In 2 weken door “open gevangenis” Noord-Korea 1

– Dagboek –

2 weken in “open gevangenis” Noord-Korea

Jaarlijks 90.000 Chinese & 5000 westerse toeristen – 220 uit Nederland – naar Noord-Korea

  • Wat zoekt een mens in Noord Korea?

En waarom juist nu? Die vragen werden ons veel gesteld, voordat we naar Noord Korea vertrokken, logische vraag ! Het antwoord is vrij simpel.

Wij zijn geen vakantiegangers, maar reizigers die wat van de wereld willen zien. Naarmate we onze bucketlist steeds verder afvinken, komen de minder voor de hand liggende bestemmingen in beeld. Maar dan wel bijzondere oorden graag… Zoals Noord Korea, dat vele vragen oproept: ” hoe absurd is die samenleving dan wel niet ?  ” waanzinnige aanbidding van de leiders; is dat in scene gezet ? Is dit volk onder een natuurlijke hypnose van de leiders of worden ze onderdrukt, of allebei ” ?

Vragen oproepende en anderszins mystieke oorden hebben ons altijd al aangetrokken. Zo waren wij met ons gezin 23 jaar geleden, in 1994 al, de eerste Nederlanders die na de val van het communisme in 1992 in Albanië met een eigen sportvliegtuig in Tirana landden; dat ging niet gemakkelijk allemaal, met speciale permits die ik via kennissen bij de luchtverkeersleiding op Schiphol had geregeld; ik herinner me nog dat de Griekse verkeersleider mij tijdens het verlaten van het Griekse luchtruim op weg naar Tirana over de boordradio letterlijk vroeg : “wat zoekt een mens in Albanië?”….tja..

  • Geen negatief reisadvies !

Wij boekten deze Noord-Korea trip nog vóór de raketcrisis; het conflict tussen de USA en Noord-Korea was nog niet geëscaleerd.

Er was bovendien geen negatief reisadvies voor Noord Korea. Cancelen is in dat geval makkelijker gezegd dan gedaan; het kost bakken met geld en zou in ons geval veel organisatorische problemen opleveren. We hadden b.v de tickets naar Beijing al geboekt, maar ook de aansluitende reis inclusief tickets naar en van Japan. Vandaar: Noord-Korea !

Noord-Korea info

  • Drie keer zo groot als Nederland met 25 miljoen inwoners
  • Vanaf 1910 t/m 1945 was heel Korea (noord en zuid) bezet door Japan
  • In 1945 capituleerde Japan na 2 atoombommen en werd het bevrijde Korea verdeeld in Noord-Korea onder Russisch toezicht en Zuid-Korea onder Amerikaans toezicht.
  • In 1945 na de Japanse capitulatie, komt de naar Rusland gevluchte vrijheidsstrijder de 1ste leider Kim Il Sung, terug naar Korea, en noemt zich bevrijder van Korea..
  • In 1948 riep Noord-Korea onder de 1ste leider Kim Il Sung de onafhankelijkheid uit gesteund door Rusland en China
  • In 1950 trok het Noord-Koreaanse leger onder aanvoering van de 1ste leider Zuid-Korea binnen, om Zuid-Korea van de Amerikanen te “bevrijden”
  • Als uitvoering van VN resoluties werden met hulp van Amerikanen en andere westerse landen, de Noord-Koreanen teruggedrongen zelfs tot aan de Chinese grens.
  • Chinese troepen kwamen Noord-Korea te hulp en drongen de Zuid-Koreanen weer naar de oorspronkelijke grens terug.
  • De Korea oorlog duurt van 1950 tot 1953 als een wapenstilstand – geen vrede – wordt gesloten.  Als grens wordt die van 1945 weer ingesteld, de huidige DMZ. 
  • DMZ= Gedemilitariseerde zone, waar Noord,- en Zuid-Koreaanse militairen tegenover elkaar staan.
  • De 1ste leider Kim Il Sung——————–        leidde Noord Korea van 1948 – 1994
  • De 2de leider Kim Jong Il ——————–         leidde Noord Korea van 1994  – 2012 
  • De 3de huidige leider Kim Jong Un ——            leidt Noord-Korea vanaf 2012 
  • Noord-Koreaanse vluchtelingen & Amnesty International meldden in 2016 dat er 120.000 mensen in Noord-Koreaanse strafkampen verblijven, waar ze gemarteld, verkracht en vermoord worden.
  • Veel van deze gevangenen hebben geen misdaad begaan maar zijn onschuldige familieleden van personen die het regime onwelgevallig zijn geweest. 

Vrijdag 22 september – Maandag 25 september 2017

Noord Korea is voor ons alleen te bereiken via Beijing, waar we inmiddels 3 dagen zijn. De Chinezen hebben de vliegverbinding met Pyongyang per 17 april van dit jaar beëindigd, en met de op onze zwarte lijst staande Noord-Koreaanse antieke Tupolev vliegen we liever niet, dus gaan we per trein vanuit Beijing.

We reizen door Noord-Korea samen met onze reisvrienden, een stel wereldreizigers uit Aerdenhout waar we al vaker mee op pad waren. Uit voorzorg slaan we in Beijing eerst nog even wat broodjes en een paar flessen wijn in. Het is zeer onrustig op het politieke wereldtoneel m.b.t. Noord Korea; we hopen dat de grens met China  niet alsnog  geblokkeerd wordt, en dat de raketten aan de grond blijven, zeker terwijl wij er zijn.

De treinroute van Beijing naar Pyongyang. Bij het Chinese Dandong hopen we de natuurlijke grens met Noord Korea   – de Yalu rivier – , over te kunnen steken naar Noord Korea; de treinroute in Noord-Korea is rood in bovenstaande figuur

In wachtruimte 4 op het treinstation in Beijing worden onze koffers gescand waarna we onze kleine 4 persoons-softsleeper coupe kunnen betrekken. Om 17:30 volgt vertrek voor de 24 uur lange treinreis van Beijing naar Pyongyang, de hoofdstad van Noord Korea.

Wij zijn de enige Europeanen in de wagon, waarvan bijna alle overige hutten leeg zijn. De restauratie wagen is voor ons niet bereikbaar.

Onze coupe…..

Op deze foto – die ik later van buiten af op een treinstation in noordoostelijk China maakte – onze treincoupé, waarin wij met z’n vieren in 24 uur van Beijing naar Pyongyang reisden. De vrouwen sliepen beneden en de mannen boven.

Terwijl onze  trein coupe door het duistere noordoostelijke Chinese landschap dendert, maken wij ons na een paar flesjes wijn op voor de nacht; de twee vaste stapelbedjes, worden eerst “opgemaakt”. Leuk is, als je  midden in de pikdonkere nacht even moet plassen; en nadat je met je slaapkop door een smal gangetje in de wagon naar de WC – gat in de grond – heen en terug bent gewaggeld, weer je bed in moet zien te klimmen….

Dinsdag 26 september 2017

Om 07:22 uur volgende ochtend aankomst in de Chinese grensplaats Dandong. Met al onze bagage lopen we de trein uit, een gebouwtje in, voor wederom een scan en uitreistoestemming.

We zijn aangekomen in de Chinese grensplaats Dandong, samen met onze reisvrienden uit Aerdenhout lopen we met de bagage de trein uit naar een gebouwtje voor de uitreisprocedure… we hebben de nacht in de trein “overleefd” Even later gaan we met de bagage dezelfde coupe weer in voor het laatste stuk door Noord Korea, de Chinese locomotief is vervangen door een Noord Koreaanse; het gaat nu echt beginnen…..

Na de Chinese grenscontrole tjokt de trein via een spoorbrug over de Yalu rivier naar het grensstation Sinuiju in Noord Korea. Uit het raam zien we – nog steeds aan de Chinese kant – de beroemde “Broken Bridge” waarop vele Chinese toeristen een glimp van het dagelijkse Noord-Koreaanse leven aan de overkant proberen op te vangen. Ik moet bij het zien van deze rivier sterk denken aan de You Tube filmpjes met de lugubere verhalen van Noord Koreanen die via deze rivier het land uit gevlucht zijn naar Mongolië of Thailand. Hoe voor straf hun achtergebleven Noord-Koreaanse familieleden worden opgepakt en in martelkampen gevangen gezet. De vluchtelingen die daarom meestal met de gehele familie vluchten, moeten eerst nog veilig door China zien te komen. China levert vluchtende Noord-Koreanen namelijk weer uit aan Noord Korea ….de consequenties voor de op deze wijze gerepatrieerde Noord-Koreanen maar ook hun familieleden zijn volgens de ervaringsdeskundigen in You Tube video’s angstaanjagend.

Grenscontroles nemen 5 uur in beslag

Op het Noord-Koreaanse grensstation in Sinuiju worden onze paspoorten ingenomen. Ze zullen pas uren later, pal voor vertrek, weer terug gebracht worden. Er lopen nu allerlei geüniformeerde mannen en vrouwen onze kleine en benauwde coupe in en uit. Vooral de veel te grote platte petten op die kleine Koreanenkoppen vallen op. Onze bagage wordt minutieus doorzocht; de camera’s worden door de beambten zelf bediend en de foto’s die er op staan gecontroleerd.

Opvallend is dat het weekblad “Linda” blaadje voor blaadje wordt doorgebladerd. Ook een boekje over Japan, onze volgende reisbestemming, neemt veel tijd van de grensbeambten in beslag; overigens spreken ze geen letter Engels.

We waren al gewaarschuwd om vooral geen literatuur over Noord Korea of religieus materiaal vanuit het buitenland Noord- Korea in te brengen. Kennelijk zoeken de grensbeambten hiernaar tussen ons andere leeswerk in. Hier mag de bevolking van Noord Korea geen kennis van nemen.

Ieder van ons moet 3 formulieren invullen, waarvan één – met hulp – in het Koreaans, over welke i-phones  i-pads, laptops en andere communicatie apparatuur we bij ons hebben. Merk, type en serienummers worden genoteerd. Als we het land weer verlaten dienen we deze nog bij ons te hebben….Mijn telelens geeft geen problemen, dat is een meevaller..

Vrouwelijke militair rent woedend de trein in, en pakt mijn camera af….

Als ik tijdens het wachten een foto maak van het perron waar natuurlijk zoals overal in Noord- Korea militairen rondlopen, “ontploft” een passerende vrouwelijk militair, ze rent de trein in, pakt hoorndol mijn camera af en begint – in mijn ogen – onschuldige foto’s die ik op het perron maakte te deleten. Later, na contact met onze gidsen/bewakers in Pyongyang begreep ik dat dit mij al de kop had kunnen kosten. Met militairen in de buurt dien je de lens naar beneden gericht te houden leer ik dan.

De enige 2 op het perron gemaakte foto’s die de binnenstormende vrouwelijke militair op mijn camera liet staan (lees hierboven) Op het restauratie wagentje links is alleen de thee een product van Noord Korea, de rest is Chinees. Let eens op de magere lijfjes van deze vrouwen….

De toon is gezet.  Het “unheimische” gevoel in mij is geboren. Na een in totaal 5 uur durende grenscontrole kunnen we Noord Korea in.

In de trein van Sinuiju naar Pyongyang

Er zijn niet veel landkaarten van Noord-Korea in omloop, dit is een van de weinige die ik kon vinden. Hierop zijn de steden en de verbindingswegen te zien. De wegen in Noord-Korea zijn op een enkele uitzondering na, heel slecht vol gaten en meestal onverhard. Ook is op deze kaart te zien dat een groot deel van het land uit berggebied bestaat.

Magere mensen, géén personen auto’s en géén paarden, koeien of schapen !

Wat meteen opvalt, is dat de Noord-Koreanen die we zien heel mager zijn, en dat er niet of nauwelijks personen auto’s rijden op de – meest onverharde – wegen in Noord Korea. Noord Koreanen hebben op een standaardfiets na, géén eigen bezit; en zéker geen auto.  Opvallend is verder dat nergens paarden , koeien of schapen zijn te bekennen. Die zouden nu toch buiten moeten lopen.  Wel zagen we 1 of 2  varkens in een dorpje.  Voor de rest zie je slechts militaire voertuigen, en in de steden hier en daar taxi’s. Ook rijden er minivans en reisbussen van KITC. (Korean International Travel Company)

Tijdens de rit van de Chinese grens naar Pyongyang zien we links en rechts heel veel mensen op het land werken; er zijn geen landbouwwerktuigen dus gaat alles met sikkels en handmatig. De werkers worden meestal in open laadbakken van vrachtwagens bij de werkplekken gedropt.

Op een enkel oud klein trekkertje, na, worden overal ossenwagens voor gebruikt, soms zelf nog de uitvoering zonder wielen, de zogenaamde “sleepkarren”

Er zitten aardig wat mineralen onder de Noord-Koreaanse bodem. Zoals bijvoorbeeld ijzer en magnesium. Door gebrek aan elektriciteit en de juiste gereedschappen kunnen die niet adequaat geproduceerd worden. De belangrijkste  grondstof die Noord-Korea momenteel zelf produceert is steenkool !

Door het Noord Koreaanse land rijdend, vallen de vele standbeelden en de mega grote betonconstructies op, met schilderijen van de leiders. Je ziet ze echt overal en continue om je heen. Het gaat op deze foto om (L) de 1ste leider , de 2de leider en (R) de vrouw van de 1ste leider, dus KIm Jung Un’s oma, die volgens de Noord Koreaanse geschiedenis boeken ook betrokken was bij de bevrijding van Korea in 1945. Dat Korea van Japan werd bevrijd als gevolg van de Amerikaanse atoombommen op Japan, is kennelijk uit de Noord Koreaanse geschiedenis geschrapt, zo wordt ons later duidelijk. “De 1ste leider heeft Korea bevrijd” luidt de Noord-Koreaanse versie.

Het hele decorum dat we in de trein aan ons voorbij zien trekken maakt een desolate en vooral verpauperde indruk

Ook op en langs het spoor is het één en al kommer en kwel met het materieel

Het karakteristieke beeld van de Noord-Koreaanse dorpjes zoals wij die steeds voorbij zien komen. De povere huisjes stammen nog uit de tijd van de Japanse overheersing, dus van vóór 1940-1945

Van een gezamenlijke waterput in een van de dorpjes onderweg wordt druk gebruik gemaakt…kennelijk is er geen hier geen waterleiding systeem naar de woninkjes.

Veel “arbeiders” rijden als het dichtbij is met de fiets naar hun werk. Let eens op de 2de persoon van links; de vrouwelijke opzichter.

We worden afgehaald door begeleiders Che en Kim op ’t treinstation in Pyongyang

Op ’t treinstation van Pyongyang worden we opgewacht door twee charmante en sympathieke gidsen, links Kim (23) en rechts Che (26). Che is de dochter van de voormalige Noord-Koreaanse ambassadeur in Thailand; als we de trein uitstappen complimenteert ze ons: “jullie zijn moedige toeristen, de laatste tijd maken we steeds mee dat de geboekte toeristen niet meer op komen dagen, en dat we dus voor niets hebben gewacht, als er er weer eens niemand uit de trein stapt”…

We reizen met z’n vieren in een klein busje, met twee charmante begeleiders Che en Kim, en chauffeur Mr Lee. In een paar minuten rijden we met dit gezelschap in Pyongyang naar het Koryan Hotel , één van de twee “5 sterren hotels” van Noord Korea, allebei in Pyongyang, waar toeristen in ondergebracht worden; de lobby is enorm; als een immens marmeren paleis, maar de kamers vallen tegen, niet meer dan 3 sterren niveau.

Voor de aardigheid vragen we aan onze gidsen of Kim Jung Un ook in zo’n paleis woont, waarop zij antwoorden dat het volk hem dat paleis graag wil geven, maar dat hij prefereert in een gewoon huisje te wonen tussen de gewone mensen. Op mijn vraag waar dat staat, kunnen ze uiteraard geen antwoord geven.

Opvallend zijn de TV uitzendingen op meerdere plaatsen in het hotel met de absurde zelfverheerlijkingspropaganda voor de leiders.

Hoewel de gidsen sympathiek overkomen leggen ze ons meteen een paar dwingende gedragsregels op:

  • Kranten en tijdschriften met foto van de leiders niet vouwen, kreukelen of weggooien.
  • Geen militairen of militaire voertuigen fotograferen
  • Als er militairen in de buurt zijn, de lens van de camera naar beneden richten.
  • Geen arbeiders in laadbakken van trucks fotograferen.
  • Geen arbeiders op bouwwerken fotograferen
  • Geen wegwerkers of spoorwegwerkers fotograferen
  • Geen religieuze uitingen doen
  • Standbeelden van de leiders alleen in het geheel en rechtop fotograferen.
  • Op de heilige locaties rond en bij de standbeelden geen korte broeken, zonnebrillen of losse kledingstukken dragen.
  • Niet zonder de gidsen het hotel verlaten

De wijze waarop onze begeleiders toezien op naleving van deze regels en het steeds sterker wordende gevoel dat wij hier geen gasten, maar ook gevangenen zijn, maakt dat wij ze onder elkaar “bewakers” gaan noemen. Che noemen we HB, – “Hoofd Bewaking” – en Kim noemen we de “De Schaduw” Later komen we een viertal Zwiters tegen die hun gidsen Stazi 1 en 2 noemen…

Het moet gezegd, ondanks deze niet echt verheffende bijnamen waren ze vriendelijk en hulpvaardig, ze deden echt hun best om het ons naar de zin te maken. Wij realiseren ons steeds dat ze slechts (zeer) plichtsgetrouw hun opdrachten uitvoeren.

We dineren beneden in het hotel, en dat valt enorm tegen. In het draaiende restaurant van het hotel op de bovenste verdieping drinken we een wijntje; de goedkoopste fles witte wijn kost 63 euro. Het is exact dezelfde fles witte wijn die we later voor 7 euro in de enige voor ons toegankelijke supermarkt  samen met onze begeleiders kopen.

Woensdag 27 september 2017

Als we voor het eerst wakker worden in Pyongyang en uit het raam naar buiten kijken valt het op dat er zelfs in de straten van deze Noord-Koreaanse hoofdstad weinig of geen verkeer te zien is, alleen af en toe een taxi of minivan en militaire voertuigen

De gidsen/bewakers wachten ons s’ morgens al op bij de lift als we daaruit stappen.  We ontbijten niet samen met andere Noord Koreanen of met de gidsen/bewakers, maar altijd in een apart zaaltje. Het ontbijt is over het algemeen niet aan ons besteed. Wij ervaren het als rauwe smakeloze vegetarische hap met witte rijst, en alles koud.

Centrum Pyongyang verre van representatief voor heel Noord-Korea

De eerste indruk van Pyongyang is conform wat we er al over lazen. Alle beelden op onze TV over Noord-Korea komen zwaar gecensureerd door de leiders uit het centrum van Pyongyang; de showroom van Noord-Korea; de pronkkast van het regime.

Het Pyongyang-centrum lijkt gemaakt om te imponeren; één en al pompeuze betonnen prestigeobjecten en protserige opgeblazen overheidsgebouwen. Langs de contouren van die betonkolossen zijn lange ritsen TL balken gemonteerd en op en rondom de gebouwen in het stadshart staat het vol schijnwerpers die ’s avonds gevels etc verlichten. Omdat we een paar keer de stad in en uit rijden zien we echter ook de rest van de stad, verpauperd en donker. Als we later het land door reizen zullen we ons realiseren dat dit stukje “pronkstad” in Pyongyang verre van representatief is voor Noord-Korea.

We bezoeken het Grand Theatre; van daaruit lopen we langs de Taedong Rivier naar het grote Kim Il Sung plein dat bekend is van de militaire parades en zien daarop grote groepen studenten en studentes in zwarte broek en wit overhemd gezamenlijke dansjes instuderen voor het mass dancing op de jaarlijkse feestdag van de partij. Op de achtergrond een hotel in de vorm van een raket in aanbouw.

Terwijl overal in de wereld studenten – net als 30 jaar eerder in China, in 1992 in Albanie en in 1989 in Berlijn  – kritisch en assertief de kiem vormen voor verzet tegen misstanden, en vernieuwing van de gevestigde orde, zie je ze hier zwaaiend met vlaggetjes dansjes instuderen voor de leider…

Studenten doen enthousiast dansjes voor de dictator. Dit beeld wekt voorlopig nog weinig vertrouwen voor de toekomst van het Noord-Koreaanse volk

Krioelende massa arbeiders op en in bamboesteigers rond overheidsgebouw

Onderweg naar de Nationale Bibliotheek komen we langs een gebouw dat in de bamboe steigers staat. Geen machines, geen bouwliften; en het krioelt in die steigers van de honderden bouwvakkers en militairen; wat een ongelofelijk gezicht. Ik maak aanstalten om een foto te maken maar die poging wordt meteen door de bewakers in de kiem gesmoord.

Nationale Bibliotheek, met daarin Grand People’s Studyhouse

De entree van de Nationale Bibliotheek is gebouwd rondom het gigantische portret van de 1ste leider

Dagboek Anne Frank in het Koreaans !

In de Nationale Bieb is het “Grand People’s Studyhouse” gevestigd, waar men kanstuderen en van de bieb gebruik maken volgens onze bewakers. Als we aan komen blijkt dat onze komst besproken is, er worden bij binnenkomst meteen een aantal Nederlandse boeken op tafel gelegd, waaronder Anne Frank in het Koreaans. Om ons te laten denken dat het wel meevalt met het Noord-Koreaanse isolationisme wordt gemeld dat 60 % van de boeken in buitenlandse talen geschreven is, als bewijs leggen ze dan een versleten boekje van Harry Potter op tafel. Jaja…

Het lijkt sterk vóórgekauwd en geregisseerd allemaal. We worden een aantal leslokalen in gedirigeerd waarin o.a Engels wordt gedoceerd. Slechts één persoon, de achterste, heeft echter Engelse teksten op zijn computerscherm. Of het allemaal echt is betwijfelen we sterk; van de mensen waarmee wij mondjesmaat in contact komen, obers, serveersters, lokale gidsen, en receptionisten in de hotels, voornamelijk jonge mensen, spreekt helemaal niemand één woord Engels.

Ook in dit kennelijke “showlokaal “van the Studyhouse – waar een aantal Chinese toeristen in,- en uit lopen,  kijken de studenten continue naar de portretten van de 1ste en 2de leider. Overigens werken ze nog met de Windows 7 software van Microsoft, uit het land van de grote vijand the USA, dat dan weer wel.

Er is geen criminaliteit, zelfs geen enkele dief in Noord-Korea

Onderweg in Pyongyang naar het volgende prestigeobject van het regime vertelt onze bewaker in antwoord op onze vragen daarover, dat in Noord-Korea geen criminaliteit voorkomt; er is geen enkel geval van diefstal of beroving bekend, en ook van verkrachting of moord heeft de bewaker nog nooit gehoord.

Bijna geen personenauto’s in Pyongyang; “beter voor het milieu” zegt leider.

Op onze vraag antwoordt de gids dat hier zo weinig verkeer is omdat de leiders het in verband met de luchtverontreiniging voor de stad Pyongyang beter vinden om maar een paar auto’s laten rijden. Terloops merk ik op dat we op onze treinreis door NK in de rest van het land ook helemaal geen personen auto’s zagen. De waarheid is natuurlijk dat Noord-Koreanen behalve een fiets, geen eigen bezit hebben, en dus zeker geen personen auto bezitten. De enige personen auto’s die je tegenkomt zijn staatstaxi’s en auto’s waar hoge militairen met privéchauffeur in vervoerd worden.

 Juche Toren in Pyongyang

 

  • De gidsen melden dat deze Juche Toren met 170 mtr hoogte als het paradepaardje van het regime beschouwd wordt, en als symbool geldt voor de Kim “filosofie” van “zelfvoorzienendheid” ( Je kan alles zelf, als je maar wilt )
  • Hij is gebouwd t.g.v d 70 ste verjaardag van de 1ste leider.
  • Vele gebouwen en monumenten worden overigens ter gelegenheid van een van de verjaardagen van de 3 leiders gebouwd.
  • Dit gebouw telde daarom ook nog eens exact 70 x 365 grote stenen en aan weerskanten elk 35 x 2 =70 reliëf beeldhouwwerken.

 

Vanaf deze centraal gelegen beton beauty de” Juche toren”, hebben we een goed uitzicht op Pyongyang met veel traditioneel communistische betoncultuur, van dichtbij bekeken vaak in zeer slechte conditie. Op alle openbare gebouwen staan talloze schijnwerpers gericht en zijn langs de contouren TL balken gemonteerd, zodat s’ avonds een soort Las Vegas achtige sfeer ontstaat. Overal in Pyongyang staan Stalinistische monumenten zoals ook hier midden tussen de woonflats.

S’ avonds, als de TL balken en schijnwerpers het betoncircus verlichten, krijgt het centrum van het illustere Pyongyang zelfs een Las Vegas achtige uitstraling. Maar schijn bedriegt……

….achter de die mooi verlichte woonflats langs de hoofdstraten in Pyongyang komen overdag deze krottenwijken tevoorschijn.

We lunchen in een nieuw restaurant zoals overal in een van de Koreanen afgeschermd zaaltje en krijgen cold nudels voorgeschoteld, het favoriete gerecht van onze bewakers; zij slurpen de glibberige smurry in 2 minuten naar binnen, maar wij krijgen de smakeloze koude bruine wurmen niet door onze strot, en gaan met honger weg.

We worden nog langs een kolossaal monument t.g.v de Russische vriendschap, en een reusachtig betonnen monument dat de eenheid van het volk verbeeldt, gedirigeerd. Bij elk monument vertelt een local guide in het Koreaans hoe vaak en wanneer precies de leiders 1, 2 en 3 er op bezoek waren en wat zij er van vonden en welke grapjes ze op de betreffende data maakten. Tijdens het herhalen van de grapjes van de leiders lachen de lokale gidsen er weer om. Onze bewakers die deze non-info dan in het Engels vertalen lachen er ook weer om.

Geschilderde raketlanceringen in Noord-Koreaans “Rijksmuseum”

Het “National Exhibition Centre” in Pyongyang is zeg maar het Rijksmuseum van Noord- Korea. Ongeveer de helft van de expositieruimte is gevuld met foto’s en schilderijen van de 3 leiders en veel schilderijen en foto’s van raketlanceringen. We geloven onze ogen bijna niet, en mogen er jammer genoeg geen foto’s van maken.

Huis van de 1ste leider in Manyongdae

Links het huis waar de 1ste leider geboren is in Manyongdae(L) . Later, in een supermarkt in Pyongyang kopen we een paar flessen wijn; we kunnen er met Chinese Yuan’s of Koreaanse Wons betalen (Yuans inwisselen voor wons bij de gids) . Er speelt een fanfare (R) in de buurt, en dat klinkt helemaal perfect.

We gaan uit eten, 2 grammetjes eend, een paar gram koude squid (inktvis poten) en een zoet patatje, met wat kleefrijst. Het is het restaurant van de KITC . (Korean International Travel Company) In het hotel vragen de gidsen mij in welk opzicht Noord-Korea anders is dan ons land. Ik laat merken dat ik er niet op in wil gaan en zeg:  “in elk opzicht 100% anders dan ons land.” Ze knikt begrijpend, en gaat er ook niet verder op in. De bewaker vertelt dat er 80 Engelstalige gidsen zijn bij KITC en dat ze steeds andere combinaties vormen; deze twee waren niet eerder met elkaar op pad.

Net als in ons hotel draait in dit restaurant de propagandamachine voor de leiders ook 24 uur per dag door. Continue zijn ze in beeld. Zelfs tijdens grote concerten – met veel militairen in de zaal – zijn op de achtergrond videobeelden van de leiders te zien. Op onze vraag aan de bewakers of er ook buitenlands nieuws te zien is knikken ze meteen ja, maar het blijkt wel uitgezonden te worden op een zender van Kim Jung Un. Tja dan hoef je je niet af te vragen wat daar op te zien zal zijn.

Het volk in dit land is verstoken van elke vorm van informatie van buitenaf; er staat bij wijze van spreken een grote muur omheen. Er is geen internet en geen telefoon verbinding met het buitenland. Het volk weet niet en mag kennelijk niet weten, wat er buiten die muur gebeurt.

S’ avonds ontmoetten we in het Revolving Restaurant van het Koryo Hotel Pyongyang  twee Nederlandse studenten uit Enschede en Utrecht die 7 dagen door NK trokken, zij melden slecht voedsel en slechte hotels. Een v.d twee is ziek vandaag en kreeg vanmorgen liggend in zijn hotelbed onverwacht bezoek van twee vrouwen op z’n kamer die niet van het hotel waren, ze zagen hem en verlieten meteen de kamer.

Ook hadden ze een Duitser gesproken die pas na een paar dagen in de gaten kreeg dat z’n Engelstalige gidsen ook Duits verstonden.

Donderdag 28 september 2017

Van Pyongyang naar Sijung

Als we Pyongyang uitrijden s’ morgens zien we een groep huisvrouwen die – zo wordt er door onze bewakers nadrukkelijk bij vermeld – “vrijwillig”, elke werkdag tussen 6 en 8 uur de vlaggen zwaaien op het ritme van communistische strijdliederen om de arbeiders aan te moedigen.

Maar ook de leider geeft de vertrekkende arbeiders in de laadbakken en op de fietsen nog even een goed gevoel voordat ze de stad verlaten. De voorbij lopende man  op de voorgrond geeft een idee van de absurde grootte van deze betonconstructie die zeker 20 a 25 meter hoog is. De woonflats heb ik ook eens ingezoomd zie hieronder…

Van een afstand lijken de grote woonflats in Pyongyang heel wat, maar ingezoomd is de verpauperde en slecht onderhouden staat goed te zien, en ook hoe klein ze zijn.

Voedsel op de bon; geen internet, vlees, kip, koffie, zout en benzine schaars

Bij de Ullim waterval onderweg naar Sijung poseren we met de bewakers, die in de bus steeds met hun mobieltjes bezig zijn, ze bellen veel met hun manager en spelen simpele game spelletjes op hun mobiele telefoons; er is geen internet in NK, en de Noord-Koreanen kunnen ook niet naar het buitenland bellen. Met onze telefoons kunnen we hier helemaal niet bellen. We zijn echt helemaal van de bewoonde wereld afgesloten; zónder paspoorten, die blijven gedurende ons verblijf hier in handen van onze bewakers. En dat is best wel even slikken.

Sommige bedrijven hebben volgens de bewakers een soort van intranet, net als sommige scholen. Er wordt beweerd dat met dit intranet vanuit ons luxe Koryo hotel de receptie een eenvoudige E-mail voor je kan versturen, maar geen E-mail ontvangen. Nergens in dit land kan internet verbinding met het www gemaakt worden; dat is er gewoonweg niet.

Van onze bewakers krijgen we te horen dat voedsel hier altijd al op de bon is. En tijdens een stop in een theehuis blijkt de koffie – 4 euro – wel heel schaars te zijn, net als vlees, kip, zout en benzine. Of dit door de sancties komt kunnen wij niet beoordelen, omdat we hier niet vóór die sancties waren.

Vast staat dat er momenteel schaarste is van brandstof in Noord-Korea. Bij slechts één van de vele benzine stations die we de gehele route onderweg zien worden twee auto’s af getankt. Onze chauffeur mr Lee, – net zichtbaar in onze bus – heeft een batterij jerrycans benzine achter in de bus staan, waaruit hij de bus steeds bijtankt. Zie foto. Tot grote ergernis van ons, want het stinkt daarna nog erger van de benzine in de bus, we krijgen er hoofdpijn van. Onze bewakers melden ons dat dit normaal is, “de benzine uit de tankstations is niet geschikt voor onze bus”, liegen ze glashard.

Dan bezoeken we het historisch Wonsan Old Railway Spoorwegstation. Vol bezieling declameert een dame daar dat dit de plek was waar de 1ste leider zijn land in 45 was binnengekomen vanuit Rusland. Hij was er twee dagen en vertrok om 5 uur weer naar Pyongyang – de klok staat nog op 5 uur. De Noord-Koreaanse versie van de Koreaanse bevrijding van de Japanners in 1945 is heel bijzonder. Het verhaal van de 1ste leider die samen met zijn vrouw Korea bevrijd heeft van de Japanners

Het volgende propagandistische item is de Chonsam Coöperatieve boerderij waar volgens onze bewakers  1500 boeren bij aangesloten zijn. We worden rondgeleid door de beste presterende boer, een vrouw. Zij begint over een bezoek van de 1ste leider in 1961 Hij zei “dat de streek hier leek op die waar hij geboren was” en plantte een kaki-boom; toen hij een paar jaar later terugkwam vroeg hij “hoeveel kaki-takken zitten er in de boom denken jullie ? ” “Ongeveer 500 antwoordden de boeren , “dat kunnen er wel 800 zijn” zei hij toen. Later bleek bij telling dat dat er 803 waren. Die leider toch…

De boerin vervolgt: “ook heeft de leider ons het hele verbeterde productie proces voor de kaki’s geleerd, het proces is momenteel volkomen gecomputeriseerd” zegt ze, wijzend op een gebouw waar alle computers in zouden staan; vòòr het gebouw zitten boeren op de grond met de hand de rijstkorrels uit te kloppen en sleept een ouwe os een ossenwagen zonder wielen vooruit.

Als klap op de propagandistische “vuurpijlraket” lopen we naar de bij de boerderij horende Kindergarten waar kleine kinderen van arbeiders op commando spelletjes voor ons doen en liedjes zingen. Voor de kinderen doen we mee, maar het is toch heel bedenkelijk dat die ook worden ingezet als propagandamiddel…

Naar huis kerende arbeidsters

Voor deze vrouwen zit het werk op het land er voor vandaag op. Omdat de weg omhoog loopt hebben de vrouwen de fiets aan de hand genomen

Geen vrijheid van Godsdienst in Noord-Korea…

Na al deze propaganda rijden we in 2 uur naar een oude boeddhistische tempel waar onze bewakers benadrukken dat iedereen in Noord-Korea vrij is om te geloven wat hij of zij wil maar dat Noord -Koreanen nou eenmaal niet gelovig zijn. Ja,ja toen we met onze bewakers kennismaakten verboden ze ons als eerste om ons religieus te uiten…..

Hotel in Sijung

Voor een algemene indruk hier eens wat foto’s van zo’n Noord-Koreaans hotel

Het hotel in Sijung – foto hierboven – een doorsnee van de hotels waarin we verblijven in Noord Korea. . Sober en pover…

In alle restaurants van de hotels in Noord-Korea, zoals hier in Sijung, zien we 24 uur per dag de Kim Jung propaganda op TV. Af en toe hebben we op onze hotelkamer tot onze verbazing buiten de Noord-Koreaanse TV nog 2 extra nieuws zenders:  El Jazeera en Russia Today. Of ze gescreend zijn door het regime kunnen we niet beoordelen. Als we dit aankaarten bij onze bewakers kijken ze elkaar aan of ze water zien branden. Ze lijken dit echt niet te weten. Noord-Koreanen hebben deze zenders absoluut niet zeggen ze. Wat kan hier de reden van zijn? Als snel denk je dan dat dit de toerist moet misleiden, door hem te laten denken dat het toch wel meevalt met die Noord-Koreaanse TV. De Noord-Koreanen hebben deze buitenlandse zenders in elk geval niet !

De kamer in het hotel in Sijung, zoals te zien is dit lang geen 5 sterren hotel….

Het kamer raam van de meest rechtse foto hierboven. Reizen is niet altijd vakantie vrienden…. De bootjes buiten waren voor zover ik weet niet bestemd voor de hotelgasten..

Hoewel de  bediening in het restaurant er pico bello uitziet, is de voedsel kwaliteit erbarmelijk, en aan ons niet besteed.

Deze prachtige dame brengt ons verse poddebladeren, vermoedelijk net geplukt uit de voortuin.

Er is geen vlees, geen kip, slechts uitgemergelde gegrilde eend, maar daar zit weinig of geen vlees aan. . Vermoedelijk hebben deze beestjes veel moeten vliegen op zoek naar voedsel, maar  weinig of niets te vreten kunnen vinden.

Het eten bestaat grotendeels uit koud “struikgewas”, met koude witte rijst en veel rauwe koude inktvis poten. Soms is er een lauwe soort bouillon bij waarmee we de rijst kunnen opwarmen.

Ter info: de goedkoopste witte wijn is in dit hotel 42 euro; een biertje kost 4 a 5 euro. Dat dan weer wel..

Vrijdag 29 september 2017

We rijden vandaag vanuit Sijung naar mnt Kumgan; deze berg ligt aan de oostkant van Noord-Korea op de grens met Zuid-Korea. De noordkant ligt in Noord, – en de zuidhelling in Zuid-Korea.

Op weg naar het zuiden langs de oostkust naar Mount Kumgang ligt op de snelwegen langs de rijstvelden overal rijst te drogen; s’ avonds wordt de rijst van de weg gehaald en in zakken verpakt.

De woonflats buiten Pyongyang in de wat kleinere steden en dorpen zien er net als in Pyongyang van dichtbij ook heel sjofel en bouwvallig uit. Ik denk niet dat dit soort behuizing in ons land als bewoonbaar mag worden bestempeld, om het maar voorzichtig uit te drukken

Populaire Resorts nu lege “Spookhotels”

We naderen de grens met Zuid-Korea en komen in een voormalig populair toeristisch gebied. Gaandeweg bespeuren we steeds meer militaire activiteit; er heerst hier een gespannen sfeer, volgens de bewakers. We passeren heel veel roadblocks en controlepunten met slagbomen en zwaar bewapende militairen, waar steeds alle personen in het busje moeten worden aan,- en afgemeld.. Op de foto’s hierboven  zijn een paar van de majestueuze hotels – oorspronkelijk gerund door Zuid-Koreanen – te zien die hier tot 2008 veelvuldig door massa’s toeristen uit Zuid-Korea bezocht werden. In 2008 was er een dodelijk schietincident, waarop de Zuid-Koreaanse regering het toerisme naar Noord-Korea verbood. Vanaf 2010 werden de hotels weer gebruikt in het kader van hereniging met Noord-Koreaanse familieleden. Vanaf 2015 werd dit voor de Zuid-Koreanen onmogelijk en werd de hotelbezetting drastisch minder. Vanaf die tijd waren het vooral Chinese toeristen die de zaak gaande hielden. maar door de gespannen situatie van dit moment zijn de meeste hotels volkomen verlaten, konden wij met onze eigen ogen vaststellen. In het gebouw rechts waarin wij een half uur verbleven was zelfs de elektriciteit overal afgesloten.

We beklimmen een deel van de mnt Kumgang, een mooie route in een prachtige omgeving, en gebruiken er daarna in het paviljoen aan de voet van de berg de lunch

Op de rotsbergen in de omgeving van Mnt Kumgang is op bepaalde plaatsen te zien waar een van de leiders is geweest; daar staat n.l een datum met zijn giga grote initialen erbij in de rotsen uitgehakt. Dit zijn belangrijke bedevaartsplaatsen voor de Noord-Koreanen geworden volgens onze bewakers.

Antieke legertrucks in Noord Korea rijden nog op brandhout  !

Ook hier, in het zuidoosten van Noord-Korea zien we talloze legertrucks met rookpluimen, en dachten eerst nog van rokende motoren, totdat duidelijk te zien is dat militairen in de laadbakken houtblokken in een verticale ketel deponeren. Een systeem dat dateert uit de 2de WO

Dit is een foto van een bijzonder verschijnsel, dat je hier om de haverklap tegenkomt; een heel oude militaire truck die bij gebrek aan benzine of dieselolie wordt aangedreven door een “houtgas gestookte motor”, waarvan de houtgasgenerator in de laadbak staat. Deze bestaat uit een verticaal opgestelde cilinder, waarin na het optillen van een deksel van boven af tijdens het rijden houtblokjes worden gegooid. De zogenaamde “houtgasmotor” werd door brandstofgebrek vooral in de tweede wereldoorlog in Duitsland veel toegepast, omdat daar voldoende hout was. In Nederland werd antraciet gebruikt. We hebben onderweg veel militaire voertuigen met deze houtgasmotor waargenomen. Gebrek aan nieuw materiaal en conventionele brandstof zijn natuurlijk belangrijke drijfveren voor het in stand houden van deze antieke techniek.

Een veel voorkomend beeld; groepjes Noord-Koreanen die picknicken in een bosrijke omgeving; vaak wordt er ook nog bij gedanst.

Na ons bezoek aan Mnt Kumgang rijden we weer noordwaarts langs de Samil Lagune (R) aan de oostkust naar Wonsan, waar we zullen overnachten. Er liggen veel stenen verspreid op de wegen rondom onverlichte gerepareerde plekken. Gevaarlijk om hier s’avonds of s’nachts te rijden

 

Overnachting in een hotel in Wonsan, (L) aan het water, met redelijke kamers. Het is al donker als we de stad bereiken, en de de fel verlichte reusachtige beelden van de leiders zien op een plein, waar drommen mensen zich voor de beelden verdringen. Op de voorgrond boeien waaraan netten voor clams visserij gekoppeld zijn.

Zaterdag 30 sept 2017.

In noordoostelijke richting van Wonsan naar Hamhung

We rijden van Wonsan naar het noordoostelijker gelegen Hamhung, deze stad was tot voor kort niet toegankelijk voor toeristen. Er zijn op weg naar de stad en bij het binnenkomen veel controleposten met zwaar bewapende militairen. Bij elke stop moeten onze bewakers met een stapel papieren ons busje uit, de controle post in. Jammer genoeg kan ik daar geen foto’s van maken. Ook zou ik graag de wachthuisjes met zwaarbewapende militairen bij alle in,- en uitgangen van tunnels en viaducten in het land fotograferen, maar daar waag ik me maar niet aan.

Propaganda op de rijstvelden.

Onderweg zien we grote massa’s landarbeiders die handmatig met sikkels de rijst oogsten. Bij de werkplekken de bekende communistische propaganda borden met: vrolijk zwoegende arbeiders, gebalde vuisten, soldaten en geweren.

En vooral veel persoonlijke “tegeltjeswijsheden” van de leiders op grote betonnen billboards; en communistische schetter muziek uit erbarmelijk slechte luidspeakers om de arbeiders aan te moedigen. Wij hebben er even tussen gestaan; het keiharde schelle geluid is niet om uit te houden, maar desgevraagd melden de lokale gidsen ons dat arbeiders het al niet meer horen… “het valt pas op als het stopt om 5 uur s’ avonds ” vertalen onze gidsen hun opmerkingen

Geheime startbaan voor vliegtuigen?

Een heel vreemd verschijnsel. Terwijl er niet of nauwelijks auto’s overheen rijden is deze toch al brede betonnen autoweg aan beide zijden met ongeveer 10 meter verbreed. Hoe zou dit verklaard kunnen worden? .. Zou dit een “uitwijk runway” kunnen zijn? Net ten zuiden van een bergachtig gebied, voor al dan niet militaire vliegtuigen, waarbij de uitbreidingen aan de zijkanten wellicht zouden kunnen dienen voor “wing clearance”. We zijn er twee keer overheen gereden; het viel me op dat de lengte van dit stuk ongeveer 3 km is. Toevallig ook de gemiddelde lengte van een runway.

Stad Hamhung

Als we de stad Hamhung inrijden vliegen de mega grote betonnen billboards van de leiders en de vrouw van de eerste leider je weer overal om de oren. In het begin werkte deze krankzinnige zelfverheerlijking nog op onze lachspieren, maar dat slaat gaandeweg om in irritatie en walging !

Geen warm water in het hotel, dus naar ander hotel

Omdat in het geplande Majon Villa Hotel in Hamhung geen warm water is, bedingen we een ander hotel. Na veel heen en weer gebel lukt het de bewakers om ons in één van de twee beste hotels van Hamhung onder te brengen in het centrum v/d stad; het Sin Hung San Hotel aan de hoofdstraat. Op de foto hieronder het gebouw links achter met de donkerblauwe balkons.

De hoofdstraat van Hamhung, waaraan ons hotel voor de komende twee nachten ligt. In deze straat is straatverlichting. Het Sin Hung San Hotel is het gebouw linksachter op de foto met de donkerblauwe balkons. Ik maakte deze foto vanaf het gebouw op de heuvel waarop de bronzen standbeelden van de leiders staan. Op een uitvergroting van deze foto zien we dat de militaire truck rechts in beeld ook d.m.v brandhout wordt aangedreven; vanuit dit hotel maakte ik een aantal verboden foto’s

Geen zonnebril en korte broek bij de heilige standbeelden van de leiders

We bezoeken de standbeelden van de leiders, die in elke stad of dorp staan. Volgens onze gidsen een heilige plek in de stad, we mogen de standbeelden niet naderen in korte broek, met losse kledingstukken of met zonnebril, dus hebben we ondanks de hitte de lange broek weer aan getrokken.

Het is gewoonweg extatisch hoe de leiders vereerd en aanbeden (moeten) worden. Voor ons niet te bevatten. De leiders hebben zichzelf een goddelijke status aangemeten. Zo is ook de westerse jaartelling afgeschaft. Jaar 1 is nu 1912, het jaar dat de 1ste leider geboren werd. In Noord-Korea is het nu dus  “Juche 105” Dit wordt overal consequent toegepast….

Trots meldt de local guide dat er voor deze kunstmatige heuvel 300.000 ton aarde verplaatst is. De 1ste leider (L) was 89 keer in de stad en meldde op de locatie van het standbeeld in 1961 dat hij tevreden was met de kunstmatige waterval ernaast. Deze uitspraak is heilig en elke Noord-Koreaan weet exact wanneer en hoe hij deze zin heeft uitgesproken. De 2de leider (R) was 103 keer in Hamhung, en wilde tijdens zijn leven zelf geen standbeeld; hij vond dat hij het volk en het land niet rijker had gemaakt, maar toen hij in 2012 doodging schonk het volk (zijn zoon) hem een reuzen standbeeld.

De sterke benzine stank in de bus wordt plotseling verdreven door een nare “rotte vis” stank als we op weg naar ons hotel door een buitenwijk van Hamhung rijden. Er blijkt hier overal op straat ansjovis gedroogd te worden. Uiteraard staat ook hier een groot betonnen Billboard met het bezoek van de 1ste leider in juni 1963 , waarop hij de vissers uitlegt hoe ze ansjovis moeten vangen. Die leider toch….hij weet ook echt alles he…

Naast de oude Japanse brug in Hamhung is een nieuwe brug gebouwd, die we bezoeken. De technische inbreng van de leiders wordt geroemd, – …. en ook dat de bouw “maar 2 jaar” geduurd heeft. We merkten al eerder dat Noord-Koreanen dat bouwtempo heel belangrijk vinden; bij alle openbare gebouwen wordt door de lokale gidsen steeds vermeld hoe “kort” de bouw duurde; wellicht dat dit in hun ogen rechtvaardigt dat extreme aantallen arbeiders tijdens de bouw letterlijk en figuurlijk tegelijkertijd in en tussen de bamboesteigers krioelen.

Dan naar het provinciaal Historisch Museum waar wederom de indruk gewekt werd dat de aarde draait om Noord-Korea en vooral om de leiders.

Een bezoek aan een “Hungnam Fertilizer Complex” een kunstmest fabriek waar 7000 mensen werken in 3 ploegen, blijkt niet meer te zijn dan een wandeling in een bedrijfsmuseum waar het uitsluitend gaat over de bezoeken van de 3 leiders aan het bedrijf, en wat de leiders tijdens die bezoeken uitgelegd hebben over kunstmest en zout productie.

Op een grote kruising in Hamhung een 20 meter hoog billboard met daarop schilderingen van de woningen van de 1ste leider, de 2de leider en helemaal rechts van de vrouw van de 1ste leider. Volgens onze bewakers zijn deze locaties belangrijke bedevaartsplaatsen voor alle Noord-Koreanen

Bij het alternatieve hotel in Hamhung aangekomen blijkt ook hier geen warm water te zijn. We weten voor elkaar te krijgen dat de volgende morgen tussen 7 en 8 uur wel warm water uit de douche komt. Opvallend is dat ook dit hotel bijna leeg is.

Elke avond bespreken we na het diner – ook hier heel karig tot slecht – het reisprogramma voor de volgende dag, de bewakers vragen voor het eerst wat we van de  reis vinden, we geven onze eerlijke mening, en vooral over het niet mogen fotograferen.

Zondag 1 oktober 2017

Het is zondagochtend in Hamhung; maar, als we uit ons hotelraam naar buiten kijken, is het net zo druk als elke andere dag, we zien geen verschil. Volgens de bewakers kent men een 6 daagse werkweek, en wordt 8 uur per dag gewerkt. Maar… men kan kiezen op welke dagen, ook de zondag dus.

We worden in de hotels steeds op een – van de andere gasten – geïsoleerde verdieping gehuisvest, meestal de hoogste, en…. in dit hotel waren we niet gepland. We hebben nu vanuit onze kamer vrij zicht op de hoofdstraat en alles wat daar voorbijkomt, en zien opvallend veel militaire voertuigen met inhoud. En dan ligt daar die camera met telelens….

Verboden foto’s

Ik was voor 100% zeker dat ik alle verboden foto’s met militairen etc van mijn laptop had verwijderd. Vooral na een extra waarschuwing van onze bewakers, dat zelfs teveel – niet eens verboden – maar wel “negatieve” foto’s op de camera of computer naar de mening van de grensbeambte bij controle kan betekenen ” dat je het land niet meer uit komt” dat verlamt je compleet..dus verwijderde ik de mappen met daarin de verboden foto’s die ik inmiddels als onzichtbare lagen op andere foto’s had verborgen in twee verschillende mappen.

Toen ik een paar dagen geleden mijn laptop eens helemaal leeg wilde maken, nadat ik natuurlijk alle foto’s van de laatste reis op mijn thuiscomputer had geüpload, schrok ik me echt het lazarus. In de navigatiekolom zag ik onder “recent verwijderde foto’s” ineens een map met nog een paar van de streng verboden militaire foto’s staan, waarvan ik zeker wist dat ik die had weggegooid. Het zweet brak me uit, en mijn hart sloeg alsnog op hol. Achteraf snap ik nu wat er technisch gebeurd is, en is het gelukkig goed afgelopen. Tja en nu heb ik achteraf een paar extra interessante  foto’s…. zoals deze hieronder…..

Leger nucleaire grootmacht Noord-Korea rijdt in hout gestookte aftandse legertrucks !!!

Zondagochtend vroeg. Door mijn telelens gekiekt vanachter het raamgordijn in onze hotelkamer op de bovenste  verdieping. Een beetje zenuwachtig, omdat je weet dat je dit ontluisterende plaatje van het Noord-Koreaanse leger je in hele grote problemen kan brengen. Een zeker 75 jaar oude aftandse legertruck met een op houtgas gestookte motor;  een ongedisciplineerd stel militairen, en een damesfiets achterin. Is dit de nieuwe “nucleaire grootmacht” op aarde ? De cilindervormige houtgasgenerator waar de houtblokjes van boven af ingegooid worden, is duidelijk zichtbaar buiten in de laadbak tegen de stuurcabine.

Een gammele militaire truck die burgers vervoert. Het leeuwendeel van het openbaar vervoer in Noord-Korea vindt op deze wijze plaats. Ook de meeste landarbeiders worden zo door weer en wind naar hun werk gebracht, waarbij de laadbakken vol mannen, vrouwen, militairen en soms ook oudere kinderen staan

Het Noord-Koreaanse leger op de fiets

Ik had mijn camera al weggelegd, toen ik ineens – alsof het de antieke film “Bridge over the River Kwai” betreft, een groep zingende marcherende militairen hoorde aankomen. Meteen weer voor het raam met m’n camera maakte ik deze gezellige zondagochtend plaat van de hoofdstraat van Hamhung

Het valt op dat in de hoofdstraten in de steden aan weerszijden woonflats staan, die de krotten en bouwvalletjes er achter voor het oog verbergen. Maar niet voor mijn telelens natuurlijk…

Van Hamhung naar Pujon op Mount Okryon

Vanuit Hamhung onderweg naar Pujon op Mnt Okryon zien we op deze vroege zondagmorgen geen verschil met andere dagen; iedereen gaat naar z’n werk.

Het is een helse rit van 4 uur over hele slechte onverharde “wegen” vol gaten. Mijn ruggengraat begint langzaam uit elkaar te rammelen.  De dorpjes waar we doorheen rijden zijn niet meer dan een verzameling houten krotjes.

Links en rechts van de weg overal hardwerkende mannen en vrouwen; echter… grote groepen mannen en vrouwen die als spoorwegarbeiders en wegwerkers bij elkaar gehurkt of zittend langs het spoor en de wegen handmatig met hamers, beitels en sikkels bezig zijn, mogen niet gefotografeerd worden

Bewakers mogen wel plassen, wij niet !

Na 2 uur rijden stoppen we onverwachts; onze bewakers willen plassen, wij maken aanstalten om ook de bus te verlaten maar dat mag niet. “Er zijn plas plaatsen voor toeristen en andere plas plaatsen voor locals” melden onze bewakers wat “ongemakkelijk” Ze staan zichtbaar voor een moeilijk keuze; het uitvoeren van hun opdracht of een menswaardige behandeling van hun gasten.

Het wordt een compromis… terwijl de bewakers er op los plassen mogen wij pal vóór de bus even onze benen strekken, op een aangegeven vierkante meter.  Ondanks dat we weten dat onze bewakers niet anders kunnen dan hun opdracht uitvoeren geeft e.e.a toch wrevel.

Langzaam ploetert ons busje zich door de bergdorpjes naar mnt Okryon, af en toe ben ik in staat om vanuit ons klapperende busje in een zijstraatje de dagelijkse gang van zaken vastleggen. Ik zie dat de bewakers mijn fotografeer gedrag kritisch volgen..

Na 4 uur lang hobbeldebobbel over zeer slechte onverharde wegen en paden stopt de bus op een groot parkeerterrein in Pujon op de berg Okryon. We zijn hier volkomen alleen, en eten op het parkeerterrein buiten onze lunch box “leeg”, waarna we de River of Rocks bezoeken.

 

River of Rocks                                          

Eindelijk eens een mooi plaatje…

Een steen rivier; de “River of Rocks”. Een bijzonder indrukwekkend schouwspel, dat ontstaan is in de ijstijd. Op zo’n bijzonder mooie plaats in zo’n bizar land moet je als bewijs dat je er was even op de kiek….

Secret Camp waar vrouw van 1ste leider in 1939 verscholen zaten voor de Japanners

Niet ver van de River of Rocks boven in de bergen bevind zich de Bujon Revolutionary Site, met het “Secret Camp” dat men in 1989 ontdekt heeft. Hier zat in 1939 Kim Jong Suk de moeder van de 2de leider verscholen voor de Japanners. Eerst een huisje in en verder door het huisje kruipend bevindt zich het geheime camp van wel 500 vierkante meter onder een rots. Uiteraard ga ik hier even met de beambte op de kiek.

Bij 5 andere op draken schubben lijkende rotsformaties op deze berg kondigt onze bewaker een hiermee verband houdende belangrijke uitspraak van de 2de leider aan: Enigszins zenuwachtig wordt speciale aandacht voor deze mededeling van ons gevraagd. “Tijdens het 6de bezoek van de 2de leider aan deze plek op 17 september 1998  (deze non info wordt steeds vermeld) vroeg men hem deze rotsen een naam te geven. Hij zei toen letterlijk: “maak het hier maar mooi; dan komen er veel mensen en laat die er maar een naam aan geven, want dit een plek van de mensen”…………

Uit de eerbiedige wijze waarop de local guide en onze bewakers met deze informatie omgaan, maakten wij op dat deze mededeling van de 2de leider eigenlijk als een heilig gezegde beschouwd wordt; Wij horen dit allemaal verbijsterd aan….hoe gek kan het nog worden ??

Deels in het pikkedonker rijden we terug naar Hamhung; een hachelijk avontuur – zonder enige straatverlichting met onverlichte boerenkarren en fietsers op de weg, en overal losse stenen. Levensgevaarlijk. Het stoort ons al langer dat onze buschauffeur absoluut geen vaart mindert op nadering van zebra paden waarop voetgangers oversteken. Hij gaat er steeds volle vaart op af. We maken hier gewag van; de bewakers reageren onbegrijpend… ze melden dat auto’s hier “natuurlijk” vóór gaan, en dat voetgangers en fietsen maar moeten wachten.

Tijdens het “diner” in het hotel beginnen we ons te danig ergeren aan die altijd maar door ratelende perverse persoonsverheerlijking van de leiders op TV. “Hoe is ’t mogelijk dat zo’n heel volk dit allemaal zonder enige kritiek blijft pikken ” ?

Maandag 2 oktober 2017

We zijn al vroeg uit de veren; uit het raam in onze kamer zie ik dat het al weer druk is op straat…

Hamhung. Vanuit ons hotelraam op de bovenste verdieping kan ik met m’n telelens deze “vroege vogels” opname maken.

Als we Hamhung verlaten rijden we nog eens langs de standbeelden waar het al vroeg druk is met bedevaartgangers die de bronzen leiders 1 & 2 “aanbidden”

Met teveel “Bad Pictures” niet meer het land uit

Van het hotel in Hamhung waar vanmorgen geen warm water is, rijden we in 3 uur naar Wonsan. Tijdens deze rit komt het hoge woord eruit. De bewaakster gaat er eens goed voor zitten en geeft ons een “gemeende waarschuwing over “bad pictures” zoals ze het zelf noemt.

“Jullie foto’s worden bij de grens gecontroleerd”; – en dat gebeurde – “als er buiten de verboden foto’s om teveel “bad pictures” op je camera of computer staan die een negatief beeld van het land geven, kan dit als het om 1 of 2 foto’s gaat 100 euro per foto kosten, maar als het om meerdere foto’s gaat naar het oordeel van grensbeambte, loop je het grote risico NIET meer het land uit te mogen. Collega’s van haar hadden dit meegemaakt zei ze erbij…

Dat is nogal wat, want wat is dan een bad picture? Er gaat een hooiwagen voorbij waar 2 jongens bovenop liggen, we mogen dit niet kieken. Dat geeft een negatief beeld zegt de bewaker. Er ontstaat steeds discussie over wat nou een bad picture is; ook mogen er nu geen mensen meer herkenbaar op staan, zonder dat ze eerst toestemming hebben gegeven.

Hoe weten de grenscontroleurs of de mensen op de foto toestemming gegeven hebben vragen we. Zoals steeds komt er dan een ontwijkend antwoord. Kunnen we sowieso nog wel foto’s maken en meenemen? Je wordt er onzeker van en door al dat gedoe rond die fotografie soms ook angstig. Je wil er niet aan denken om hier te moeten blijven.

Dit mag wél gefotografeerd worden , gewoon in een dorpje onderweg…….maar, bekijk dit eens goed, is dit eigenlijk niet een veel échtere Bad Picture ? Hoe gek kan een volk worden

Of deze… op weg naar Wonsan… Een bekende leus van de 2de leider, per woord in 31 stuks betonblokken gebeiteld die – gemeten aan de mensen die in de rivier werken – elk wel zo’n 20 mtr hoog moeten zijn. Kan het nog gekker?…..  Jazeker kijk maar hieronder

We zijn in Wonsan, waar het vol staat met dit soort idiote betonnen constructies met ziekelijke persoonsverheerlijking; en.. de leider moet zelf opdracht hebben gegeven voor deze afgoderij, alleen hij, en niemand anders heeft in dit land iets voor het zeggen, en kan over de bouw van zo’n mega duur beton project beslissen.

In Wonsan wandelen we op het grote plein, we mogen van onze bewakers de mensen die aan de kant bezig zijn niet fotograferen, wel het hele plein.

Maar als op het plein in Wonsan deze colonne huisvrouwen voorbijtrekt maak ik toch maar even deze foto. Zonder toestemming van de marcherende dames, die het overigens wel goed lijken te vinden. Een van de feestdagen van de partij nadert.. Vermoedelijk gaan ze op weg om dansjes voor de leiders in te studeren. Vrijwillig !!!!

Misplaatste euforie bij het zien van patat op tafel !

Tijdens de lunch die net als het diner meestal al enige tijd klaarstaat – en dus koud is – als wij arriveren, ontstaat enige euforie als we zien dat er patatjes bij zijn met een zakje tomatensaus. Hmmm… en dat terwijl wij, en ook onze reisgenoten nooit geen patat eten.  Maar ja, nood breekt wetten. De euforie verdwijnt snel als de patat koud, zoet, en keihard blijkt te zijn, en dus niet te eten te is. Het visje in het midden was ook niet weg te krijgen en van de gegrilde eend was per persoon niet meer dan 5 gram van de gebeenten af te stropen……

Het Songdowon Kindervakantie Park

Na de lunch rijden we naar een van de grootste prestigeobjecten van het Kim regime. Het vorig jaar compleet nieuw herbouwde Songdowon kindervakantie park.

Bij aankomst schrikken we ons een hoedje, op het plein voor de gebouwen zitten zeker 200 jonge mannen in 3 groepen verdeeld bij elkaar op de grond grassprietjes uit in karretjes liggende graszoden te trekken en deze een voor een in de grond te stoppen om hen heen. We geloven onze ogen niet; sprietje voor sprietje. “Geen foto’s maken hiervan” roept de hoofd bewaker meteen, als ze ziet dat we hier verbaasd naar kijken…

Bij de ingang van het Songdowon Kindervakantie Park staan standbeelden van de leiders 1 & 2 die volgens onze bewakers altijd heel veel liefde aan de kinderen van Noord-Korea hebben geschonken. Het zijn echte kindervrienden. Bij alle openbare gebouwen, en dus ook hier, hangen panelen (R) die aangeven, welke leiders, wanneer exact, en hoe vaak deze de locatie bezocht hebben. De lokale gids die je door het betreffende complex gaat rondleiden besteedt ruim de helft van zijn tijd aan het noemen van al die nutteloze data en wederom ook weer aan de adviezen van de leiders op die data, en wat voor grapjes ze maakten. En wij moeten blijven luisteren; je afwenden is een belediging voor de leiders. Ik bespeur dat deze waanzin niet alleen bij mij maar ook bij mijn reisgenoten behoorlijk de strot begint uit te hangen.

Ons wordt verteld dat kinderen van 7 tot 12 naar de basisschool gaan, van 13 tot 18 naar de highschool, en vanaf 18 naar de universiteit. Uit elke klas (35 a 40 kinderen per klas ) van de basisschool mogen de 3 beste kinderen van 7 tot 12 jaar voor 10 dagen lang het park in. Dat zijn bij elkaar ongeveer 100.000 kinderen per jaar aldus de lokale gids. Een van onze bewakers had dit als kind zelf ook meegemaakt.

Het luxueuze kinderpark is nu leeg, we schrikken van de riante restaurants, slaap, – en speelzalen, een zwembad , een voetbalveld, een aquarium, dierentuin vogelkooien en nog veel meer…. Het heeft een luxe inrichting die compleet over de top is, helemaal niet bij kinderen hoort, en kennelijk alleen bedoeld is om te imponeren. Op de foto linksonder de de bombastische entree, waar de echte doelstelling van het pompeuze park begint door te schemeren. Dat wordt vervolgd hieronder…

Vanuit de entree moet !! men twee van deze ruimtes passeren, met daarin elk 6 van deze dubbelzijdige billboards met keiharde propaganda van en voor de leiders. Dat zijn dus bij elkaar 2 x 6 x 2 = 24 billboards die iedereen elke keer dat hij of zij het gebouw betreedt onder ogen krijgt . Op een speciale billboard wordt groots gerefereerd aan de 4 bezoeken die de huidige leider Kim Jong Un hier tijdens de renovatie bouw alleen al in 2014 bracht om de bouwers van technisch advies te voorzien, en het bouwproces te begeleiden.

Deze mega grote foto hangt in de volgende hal waar je langs moet, Dit is de 2de leider die hier op bezoek is en adviezen geeft. Zo ziet het plaatje er altijd uit in de propagandavideo’s. De leider voorop met in V formatie daarachter de generaals en bobo’s, en altijd twee notulisten die de adviezen van de leider meteen opschrijven, want zonder die adviezen kan het volk niet…

Sea Bath Resort

Na het kinder vakantiepark rijden we naar het Sea Bath Resort, dat volkomen verlaten is en een verpauperde indruk maakt. Opvallend is dat hele lange stukken strand waar we langsreden waren afgeschermd door hoge hekken met  – aan de bevestigingen te zien – onder spanning staande stroomdraden

 

Op het strand staat deze 8 mtr hoge billboard van de leiders in een toepasselijk sfeertje. In het zonnetje, tussen blije mensen & mooie bloemen en – kijk maar goed – een paar sfeerverhogende raketjes

Hierna maakten we achter ons hotel waar we inmiddels ingecheckt zijn een wandeling over een dijkje naar het schier eilandje Jangdok. We mogen er geen foto’s maken van de mensen die staan te vissen, ze moeten eerst toestemming geven.

Klik nu linksonder op Noord-Korea 2 voor het vervolg van het dagboek door Noord-Korea