid; en ook bij mijn ouders lustten ze er toen wel pap van. Maar dat het in mijn armen slapende babietje in die snackbar de melodie de sound of misschien wel de tekst van BZN herkende heb ik nooit meer kunnen vergeten. Ik was stom verbaasd.

Onder: Kleine kinderen worden groot. Een foto van vorig jaar toen ik met mijn 3 zoons een paar dagen in Hochsölden was om te skieën. Vlnr: Kees, Vincent, Sander en mijn persoon in het hotel tijdens een gezellig nazitje. De weerberichten voor de Alpen zien er heel gunstig uit de komende dagen, dat wordt weer dikke pret!    

  

Vandaag had ik een vervelende computerstoring aan de mac terwijl ik halverwege was met het printen van het reisplan voor onze wereldreis. Zulke dingen gebeuren altijd op de meest ongewenste momenten. De eerste die ik dan bel is ex-collega John Meijer, maar die was niet te bereiken. Vervolgens ben je er uren mee tevergeefs mee bezig, maar hopelijk kom ik er morgen wel uit.