Maandelijks archief: februari 2012

The same old song

Jubileum !!

In het CMS systeem van deze website zag ik dat dit de 1000ste aflevering van dit journaal is. Ik ben er mee begonnen in november 2005, toen ik wist dat BZN er mee op zou moeten houden, en het me leuk leek om daar via een weblog af en toe eens wat over te schrijven.

Dit kan niet waar zijn !

Onder: Deze foto vond ik bij mijn thuiskomst in de mailbox, hij werd me gestuurd door zoon Sander, die ook niet meer weet hoe hij er aan kwam. Ik heb dit nog nooit gezien. Heeft BZN er ooit zo uitgezien? Ik lijk wel een terrorist. En ook Jan Keizer is hier zeer ernstig toegetakeld. Deze foto is volgens mij van rond 1973, dus bijna 40 jaar geleden. Jan Keizer was hier nog drummer. Vlnr: Jan Veerman, Jan Keizer, Thomas Tol, Cees Tol en Jan Tuijp.

BZN afscheid alweer bijna 5 jaar geleden

Nu ik weer even met BZN bezig ben realiseer ik me ineens dat het BZN afscheid over 3,5 maand alweer 5 jaar geleden was. Dan is ook onze manager Jacques Hetsen al weer 5 jaar dood, good old Dirk van der Horst bijna 7,5 jaar, en producer Roy Beltman 6,5 jaar. VIJF jaren; de tijd spuit voorbij, alsof het gisteren was, die laatste avond op de bühne in Ahoy. Tijd is het kostbaarste goedje op aarde, het is niet te koop, en voor je het weet is je tijd op ! We kijken dan ook met een voldaan gevoel en veel plezier terug naar de wijze  waarop we onze “quality time” de afgelopen 5 jaren hebben aangesproken. Quality time waarin we heel veel van de wereld gezien hebben en prachtige droomreizen hebben gemaakt. Voor dit soort reizen moet je vooral lichamelijk heel goed in conditie zijn, en hoe ouder je wordt hoe groter de kans dat het lijf begint tegen te sputteren. Je moet het ijzer smeden als het heet is, en daarom zijn we van plan om met het reizen zo lang het nog kan door te gaan.

Onder: Deze foto die ik kreeg na het BZN afscheid is dus ook bijna al weer 5 jaar oud; onze kleinkinderen van toen als de nieuwe BZN . Als deze foto nu opnieuw gemaakt zou worden, moeten er band functies bij gecreëerd  worden. We hebben nu 9 kleinkinderen, er zou dan nog een zanger bij komen, een percussionist een blazer en een achtergrond zangeres .

Alles nog hetzelfde

Het is fantastisch om na zo’n lange tijd weer met de kinderen, kleinkinderen en andere familieleden, waaronder mijn 87 jarige moeder, samen te zijn. Afgelopen zondagmiddag waren de kids en kleinkids allemaal tegelijk weer bij ons op bezoek, een wekelijkse traditie waarbij we dan met 17 familieleden in de Weinstube onder ons huis vertoeven, beregezellig is dat. Deze familie traditie zou je op reis eigenlijk mee moeten kunnen nemen dagdromen we dan, maar daar is skype weer goed voor denken we dan maar.

Na het wegwerken van alle post en het verwerken van de stapels met administratie komen we langzamerhand weer in ons “thuis ritme”, ik heb nu weer even de tijd om aan dit journaal te werken. Het is verbazingwekkend hoe toch elke keer na zo’n lange reis in no time alles weer in de oude plooien valt. Er is hier in de directe omgeving weinig of niets veranderd, ook de buurt lijkt nog precies op hiervoor. Op onze TV blijkt zelfs de inhoud v/h TV journaal ook nog steeds hetzelfde als toen we vertrokken; het zou zo van een willekeurige “novemberdag”  kunnen zijn, merkten wij op. Het gaat nog steeds over de crisis, de dalende huizenprijzen, het failliet van Griekenland en de Nederlandse verplichte bijdrage aan het euro garantiefonds, die inmiddels 40 miljard euro !!!!! bedraagt. Overigens toch wel schokkend: 40 miljard euro is 90 % van de loon,- en inkomsten belasting die we in Nederland per jaar gezamenlijk betalen. Zuur verdiend belastinggeld dat bestemd is voor de bodemloze putten in de zuidelijke eurolanden Portugal, Spanje en Italie; geld waarvan we niet eens mogen mee bepalen waaraan het besteed wordt – je zou je toch meteen weer kwaad maken. ” Waar politiek verschijnt, verstand verdwijnt”, zeg ik dan altijd.  Gelukkig begint de reken kamer er zich nu ook druk over te maken. Ja, je kan het eigenlijk maar beter allemaal niet weten, hebben we gemerkt.

Laos heeft ons hart gestolen

Onder: Op weg van Luang Prabang naar Vang Vieng kiekte ik s’ morgens vroeg rijdend door het mystieke Karstgebergte deze plaat; de route dwars door Laos van Noord naar Zuid was adembenemend mooi. 

Zoals ik al zei: je kan soms maar beter het nieuws helemaal niet volgen. Zo hebben wij nu drie maanden lang helemaal geen nieuwsbericht gezien, en ook niet de drang gehad om nieuws te vernemen; heerlijk is dat, en de wereld draait gewoon elke dag maar door. Voor ons leek ie zelfs nog beter te draaien. Ook in Australie merkten we niets van een mogelijke “wereldwijde” crisis en andere rottigheid. Het leven was een feestje. Misschien is het wel daarom dat we niet uitgesproken komen over onze laatste wereldreis. Vooral het Aziatische deel van deze trip, de route door Noord Vietnam – Laos – Cambodja naar Zuid Vietnam in een prive auto met gids en chauffeur, was een geweldige reiservaring. Met name Laos heeft ons hart gestolen; wat een adembenemend mooi land, en wat een onvoorstelbare armoede. Maar wat zijn die mensen tevreden en vriendelijk. Een land met de sfeer die ik associeer met het woord “paradijs”, ondanks die armoede. In onze reis top 10 aller tijden staat dit Aziatische routedeel waar we ruim 5 weken over deden, op nr 2, achter onze expeditie cruise naar Antarctica die nog steeds op nr 1 staat. Allebei reizen  die we morgen zo weer over zouden willen doen.

Onder: Naast adembenemend mooie natuur zijn in Laos ook vele schitterende tempels te zien, zoals deze in Luang Prabang; een van de vleugels van het vroegere paleis van de laatste Laotiaanse koning.

Onder: Bij de Phasuam Falls in de Mekong River in Laos

Australie

In Australie hebben we vorig jaar en dit jaar samen 21.000 km zelf gereden (links) met bushcamper, terreinwagens en campervans. We waren in alle Australische staten: Northern Territory, West Australie, South Australia,  The Red Centre, Queensland, New South Wales, Victoria en Tasmania. Ook waren we in bijna alle grote Australische steden o.a Sydney, Melbourne, Adelaide, Darwin, Perth, Alice Springs, Cairns, Brisbane, Canberra en Hobart, en bezochten we bijna alle denkbare toeristische highlights in dit mega grote land. Er is veel te zien in Australië, maar de highlights liggen heel, heel ver uit elkaar.

Zelf rondreizen door Australië is veilig, er is weinig criminaliteit. Maar wel zeer avontuurlijk, dat maakte het voor ons juist zo aantrekkelijk. Vooral in West en Noord Australië met de ongerepte vaak heel ruige natuur, 4WD tracks, overstroomde wegen, cyclonen, verzengende hitte en de voor de auto springende kangaroo’s  walibi’s en stieren, maar ook het gevaar van de vele krokodillen, slangen, spinnen, dingo’s etc. waarvoor je daar toch altijd en overal op je hoede moet zijn. Voor ons was daarom The Northern Territory en West Australië en het natuur eiland Tasmanië verreweg het mooiste deel van de route die we in Australie reden.

Wat hebben we er genoten. Notabene in de gebieden waar praktisch geen of weinig mensen wonen, en gek genoeg (nog) weinig toeristen komen.

Onder: Op het Australische eiland Tasmanie kan men met een pontje naar Bruny Island; daar maakten we een woeste tocht langs de kust in een grote speedboat met 900 PK. We zagen dit gat in deze rots, waar we een paar seconden later met grote snelheid doorheen zouden suizen. Wat een wereld !

De meeste toeristen gaan naar de gebieden waar het merendeel van de Australiërs woont, in de oostelijke en zuidoostelijke kustgebieden rondom en in de grote steden als Brisbane, Sydney, Melbourne, en Adelaide. Enkele honderden kilometers uit deze kusten het binnenland in bezochten we de prachtige Blue Mountains, Snowy Mountains en Grampians; dat hadden we niet willen missen. Het mag echter duidelijk zijn dat in de kuststreek, het meest geciviliseerde deel van Australie, de ruige natuur en het avontuurlijke element – zoals hierboven genoemd – minder aanwezig is. Daar komt nog bij dat wij ons niet zo aangetrokken voelen tot het strandleven en de drukte van de badplaatsen daar, hoewel we echt hele paradijselijke stranden hebben gezien, en zeker de Great Ocean Road als een grote highlight beschouwen.

Onder: In The Kimberleys in Noordwest Australie staken we in onze bushcamper vele stromende rivieren over.

Onder: Een luchtfoto die ik maakte boven West Australie van de Bungle Bungles, een bizar schouwspel. Let – om een indruk van de grootte van dit spektakel te krijgen – eens op de geparkeerde bussen auto’s links onder het midden.

Wat alle gebieden in Australie wél met elkaar gemeen hebben is de verregaande gastvrijheid en vriendelijkheid van de Australier, die heel gemakkelijk contact met iedereen maakt, en je altijd met raad en daad bij zal staan. Echt heel opvallend ! En dan bedoel ik echte onbaatzuchtige hoffelijkheid; ik spreek hier niet over die gespeelde nep vriendelijkheid die we in de USA vaak tegenkwamen.   

La Reunion
 
Onze laatste reisbestemming: het vulkaaneiland La Reunion heeft ons laten zien wat we verwacht hadden; een fabelachtige natuurpracht, die zijn weerga niet kent. Het is niet de meest voor de hand liggende bestemming; zo’n 12 uur vliegen vanuit Parijs. Maar het lag gunstig op onze thuisroute vanuit Australie, waardoor we het grote tijdverschil met Down Under met 7 uur terug konden brengen. De jetlag na een langdurig tijdsverschil van 10 a 12 uur gaat ons naarmate we ouder worden toch steeds meer en langer parten spelen. Daarbij was het een locatie die we al langer in het vizier hadden, vanwege de natuur en de actieve vulkaan. We hadden verwacht de uit stromende hete lava te kunnen fotograferen vanuit een heli, maar daar had de vulkaan even geen zin in. 
De helishots die ik van het eiland en de vulkaan kon maken waren er echter niet minder om. Volgende keer beter, want ook dit deel van deze trip zou ik nog wel eens over willen doen.

Onder: Trou de Fer op La Reunion met cascade watervallen vanuit de heli gekiekt. Een geweldige ervaring om als vrije duif door dit spektakel heen te vliegen.

   

La Reunion en weer naar huis !!

                             * * *  GROETEN UIT LA REUNION * * *

LAVA nr 2

Onder: Speciaal voor mijn Volendamse fotomaatje Jan Kiek, maakte ik deze tweede plaat in de serie “Lava” Het educatieve motto achter deze serie is dat alles wat niet uit lava bestaat hier op la Reunion, is aangespoeld, zoals bijvoorbeeld het zand etc. op onderstaande foto. De zojuist aangespoelde dame hieronder is kennelijk bang weer terug te drijven; ze houdt zich krampachtig aan de gestolde lava vast. 

De laatste dagen

We zijn inmiddels weer thuis; na een vlucht van 12 uur vanuit La Reunion naar Parijs, wat heen en weer gerij tussen de terminals daar, en nog een laatste vluchtje naar Amsterdam stonden daar onze zoon Vincent met zijn vrouw Brenda en onze kleinzoon Jip ons op te wachten. Een ontroerend weerzien, vooral met die kleine Jip die achter het glas in de aankomsthal staand maar om de Bap en Oma bleef roepen, en daar niet meer vandaan te slaan was. Thuis gekomen hebben we natuurlijk meteen als eerste al onze kids en kleinkids opgezocht om die weer es effe lekker te knuffelen. Want die begonnen we nu toch wel te missen.

Het was wel eventjes wennen met die kou hier, na al die maanden in de hitte te hebben vertoefd. Ook was lastig dat onze bagage niet was meegereisd, dat maken we wel vaker mee, na een bezoek aan heel verre bestemmingen met tussenlandingen. Inmiddels is die echter ook weer thuis, zodat we nu aan de stapels post etc kunnen beginnen.

We zijn met de kleinkinderen bij Bart Smit geweest; ze hebben allemaal een kadootje uitgezocht, wat inmiddels een leuke traditie geworden is. Zo vinden de kleinkinderen het toch een “beetje” leuk als we weer op reis gaan. Ik houd inmiddels het weer goed in de gaten, want zodra we hier een beetje op orde zijn wil ik zo snel mogelijk weer met m’n good old PH-BZN de lucht in om door het zwerk te sjezen. Dat heb ik ondanks dat we de laatste tijd heel veel vlieguren hebben gemaakt, ook wel een beetje gemist. We zitten elkaar hier thuis nu aan te kijken; aan de ene kant blij dat we weer bij onze kids en onze familie terug zijn, maar ook een beetje met een kater, dat het afgelopen is. We gaan denk ik maar gauw beginnen met het voorbereiden van nieuwe reisavonturen..

De laatste foto’s van Reunion
 
Onder: Vanaf het heli platform niet ver van het hotel vertrekken we voor een vlucht over het betoverende eiland La Reunion

Onder: Diepe gleuven in het landschap verraden de woeste oorsprong van het eiland; vulkaanuitbarstingen ongeveer een miljoen jaar geleden.

Onder: Aangekomen bij de “nieuwe” vulkaan ‘Piton De La Fournaise’, zien we vanuit de heli het smalle autoweggetje dat men heeft aangelegd naar de rand van de ruim 2600 meter hoge krater, van waaruit men uitzicht heeft op de toppen van de krater in oostelijke richting.

Onder: Hoger gekomen, zien we dat het weggetje niet meer geasfalteerd is en ook smaller. Uiteraard hebben wij daags na deze vlucht de autorit naar de kraterrand over deze smalle weggetjes ook gemaakt.  

Onder: Tijdens de autorit de volgende dag naar de krater, reden we door een bizar ruig en verwilderd maanlandschap, bestaande uit in alle vormen gestold lava. Het was jammer dat het bewolkt was en nogal hard regende. We leverden zo wel een strijd met de elementen die hier vaak spoken, maar het uitzicht was zeer beperkt.   

Onder: Terug in de helikopter! Hier zien we net onder de krater enkele recente zwarte stromen nieuwe lava, op de hellingen.



Gezellig in Boucan Canot

Onder: In het kleine plaatsje “Boucan Canot” en in ons hotel is het echt heel gezellig; wij hebben bovendien een hele mooie kamer, direct aan het zwembad liggend. Welke gek staat daar nou op ons balkon met een fles motorolie te zwaaien? Of is het nou toch rode wijn???

Onder: Vanaf bovenstaand balkon maakte ik al wat later op de avond deze tijdsopname op statief; elke beweging in het zee,- en zwembadwater wordt door deze tijdsopname vervlakt; er ontstaat een hele verstilde sfeer in de foto. Deze techniek wordt voor dit doel ook in reclamefolders toegepast.



Onder: Omdat wij in het westen van het eiland zaten maakten we op ons hotelterras elke dag een tropical sunset mee; aan een kouwe pils zittend in het “tuin kantoor”, heb ik heb er vele mooie plaatjes van kunnen maken, waaronder deze. 

Onder: S’ avonds was er volop sfeer en gezelligheid in het hotel en op de boulevard. De foto’s rechtsonder,- en boven zijn in het hotel. Links zijn de restaurantjes aan de boulevard. De eerlijkheid gebiedt me te vermelden dat het eigenlijk ook s’ avonds nog te warm en klam was om buiten te zitten, zonder airco.

Onder: Terug in de helikopter; hier vliegen we over de meest recente lava rivier net over de kraterrand van de Piton de la Fournaisse.

Onder: De lava rivier aan de noordoost zijde vd vulkaan met daarboven een plateau waar een dorpje op gebouwd is.

Onder: De lava rivier die naar het oostelijk richting de Indische Oceaan in stroomt vertoont op vele plaatste rode vlekken, die duiden op Ferro (ijzer) verbindingen.

Onder: Wat een vreemd bouwwerk eigenlijk, dit natuurverschijnsel met op de voorgrond de lava stroom, dan de “dijk”, en daarachter in de diepte de kustplaatsen aan de Indische Oceaan 

Onder: De vulkaanhelling met oude kraterrand

Onder: Lava vormt een zeer vruchtbare bodem. De meeste vulkaanhellingen in de wereld zijn daarom bewoond; er worden fruit, wijn, en allerlei andere soorten gewassen op verbouwd. 

Onder: De Palmistes Plains in het midden van het eiland; we zijn hier ook met de auto doorheen gereden.



Onder:We vliegen terug naar de keteldalen aan de westzijde van het eiland en zien hier Cilaos.

Onder: Weer zo’n sinister landschap dat niet misstaan zou hebben als decor in de film  The Lord of the Rings

Onder: Wat closer in Cilaos; je zal er maar wonen, zo geïsoleerd en moeilijk bereikbaar. En dat zeg ik, wetend wat voor een rit het is om er vanaf de kustweg met de auto te komen.

Onder: Met de heli vliegen we terug naar de basis maar eerst nog even over ons hotel, dat in de zee uit “stekend” net boven de ruitenwisser door de voorruit al goed zichtbaar is op deze door Mary met de G11 gemaakte foto.

Onder: Dan zien we ons fraai gelegen hotel eens van de andere zijde.

Onder: Een uur of twee later zitten we op ons terras en zien naar links het strand al redelijk druk bevolkt worden.

Onder: Mary zwaait vanuit het zwembad naar alle lezers van dit journaal.

Met de auto over La Reunion

Onder: We maakten ook vele autoritten over La Reunion; vaak zie je bij het vertrek daarbij- zoals op onderstaande foto – de buien zich boven de vulkaan toppen al ontwikkelen, en op de hellingen leeg regenen, waardoor het aan de kust zonnig blijft. Een goed verklaarbaar verschijnsel maar toch gek om in de praktijk van dichtbij zo mee te maken.



Onder: De routes door de keteldalen, deels tot regenwouden verworden, zijn fantastisch mooi, maar heel grillig en een aaneenschakeling van zeer steile en nauwe haarspeldbochten. Deze eerder door mij gemaakte luchtfoto laat een deel van die weggetjes langs steile afgronden en diepe ravijnen zien.

Onder: Vanuit het geopende autoraam maakte ik over het diepe ravijn links stilstaand op de weg, deze plaat in Cilaos

Onder; Wat een bizar landschap! Foto gemaakt door Mary, door de voorruit van de rijdende auto.

KUNSTRIJDEN in bus

Onder: Een staaltje van pure rijkunst. Op onze route door het Cilaos dal zagen we de chauffeur van deze openbaar  vervoer bus zich heel voorzichtig in de 300 mtr lange en pikdonkere tunnel wurmen. Wij reden er ook door en maakten de onderste foto; een enge bedoening, want in de duisternis zie je alleen je eigen koplampen schijnsel tegen de wanden en een witte verblindende lichtvlek bij de uitgang. De bus past er precies in, echt centimeter werk; de volgende dag zagen we op dezelfde plek van de andere kant de bus er weer uit komen. Een rijkunstenaar, die chauffeur, maar ja hij doet het dan ook elke dag een paar keer. 

Onder; Het Cilaos dal bij Le Nes Boeuf, waar de wolkjes in de dalen zorgen voor een prachtige versiering. Een decor dat per seconde wisselt.

Onder: De weergaloze manier waarop de wegen in de keteldalen aangelegd zijn als aaneenschakeling van tunnels, viaducten, bruggen en haarspeldbochten langs diepe ravijnen dwingt bewondering af.

Onder: Vanuit de auto gekiekt. De grote schakering groene kleuren die kenmerkend zijn voor regenwouden. Let eens op het dorpje dat bovenaan de foto op een horizontaal plateau ligt. Een unieke situatie ! 



Onder: Op de foto slingert de weg rechts, zich langs de rivier door het dal.

Onder: We reden hier een minuut geleden nog in de zon onder een blauwe lucht ; een minuut na het nemen van deze foto zaten we in de bewolking, en zagen we helemaal niets meer. Zo snel gaat dat hier. 

Black and White

Onder; Dat dacht ik toen ik dit tafereeltje bij ons hotel aan het strand zag; een leuk idee voor een foto. Nu ik de foto van dichtbij zie realiseer ik me ineens dat het een nep-blank jochie is. Maar goed… niet minder leuk! Black and Black. Is het overigens niet bedenkelijk om zo’n jong jochie al zo toe te takelen?

TOPLESS is “in” in La Reunion

Onder: In Australie hebben we bijna geen topless gezien; toch een beetje preuts daar in Down Under? In La Reunion echter, wordt volop topless rondgelopen en gelegen; hieronder even een paar foto “bewijsjes”

Onder: Tijdens een stop maakte ik deze foto bij Hell Bourg in Salazie

Onder: Ook een in het Salazie Keteldal gemaakte foto.

De Thuisreis: La Reunion – Parijs – Amsterdam

Onder: Na een geweldig reisavontuur dat drie maanden duurde, vlogen we in 12 uur van La Reunion naar Parijs en in nog een uurtje daarna naar Amsterdam! We hebben genoten !!

Bedankt

Het zit er  op; we vinden het heel leuk dat zoveel lezers ons avontuur via dit journaal hebben gevolgd, en danken iedereen die op enigerlei wijze via E-mail, post, sms, telefoon of anderszins heeft gereageerd. We hebben die reacties zeer op prijs gesteld.
mvg Jan en Mary