Dit bericht werd geplaatst in journaal op door .

JAPAN — Fukuoka – Nagasaki – Hiroshima – Osaka – Mnt Koya –

                                                  JAPAN

Van Vanuit Beijing in China, waar we met de trein uit Noord Korea arriveerden, vlogen we na een kort verblijf en een tussenstop in het Chinese Dalian naar Fukuoka in Japan.

Fukuoka een wereldstad met veel moderne architectuur, waar de historische traditionele tempels vaak verscholen staan tussen de nieuwbouw. Moeilijk om daar goede foto’s van te maken.

Taxi’s in Fukuoka. Fukuoka is een enorme metropool, een immens grote moderne stad met kolossale gebouwen, vrij dicht op elkaar gepakt; vooral dat laatste zouden we later vanuit de trein later in Japan veel vaker zien. Zo goedkoop als de taxi’s in China waren, zo duur zijn ze in Japan; zelfs nog duurder dan bij ons. Maar… de Japanse taxidrivers openen de deuren daarvoor al vanaf het dashboard als je de taxi nadert. Sesam open u !

Zo, eerst weer es een lekker hapje eten.. op z’n Japans gerookt net zo lekker als Volendammer gerookte paling.

JAPAN in ’t kort !

Japan, bestaande uit ruim 6800 eilanden, is net zo groot als Duitsland, met 1,5 keer zoveel – 127 miljoen – inwoners als Duitsland. Ruim 90 miljoen Japanners zijn Boeddhistisch en de rest is Shintoistisch .

De Japanners waren al sinds begin 20ste eeuw in oorlog met allerlei Aziatische landen zoals China, Korea, Taiwan toen ze in WO2 de zijde kozen van Duitsland en Italië. Als Japan in december 1942 Pearl Harbour op Hawaii bombardeert, raakt de USA definitief bij WO2 betrokken.

Aan al deze oorlogen kwam abrupt een einde toen de Amerikanen samen met de Engelsen, en met medeweten van Stalin (Rusland) in augustus 1945 atoombommen op Hiroshima en Nagasaki dropten, en de Russen Japan de oorlog verklaarden.

In 1947 werd door de Amerikanen na de capitulatie van Japan een nog slechts symbolische rol voor de Keizer, en een gekozen kabinet met een minister President afgedwongen. Na de USA en China is Japan momenteel de 3de economische grootmacht ter wereld.

Reizen in Japan met de trein en het openbaar vervoer

We reizen meestal per huurauto, maar in Japan besloten we met de alom geprezen trein en ander openbaar vervoer te reizen. We hadden een in Nederland al geboekte Rail Pass waarmee je treintickets kan afhalen op de treinstations, men heeft dan de keuze: een gereserveerde of niet gereserveerde plaats; wij boekten die definitieve tickets voor onze volgende reisdoel meteen al bij aankomst op het treinstation.

Soms kan de Rail Pass ook gebruikt worden voor boot en/of bus trajecten Het is allemaal even wennen en zoeken; omdat maar weinig Japanners slechts heel gebrekkig Engels spreken, moet je vaak meerdere personen aanspreken, maar er is altijd wel uit te komen.

Een van de vele treinstations waar we aan kwamen of moesten overstappen; het Japanse treinensysteem is wereldberoemd, technische geavanceerd en zeer imposant zoals op deze foto wel te zien is.

Op vele plaatsen langs de straten zien we een, maar meestal meerdere frisdrankautomaten. Ook in openbare gebouwen, restaurants en hotels staan ze tegen de wand.

Veel lokale restaurants hebben etalages waarin de verkrijgbare gerechten bedolven onder een laag gelei te zien zijn. Leuk is dat er ook bij staat wat het precies is.

Vanuit Fukuoka rijden we per trein naar Nagasaki. Op de mooi gelegen boulevard in Nagasaki zijn veel gezellige terrasjes waar in de hitte een “extra cold” Heineken biertje ons prima smaakte. In het terras café in de wc staand, werd ik gebeld door de Telegraaf: ” of ze iets uit ons blog over Noord Korea mochten publiceren” , “uiteraard “was daarop mijn antwoord …. Tot onze verbazing zagen we twee dagen later in FB reacties dat het een hele pagina was geworden……maar… het blog was goed verwoord . Zie onderstaande link

https://www.telegraaf.nl/telegraaf-i/7Zd/8tbAm/original

DIJEMA, de band met Nederland.

Mary voor het gerenoveerde hoofdgebouw van de vroegere VOC Handelspost in Dejima. Nagasaki heeft een speciale band met Nederland. Al rond het jaar 1600 was op het waaiervormige eilandje Dijemi door zeelui van de VOC een handelspost opgezet, die 400 jaar lang standhield, en het venster naar de westerse wereld was. Er woonde een vaste kolonie Nederlanders op Dijemi. Het is leuk om in het deels herbouwde en gerenoveerde Dijemi rond te wandelen en te zien wat onze voorvaderen klaarspeelden.

We zijn hier in het huis van het hoofd van de handelspost; destijds het “Opperhooft” geheten. Dit is een van de ontvangst kamers van de woning.

Er is nu ook een maquette gemaakt van het eiland, waar ik maar even deze foto van maakte. Hier vlakbij plantte Willem Alexander een paar jaar geleden een boompje.

Dirkjan Roeleven en Hester van der Vliet ; “Nederlandse bikkels on the move !

Plotseling liep er een Nederlands koppel langs onze tafel aan de boulevard van Nagasaki. Ze werden kennelijk getriggerd door ons koel helder Heineken biertje op tafel. Dirkjan Roeleven en Hester van der Vliet, allebei werkzaam bij de Nederlandse TV. Uiteraard schoven ze op ons verzoek “even” gezellig aan. Dirkjan Roeleven en Hester van der Vliet hier met ons staand voor hun hoogbejaarde steun en toeverlaat “De Boswachter”.                                                                                                                                                                                                     Onze haren gingen overeind toen we hoorden dat ze helemaal naar Japan waren gereden met hun stokoude Subaru (500.000 km op de teller) bijgenaamd: “De Boswachter”. In 4 maanden vanaf Aalsmeer ruim 20.000 km. Van de gekke ! Het was eigenlijk de bedoeling om de boswachter te “begraven” in zijn geboortegrond Japan, maar omdat de “hoogbejaarde” na zo’n topprestatie naam en faam begint te verwerven in Nederland, heeft ie op de valreep een retourreis verdiend met de bootferry…. Het werd nog reuze gezellig op dat terras in Nagasaki, en natuurlijk maakten we een foto van deze twee echte globetrotters op de nu al roemruchte “Boswachter”. Je kan ze volgen op FaceBook

NAGASAKI

Om Japan te dwingen te capituleren – de Duitsers hadden al zich al overgegeven – werd op 6 augustus 1945 door de Amerikanen en Engelsen, met steun van Rusland een atoombom op de stad Hiroshima gedropt. De Japanse Keizer bood daarop capitulatie aan, echter op basis van een aantal voor de Amerikanen onacceptabele voorwaarden. Daarop besloot men nog een bom te droppen op Kokura met als uitwijk Nagasaki.

Het is 9 augustus 1945. De B29 met de plutonium bom draait 3 rondjes om Kokura, het wolkendek is te gesloten; er wordt uitgeweken naar Nagasaki. Bijna was de actie afgeblazen omdat ook hier een dicht wolkendek hing, maar toen het even opklaarde op  9 augustus om 11:02 werd vanaf een hoogte van 9 km de atoombom “Fat Man” afgeworpen die op 500 meter boven de stad tot ontploffing kwam. Een derde van de bebouwing werd vernietigd en onmiddellijk na de klap kwamen 25.000 om en na 1 jaar was dit aantal opgelopen tot 140.000 slachtoffers.

Uiteraard gingen we in Nagasaki naar het beroemde Nagasaki Peace Memorial Park, vol gedenk,- en vredes monumenten, een museum, en een zuil op het hypocentre; de exacte plaats waarboven op 500 meter hoogte de bom tot ontploffing kwam. Het geeft toch een raar gevoel om op deze in de wereldgeschiedenis bekend staande plek te staan.

In het museum van het Peace Memorial Park is een video presentatie van het bombardement. Hier zien we het moment dat de atoombom op 500 mtr boven Nagasaki, dat geheel tussen de bergen ligt, tot ontploffing komt

Mary bij een replica van de atoom bom “Fat Man” op ware grootte, en in de echte kleuren, zoals die op 9 augustus 1945 op 500 mtr boven Nagasaki tot ontploffing kwam. De bom weegt 4,5 ton is 3,25 mtr lang en 1,52 mtr in diameter. De explosieve kracht is 21000 ton TNT

Deze gesmolten glazen fles werd op 1,5 km van de plek waar de bom naar beneden kwam gevonden. De hitte bij de nucleaire explosie bedroeg 3000 graden Celsius en meer…

Deze man – nu 86 jaar- was bezig bloemen water te geven bij het monument voor de slachtoffers van de Nagasaki ramp, toen wij er langs liepen. Hij bleek de overlevende te zijn die op de ochtend van de ramp – hij was toen 14 – door z’n baas op de Mitsubishi wapen fabriek waar hij werkte, 1,1 km van de bom inslagplaats, naar een andere fabriek werd gestuurd. Juist toen hij de fabriek verliet volgde de explosie, en werd hij tegen een betonnen zuil geblazen die hem tegen de hitte en de drukgolf beschermde waardoor hij en nog 1 collega overleefden. Zijn baas en al zijn andere 32 collega’s vonden de dood. Hij liet kranten zien waarop hij samen met de Japanse premier staat afgebeeld.

In veel winkels zien we rijen automaten met populaire figuren en poppetjes uit beroemde TV kinder programma’s.

In Nagasaki bezochten we Glover garden, waarop men een mooi uitzicht heeft over de stad Nagasaki. Even bijkomen van ons bezoek aan het Nagasaki Peace Park.

Met de trein van Nagasaki naar Hiroshima, we beginnen het Railway Systeem door te krijgen

HIROSHIMA

In Hiroshima bezoeken we het Peace Memorial Park, het atoombom museum, en de Atomic Bomb Dome. Er zijn opvallend vele groepen schoolkinderen die het Peace Park en het museum bezoeken.

De Hiroshima uranium atoombom richtte een veel grotere schade aan dan die van Nagasaki. 92% van alle gebouwen in de stad raakte totaal verwoest, zoals op deze foto goed te zien is, en 140.000 mensen raakten binnen een jaar dood of gewond.

In het museum in Hiroshima staan de 2 atoombommen op gelijke schaal bij elkaar, met ter vergelijking voor de grootte de mannen met kinderen. De atoombom rechts die op 6 augustus boven 1945 Hiroshima werd afgeworpen – 3 dagen voor de bom op Nagasaki – was een Uranium bom bijgenaamd “Little Boy”

Foto 3 uur na de inslag genomen

Er waren in het A-Bom Museum veel foto’s te zien van Hiroshima van voor en na de atoombom. Zeer aangrijpend allemaal. De bovenstaande foto maakte mede door de tekst van de fotograaf veel indruk op mij. De tekst moet van rechts naar links gelezen worden.

The Atomic Bomb Dome

Het gebouw op deze foto was een Industrieel Promotie Centrum dat slechts 110 meter van het inslagpunt van de atoombom verwijderd was . Daardoor is de drukgolf van boven gekomen en zijn een aantal muren rechtop blijven staan. Jarenlang is het voort laten bestaan van deze ruïne een punt van discussie geweest.

De autoriteiten hebben onlangs echter besloten om de Atomic Bomb Dome zoals het gebouw nu heet, altijd te laten bestaan in de staat waarin het was net na het bombardement

OKONOMI-YAKI een lekkernij

In Hiroshima gingen we op aanraden van de receptionist van ons hotel twee keer naar een lokaal restaurant, om te genieten van de specialiteit van Hiroshima; “Okonami-Yaki” Een gerecht dat op de plaat voor je neus wordt klaargemaakt, hetgeen al een genoegen is om te zien. Maar de smaak, absoluut top ! En…het kost bijna niets, voor 7,5 euro heb je de lekkerste variant met shrimps al te pakken… we raken er nog aan verslaafd !

Zo staan ze in de etalages van eethuisjes en restaurants en wat zijn ze lekker..de okonomi-yaki’s. Wij hebben er van gesmuld !

Hier zaten we aan de plaat; een medewerker maakt ze en snijdt ze hier in tweeën, want een hele is wel wat veel..

Je schuift aan, aan de plaat, zoals hierboven, met rechts het keuken gerei wat we erbij kregen; of wat we ook meemaakten, aan een tafeltje tegenover Japanners, die onverstoorbaar door eten alsof er geen andere gasten zijn. Het hele ritueel duurt een half uur en dan sta je weer buiten…

Het recept op een dienblaadje, het is simpel, wij gaan het thuis in elk geval proberen

De Japanse WC; een spektakel !

Heel bijzonder. Je komt ze overal tegen. In de hotels , restaurants, openbare gebouwen etc.We wisten wel dat het bestond maar zagen dit fenomeen niet eerder in hotels. Een Japanse WC gang is eigenlijk de vereniging van het nuttige met het aangename… Het is even 1 keer durven maar daarna wil je niet meer anders. Het bedieningspaneel zit aan de bril vast of is een kastje aan de muur voor je.

Als je op de WC bril gaat zitten, gaat er meteen ergens duidelijk hoorbaar een waterstraal lopen, zodat je geen menselijke geluiden meer hoort. Privacy ! De bril is verwarmd, een heerlijk gevoel, en de bril temperatuur is instelbaar. Na het doen van de behoefte is er de mogelijkheid van schoon spuiten of netter gezegd “sproeien”. Je blijft gewoon zitten. De waterstraal is meteen raak, in de roos, hoe kan dit vroeg ik me af? Niet iedereen is toch hetzelfde? Het gaat wonderwel altijd goed. De richting is echter indien gewenst instelbaar.  Vaak is ook de temperatuur van het sproeiwater instelbaar, en ook de waterkracht.

WC doortrekken in de bovenstaande foto doe je in Japan met de verchroomde knop.

Dan… is er expliciet voor de dames uiteraard nog een tweede sproeier die ook qua spuitkracht en richting indien gewenst instelbaar is. Wat deze sproeier bij heren aanricht heb ik nog niet uitgeprobeerd. Het mag duidelijk zijn dat hier een complete computergestuurde elektrische installatie met complexe bedrading, met water slangetjes en pijpen voor nodig zijn, vandaar de bijnaam: “elektrische stoel”. Maar…. nog hygiënischer kan niet.

Het kastje aan de muur met de gebruiksaanwijzing voor de op de WC zittende .

Toen ik e.e.a aan mijn kids liet zien via Whats App meldde onze zoon Sander – die het bekende “Sanitair en Keukenhuis” heeft in Heerhugowaard,- dat hij een van de weinigen is in Nederland die dit systeem al een tijd verkoopt. Dat wordt dus een ritje naar Heerhugowaard voor ons, want zonder de Japanse WC willen we niet meer de pot op….

Naar het eiland Miyajima vanuit Hiroshima

In Hiroshima met een lokale trein naar de boot die ons op vertoon van de Railway Pass naar het beroemde en populaire tempeleiland Miyajima brengt.. Daar vinden we de Tori poort, de poort tussen het aardse en het hemelse, die bij vloed in het water lijkt t drijven.

Achter de Tori ligt de Utsukushima Schrijn

Groeten uit Miyajima

Er lopen op dit eiland overal herten rond; je wordt gewaarschuwd geen belangrijke papieren uit je zak te laten steken; de herten zien daar n.l voedsel in, en dat is natuurlijk ook wat ze hier bij deze winkel ruiken.

Geen auto’s dus, maar wel veel echt Japanse rijtuigen die door sterke mannen worden voort getrokken. De passagiers kunnen galant uitstappen

Ook hier veel klasjes schoolkinderen die opvallend beleefd naar ons zwaaien. Zou dit bij ons ook zo zou gaan als ik hallo roep naar een groep pubers?…

In de grote tempel worden altijd Boeddhistische diensten gehouden, waarbij men buigt, knielt, bukt, buigt, klapt en nog veel meer…

Ook kunnen we met een kabelbaan naar boven wat wel een paar mooie plaatjes oplevert.

Japan bestaat uit bijna 7000 eilanden, wat hier al goed te zien is…

Als we van het eiland vertrekken maken we nog dit mooie plaatje van de Tori

Dit leek bijna op een kleine ramp af te stevenen, maar het liep goed af. Je mag natuurlijk met een camera in de hand bij een dergelijk tafereel nooit weglopen, je weet maar nooit….

Van Hiroshima naar Osaka, met tussenstop bij Himeji

Van Hiroshima reizen we naar Osaka met de beroemde Shinkansen, de bekende Japanse sneltrein die met meer dan 300 km/uur geruisloos als het ware door de lucht suist. Wat een top vervoer is dit. En…zo leerden we tot nu toe, alles op de seconde op tijd !

Het valt steeds meer op dat de gebieden waar wij doorheen reizen propvol gebouwd zijn, de huizen en kantoorcomplexen staan kris kras door,- en dicht op elkaar.

We stappen uit in Himeji waar een beroemd Japans kasteel te zien is. Een probleempje doemt op. We moeten de bagage die nu meereist “even” in een locker opbergen. Ook dat lukt vrij snel. In een bus rijden we naar het kasteel, waar al dichte rijen met Japanse toeristen zich voor het kasteel verdringen. Vooral in de grote lege houten ruimten in het kasteel, is het een gekte van jewelste. Grote drommen vnl Japanse toeristen persen zich als een menselijke langzaam kruipende slang door het 6 verdiepingen tellende gebouw omhoog, waarbij vele steile houten trappen moeten worden overwonnen. In de banale drukte wordt het warmer en heel benauwd. Je bent geen bezoeker die rondkijkt, maar een deel van de slang die verder doorschuift naar boven, en dan weer naar beneden. Op de bovenste verdieping staat een klein tabernakel met een dik touw waaraan men trekt. Thats it ?? Wij moeten de trein weer zien te halen. Jammer van de moeite. Maar wel weer wat geleerd.

Aan de buitenkant ziet het kasteel er geweldig uit, we hadden gewoonweg niet naar binnen moeten gaan….

Buiten het kasteel kon je op de foto voor het kasteel, met deze dame, een geisha, wat vroeger eigenlijk niet meer of minder betekent dan prostituee, maar die tijd is veranderd. Ze bleef overigens gewoon op haar stoel zitten.

In Japan zijn alle stoepen en fietspaden voorzien van deze gele ribbels voor blinden. Dit systeem wordt zelfs tot in de hotels en openbare gebouwen doorgevoerd.

OSAKA

Vanuit ons hotelraam zien we dit plaatje van de grote wereldstad Osaka. In Nederland kennen we dit soort grote gebouwen niet eens, het is gewoonweg duizelingwekkend om te zien.

In Osaka bivakkeren we nog in een riant hotel, daar zouden we de komende twee dagen van dromen en met weemoed aan terugdenken

Hier was alles nog koek en ei, het leven leek een groot feest…….

Maar dan………

Van Osaka naar Mnt Koya

We waren door onze nicht Mariska en Jesse – die was er zelf geweest – van ons reisbureau in Volendam heel goed voorgelicht: ome Jan, weet wel hoor…. je slaapt in een klooster tussen de monniken op matjes , en er zijn gezamenlijke toiletten en een beperkte badkamer, ….maar we waren eigenwijs, en wilden het toch doorzetten, en dat hebben we geweten.

Op weg naar het tempeldorp Koyasan op de berg Mnt Koya.

Het regent inmiddels pijpenstelen, en de temperatuur is naar 12 graden gedaald. In de Subway van Namba station in Osaka, naar Hasjimoto zagen we deze Japanse dames tegenover ons zich daar verder niet om bekommerden.

Na de trein vanuit Osaka en de subway naar Hasjimot rijdt een boemeltrein ons door een soort regenwoud de bergen in naar Gokurakubashi , waar een Cable Car je in 6 minuten naar 850 mtr hoog naar het tempeldorp Koyasan brengt. Als de kabeltrein gestopt is wacht mij nog een lekker klusje met de tassen, er is geen lift omlaag…..het tij begint te keren…

Koyasan is een bergdorp op de Mount Koya waarop ooit vele honderden Boedha tempels waren gebouwd waarvan er nu nog slechts 100 exemplaren over zijn. Er zijn geen hotels; deze tempels bieden echter onderdak aan toeristen die zich dan wel aan het boeddhistische monniken leven dienen te conformeren; “ach ja, want dat is ook wel eens leuk”. Het is bar slecht weer.. een slecht voorteken vrienden.

Het is er koud is ( 10 a 12 gr ) en de regen komt met bakken naar beneden. Na een rit met de trein , de subway, de Cable Car, en een laatste busritje van 10 minuten lopen we totaal verregend met al onze bagage door de straatjes van Koyasan op zoek naar ons onderdak voor de komende twee dagen; een van de honderd tempels die op en om deze berg gebouwd zijn. We hebben het tempelklooster gevonden…we moeten buiten onze schoenen al uit trekken

Als we ons onderkomen voor 2 nachten vinden, zijn we compleet doorweekt en krijgen we bij de tempelingang meteen al ruzie met een kale  “receptie monnik” over de inchecktijd , en wanneer/waar onze schoenen uit/aan, en wanneer/waar de verplichte stinkende pantoffels uit/aan, moeten, terwijl we nog steeds half in de stortregen staan; dan krijgen we krijgen een formulier onder ogen dat de krimtartaar – achtige monnik op een militaristische toon voorleest.

“Er is een gemeenschappelijke WC en een bad op een gangetje. Alleen s’avonds van 7 tot 8 is er een bad voor mannen. Om 18:00 uur gaat de hoofdpoort potdicht, tussen 18:00 en 18:30 wordt het eten door monniken in de kamer geserveerd en daarna worden de matjes-bedden opgemaakt. Om 22:00 uur gaat alles plat. Om 06:00 uur ochtendgebed in de tempel en van 07:00 tot 07:30 wordt ontbijt geserveerd in de kamer en de matjes weer opgerold.”

We krijgen plotseling weer Noord Korea flash backs.

Hier zitten we dan, in ons lege boeddhistische kamertje; met lage stoeltjes. De wetenschap dat het buiten stortregent en we dus voor twee etmalen in deze “gevangenis” moeten blijven zitten stemt ons zeer somber

We besluiten na een paar uur om toch even te luchten… maar door het bar slechte weer worden we weer naar ons boeddhistisch verblijf terug gedreven…

Het is 18:00 uur , we wachten hongerig op het diner, dat elk moment binnengebracht kan worden. Het is een hele toer om bij het aan tafel gaan geen ledematen te breken of geblesseerd te raken

En ja hoor, daar komt ie dan, de ober met het feestmaal…

Het is een vegetarische schotel, maar dan Japans, met veel koud struikgewas-achtige gerechten, dat is nog net iets vegetarischer dan bij ons, en… alles lekker koud. Noord Korea is weer in onze gedachten…

We denken heel sterk aan het hotel van gisteravond in Osaka, maar Mary houdt de moed er in. Nu moet ik nog aan (onder) tafel zien te komen…

Als het diner verorberd is, – we hebben gelukkig nog een paar chocolade toffees meegesmokkeld – komen de monniken de matjes neerleggen en de lakens uitvouwen.

Om 22:00 uur gaat de zaak plat; we hebben we de klaarliggende kimono’s aangetrokken en doen nog een kleine Kong Fu oefening voor we de nacht in gaan. Morgenochtend om 5 uur op en om 6 uur het ochtendgebed. Een uur lang werd ons gehoor geteisterd door voor ons onsamenhangend en vals gejammer van een monnikin, wat later twee monnikinnen bleken te zijn. En dan dit hierna nog een heel etmaal inclusief de nacht…geef ons kracht …

WORDT VERVOLGD…         

 

Dit bericht werd geplaatst in journaal op door .

Noord Korea – Beijing

!2 dagen door Noord-Korea, de meest bizarre 12 dagen van ons leven.

Toen we na 12 dagen rondreizen door Noord-Korea in de trein de grens weer overstaken naar China, het nieuwe  “vrije westen” , hebben we van opluchting in de trein een paar flessen wijn van kant gemaakt, maar we hadden het niet willen missen, het was een bloedstollende ervaring.

Noord-Korea

Na een paar geweldig leuke dagen in Beijing vertrokken we per “soft sleeper” coupe in de 24 uurs trein van Beijing naar Pyongyang de hoofdstad van Noord Korea, maar er was weinig “softs” aan. Geen restauratie, harde stapelbedden en 24 uur lang keihard kedeng kedeng…. en aan dat liedje had ik toch al de pest… Na een lange rit door China volgden de 2 grenspassages die bij elkaar 5 uur duurden. Op het grenscontrole perron in Noord-Korea werd wat fotografie betreft voor mij de toon al na 5 minuten gezet. Een van de Noord Koreaanse vrouwelijke beambten zag mij met m’n camera voor het raam van onze coupe en vermoedde dat ik haar had gefotografeerd, waarop ze – kijkend als een heks -, onze coupe binnen stormde.

Zij pakte eigenhandig mijn camera, zocht razendsnel de foto’s op die ik op het perron gemaakt had en gebood mij daarvan een door haar aangewezen aantal foto’s te verwijderen, er op toekijkend dat ik dat ook deed.

Afijn, ik had mijn vrijheid nog, maar het “unheimische gevoel” dat zich ter plekke aandiende zou de weken daarna alleen nog maar groeien. Vooral toen onze charmant uitziende vrouwelijke gidsen snoeiharde bewakers bleken te zijn die onze paspoorten innamen en ons allerlei vrijheidsbeperkende maatregels oplegden op gebied van kleding, gedrag, en waar we (niet) mochten lopen en fotograferen. Op straffe zelfs van onze vrijheid, werd ons keihard medegedeeld.

Hoewel , dat moet gezegd, ze er wel alles aan deden om het ons voor de rest naar de zin te maken. Maar… de schrik zat en bleef erin. Tijdens de rit door het Noord-Koreaanse platteland naar Pyongyang viel gelijk al op: slechte en meest onverharde wegen, veel, heel veel militairen, militaire controles, armoedige en bouwvallige dorpjes en huisjes, heel veel uitgestrekte rijst en maisvelden en geen personenauto’s, geen straatverlichting en heel magere mensen. De enige dikke Noord Koreaan is Kim Jong Un. En daar is geen woord van gelogen of overdreven.

Een beeld van het platteland van Noord Korea, een arm land en een Stalinistische dictatuur, dat zich – in de eigen propaganda gelovend – als een wereldmacht beschouwt.

Tijdens onze treinreis en veel langdurende busritten door Noord-Korea zagen we veel kleine boerendorpjes met allemaal dezelfde stijl huisjes. Deze huisjes stammen nog uit de de periode 1905-1945 toen heel Korea, dus ook Zuid Korea door Japan gekoloniseerd was. Na de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki in 1945 capituleerde Japan en werd Korea in tweeën gedeeld. Het noordelijke deel onder de hoede van de Russen en het zuidelijke deel kwam onder Amerikaans toezicht. In 1948 riep het noordelijke deel de onafhankelijkheid uit en noemde zich DPRK: Democratic People Republic Korea. Volgens onze geschiedenisboeken vielen zij in 1950 Zuid Korea binnen, maar de Noord Koreanen beweren in 1945 bevrijd te zijn door hun eigen leiders en dat de Amerikanen – die Zuid Korea bezet houden – zeggen ze, – de Korea oorlog in 1950 begonnen is.

Hoofdstad van Noord Korea Pyongyang bij het ontwaken vanuit ons hotelraam. Pyongyang is niet representatief voor heel Noord Korea, er zijn 2 a 3 grote nieuwe straten met de monumentale uit vroeger communistische heilstaten bekende betoncultuur; prestigieuze betonnen paleizen en veel te grote militaristische monumenten. Op alle contouren van die patserige beton objecten zijn gekleurde TL balken gemonteerd zodat het ’s avonds en s’ nachts heel wat lijkt.

In een theater naast de bühne waarop schoolkinderen van de basisschool – overigens een perfecte – voorstelling gaven, hing dit grote schilderij. Symboliserend voor waar Noord-Koreaantjes mee worden opgevoed en onderricht: een computer, een voetbal, een viool en …een raketje !!

De DMZ ( Demilitarized Zone) zoals die in 1953 door Noord,- en Zuid Korea en de Russen en de Amerikanen werd overeengekomen op de grens van Noord en Zuid Korea. De 3 blauwe huisjes zijn van de Zuid Koreanen en de 4 witte (1 op de foto) van de Noord Koreanen. Het gebouw op de achtergrond is van de Zuid Koreanen. De zwarte lijn (balk) tussen de huisjes is de grens. In 1950 viel het Noord Koreaanse leger Zuid Korea binnen. De Korea oorlog van 1950 tot 1953 was geboren. De Zuid-Koreanen werden naar het zuiden gedrongen en m.b.v de Amerikanen werd het front weer naar het noorden verplaatst Toen in het noorden de Chinese grens in zicht kwam hebben de Noord Koreanen m.b.v de Chinezen de zuiderburen weer naar de oorspronkelijke grens teruggedreven toen in 1953 een wapenstilstand werd overeengekomen. Die wapenstilstand is er nog steeds, en ook de grens van toen. Het is de beruchte DMZ: Demilitarized Zone, waar de militairen van Noord en Zuid-Korea elkaar in de ogen kijken. Wij hebben de DMZ bezocht, een gedenkwaardige belevenis. Overigens beweren de Noord Koreanen dat hun eerste leider tussen 1925 – hij was toen 13 – tot 1945 het land bevrijd heeft – en zij – de Noord -Koreanen – vochten naar hun zeggen nooit tegen de Zuid Koreanen , maar tegen de US. Een van onze bewakers ging zelfs zo ver dat ze zei dat Zuid Korea momenteel door de US bezet wordt. Daar moesten ze na tegenstribbelingen van ons op terugkomen.

In het theater van een een naschoolse opvang voor kinderen van 7 tot 13 jaar zingen de kinderen hier een lied terwijl op de achtergrond beelden van een raketlancering te zien zijn.

Dit beeld van Noord Korea, zagen wij continue tijdens onze rondreis. Onze bewakers vonden dit “negatieve plaatjes”. De leiders willen dit beeld niet naar buiten gebracht hebben.

Verbijstering en ongeloof na propaganda tour door Noord Korea

Verbijstering en ongeloof zijn woorden die bij mij opkomen om in het kort even te beschrijven wat ik voel net na onze rondreis door Noord-Korea. Binnenkort wil ik een van dag tot dag verslagje met foto’s publiceren over deze trip. De Noord-Koreanen noemen hun land DPRK, Democratische People Republic Korea, maar er valt weinig democratisch aan te ontdekken. En dan beperk ik me nog maar tot wat ik hier zelf gezien heb. Laat staan wat er op You Tube al door ervaringsdeskundigen die hier gewoond hebben over gepubliceerd is. Het is een kneppelharde dictatoriale Stalinistische heilstaat , zoals vroeger de Sovjet Unie en Albanië. De reis die we maakten was eigenlijk één grote propaganda tour voor het regime dat zich een bovenaardse oppergoddelijke status heeft aangemeten, waar het hele dagelijkse leven om draait; een status die door onze gidsen/bewakers en lokale gidsen overal heel serieus genomen werd, waardoor we heel vaak op onze tanden hebben moeten bijten

Het eten in Noord-Korea was voor ons niet bepaald een reden om in gewicht “aan te komen” Vlees en kip is er schaars, wel zijn er veel verse en rauwe groenten, koude nudels, (vreselijk) en natuurlijk rijst.  Vaak was er gebraden eend, maar we kwamen elk niet aan meer dan 5 gram eetbare eend. Magere beestjes. Al het eten wordt koud opgediend. Nadat wij hier over geklaagd  hadden werd aan het einde van onze trip de rijst warm geserveerd. Ook de vis, voornamelijk inktvis, was aan ons niet zo besteed.

Noord -Korea, een land met 25 miljoen inwoners. In ons hotel in hoofdstad Pyongyang zagen we een brochure waarin Noord Korea zichzelf onder de wereldmachten schaart……Hoe is het mogelijk?…  Een schamele fiets is het enige eigen bezit van de Noord Koreaan; het overgrote deel van de bevolking leeft in schrijnende armoede, is slecht behuisd, en moet het doen met voedsel op de bon. Op een paar bombastische en Las Vegas-achtige verlichte straten en gebouwen in Pyongyang na, is nergens straat verlichting in het land, ook niet of nauwelijks in de andere steden, en omdat er ook geen verlichte etalages zijn is het ‘s avonds dan pikkedonker. Lanbouwwerktuigen zijn er niet, de arbeiders, mannen en vrouwen in het land, doen alles met de hand.

De enige berijdbare weg is die van Pyongyang naar de DMZ (gedemilitariseerde zone; de grens met Zuid Korea) , voor de rest zijn ze allemaal slecht tot zeer slecht begaanbaar vol met gaten, en worden ze voornamelijk gebruikt voor militair vervoer, voetgangers en fietsers; ook wordt rijst en mais op de snelwegen gedroogd. De op de snelweg werkende vrouwen en hun kinderen kunnen dan vaak maar net ontweken worden. Overigens had onze chauffeur weinig respect voor overstekende voetgangers. Het viel ons op dat hij met volle vaart op oversteekplaatsen af denderde zonder te remmen of aanstalten daartoe te maken. Voetgangers moeten hier stoppen sprak onze bewaakster.

Gekiekt door de voorruit van ons busje. Op de snelwegen rijden praktisch geen personenauto’s, en er wordt massaal rijst en mais op de wegen gedroogd. S’ avonds wordt de droge rijst en mais in plastic zakken geschept

De vele militaire voertuigen die we zagen verkeren vaak in deplorabele staat en staan vaak met geopende motorkap rokend langs de weg. Uiteraard konden we daar geen foto’s van maken. Die geven een ander beeld van het zichzelf wereldmacht noemende kleiduimpjesland. Noord Koreanen bezitten geen personenauto, de weinige personen auto’s op de wegen zijn meestal taxi’s of hoge militairen met particuliere chauffeur. Moet dit een wereldmacht zijn ?

Het straatbeeld wordt gedomineerd door militairen, lopend, fietsend, in jeeps of in laadbakken van gammele open vrachtwagentjes. Het landschap is bezaaid met militair verkeer en wachthuisjes, uitkijktorens, slagbomen en controleposten, die door met zware automatische wapens en zoeklichten uitgeruste militairen bemand zijn. Overal rijden sjofele busjes en trucks af en aan om de met werkvee volgestouwde open laadbakken, – mannen en vrouwen – te droppen langs de rijst en maisvelden, waar ze met sikkels gebukt handmatig hun werk staan te doen; alles met de hand, want werktuigen om het land te bewerken zijn er zoals eerder gezegd niet. Grasperkjes zagen we overigens ook – sprietje voor sprietje – handmatig geplant worden, en met een sikkel met de hand gemaaid. Uiteraard hebben we daar allemaal geen foto’s van mogen maken.

Ook worden laadbakken vol arbeiders in weer en wind langs het spoor of op de wegen gedropt, waar je ze vaak met vele tientallen in groepen bij elkaar gehurkt op de grond ziet zitten, om met hamers en beitels handmatig zware herstelwerkzaamheden aan de spoorrails of de weg te verrichten. Vrouwen tilden gezamenlijk grote afgehakte stukken beton op een ossenwagen. Het deed pijn aan onze ogen.

Deze foto mochten we wel maken. In Pyongyang heeft een grote groep huisvrouwen volgens onze bewakers zelf het initiatief genomen om elke ochtend van 6 tot 8 uur op een van de pleinen op luid schallende propaganda muziek voor de vertrekkende arbeiders te zingen en vlaggen te zwaaien. Ze keken er echter niet vrolijk bij dus met die vrijwilligheid zal het wel meevallen.

Hoe is het mogelijk dat al die 25 miljoen inwoners van Noord Korea ondanks bovenstaande hun land als wereldmacht zien, en als het paradijs op aarde? Het lijkt wel of ze massaal gehypnotiseerd zijn. Zo erg zelfs dat ze hun leiders Kim Jong Un, zijn vader en opa, – respectievelijk 3de , 2de en 1ste leider voor dit paradijselijke geschenk de goddelijke status hebben gegeven. En niet zomaar een god; een almachtige onfeilbare oppergod. Noord Korea heeft zelfs een nieuwe jaartelling ingevoerd. Het geboortejaar van de 1ste leider 1912 is nu jaar 1. De Koreanen leven nu dus in jaar 104, noemen dit juche 104

We zijn 12 dagen door dit land gereisd en zijn bijna geen moment van de leiders verstoken geweest. In alle steden en dorpen staan metershoge bronzen standbeelden op groteske pleinen of zoals in Pyongyang zelfs beelden van 30 meter hoog op een kunstmatige aangelegde heuvel, waarvoor een deel van de stad gesloopt moest worden. Men beschouwt dit als officiële heilige plaatsen. Hierop mag men in gepaste kleding – geen korte broek –  en zonder zonnebril de beelden in een colonne achter elkaar benaderen, en moet er in rijen naast elkaar staand gebogen worden, met de armen naast het lichaam. Als de zonnebril gecorrigeerd glas heeft mag men hem op houden.

Kan het nog gekker? Jazeker… De bewaker maakte op mijn verzoek met mijn camera een foto van Mary en mij op zeker 60 meter voor de bronzen beelden. Ineens gaf ze een grote gil toen ze zag dat mijn arm op Mary’s schouder rustte, en dat is dodelijk !! Ze rende naar mij toe en stond er op dat ik de foto verwijderde, hetgeen ze ook op de camera controleerde…… we namen de foto opnieuw zie hieronder. Ik heb hem voor de aardigheid even scheef afgebeeld.

Dit is de foto waar de tekst hierboven over gaat. Ik heb de foto hier even scheef gezet, maar mag zo scheef niet gemaakt worden, door het over de grens brengen van een dergelijke foto kan je in de gevangenis raken volgens onze bewakers. De bronzen beelden zijn 30 mtr hoog, en moeten toch een kapitaal gekost hebben…waar halen ze het geld allemaal vandaan vraag je je af…

In elke stad of dorp staan de beelden van de leiders; het zijn heilige plaatsen, er gelden allerlei protocollen hoe de beelden benaderd moeten worden. Armen langs je lichaam hangend, geen korte broeken en geen zonnebrillen. En.. alles gaat in colonne.

Werkelijk overal in het land op de buiten wegen en in de steden en dorpen staan in alle straten reusachtig grote verlichte billboards met afbeeldingen van de leiders, maar ook foto’s van de huizen waarin de leiders gewoond hebben. Links en rechts om je heen in de steden en op het platteland staat het vol met slogans van de leiders op mega grote borden of op monumentale betonnen constructies. Niet meer dan tegeltjeswijsheden, die volgens onze bewakers door de lokale bevolking als levenslessen worden beschouwd. Alle openbare gebouwen, restaurants, hotels, fabrieken boerderijen, hangen op de buitenmuren vol met megagrote schilderingen van de leiders. Maar ook binnen in die gebouwen kan je je blik niet wenden of de leiders zijn in beeld..

Werkelijk het hele land puilt uit van de mega grote verlichte billboards met afbeeldingen van lachende leiders.

Waar je ook binnenstapt, het gaat ALTIJD over de leiders, hoe vaak ze er waren, wanneer precies en welke wijze woorden ze uitgesproken hebben. Vaak gaven de leiders adviezen over productietechnieken van bv staal zodat het jaar na hun bezoek de staalproductie vertwaalfvoudigd was, of de productie van fruit verveelvoudigd. De leiders weten alles. Zo gaven de leiders bij de bouw van grote projecten aan de bouwtechnici ter plekke vaak bouwinstructies, waardoor een gebouw nog beter en sterker werd. Dit alles werd ons door onze bewakers met trots zonder blikken of blozen verteld.

Er was een zowaar een bloemen tentoonstelling. Deze was echter geheel gewijd aan de lievelingsbloemen van de 1sr en 2de leider. Een rode begonia en een roze orchidee die speciaal voor de leiders gekweekt zijn.

Een wat groter dorp onderweg. Hier is een belangrijke grondstof en exportproduct voor Noord-Korea op te zien. Steenkool, in de vorm van koolpoeder. Deze poeder zagen we op verschillende plaatsen handmatig tot koolbriketten gemaakt worden.

Alle monumenten in Pyongyang hebben afmetingen die gerelateerd zijn aan de leiders, bv de hoogte in meters van een monument is 70 mtr t.g.v de 70ste verjaardag van de 1ste leider, of bv een beeld met 1962 stenen in het jaar dat de 1ste leider 50 werd. Het hele dagelijkse leven in Noord Korea draait om het wel en wee van de leiders. Wij zijn in heel veel religieuze landen in de wereld geweest, maar zo’n sterke godsverering als hier voor de leiders hebben we nooit eerder meegemaakt. Het lijkt wel of het hele volk gehypnotiseerd is. En dan gaat het eigenlijk maar gewoon om een Stalinistische dictator

In de steden zoals Wonsan, reden wij slechts in straten met aan weerszijden woontorens zodat het nog wat leek, maar wat wij niet mochten zien en fotograferen waren de krottenwijken achter de flats zoals op deze foto te zien is.

Zo’n 24 uur per dag draait het propagandacircus op TV door, met continue beelden van de lachende en triomferende leider, vooroplopend en gevolgd door een in een V formatie er achter aan lopende horde overdreven applaudisserende militairen en journalisten die alle instructies die de leider links en rechts geeft op schrijven. Want daar kan het volk echt wat mee…

We zagen dit allemaal met eigen ogen, al mochten we er geen foto’s van maken. Hoe is het toch mogelijk dat niemand enige kritiek heeft op die leiders? Dat de Noord-Koreanen denken in het Walhalla rond te zweven? Het is heel simpel; mijn vader zei het vroeger al: wat je niet kent mis je niet. Om dit regime in stand te houden en de mogelijke oppositie in de kiem te smoren, mogen de Noord-Koreanen van hun leiders niet weten, wat er elders in de wereld te koop is, en wat anderen van Noord Korea denken. De leiders bouwden een grote muur rondom Noord Korea, er komt NIETS van buiten naar binnen, geen mensen en geen informatie. En het beeld dat naar buiten gaat wordt ook door de leiders bepaald.

De grenscontrole bij binnenkomst is er dan ook sterk op gericht geen publicaties over Noord Korea vanuit andere landen te importeren, maar ook geen religieuze en pornografische uitingen. Journalisten komen ook niet makkelijk het land binnen. De meeste tijd bij onze binnenkomst in Noord-Korea werd door de grenscontroleurs besteed aan de Libelle en de Linda want dit zou wel eens pornografisch materiaal kunnen bevatten.

De toeristen mogen t.b.v. dit doel ook geen contact hebben met de Noord-Koreanen. Zo mochten wij niet op eigen houtje het hotel uit, en om even de benen te strekken buiten de bus; onderweg werd hiertoe naast de bus zelfs een toegestane vierkante meter aangegeven. Het beeld van Noord – Korea naar het buitenland, wordt ook door de leiders bepaald; wij hebben dat heel goed aan den lijve ondervonden.

Foto’s die het spelletje van de leiders kunnen ondermijnen zijn verboden, maar we mochten zonder probleem foto’s maken die ter meerdere eer en glorie van de leiders dienen. Zoals van onderstaand megagebouw – zo’n groot gebouw kennen wij in ons land niet eens – dat een naschoolse opvang voor kinderen is van 5 t/m 12 jaar. Ja , je leest het goed !

Dit kolossale patserige paleis in Pyongyang is een naschoolse opvang voor de schoolkinderen van 5 t/m 12 jaar. Het is een ver over de top doorgeschoten uiting van praal, pracht en machtsvertoon door en voor het regime en heeft niets met kinderopvang te maken.

In het bombastische en protserige gebouw hangen overal mega schilderijen van de grote leiders, en zijn zelfs fake-raketten opgesteld “om de kinderen te behagen” Daaaaag !!

Maar dan komt de Stalinistische aap uit de mouw. In een van de met marmeren zuilen omgeven “kantines” van de naschoolse opvang waar de kinderen vaak verblijven, staan 2 x 6 billboards met aan weerszijden foto’s – dus 24 boards – en verhalen van de 3 leiders waarop zij weldaden voor de jeugd verrichten.

Het geijkte beeld van de wegen in Noord Korea, zoals wij dat steeds zagen vanuit onze bus. Geen personenauto’s, maar fietsers en mensen die langs de kant v/d weg lopen

Overal, honderden arbeiders die handmatig het land bewerken; ze worden in laadbakken van vrachtwagentjes op de werkplekken gedumpt. Er zijn geen landbouwwerktuigen. Ook zijn er veel arbeiders die op de fiets naar hun werk gaan. Je zit dat aan de rijen fietsen die soms langs de weg in de berm liggen of staan.

Onze bewaker gaf ons een gemeende waarschuwing: “In elk geval geen foto’s van militairen, militaire voertuigen, bouwplaatsen, spoorweg, – en wegwerkers, mensen in laadbakken van vrachtwagens. Foto’s van standbeelden van de leiders moeten de gehele standbeelden bevatten en ze moeten rechtop staan. “Maar”…  en ik zag aan haar ogen dat ze het meende:      “als naar er naar de mening van de grensbeambte – die dit kan controleren, nog los van de absoluut verboden foto’s  – teveel negatieve foto’s van het land op je camera of computer staan, kom je het land niet meer uit” Daar schrokken we toch wel hevig van. Een aantal verboden foto’s vooral van militaire strekking die ik al verstopt had als onzichtbare laag in andere foto’s heb ik toen toch maar verwijderd.

Een rokend militair voertuig, dit soort foto’s mag beslist niet worden gemaakt in Noord Korea

Het is een en al censuur; de kranten zijn van de staat, het staatsonderwijs is heel sterk gecensureerd al keek ik met heimwee naar de discipline in de klasjes en wat daar op gebied van bv muziekonderwijs door gerealiseerd wordt. Er zijn 3 Koreaanse TV zenders van de staat en eenTV zender die 24 uur per dag propaganda uitzendt, het buitenlandse nieuws wordt door een Koreanen gemaakt op een Koreaanse zender. Het is niet moeilijk om te bedenken wat daarop te zien is. Er is geen internet, en uiteraard geen Google etc ; er komt geen letter ongewenste informatie het land in. Wel is er gecensureerd intranet voor bepaalde diensten en bedrijven, hiermee kan een gecensureerd E-mailtje naar het buitenland verstuurd worden, maar niet andersom, wij hebben er geen telefoonverbinding; vanuit het hotel kan een telefoontje met het buitenland gemaakt worden, maar uit diverse publicaties heb ik begrepen dat die afgeluisterd worden. En zo kan zo’n regime dus aan de macht blijven….

Onze gidsen hebben ons urenlang “gefolterd” met de verhalen over de vredelievendheid van hun leiders die het volk door de jaren heen steeds veel “love” gaven. Overal in het land hangen te hooi en te gras echter dit soort Stalinistische oorlogszuchtige afbeeldingen. Ook in de scholen waar nog hele jonge kinderen er de hele dag tegen aan kijken.

ONGELOOF

Een maatschappij waarin de mens ondergeschikt is aan het systeem, en het leger zorgt voor handhaving (lees onderdrukking); hebben wij daar geen ander woord voor?. Is dat niet gewoon fascisme? Het is waarschijnlijk vooral door de indringendheid van de handhaving ook wel onderdrukking genoemd, dat van binnen uit geen of weinig of geen kritiek klinkt op het regime vanuit deze samenleving maar dat wil nog niet zeggen dat die kritiek er ook niet is. Op You Tube zijn hier tientallen video’s van te zien.

In de hele wereld vormt de jeugd en vooral de studenten society  een bron van assertiviteit in de maatschappelijke discussie; een kiem van kritiek en vernieuwing, zoals die ook in China 30 jaar geleden geïnitieerd werd. Maar hier in Pyongyang zagen we op het grote plein grote massa’s studenten dansjes doen, daarbij als kleuters zwaaiend met vlaggetjes, om daarmee over een paar dagen op de Nationale Feestdag de grote oppergod Kim Jong Un te behagen. De bevrijding gaat gaat dus nog wel even duren.

Het is te hopen voor de Noord Koreaanse bevolking dat er snel wat gaat veranderen, door de sancties komen de mensen nog meer in de problemen. De Amerikanen zijn sinds 1 sept verdwenen, en de Europeaanse toeristen komen ook niet meer naar Noord Korea, de populaire en altijd druk door Europese en Amerikaanse toeristen bezette hotels in het gebied noord van de DMZ staan echt helemaal leeg. Het zijn spookhotels, wij hebben dat zelf waargenomen, en de bewakers moesten dat wel toegeven. Al kwamen ze er later op de dag, na veel gebeld te hebben met hun manager op terug. Het ging zogenaamd maar om dat ene hotel waar wij nou net in geweest waren. Ja ja…. Waar moet dat heen ?

Vanaf een hoog monument maakte ik deze foto van het grote plein in Pyongyang, dat we kennen van de TV beelden met de militaire parades.  het wordt niet bevolkt door protesterende studenten, maar door veel studenten die samen leuke dansjes instuderen.

Een close up die ik later maakte van het hierboven genoemde plein in Pyongyang. Grote groepen studenten zwaaien met vlaggetjes en oefenen kleuter-achtige danspasjes om op de Nationale feestdag de leiders hiermee te behagen

Voor de afwisseling vrienden: dit zijn de 1ste leider links , dan zijn zoon de 2de leider, en dan de vrouw van de 1ste leider, dus de oma van Kim Jung Un. S’avonds en s’nachts zijn dit de enige verlichte objecten in de stad.

Kan het nog gekker, jazeker, dit zijn beelden van de geboortehuizen van de van links naar rechts 1 ste en 2de leider, en de oma van Kim Jong Un. De zeker 20 meter brede billboards van deze belangrijke plaatsen staan in het gehele land

Na onze terugkomst uit Noord Korea namen we op het treinstation in Beijing (China) afscheid van onze reisvrienden Wim en Ria, zij vlogen meteen door naar Taiwan en wij vlogen een dag later naar Fukuoka in Japan, waar we nu zijn. Wat een heerlijk gevoel om weer helemaal vrij te zijn. We zijn inmiddels in Nagasaki.

Binnenkort zal ik een uitgebreid van dag tot dag verslag van onze Noord Korea reis publiceren, met foto’s.

 

Beijing

We waren voorafgaand en na de rondreis door Noord Korea in Beijing in China. De enige manier om bij ons vandaan in Noord Korea te komen is via Beijing, vandaar. Hoewel China ook een communistisch land is hebben we het vooral na onze Noord- Korea reis als een rijk, kapitalistisch westers vrij land beleefd.

In Beijing is wel internet maar Facebook, Twitter Google en alle echt westerse social media zijn op het internet geblokkeerd. Met een speciaal appje van VPN kan je de blokkade omzeilen, daar ben ik maar niet aan begonnen. We hebben een fietstocht door de tropisch warme stad gemaakt. Uiteraard bezochten we het plein van de Hemelse Vrede en fietsten we door een paar Hutongs. Dit zijn nog echte oude stadswijken, in bijna originele staat.

S’avonds bezochten we het beroemde Beijing ChaoYang Theatre, waar we flabbergasted uit vandaan kwamen, wat een onmogelijke prestaties van de Chinese acrobaten. Ook lieten we ons naar een befaamd Peking eend restaurant brengen, waar we na de nodige “taal schermutselingen” van een heerlijk diner genoten

 

Hier moesten we de fietsen parkeren om lopend het Plein vd Hemelse Vrede te betreden.

We hebben hier een foto gemaakt zoals alle Chinezen dat op deze plaats doen. Mao, en de ingang van de Verboden Stad op de achtergrond, en dan een paar rare houdingen…..

Uiteraard mocht een bezoek aan het wereldberoemde “Beijing Chao Yang Theatre” tijdens ons bezoek aan Beijing niet ontbreken. We hebben al heel wat in ons leven gezien, maar dit acrobatische circus grenst bijna aan het bovenaardse. De show duurde maar een uur, maar we raakten er niet over uitgepraat, GEWELDIG !!

Op het dakterras van ons hotel in Beijing zagen we een trouwceremonie, waar we natuurlijk leuke foto’s van konden maken.

Chinese bruid !

In het Chao acrobaten circus reden 8 motorrijders in een ijzeren gazen bol…geweldig!

Tussen de adembenemende acrobatiek door werd er ook op z’n Chinees gedanst.