Vandaag bezig geweest met nieuwe huis en wat vergaderingetjes bijgewoond. Onze kapper Aart uit Volendam had vanavond een kaartje voor mij over voor het concert van David Gillmore in de Heineken Music Hall in Amsterdam. We gingen met zijn broer en schoonzus Piet en Astrid Bijvoet uit Avenhorn. Piet die (nog) vrachtwagenchauffeur is en Astrid (nog) directiesecretaresse, vertelden onderweg naar Amsterdam over hun plannen om binnenkort te emigreren naar midden Zweden, en daar een mooi rustig wegrestaurantje op het oog te hebben, waar ze een Nederlands eethuisje van willen maken om te exploiteren. Ik vroeg wat ze daar zochten; de keren dat ik daar was in midden Zweden, oa met BZN  kwam ik er geen hond tegen, alleen maar bomen en nog eens bomen. Dat was nou precies de reden waarom ze daar heen gaan zeiden ze, de rust.Ben toch benieuwd hoe het ze zal vergaan.Hou jullie op de hoogte. Het concert van de grote man achter Pink Ployd kwam maar moeilijk op gang. Voor de pauze werd alleen werk van de nieuwste CD die gisteren uitkwam gespeeld. Niemand in de zaal had daar dus nog een stuk van gehoord  Ik vond dat niet verstandig, deze volgorde van repertoire, maar wie ben ik. Na de pauze kwam de zaal goed los met het bekende ouwe werk. Wat mij betreft had daarom het nieuwe werk meer tussen het oud in gemixed kunnen worden. Overigens merk ik dat me niet zo thuis voel in grote menigtes, lange wachtrijen voor de bar om een biertje te bemachtigen en dan natuurlijk meteen daana in de wachtrij voor de wc.Ik denk dat dat een beetje BZN deformatie is die ik in 40 jaar BZN heb opgelopen, wij zijn dat niet meer gewend. 

Reacties   

Tijdens ons verblijf in Kirchberg kregen we van vele TROS leden leuke en hartverwarmende reacties in verband met het naderend afscheid. Op de piste en op de set wensten velen ons alvast een fijn pensioen. Dat vond ik wel komisch; bij het woord pensioen denk ik aan totale rust, dat zie ik nog niet gebeuren.  Dick en John zullen een andere baan moeten gaan zoeken, wellicht in de muziek, ik ga vliegen, luchtfotograferen, en misschien tekstschrijven en produceren voor andere artiesten. Jan Keizer blijft als soloartiest gewoon op de bühne en misschien dat Carola als soliste met een stel muzikanten gaat optreden, ik hoop het voor haar. Van totale “pensioen” rust is dus voorlopig geen sprake. Heel veel mensen gaven aan ons en onze muziek te zullen gaan missen. 

Zoals een wat oudere mevrouw, die mij op dinsdagmiddag tijdens een pauze van de opnames in het restaurant boven op de berg aanklampte , en zachtjes zei, “wat erg Jan, nu zal ik je straks nooit meer zien”. En ik zag echt de stiekeme tranen over haar wangen biggelen. Dat doet je toch wel wat. Ik was er daar in die drukte even geëmotioneerd van.

Gisteren liep ik door ons dorp, toen de in Volendam bekende Jan Tol, bijgenaamd “Jan de Bakker” van de Edammerweg mij vanuit zijn auto aanhield. “Ik ben een beetje boos op jullie” sprak hij verbolgen, en gaandeweg zijn betoog merkte ik dat hij het echt meende. “Nou kan die Jan Keizer wel met zijn solocarrière verder willen, maar dan hoeven jullie toch niet het hele instituut BZN op te heffen. BZN is een topambassadeur voor Volendam, jullie hebben vele fans en liefhebbers van jullie muziek die teleurgesteld zijn. Jullie hebben er 40 jaar met wisselend gezelschap over gedaan om die enorme status die jullie hebben, te bereiken. Bovendien hebben jullie een gezond bedrijf waarin vele mensen een goede boterham verdienen. Dat gooi je toch niet zo maar in de vuilnisbak; dat is nog nooit vertoond. Er lopen genoeg goede zangers in Volendam rond, geef die een kans”. Ik legde hem uit dat in ons vak niet zo werkt. Dat je niet zo maar een gezichtsbepalende zanger kunt vervangen. Dat de rest van de band graag nog een paar jaar door hadden willen gaan met BZN, maar dat je met een andere zanger niet meer geloofwaardig overkomt.  “Jullie hebben  meerdere keren in het verleden bewezen dat het wel mogelijk is”, repliceerde hij daarop met overtuigende stem.

Tot zover niets nieuws, opmerkingen van deze strekking bereiken mij en mijn collega’s  elke dag. Het unieke van  Jan de Bakkers visie zit verscholen in het simpele vervolg van zijn betoog: “ook als jij te oud wordt Jan Tuijp, kan je door een jonger iemand vervangen worden, en dat geldt voor iedereen. Als je dood gaat, te oud wordt, geen zin meer

hebt, of een solocarrière wil starten, word je gewoon door een jonger iemand vervangen. Zo blijft BZN tot in lengte van dagen bestaan, iedereen houdt zijn job en de specifieke BZN muziek blijft voor  de fans klinger.”  “Dat gaat alleen op in het bedrijfsleven antwoordde ik nog.

“Zijn jullie dan geen bedrijf” was daarop het laatste wat hij riep uit zijn wegrijdende auto. En daar kon ik weinig tegenin brengen, toen ik verder liep dacht ik: “ zo gek is die Jan de Bakker nog niet.” Ik heb het gisteravond na ons optreden in het theater Hotel in Almelo “in de groep gegooid”, het werd even stil. Iedereen dacht na.

The kids  

Zo lieve lezers, ik heb het voor mekaar. Het is even technisch ploeteren maar het is gelukt. De eerste foto op dit journaal. Uiteraard zijn alle foto’s die ik hier publiceer door mijzelf gemaakt. Deze mensen spelen een hoofdrol in mijn leven, ik ben er trots op noem ze vaak en zal ze daarom eens laten zien. Het zijn onze kinderen en kleinkinderen.( Tim was hier nog niet geboren)

Op de foto hieronder bovenaan Sylvia en onze zoon Kees. Linksonder Brenda en onze zoon Vincent, met kleindochter Sophie. Rechtsonder onze zoon Sander en Tamara met vlnr Jan en Kees. De jongste zoon van Sander en Tamara was hier nog niet geboren.

Heronder een recentere foto van de kleinkinderen links Kees en Jan, daarnaast in het midden Sophie, en rechts de jongste kleinzoon Tim van Sander en Tamara. Zijn het geen beauties?