– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – BZN HISTORY deel 1 – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BZN-BANDLID

– Let op: onderstaande is geschreven in mei/juni 2007 –

INLEIDING

Evert op 20 jarige leeftijd in een beatmis

Mag ik mezelf even voorstellen?  Mijn naam is Evert Woestenburg. Ik ben woonachtig in Volendam aan het Zuideinde, alwaar ik 42 jaren terug, in 1965, samen met jeugdvrienden Jan Tuijp, Cees Tol en Gerrit Woestenburg een muziekbandje begon. Wij konden in eerste instantie geen geschikte naam verzinnen en stonden in ons dorp al gauw bekend als de band zonder naam. Gemakshalve hebben we die naam maar afgekort in BZN.

Tot september 1969 heb ik als slaggitarist in de band meegespeeld, waarna ik een geheel ander beroep aanving, t.w. administrateur.

Op de kamer waar ikzelf ben geboren, waar BZN is geboren in 1965, waar ik in 1994 wederom ben gaan wonen, op die kamer heb ik tot november 2006 ook mijn kantoor gehouden. In de maand mei 2007 ontmoette ik – net als in 1963 (zie foto hieronder)  tijdens een wandeling na de gemeenschappelijke dansles-  Jan Tuijp, waarna we in dezelfde kamer als in 1965 wat mijmerden over vroeger.

Evert (16) en Jan (15) op Edammerweg resp. de Meerzijde tijdens hun wandeling in 1963 door Volendam

Evert en Jan halen in 2007 herinneringen op in Evert’s zolderkamer waarin ze, samen met Cees Tol, in 1965 hun eerste BZN-klanken produceerden.

Jan, die op dat moment in 2007 bezig was met de afscheidstournee van BZN, gaf aan het hartstikke leuk te vinden als ik wat van mijn herinneringen aan die beginperiode aan zijn Journaal zou willen toevoegen. En waarom eigenlijk niet. Ik heb bijzonder leuke herinneringen aan de jaren1963-1965, de aanloopperiode naar de band, en de jaren 1965-1969, het meespelen in de band. Ik heb me dan  ook voorgenomen de komende tijd wat leuke herinneringen op te halen. Niet alles tegelijk, doch verdeeld over een aantal afleveringen hoop ik de lezer wat meer inzicht te geven in onze jeugd en hoe BZN heeft kunnen ontstaan.

DANSLES

De lichting 1963 van dansschool Sombroek aan de Julianaweg in Volendam. De 6de persoon linksboven is Evert (16) en de 11de van links is Jan (15)

Als je vroeger een jaar of 15-16 was, mocht je naar dansles: stijldansen, wel te verstaan. Na de eerste les wandelde ik terug naar huis en liep ik op met  een jongen uit de Dr.Weverstraat, bij ons in de buurt.  Ik had hem eigenlijk nooit eerder ontmoet,ofschoon (naar later bleek) wij heel vroeger vrij dicht in elkaars buurt hadden vertoefd. Deze jongeman was Jan Tuijp. Jan zat op de Technische school en ikzelf op de Middelbare school. We praatten honderduit over alle mogelijke onderwerpen en ik gaf toen reeds aan dat ik gitaar wilde gaan spelen. Jan vond het prachtig, maar was nog niet zover om ook zelf iets in die richting te gaan doen.

Hieronder het bewijs van lidmaatschap van “Dansschool Sombroek” van Jan Tuijp. Let op: 25 lessen voor f 37,50 = f 1,50  = € 0,68 voor één dansles….

GEBOORTEZOLDERS

De moeder van Jan had een broer (Klaas Puul van de garnalen-groothandel) en deze broer was weer getrouwd met de zus van mijn moeder. In de oorlogstijd gingen veel jonge echtparen inwonen bij ouders of familie ; zo ook de ouders van Jan en mijn eigen ouders. Jan werd geboren boven op nr.111 en ikzelf boven op de zolder van naastgelegen nr.109.

De geboortezolders van Jan en Evert . In het midden Zuideinde nr. 111 waar Jan werd geboren, en links daarnaast Zuideinde nr. 109, waar Evert op de zolder geboren is.

Ik kan mij ook nog goed herinneren dat ome Klaas Puul een ritje maakte naar Warder en dat zowel ons gezin als de familie Tuijp mee mocht op de vrachtauto. Zij woonden toen op het Dril en het kan niet anders of ook Jan was op die auto. Ook aldaar hebben we elkaar dus eerder ontmoet,niet bewust van de latere kontakten en de muzikale uitvloeisels daarvan.

VRIENDSCHAP

Na onze kennismaking in de dansschool en daaropvolgende wandelingen naar huis bouwden we een leuke vriendschap op. We kletsten veel, studeerden en schreven stukjes in onze NIVO. We waren allebei oudste zoon van een groot gezin. Bij Jan thuis waren ze met 11 kinderen en zelf had ik 7 zusjes. Wel hadden we allebei een eigen kamer en daar waren we maar wat blij mee. Je kon er kletsen, studeren,  muziek beluisteren en later zelfs muziek maken.

Ik zal nooit de week vergeten dat Jan te bed lag met een zware keelontsteking en dat ikzelf als een ware voordrachtskunstenaar een boekwerk van schrijver Godfried Bomans bijna geheel aan Jan heb voorgelezen. De tranen rolden over onze wangen en Jan ging herstellende heen.

VAKANTIEWERK

Evert(17) en Jan(16) met vrienden Coen Wulterkens en Sam Veerman(Pen)

En wat hadden we het arm in die dagen. Onze ouders hadden het niet breed en toch mochten we studeren. We verdienden geen stuiver en in het weekend konden we ons met moeite meten aan de andere vrienden. Zij hadden allen een baan en konden wat makkelijker een biertje kopen. Nou waren Jan en ik niet te lui om wat bij te verdienen en dat hebben we dan ook regelmatig gedaan. We hebben bollen gepeld in de streek en we hebben een draaimolen gebouwd op het Europaplein, ongeveer op dezelfde plaats waar Jan met BZN vele jaren later jubilea vierde.

Tijdens de kermis 1965 in Volendam vlnr: Vrienden Evert Woestenburg, Wim Visscher en Gerrit Woestenburg.

Heel toevallig zijn tijdens het bouwen van die draaimolen (1963) filmbeelden gemaakt door onze toenmalige dansschool houder Jan Buys (Spruitje). Deze Jan Buys was een van de eerste Volendammers die alles wat los en vast zat op film en video vastlegde.

Enkele jaren terug werden deze beelden tot mijn grote verrassing getoond op onze lokale TV. Op die beelden waren twee jochies van een jaar of 15-16 te zien, gekleed in een zwarte coltrui. En toen de draaimolen klaar was, een dag voordat de kermis begon, hadden we weer wat centjes om op diezelfde kermis een biertje te kunnen kopen en een ritje in de bots-autootjes te kunnen maken.

VEEL PLEZIER MET ONZE VRIENDENPLOEG

Onze vriendenploeg in 1965 met vlnr: Jan Tuijp, Evert Woestenburg, Jan Mooijer, Sam Pen, en eerste BZN zanger Jan Veerman (Kies)

We hadden inmiddels een leuke vriendenploeg, waarmee we in de weekenden veel plezier maakten en om dat te kunnen betalen hebben we een tijdje vakantiewerk in de bouw gedaan bij mijn vader in Zaandam. Vader was uitvoerder in de bouw en t.b.v.de oplevering van woningen kon hij wel wat vegers gebruiken. We waren een redelijk functionerend veegteam, een geoliede machine, en we zullen wat stof hebben verplaatst. De uitvoerder ging destijds nog over de loonzakjes en vrijdagmiddag was de uitbetaal-dag. We waren heel gespannen hoe vader dacht over onze inspanningen en of dat zich ook zou vertalen in de beloning. ”Zo, Jan” sprak mijn vader, “als je je productiviteit en je inzet van deze week een cijfer zou mogen geven, wat zou het dan worden?” Nou was vader nogal ondeugend en grappig, en ik had al wel een vermoeden welke kant het opging. Jan stond echter voor een dilemma.

RAPPORT CIJFER

Jannig en Kees Woestenburg, de ouders van Evert.

Gaf hij zichzelf een 10, dan zou dat toch wel erg arrogant klinken, een 6 daarentegen vond Jan toch veel te weinig. Dus dacht Jan wijs te zijn en zei tegen vader: ”Nou meneer Kees, ik wil bescheiden blijven en geef mezelf een 7,5“. ”O.K.”, sprak mijn vader heel ernstig, ”dan stel ik voor dat ik je deze week dan maar 75% van je loon ga uitkeren”. Jan keek heel erg beteuterd, vader schoot in een gigantische lach en Jan kreeg uiteraard zijn volle loon. Ik weet het niet meer exact, maar ik denk dat we toen 50 gulden netto per week verdienden. En ofschoon we hard werkten voor een zakcentje, we waren niet echt tevreden over onze mogelijkheden. We bleven maar zoeken naar andere en betere inkomstenbronnen en laat dat nou toch nog lukken ook……

JACQUES HETSEN

Deze week – 1ste week mei 2007 – werden wij allen opgeschrikt door het plotselinge overlijden van Jacques Hetsen. Hij mag nu de finish niet meer meemaken. Ook voor mijzelf is dit bericht bijzonder onprettig en beangstigend, enerzijds omdat ikzelf de oudste was van het clubje oprichters, en dus ook in de gevarenzone terechtgekomen ben, en anderzijds omdat ik juist deze week wat herinneringen wilde ophalen aan de jaren 60, de jaren waarin ook Jacques reeds meeliep met ons bandje en hij regelmatig met wat leuke klusjes kwam aanzetten.

BZN managers vanaf het eerste uur: Dick de Boer (L) en na een jaar kwam daarbij Jacques Hetsen uit Wervershoof.

Zo kan ik mij nog herinneren dat we met enkele BZN‘ers zijn wezen eten bij de ouders van Jacques in een boerderij te Wervershoof, voor een nadere kennismaking. Ook was Jacques aanwezig bij een wel heel vreemd incident met onze band in het jaar 1969. Op een ochtend moesten we naar de studio voor de opname van de 4e single “Gonna take my mind of Maria”. Echter, de avond ervoor moesten we optreden ergens in Groningen of Drenthe, tegen de Duitse grens. We wilden graag zo fris mogelijk in de studio verschijnen, dus ontstond het idee om dit keer ook de personenauto van Jacques te laten meerijden. Dan konden de bandleden direct na het optreden naar huis om nog een redelijke nachtrust te hebben en zou de bus met installatie later volgen.

BZN leden onderweg naar een optreden, bij de Ford bus met de installatie. Vlnr: Evert Woestenburg, Jan Veerman Kies (dak), Jaap Sombroek, Cees Tol, Jan Tuijp

Wij zaten dus in de auto van Jacques en die wist probleemloos tot Sneek door te dringen, totdat de wagen het begaf. Een warmloper o.i.d. en na een reparatie kwam de auto op halve kracht ’s morgens om 4.00 uur in Volendam aan. Wij direct naar bed en de wekker op 7.00 uur,om weer te verzamelen bij Garage Kil. Wij zouden dan met onze Fordbus direct weer vertrekken richting ’t Gooi. Wat denk je, blijkt die bus nog niet te zijn aangekomen.Na een uur wachten kwam die eindelijk ook aan kachelen; hij had ook pech gehad bij Sneek. Statistisch is de kans 1 op de miljoen dat zoiets (beide auto’s tegelijk) gebeurt, ons overkwam het echter. De single werd die dag toch nog opgenomen, maar hij bracht ons niet het zo gewenste succes.

Hierbij wens ik de familie van Jacques en alle mensen van BZN veel kracht en sterkte toe in de komende tijd. (Bedenk dat dit in 2007 geschreven is)

BOLLENPELLEN

Eerder al in dit journaal sprak ik over het ontstaan van de vriendschap tussen Jan en mij, en over enkele activiteiten na schooltijd of in de vakanties. Zoals gezegd, we wisten wel van aanpakken. Maar wat was de teleurstelling groot toen we beiden moesten accepteren dat een meisje bij het bollenpellen het dubbele van ons had geproduceerd en dus ook dubbel zoveel loon ontving. Wij waren op een ochtend ook getuige van een wel heel naar en bizar ongeluk. Staan wij allemaal te wachten in Edam op de bus die ons zou vervoeren. De bus arriveert, rijdt met een slakkengangetje langs al die opdringerige jongelui en er komt een meisje met haar onderbeen onder het wiel van de bus.

Het kind werd met ambulance vervoerd naar het ziekenhuis en het zag er niet best uit voor haar. We hebben dit pellen niet echt lang volgehouden; het was saai werk en het loonde niet echt. Maar het spreekwoord zegt: ”De aanhouder wint”…..

Bollenpellen in schuren in de bollenstreek in West Friesland, waar ik samen met Jan een zakcentje voor de vakantie verdiende. Saai werk, maar je kon er wel weer een biertje voor kopen..

STINKBOMMETJE

Enkele jaren terug kreeg ik op mijn kantoor bezoek van een meneer ,die (naar ik hoopte) mij niet herkende van vroeger. Maar ik herkende hem wel degelijk. Hij was vroeger buschauffeur geweest bij de NACO ( momenteel Arriva) en Jan en ik waren ooit in zijn bus heel erg “stout” geweest. We waren die dag wezen stappen in Amsterdam, bioscopie, muziekwinkels bekijken en wandelen door de Kalverstraat en Nieuwendijk in Amsterdam. Misschien waren we wel naar de film Summer Holiday geweest van Cliff en the Shadows. Inhoudelijk stelde de film niet veel voor, doch zij brachten in die film een aantal nummers die ook vandaag de dag nog goed in het gehoor liggen en nog vaak langskomen. Ik bedoel nummers als: Bachelor Boy, Dancing Shoes, Summer holiday, Lucky lips etc. Het waren heel eenvoudige liedjes die je je heel snel op de gitaar eigen kon maken en waarmee je dan op feestjes leuke dingen kon doen.

We waren zo ondeugend geweest om in een speciaal winkeltje een z.g. stinkbom te kopen. We hadden dit nooit eerder gedaan, maar we wisten van de scheikundeles dat de inhoud van dit glazen bolletje afschuwelijk was voor de neus.  We namen plaats in de bus naar Volendam en langs de dijk bij Katwoude achtten wij het moment aangebroken om het bolletje onder de voet stuk te trappen. Nog nooit in mijn leven heb ik een dergelijke stank geroken en alle passagiers, meest jonge vrouwen die van hun werk kwamen, gierden en tierden van ontzetting. De chauffeur stopte de bus en eiste dat de daders onmiddellijk de bus zouden verlaten. Jan en ik zagen het nog even aan en besloten toen toch maar te gaan, al was het maar vanwege de stank. Lopend hebben we de laatste 5 kilometer afgelegd en gelachen dat we hebben.

SAMEN PLAFOND WITTEN BIJ MEISJE VAN DANSLES

Naast dat we samen in de weekenden naar de dansschool gingen, kwamen vanzelf ook soms de meisjes in beeld. En zo gebeurde het dat ikzelf een beetje verkering had met een aardig meisje en dat we met z’n drieën wandelden op de dijk. We kletsten over van alles en deden vanzelf heel erg stoer. Het meisje vertelde ons dat het plafond in de woning van haar ouders gewit moest worden. En zij was nog niet uitgesproken of ik meldde me als vrijwilliger om dat te verzorgen. Ik had het ooit iemand zien doen, dus nimmer eerder zelf gedaan, maar dat moest toch wel lukken. Ook Jan sprak over zijn grote vakmanschap en samen zouden we dit klusje wel even opknappen.

Op een woensdagmiddag liepen wij eerst naar de schilderswinkel voor witte muurverf, kwasten en rollers. Ook een speciaal schilderspak behoorde tot onze uitrusting.

Aldaar bij het meisje thuis aangekomen, waren al de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen om eventuele vlekjes en kleine missers te voorkomen. En toen gingen we er even goed tegenaan: we zouden dit varkentje wel even wassen. Op zeker moment stond ikzelf bovenop een kleine keukentrap te rollen en Jan hield het trappie vast. Een van ons beiden is even niet bij de les en wat denk je: dondert die hele pot met witte verf van de trap en ikzelf er achteraan.

Grote consternatie bij het meisje en haar moeder. Samen hebben we de schade zoveel mogelijk proberen te beperken en we hadden geen verf genoeg om de gehele klus af te maken. We schaamden ons rot en van schrik hadden we vergeten om onze spullen mee terug te nemen. Later heb ik begrepen dat de klus door een echte schilder opnieuw is gedaan.

SWINGEN EN TWISTEN BIJ DANSSCHOOL SPRUITJE

Jan Buys (Spruitje), demonstreert hier in zijn dansschool in het Culturele Centrum in Volendam ,samen met assistente Nel Binken, zijn dansleerlingen, (waaronder Jan en ik) , te swingen en te twisten

Dit alles zal zich hebben afgespeeld in 1963. Het was het begin van de woelige jaren ‘60. Veel maatschappelijke veranderingen zouden zich spoedig aandienen en ook muzikaal zou een indrukwekkende periode aanbreken. Het stijldansen had haar beste tijd gehad en we spoedden ons naar de juist gestarte dansschool Spruitje, om te genieten van modernere dansen zoals swingen en twisten.  Ook speelden daar regelmatig beat-bandjes, zoals The Cats en Beat-Boys (latere Left-Side) en Jan en ik konden ademloos naar deze bandjes luisteren. Zelf had ik inmiddels wat gitaar leren spelen en we vermaakten ons vaak met nummers van Cliff Richard en Triny Lopez (If I had a hammer/ This land is your land /etc.).

Links Roy Orbison, die ons met zijn “In Dreams” jarenlang inspireerde, en rechts Cliff Richard – denk aan “Do you wanna dance” – die een grote rol in onze muzikale carrière heeft gespeeld”

Ook herinner ik me nog heel goed dat we op de kamer van Jan voor ’t eerst naar muziek van Roy Orbison zaten te luisteren. Maar de jongens die onze grote belangstelling zouden krijgen, dat waren toch wel The Shadows, de begeleidingsgroep van Cliff. Later meer daarover.

THE SHADOWS – INSPIRATIEBRON voor BZN

The Shadows die beroemd werden met Apache, en als vaste begeleidingsband van Cliff Richard. Zij waren het grote voorbeeld voor vele bands van toen, en ook voor ons, jonge BZN-ers

SPRUITJE

In het weekend dansten we er op los in het “Cultureel Centrum” bij dansschool Buijs, beter bekend als  “Spruitje”,

In 1965 aan een tafeltje in dansschool Spruitje vlnr: De latere eerste BZN zanger Jan Veerman (Kies), Evert Woestenburg, en Coen Wulterkens

Als we dan eens per maand naar het Jozefgebouw gingen,dronken we meestal wat bij café de Joppekop, honderd meter hier vandaan op het Zuideinde op de Volendamse dijk, voor zover ons scholierenbudget dat toeliet. Vervolgens gingen we dan zo rond 20.00 uur naar de Jozef waar de Volendammer meisjes vaak al langs de zijkanten een tafeltje hadden gevonden en gespannen zaten te wachten op de heren die achterin de zaal verlegen stonden te turen naar mogelijkheden. En na het innemen van nog enkele consumpties durfden sommige heren het uiteindelijk aan om ten aanschouwen van de gehele zaal een meisje ten dans te vragen. En spoedig volgden dan de anderen.

LIEFST VOORAAN, DICHT BIJ HET PODIUM 

Onze vriendenploeg, inclusief Jan en ikzelf, vertoefde veelal voorin in de zaal om maar zo dicht mogelijk bij de band te zitten en wat van hun te kunnen leren. Ook Spruit had regelmatig dansavonden in de AMVO en wie herinnert zich niet de geweldige optredens van ZZ-en de Maskers of Johnny Kendall and the Heralds. Heerlijke avonden, vooral voor ons, aankomende muzikanten.

Wat ging het snel allemaal destijds. Met bosjes tegelijk bestormden Engelse beatgroepen de Nederlandse hitparades,en het leek wel of elk nieuw nummer een hit was. We kennen uiteraard allemaal The Rolling Stones en Beatles, maar wat te denken van o.a. Searchers, Holly’s,  Animals, Swinging Bleu Jeans, Fortunes, Kinks, Doors, Them, Who, Beach Boys, etc.etc. De successen van deze groepen hadden een geweldige invloed op de jeugd en dus ook op Jan en mijzelf. En het kon gewoon niet uitblijven of ook wij zouden ooit  samen muziek gaan maken…….

KLEIN UITSTAPJE NAAR 2007

Nu ( bedenk dat dit geschreven is in 2007) zou ik graag even een klein uitstapje willen maken naar de dag van gisteren.   Ik maak regelmatig een klein fietstochtje langs de dijk en zo vertrok ik ook gistermiddag met prachtig weer richting Motel. Ik kom dan van achterom de woning en bij restaurant Smit-Bokkum stonden 2 jongens te wachten, de een staande, de ander in een rolstoel. Ze gaven aan mij iets te willen vragen. ”Meneer,weet u ook waar het Keizersplein is?” “Nou,jongens,daar heb ik echt nooit van gehoord, ik ben hier geboren en getogen, maar dit plein ken ik echt niet”.

“Er bestaat wel een Keizersgracht in Amsterdam, mogelijk zijn jullie in de verkeerde stad”. En toen ging mij een lichtje branden. ”Zeg,jongens,zijn jullie soms fan van BZN?” vroeg ik.”Jawel,meneer, en wij zoeken de woning van zanger Keizer en al die andere beroemdheden”. Nou kan men alles van mij verlangen, maar ook ik ben maar een mens van vlees en bloed, en dus een beetje ijdel. Dus kan men van mij niet verlangen dat ik op zo’n moment helemaal niets zou melden over mijn vroegere aandeel in deze band. Dus gaf ik aan,dat ik vroeger in die band had gespeeld.

FANS ?

Nou…. ik dacht dat er een klein wonder stond te gebeuren. Beide heren, ook de rolstoeler, veerden op om mij maar even te kunnen aanraken… Ik heb de jongens toch maar vriendelijk goedendag gezegd en mijn fietstocht vervolgd, toch wel enigszins onder de indruk. Toch vond ik het wel een komisch moment.

Ben je 20 jaar oud, speel je in een leuk bandje, ben je 60 jaar, vragen BZN-fans juist aan mij naar het Keizersplein. Overigens was dit niet de eerste keer dat mij zoiets overkwam. Enkele jaren terug speelde ik ook mee met de BZN-reünie-band en op een zondagochtend zat ik alhier bij mooi weer buiten uit te rusten van de avond ervoor. Ik had die avond o.a. met Anny Schilder enkele BZN-hits mogen zingen voor groot publiek en was best wel voldaan en trots. Passeren een aantal Brabanders mijn woning en vragen mij: ”Meneer,weet u ook waar al die mensen van BZN wonen?”

Zij waren met velen, en ik ben maar zo wijs geweest om hun netjes een richting op te wijzen en mijn leeswerk te vervolgen. Voor je ’t weet, is je woning opgenomen in een toeristische rondleiding door ons dorp.

BZN IN WORDING

We zijn weer even in 1965. Op de onderstaande foto is heel goed te zien hoe en waar BZN ontstaan is, zonder dat de personen op de foto dat op dat moment zelf beseften.

Onder het genot van muziek van The Shadows zitten hier maar liefst 4 toekomstige BZN-ers bij elkaar, niet wetend dat wat ging komen een belangrijk hoofdstuk in de Nederlandse muziekgeschiedenis zou worden. Cees Tol zat hier nog bij andere vrienden, maar een paar weken later zat Cees ook bij ons aan tafel, en kletsten we continu over onze favoriete Shadows-muziek. Cees bleek net als ik ook gitaar te spelen. Al snel werd onze gezamenlijke droom geboren, een droom om zelf zo’n band als The Shadows te worden.

In deel 2 zal ik uitleggen hoe onze gesprekken met Cees Tol zich verder ontwikkelden en hoe daarmee de basis gelegd werd voor de latere succesvolle BZN.

Klik hier voor deel 2

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – BZN HISTORY deel 2 – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

 HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BZN-BANDLID

Ontmoeting met Cees Tol

Zoals reeds in voorgaande aflevering gememoreerd, gingen Jan en ik, samen met meerdere vrienden, vaak dansen en kletsen bij dansschool Buys-Spruitje. Onze vriendenploeg was inmiddels uitgebreid met jongens als Jan Mooyer, Jan Kies, Sam Pen, Coen Wulterkens ,Klaas Vais, Cor Rembrandt, Gerrit Woestenburg, en Wim Visscher. Genoemde Jan Mooyer verhuisde al spoedig naar Engeland om aldaar een nieuw bestaan op te bouwen. Hij startte een onderneming in “zwevende zwembadvloeren”. Zakelijk ging het hem bijzonder goed, zijn gezondheid liet echter te wensen over.Enkele jaren terug overleed Jan op veel te jonge leeftijd. Gerrit zou spoedig onze drummer worden en vrij vlot daarna Jan Kies onze zanger. Wim Visscher zou mijn zwager worden en tevens de medeoprichter van de allereerste BZN-fanclub. Vele jaren later zou Wim ook nog wethouder worden van onze gemeente Edam-Volendam.

Samen aan één tafel

Op een zondagavond waren Jan en ik een keertje toevallig zonder de andere vrienden bij Spruitje en wij kwamen aan een tafel te zitten met een voor mij tot dan toe onbekende jongeman: Cees Tol.

Foto links: Cees Tol, Jan Tuijp en Evert Woestenburg ontmoetten elkaar in de dansschool van Spruitje in het Cultureel Centrum te Volendam. Foto rechts: Cees Tol.

Jan en Cees waren geen onbekenden van elkaar; ze hadden al 6 jaar lang bij elkaar in de klas gezeten op de lagere school van Meester Mol. We maakten kennis met elkaar en wij gaven aan dat wij gek waren van muziek,vooral van The Shadows, en dat ik zelf ook wat slaggitaar speelde. Deze ontmoeting bleek achteraf van doorslaggevende betekenis voor het ontstaan van BZN,want wat bleek: deze jongeman, Cees Tol, speelde klassiek gitaar met extra belangstelling voor,jawel,muziek van The Shadows.

Samen gitaarspelen op de zolderkamer

Cees speelde zelfs al vele Shadows-nummers en beschikte ook over bladmuziek. Jan en ik waren vanzelf in alle staten en ook Cees toonde grote belangstelling. We spraken af om de zaterdag daarop bij elkaar te komen op mijn zolderkamer,uiteraard met beide gitaren, om te beluisteren en te beoordelen waartoe we zoal in staat waren. Voor mijzelf was dit de eerste keer in mijn leven dat ik samen speelde met een andere gitarist en dat was werkelijk een belevenis.

Cees en ik speelden nummers als Apache, Kontiki, Midnight,  Spring is nearly here, en Jan trommelde daarbij met z’n vingers op het bureau, als soort van drummer. Ik kan me nog goed herinneren dat Jan al een uur voordat Cees zou komen bij mij op de kamer aanwezig was, die zaterdagmiddag rond een uur of 1.

EN NU NOG EEN BASSIST !

En terwijl Cees en ik onze deuntjes speelden, geraakte Jan in alle staten. Want dit was natuurlijk niet compleet, hier hoorde een basgitarist bij. Maar ja, wie moesten we daar voor vragen…..? Uiteraard was er geen denken aan dat we daar iemand voor zouden vragen, want deze gitarist zat alreeds in de kamer, dus Jan zelf. Het ontbrak Jan en zijn ouders echter aan financiën om een basgitaar te kopen. Zijn vader bood toen aan er zelf wel eentje te willen maken. Daar was echter een bouwtekening voor nodig. De maandag daarop nam Jan contact op met Arnold Mühren van de Cats, die hem verteld had onlangs zelf een basgitaar te hebben gemaakt, en Jan wilde graag wat informatie, om ook zelf een basgitaar te kunnen maken.

Jan Tuijp zegt hier nu – 2024 – over:

Arnold kende ik van de gitaarlessen in het meisjes-PX, waar we beiden leerden basnoten van het papier te lezen en te spelen. Hij was bij een optreden van ZZ & de Maskers geweest,en mocht daar van de bassist de maten van zijn basgitaar overnemen. Van Arnold mocht ik deze tekening ook gebruiken, zodat mijn vader samen met mijn oom Jaap, die timmerman was in de werkplaats van fa. Nieuw Leven, een basgitaar voor mij kon maken. Cees Tol  werkte in die tijd als bankwerker bij de fa. Heymeijer in Edam; hij maakte de metalen slagplaat en de draaiknoppen op de draaibank.

DE EXACTE PLEK WAAR JAN’S BASGITAAR IN 1965 GEMAAKT WERD

In het TV programma “The Repairshop” in juni 2019, werd mijn toen 54 jaar oude basgitaar weer bespeelbaar gemaakt. Voor dit TV programma maakte ik toen in Volendam deze foto bij de toen nog steeds in gebruik zijnde oorspronkelijke lintzaagmachine van de fa.Nieuw Leven, waar op exact dezelfde plaats mijn vader en oom Jaap hier de vorm van de gitaar uit een brede houtplank zaagden. Best wel emotioneel om daar in 2019 weer zo te staan…

Nadat ik overigens jarenlang op deze zelfgemaakte basgitaar had gespeeld, en met BZN wat centjes had verdiend, kon ik een nieuwe Fender Basgitaar kopen. Ik heb toen op verzoek de zelfgemaakte basgitaar aan “The Fools” uit Volendam uitgeleend. Zo’n 25 jaar later – ik was de gitaar al vergeten -, bracht een mij onbekende jongeman de gitaar bij mij thuis terug; hij zei dat inmiddels verschillende beginnende bands in Volendam hem hadden gebruikt. Hij is toen verhuisd naar het Palingsound museum. Tijdens het afscheidsconcert van BZN in sportpaleis Ahoy in 2007 had ik m’n eerste basgitaar in een gitaarstandaard naast mij op de bühne neergezet, als eerbetoon aan m’n vader, die hem gemaakt had. De regisseur die dit wist heeft hem zo af en toe close in beeld gebracht. Na de restauratie in 2019 door Jeroen Gmelich in het TV programma The Repair Shop, speel ik er vanaf 2019 elke week weer op in onze hobby Shadows band… (zie deel 5). En dát, terwijl ik nog 4 andere echte merk-basgitaren thuis heb staan ……het kan verkeren 

WE HEBBEN NU EEN “BANDJE”

Kortom,na enkele weken kwamen we weer tezamen, doch dit keer als trio. En Jan speelde reeds snel wat deuntjes mee op zijn zelfgebouwde basgitaar. Mijn kamertje bleek uiteraard veel te klein, vooral toen we besloten om ook mijn neef Gerrit Woestenburg als drummer uit te nodigen. En zowaar, we hadden een bandje, dan wel voorlopig uitsluitend instrumentaal, maar toch. En wat waren we tevreden met de resultaten.

Van mijn kamertje verhuisden we na enkele weken naar onze kelder, alwaar Gerrit zijn trommels op tegels plaatste, bij gebrek aan standaards.

1965 – 2015……50 JAAR VERSCHIL

Foto links: Oprichters BZN in de zomer van 1965 op het achterstraatje onder de steg van Zuideinde 109, waar ik met m’n ouders woonde. Vlnr: Evert Woestenburg, Jan Tuijp, Gerrit Woestenburg en Cees Tol.Foto rechts: Oprichters BZN in de zomer van 2015, na 50 jaar op exact dezelfde plek.

Het gehele jaar daaropvolgend hebben we zowat het gehele Shadows-repertoire ingestudeerd. Soms luister ik nog wel eens naar een wel heel apart nummer, te weten: Bossa Roo. Cees, Jan en Gerrit zouden het stuk nog onmiddellijk herkennen en spelen; zelf denk ik niet dat ik dat ooit nog voor elkaar zou krijgen.  Andere nummers waren bijvoorbeeld: “Nivram, Geronimo, Midnight, Atlantis, Perfidia, Cosy, Rise and fall of flingel bunt, Rhythm and Greens, Kontiki, Spring is nearly here”

Uiteraard was inmiddels ook aandacht besteed aan de elektronica. Elektrische gitaren, versterker en microfoon. Jan had een schoolvriend – Alfred Onrust – uit Amsterdam en deze vriend kon een versterker maken, hetgeen geschiedde. We kochten 2 speakers en deze werden in kasten gebouwd door mijn zwager Ab Dollie. Ook mochten we van de vader van deze zwager voortaan oefenen op de zolder van de timmerloods. Wat zullen we daar een zaagsel hebben ingeademd, maar wat waren we aldaar productief en wat hadden we een plezier.En soms speelden we ook op de achterstraat bij Jan thuis of bij ons achter, aan de dijk, en de belangstelling werd steeds groter.

Na het instuderen van de eerdergenoemde Shadows- nummers ging onze aandacht uit naar een LP van dezelfde groep,waarop o.a. nummers op stonden als  “Brazil, Bossa Roo en National Provincial Samba”. Dit was toch wel muziek van een wat hoger niveau en het gelukte ons een aantal nummers in te studeren. Heerlijk om te doen.

En als je dan die LP’s van The Shadows bestudeerde, dan kwam je vanzelf ook wel eens een vocaal nummertje tegen. Maar ja,we hadden in den beginne nog geen zanger. Dus zou het een leuke quizvraag zijn “welk lied door wie in BZN als eerste werd gezongen en hoe vaak?”

HAVING FUN

Het antwoord zal ik verklappen: het was de auteur van dit verhaal. In dat eerste jaar mocht ik van Jan, Cees en Gerrit een poging wagen om een lied van Cliff Richard te zingen : ”Having fun”. Nou,wat hadden we ’n plezier. Vele jaren later werd ik er nog door Jan aan herinnerd en eerlijk gezegd was ik het al een beetje kwijt. Inmiddels heb ik weer een CD thuis waar het nummer op staat en het begint als volgt:

“The grand old duke of York,he had tenthousend man,he marched them up to the top of the hill,and marched them down again,he was having fun…”

Ik meen dat we het nummer hooguit 5 keer hebben gespeeld, het was een beetje te soft. Ook mocht ik nog zingen:”There is a rose in Spanish Harlem”. Deze liederen waren heel leuk en heel melodieus, doch niet meer geschikt voor een aankomende popgroep. De tijden zouden veranderen, het werd tijd voor de wat ruigere rock.

VOOR DE EERSTE KEER DE BÜHNE OP MET Z’N 4-en

Ik kan mij nog goed ons allereerste optreden herinneren. Ik ging met vrienden, waaronder ook Cees , Jan en Gerrit, een keertje stappen in het Volendamse St. Jozef gebouw. Er speelde een groep met de naam Goldfingers. Om ons een beetje uit te dagen, vroegen onze vrienden voor de grap aan deze band om ons wat nummers te laten spelen, wat ze lachend goed vonden; het was toch maar een grap. Toen móésten we natuurlijk wel….ik zie mezelf nóg het podium opklimmen. Wij speelden die avond 3 Shadows nummers: The Rise and Fall of Flingel Bunt, vervolgens Apache en Midnight. Tot onze grote verrassing reageerde het Volendamse publiek heel enthousiast…!

In onze Volendamse dorpskrant NIVO stond een paar dagen later, dat er een “Band Zonder Naam” had opgetreden; we hadden namelijk nog geen naam. Later, toen we een naam moesten bedenken voor onze band, konden we moeilijk een keuze maken. Omdat we – door het NIVO artikel- in het dorp inmiddels toch al bekend stonden als “band zonder naam”, besloten we om het maar bij die naam te houden, maar dan wel als afkorting “BZN”

Twee jaar terug las ik in het BZN- fanblad nog eens dit oude krantenartikel,waarin verslag werd gedaan van deze avond.

BASIS GELEGD

Door onze 4-mansformatie was een basis gelegd en we kregen er steeds meer zin in. De groep zou zich spoedig daarna verder ontwikkelen met zanger Jan Kies en manager Dick de Boer. Eerder gaf ik al aan dat Jan en ik destijds een grote vriendenploeg hadden, en één van die vrienden was Jan Veerman (Kies).  Onze 4-mans formatie ging best lekker, maar we voelden dat er meer in zat. Jan Kies was bepaald geen verlegen type,was gek van muziek en had alle LP’s van Elvis. Zijn lijflied was toen reeds:”One night with you” en op feestjes en partijtjes maakte hij graag de show. Volgens mij heeft hij ons nooit gevraagd om te mogen zingen en hebben ook wij hem nooit gevraagd. Met andere woorden: hij was er gewoon, en ik zou nu, in 2007, niet weten wie anders destijds deze taak beter had kunnen vervullen.

VLIEGENDE VONKEN MET JAN KIES

Op de eerste repetitie met Kies vlogen de vonken er al af en vanaf toen zou het snel gaan. In enkele weken tijd werd een repertoire opgebouwd van (meest) Top-40 hits en we konden uiteraard niet wachten om ergens een optreden te mogen verzorgen. En over die allereerste optredens wil ik graag wat vertellen. We kwamen nog steeds allemaal elk weekend bij dansschool Buys en Spruit wilde maar wat graag dat wij in een weekend tijdens “vrijdansen” bij hem kwamen optreden. En ook wij stonden te popelen van ongeduld. En zo geschiedde. Wat waren we tevreden en trots en wat hadden we daar een goede leerschool. Voor klein publiek deden we veel ervaring op en konden we ons repertoire bijschaven. Spoedig daarna volgden optredens in het meisjesgebouw, in Pius X en in de Jozef.

1ste BZN OPTREDEN IN 1966 BIJ SPRUITJE IN CULTUREEL CENTRUM

Tijdens het VRIJDANSEN bij dansschool SPRUITJE mochten wij ons allereerste optreden verzorgen (1966) , wat waren we trots… vlnr: Gerrit Woestenburg(18jr), Jan Veerman (Kies) (18jr) – Cees Tol (18jr), Jan Tuijp(18jr), die voor het eerst de door z’n vader gemaakte basgitaar kon laten zien en Evert Woestenburg(19jr) ,(met hoed…)

BZN OPTREDEN TIJDENS FANCY FAIR 1966

Mijn oom Freek Woestenburg, de vader van onze drummer Gerrit, was begin 1966 nog actief als accordeonist in een klein orkest ( trio). Jaarlijks traden zij ook op in Volendam, Gebouw Pius X, tijdens het zogenoemde Fancy-fair. Dit was een soort bingoavond met behulp van een soort rad van avontuur, voornamelijk voor de wat oudere Volendammers. Een heer met een hoog stemmetje noemde daarbij telkens zonder microfoon de getallen en prijzen.

Die avond had de band van mijn oom een klein probleem, zij hadden zich vergist en er was dubbel geboekt. Het feest begon om 20.00 uur en zij konden absoluut niet eerder dan 22.00 beginnen. Het verzoek was of wij bereid waren om die 2 uurtjes op te vullen. Nou, het zou ons 2e optreden worden en dat wilden we maar wat graag! Wat er toen allemaal gebeurde, dat zal ik nooit van mijn leven meer vergeten. We hadden uiteraard al onze versterkers mee en zoveel kabaal had men op de Fancy-fair nog nimmer gehoord. Die oudere mensen keken niet echt blij en de meneer van het rad kon de getallen niet meer verstaanbaar maken aan zijn publiek. Ook wijzelf merkten dit alles heus ook wel, maar wij merkten ook nog wat anders n.l. dat de zaal plotseling vol liep met jongeren.

Tussen 20.00 en 21.00 uur ging het als een lopend vuurtje door Volendam dat er een nieuwe band optrad in het Gebouw en dat dat toen “the place to be” was. Een spectaculair nummer op ons repertoire was toen “Russian spy and I” van Jan Akkerman /Hunters en ik geloof dat we dat nummer die avond wel 5 keer hebben gespeeld, uiteraard naast “One night” , “All or nothing”, etc.

NIEUWE GENERATIE MUZIKANTEN AAN ZET

Het gebouw liep in korte tijd helemaal vol, de Fancy-fair werd gestaakt, en om 22.00 uur kwam mijn oom met zijn band. Je begrijpt het al, zij werden door het publiek vriendelijk verzocht plaats te nemen in de zaal en te gaan genieten van deze nieuwe generatie muzikanten, en zij gaven daar maar al te graag gehoor aan. Het werd voor de honderden toeschouwers, maar vooral voor onszelf, een bijzonder indrukwekkende avond en dit optreden zou een vervolg krijgen, een vervolg waar we toen geen van allen maar van konden dromen, vooral als je nu in 2007 terugblikt naar al die succesvolle jaren.

OPTREDEN IN ST JOZEF GEBOUW IN 1966

Nadat zanger Jan Kies onze gelederen was komen versterken, ging alles wel heel erg snel. We bouwden een leuk repertoire op en keken al stiekem naar de toekomst. Er moesten steeds keuzes gemaakt worden bij de opbouw van het repertoire en soms gaf dat wel eens problemen, we waren tenslotte nog maar jochies van pakweg 18 jaar.

We durfden het aan. In 1966 voor de 1ste keer optreden tijdens een heuse dansavond voor een groot publiek in het Volendamse St Jozefgebouw, met vlnr Jan Tuijp, slaggitarist Evert Woestenburg, Gerrit Woestenburg, Jan Veerman (Kies) en sologitarist Cees Tol. We hadden zoals te zien, tijdelijk de naam BZN 66 bedacht; later hebben we dat 66 er weer afgehaald. Op deze foto is onder de basedrum nog het vermaarde Binson Echo Apparaat te zien. In ruil voor verzoeknummers kregen we altijd biertjes aangeboden, zoals te zien op de foto…

Als oudste van de club nam ik het initiatief om “een manager” aan de orde te stellen. We waren bezig om een mooi “product” samen te stellen en we kregen langzamerhand toch wel in de gaten dat we hier iets mee konden.

MANAGER DICK de BOER

Jan, Gerrit en ikzelf studeerden nog, Kees en Kies hadden al een baan. Wat was wijsheid, hoe wilden we verder? En aldus besloten we maar eens contact op te nemen met iemand die mogelijk leiding kon geven aan ons bandje.

Toen ik pakweg 12 jaar was, was ik sportman in hart en nieren. Alle sporten konden me boeien, zowel actief als passief. En toen er op ons dorp een Tour de Gheel, een wielerwedstrijd, werd gereden, was ik daar uiteraard bij, net als de gehele Volendamse bevolking. Ik stond altijd vooraan bij de finish om alles te kunnen volgen. Wij keken ernorm op tegen de organisatie van zo een voor ons indrukwekkend evenement. Het was mij daarbij niet ontgaan dat twee jongemannen dit allemaal organiseerden: die moeten dan toch wel wat in hun mars hebben , dachten wij…. Eén van die 2 mannen was Dick de Boer; op de onderstaande foto helemaal rechtsonder

Dick de Boer zou dus wel eens een heel goede manager voor onze band kunnen zijn. Op een avond trok ik de stoute schoenen aan en belde aan bij zijn schoonouders, hier wat verderop op de dijk, ik denk Zuideinde nr.39 of 41. Ik kende deze  kleine dijkwoning omdat dit het geboortehuis was van mijn eigen moeder. Moeder heeft ons vaak verteld over haar jeugd in dat huisje. Op 11 jarige leeftijd werd moeder, als een na oudste van 7 kinderen, door het overlijden van beide ouders weeskind en moest zij noodgedwongen het leuke huisje verlaten. Alle kinderen werden elders ondergebracht, voornamelijk bij ooms en tantes. Mijn moeder werd niet bij familie ondergebracht maar mocht komen wonen bij Gerrit Woestenburg sr. en zijn vrouw Aal, zij hadden 2 zoons. En een goed lezer begrijpt het al,moeder werd enkele jaren later verliefd op de oudste zoon en trouwde hem. Zij kregen 8 kinderen, waarvan ikzelf de enige zoon ben. Zowel mijn oom, de accordeonist, als mijn moeder zijn beiden nog in leven, en mijn moeder spreekt nog steeds over “mijn broer Frerik”. (Let wel: dit verhaal is geschreven in het jaar 2007)

Ik denk dat ik Dick zeker wel een half uurtje heb gesproken, daar op een donkere avond op het Zuideinde. Ik heb hem een beeld geschetst van ons bandje en hij beloofde mij de week erop langs te komen  op de repetitie.

Dick de Boer, BZN manager vanaf het prille begin in 1966.

Ik meen dat Dick destijds een kantoorbaan had bij Hollandia in Amsterdam-Noord. Hij is inderdaad op de repetitie verschenen en hij is er nog. Dick heeft die avond op de dijk niet kunnen vermoeden dat ons gesprek zo van doorslaggevende betekenis zou zijn voor zijn verdere leven.

DICK BOEKT BZN-OPTREDENS IN ZALENCIRCUIT NOORD HOLLAND

De periode die vervolgens aanbrak, zou je kunnen omschrijven als de “aanloopfase” naar de beroepsgroep BZN. Dick de Boer trok er aanvankelijk alleen op uit om optredens voor BZN te boeken in het zalen circuit in de kop van Noord-Holland. Een jaar later trad ook Jacques Hetsen uit Wervershoof toe tot het BZN-management.

De eerste officiële BZN uitdeel foto die we maakten in 1966. We zitten hier in ’t park vóór het Cultureel Centrum. De foto is gemaakt door de bekende Volendamse fotograaf Jan Zwarthoed, bijgenaamd Jan Kiek. Vlnr: Gerrit Woestenburg, Jan Veerman (Kies), liggend Cees Tol, Jan Tuijp, en Evert Woestenburg.

NÓG  MEER HERINNERINGEN… 

We gingen onze eerste optredens verzorgen, probeerden naamsbekendheid te krijgen, en we probeerden uiteraard wat centen te verdienen. Over die periode, tot pakweg eind 1966, heb ik nog wel wat heel leuke herinneringen, en een volgende keer wil ik daar graag nog wat meer over vertellen.

Klik hier voor deel 3