BZN is typisch een product van collectieve inspanning. Het geheel is meer als de som der delen zeg ik wel eens gekscherend.
Met alle respect voor onze solisten Jan en Carola natuurlijk, maar als elk BZN lid op zichzelf was gestart, zou het succes veel minder groot geweest zijn. Het is zelfs de vraag of er wel sprake van enige succes voor iemand van ons was geweest. Van mezelf durf ik rustig te stellen dat ik zonder de rest van de band nergens in de muziekbusiness terecht was gekomen.
Hoe kan dat allemaal? Tegenwoordig wordt de showbusiness geregeerd door TV formats en mediahypes, kijk naar Idols etc. De macht van de commercie, van de grote investeerders is onbeperkt groot geworden. Boy-bands en girl-bands worden met behulp van formats en de computer samengesteld. Toen BZN begon in 1965 was hier allemaal nog geen sprake van. BZN is nog ouderwets geboren uit vriendschap, liefde voor muziek, en een gezonde portie geldingsdrang. Het saamhorigheidsgevoel dat daar mee verbonden is, is altijd het fundament onder het reilen en zeilen van BZN geweest.
Onze band heeft waarschijnlijk daarom nooit einzelgangers gekend. Elke move, elke beslissing of keuze werd in gezamenlijk overleg genomen. “Managementteam-vergaderingen” werden gehouden in de auto onderweg naar een optreden. Het liefst nog op de terugweg, want met een borrel op kwamen we bij veel beter ideeen op. We hadden in de studio allerlei stemprocedures ontwikkeld om tot een singlekeuze te komen, niemand bepaalde dat in zijn eentje. Zelfs de volgorde van de liedjes op de CD werd in democratische procedures vastgesteld. In de auto stemden we vaak over optredens wel of niet doen, en ook over allerhande andere zaken. Er was nooit slechts een songwriter zoals John Ewbank voor Marco Borsato, die complete songs, -tekst en melodielijn,- afleverde, maar het was bij BZN al vanaf het begin altijd het collectief, waarbinnen de songs gezamenlijk tot stand kwamen. De eerste twintig jaar maakten we met z’n allen 5 dagen per week kantooruren van s’morgens 9 uur tot s’avonds 5 uur in ons repetitielokaal in Monnickendam. Eerst kwamen in collectief verband,- met z’n allen rond de piano gezeten, – de melodielijnen tot stand, waarna deze voorzien van provisorisch ter plekke gemaakte fonetische “brabbelteksten” als demo werden opgenomen. De songteksten werden later, door meerder personen al dan niet gezamenlijk thuis gemaakt. Ook de laatste twintig jaar is, weliswaar met een gewijzigde samenstelling van het collectief en een wat minder tijdrovende manier van demo’s maken, ook weer in collectief verband gewerkt aan het zo succesvolle BZN materiaal. Kortom: lief en leed werden altijd samen gedeeld.
Die vriendschap, de saamhorigheid heeft voordelen, BZN had anders nooit 40 jaar bestaan, maar ook nadelen. Daar kwamen we achter na het succes van Mon Amour.
Toen we na 10 jaar gezamenlijk ploeteren, eindelijk onze echte eerste grote hit scoorden, toen het mediacircus zich met ons begon te bemoeien, maar daar kom ik later graag nog eens op terug.