maar eerst…
ONZE KLEINDOCHTER ELLY: COMMUNIEFEEST OP SCHOOL
Onze jongste kleindochter Elly (8) zit op een katholieke school en vierde afgelopen zondag met haar klas het communiefeest, ik kiekte haar achter haar ouderlijke woning bij onze jongste zoon Kees in de tuin….
DE ACHTER-UITKIJKSPIEGEL VAN HET LEVEN
Waarde vrienden
Met het verstrijken der jaren en het daaraan gerelateerde groeiende besef van vergankelijkheid, betrap ik mezelf, maar ook Mary er de laatste tijd steeds meer op, wat vaker een blik te werpen in de achter-uitkijk spiegel van ons leven. Vluchtig achterom kijken hoor, dat wel; want vóór ons vraagt ons zeer actieve leventje nog steeds alle aandacht, maar toch…
ONZE 9 KLEINKINDEREN – met ONZE KINDEREN “de sporen die we achterlaten “…..
Onbewust blik je zo af en toe eens terug, wat heb ik met mijn tijd gedaan, en ga je op zoek naar onuitwisbare sporen die je achter zal laten als bewijs dat je er was, dat je er toe dééd. Op die momenten moet ik dan altijd denken aan die prachtige tekst van Bram Vermeulen:
DE STEEN
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld van sneeuw en regen,
Neemt de rivier mijn kiezel mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
Te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
Ik leverde ’t bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Het gevoel van Bram Vermeulen had ik afgelopen weekend, toen ik al onze kinderen en 9 kleinkinderen bij elkaar zag, op visite bij onze zoon Kees ter gelegenheid van het communiefeest van ons jongste kleinkind Elly (8)
Als dat geen footprints zijn zeg…onuitwisbare sporen van ons bestaan…. Het euforische gevoel dat je bekruipt door alleen al naar die club dierbaren te kijken is intens; alle oma’s en opa’s die dit lezen zullen dit met mij eens zijn. In de “evolutionaire psychologie” zijn hier boeken vol over geschreven.
Omdat ik mijn camera met flitser mee had om Elly te kieken, en plotseling besefte dat ALLE kids en kleinkids bij elkaar waren kreeg ik de zenuwen. Want geloof me waarde vrienden, het is voor mij makkelijker om een zijderoute reis van 2,5 maand door 8 landen voor te bereiden, dan onze nazaten bij elkaar te krijgen voor één foto. Zelfs tijdens een gezamenlijke gezinsvakantie in Egypte is dat schier onmogelijk..
Eén gezin op de foto wordt qua planning al een hele langdurige gecompliceerde organisatie, maar de planning voor meerdere gezinnen tegelijk is geen denken aan. De tweede barrière waar ik mij als fotograaf van mijn nazaten dan doorheen moet vechten is de beschikbare tijd die ik krijg voor het maken van de foto. Die varieert van 1 tot 3 minuten, thats it !!
Maar …alle seinen stonden op groen.. het weer werkte zelfs ook mee; “kastelen” weer, en de kids konden geen kant op, dus greep ik mijn unieke kans. Het overrompelingseffect zorgde uiteraard vanuit vrouwelijke geledingen voor enige weerstand in verband met kledingwensen, maar ik denderde gewoon door, en omdat zelfs de kleindochters de boot niet “durfden” te missen stonden ze daar dan ineens voor me , allemaal naast elkaar.
Uit ervaring weet ik: “nu moet je heel snel zijn Jan, heel snel, want als je rechts bezig bent met aanwijzingen, lopen de links opgestelde nazaten alweer weg”… binnen een paar seconden maakte ik tientallen shots zodat iedereen er hopelijk wel een keer fatsoenlijk op zou staan; kleinkids die de andere kant opkeken of een lelijk gezicht trokken, kon ik na vele uren photoshoppen een gezicht van een andere foto geven.
Nadat ik ze al in het gras had gekiekt kon ik ze nog een keer mobiliseren voor deze kiek op het tuinterras van onze Kees Vlnr: Nico – Mary jr. – Jip – Tim – Jan jr. – Elly – Kees – Thijs – Sophie
Maar….het was de moeite waard, kijk zelf maar. Het grappige vind ik daarna altijd de voorspelbare negatieve reacties van degenen die doorgaans de minste tijd voor de foto-shoot hadden; jonge vrouwen en meisjes, vooral over hoe vreselijk ze er zelf op staan, terwijl anderen er dan juist een filmster in zien…. Maar, daar ben ik inmiddels aan gewend, dat hoort er gewoon bij.
