Vandaag moet er weer een tekst afgeleverd worden. Dat wordt nog een paar uur vechten met de brains. Met een tekst ben je continue bezig, eigenlijk 24 uur per dag, je gaat er mee slapen en wordt er mee wakker, ook in de auto onderweg spoken de regeltjes nog door je hoofd. Soms , ook vannacht, ik sliep nog niet, had ik ineens een ingeving, snel mijn bed uitgegaan en opgeschreven. Vanmorgen ontdekte ik dat de woorden niet in de melodie pasten, misschien dus toch al een beetje geslapen toen ik het opschreef. Deze intensieve betrokkenheid duurt totdat ie klaar is, en dat voelt vaak als een bevrijding. Hoewel, als je dan iets moois hebt gemaakt, weet je dat het de moeite waard was. Ach ja,  na een driekwart leven lang teksten schrijven ben ik zo zoetjes aan wel aan dit stressige ritueel gewend geraakt. Vanmiddag eerst nog vergadering, dan vliegles geven in Lelystad. Morgen nog inhaalconcert in congresgebouw in Den Haag. Omdat we dit zo’n mooie zaal vinden nemen we onze families vrienden en bekenden dan mee. Het paasweekend lonkt, vorig jaar zijn mijn vrouw en ik met Pasen nog gauw even naar Oostenrijk gegaan. We blijven nu in Volendam, gezellig thuis. Het lijkt goed weer te worden in Volendam, hoorde ik van een meteoroloog.Misschien moeten we de fietsen maar weer eens uit het vet halen.

Wat was het vanmiddag een voorrecht om te mogen vliegen, als een vrije vogel te mogen zweven in zulke kraakheldere en doodstille lucht. Er waren maar weinig bofkonten zoals mijn leerling en ik vanmiddag op het vliegveld, het was heerlijk stil, dus ook met vliegtuigen.We hadden het rijk letterlijk en figuurlijk bijna alleen. Vliegen onder zulke omstandiheden is van een adembenemende schoonheid, je krijgt eerbied voor de machtige natuur die zich door de helderheid bijna aan je opdringt. Maar tegelijkertijd krijg je immens respect voor de mens, dat hij zich in een stuk metaal toch tussen de wolken wist te wurmen.Ik ben er van overtuigd dat veel personen hun lichamelijke en geestelijke klachten als sneeuw voor de zon zouden zien verdwijnen na het beleven van zulke euforische momenten zoals ik vanmiddag. Vliegen is gewoon goed voor de mens. Ik zou mijn antibiotica nu dus eigenlijk in de prullenbak moeten kunnen gooien.

Deze dag begonnen met bezoek aan huisarts. M’n pak voorgeschreven antibiotica is nu compleet opgepeuzeld maar ik hoest nog steeds als een hyena die het benauwd heeft. “Deze antibiotica was alleen voor de keel en omstreken” aldus de doc, en ik was dus weer op weg met een nieuw pakket antibiotica chemicalien voor de longen, “want, zei hij, het lijkt wel bronchitus”.Vandaag bezig met verwerken luchtfoto opdrachten en het bedenken van teksten. Het maken van teksten is een klusje voor de ochtend, als je nog fris bent.Of als het niet anders kan middags of  ’s avonds, maar geen twee dagdelen achter elkaar. Vroeger gingen we daar gewoon na de hele ochtend ook nog s’ middags mee door, maar toen we na een paar jaar in de gaten kregen dat het rendement van middag-arbeid op dit gebied vele malen lager ligt als het werken vroeg op de dag zijn we er mee gestopt. Dit is ook veel beter voor je sociale leven. Nu ik het er toch over heb. We hebben jammergenoeg vele jaren lang de situatie gehad waarbij we enerzijds een kantoorbaan hadden voor tekst,- en liedjesschrijverij, repeteren, demo’s maken etc, en dat alle 5 door de weekse dagen van “nine to five”, en daarnaast nog de BZN optredens, waarvoor we vooral vroeger sowieso hele weekenden van huis moesten.Omdat we in die tijd nog met de techniek meereisden waren dit langdurige uitjes. Voeg daarbij de buitenlandse trips en de vele maanden dag en nacht in de studio voor de opnames, en het mag voor iedereen duidelijk zijn dat het contact met het thuisfront op een (te) laag pitje kwam te staan.Bij nader inzien heb ik nu berouw van deze tijdvretende  werkwijze van toen, die er toe leidde dat we onze kinderen maar beperkt aandacht konden geven. Vooral het opnemen van demo’s in onze repetitieruimte, de perfectie die we daarin aanbrachten kostte onnodig veel tijd, zeeen van tijd. De demo belandde uiteindelijk in de vuilnisbak. In de studio in Hilversum probeerden we dan later de sound van de demo weer na te maken, wat wederom veel tijd en geld kostte en niet of nauwelijks lukte. Het was ook niet nodig. De studio klonk uiteindelijk altijd beter. Ik weet nu uit lange ervaring dat het eindproduct er door al die overmatige er in gestoken energie nooit beter van geworden is, integendeel. We werden gewoon geleid door de angst om het succes dat we eindelijk hadden weer snel kwijt te raken. Met veel en lang werken probeerden we die angst te verdrijven. Angst is echter altijd een slechte raadgever. De laatste 15 a 20 jaren hebben we dat veel beter op de rit, en gaan we vind ik veel professioneler en efficienter met onze tijd om, het resultaat is er artistiek beter door geworden vind ik, maar is er in elk geval niet minder om, en ons sociale leven is er mee op een veel hoger plan gekomen..