Je bent even een klein weekje weg en dan gebeuren er allerlei vreselijke dingen. De wereldwijde ineenstorting van de effectenbeurzen en de presentatie van het Klimaatplan 2020  door de EU in Brussel hebben daarbij mijn speciale aandacht. Er was een tijd dat alle BZN leden aandelen bezaten, en het in de auto op weg naar de optredens alleen maar over aandelenkoersen ging. Na de beurscrash van 2001 toen de AEX index daalde van 700 naar 200 punten, was voor iedereen in onze band de pret er wel af. Vanaf toen heb ook ik de aandelenbusiness op een laag pitje gezet, en 1,5 jaar geleden ben ik er zelfs geheel uit gestapt. Steeds als ik met vakantie was kwam de klad erin, en bedierf dat voor een deel mijn vakantiepret. Daar moest ik aan denken toen ik afgelopen maandag op de zonovergoten pistes met een “lege effectenportefeuille” van de slachting op de beurzen kennisnam. Leedvermaak wil ik het zeker niet noemen, maar het leek wel of het zonniger werd door het besef dat het mij deze keer nou eens niets kostte. Overigens stijgen de koersen vandaag wereldwijd weer fors, dus het zal wel weer goed komen. Het is alle aandelenbezitters gegund.

Erger vind ik het “Klimaatplan 2020 van de EU”. Eerder heb ik hier betoogd dat vele wetenschappers wereldwijd geen verband zien tussen de mogelijke opwarming van de aarde en menselijk gedrag. Dat de gemiddelde temperatuur op aarde de afgelopen miljard jaar steeds heeft geschommeld tussen de 15 en 25 graden, ook dus in een tijdperk dat nog geen sprake was van industrie en menselijke CO2 uitstoot. Dat de hele klimaatgekte is bedacht vanuit de dubbele agenda’s van politici, millieu activisten en de media. De mens moet een schuldcomplex worden aangepraat, om daarna voor zijn zonden beboet te kunnen worden.  

Dat lijkt steeds meer bewaarheid te worden, vooral als je het “Klimaatplan 2020” van de EU doorleest. Hierin worden de strafmaatregelen tegen de klimaatvervuilende mens bekendgemaakt. Deze zijn o.a (het betalen aan de staat voor) ondergrondse CO2 opslag, het terugdringen van CO2 uitstoot en het veilen (door de staat) van CO2 emissie rechten.

Professor Salomon Kroonenberg, hoogleraar in de aardwetenschappen aan de TU te Delft, een van de grootste autoriteiten in Nederland op dit gebied, is van mening dat we een beetje kortzichtig zijn, en dat we de mogelijke opwarming van het klimaat, over een te kort periode beschouwen. Men kijkt niet verder dan het jaar 2100. Maar Kroonenberg wil liever 10.000 jaar of nog verder vooruit blikken, al was het maar omdat dat soort (zorgelijke) trends dan van richting veranderd zijn; dan zijn we namelijk op weg naar de volgende ijstijd. In het perspectief van zo’n langjarige cyclus zijn wellicht ook andere beslissingen voor de korte termijn nodig. ‘Misschien,’ schrijft hij lichtelijk provocerend, ‘zijn de mensen over vierhonderd generaties wel blij met al het koolzuurgas dat wij nu in de atmosfeer brengen: dan is de herfst niet zo koud.’ 

Kroonenberg vindt dan ook dat we in plaats van ondergrondse CO2 opslag beter onze dijken kunnen verhogen, als we verwachten dat om wat voor reden dan ook tijdelijk de waterspiegel zal stijgen. Zoals onze voorvaderen dat in de afgelopen miljoenen jaren dat ook een aantal malen deden. Hierover is echter NIETS te lezen in het “Klimaatplan 2020”. Logisch, want  dijkverhoging gaat de staat geld kosten, terwijl CO2 opslag de staat miljarden op gaat leveren.  Wat te denken van de veiling van emissierechten? Dit is de meest moderne vorm van “witte boorden roof” Volgens Baroso,- de commisievoorzitter van de EU,- gaat dit de nationale schatkisten 50 miljard euro per jaar opleveren. Deze commissie van Baroso adviseert de nationale regeringen om 20% hiervan aan klimaatprojecten te besteden. De Nederlandse regering heeft al laten weten het met deze 20 procent niet eens te zijn. Zij wil er liever met de gehele klimaatbuit van door om er mooi (politiek) weer mee te kunnen spelen.

Winkelen met andermans portemonnai noemt men dat wel eens, of “de Sinterklaas uithangen met een ander z’n poen” Zie daar de dubbele agenda’s waarde vrienden. We worden op grote schaal een oor aangenaaid.

Dan denk ik toch maar weer liever even aan de skivakantie met mijn zoons de afgelopen week. Daarom wil ik vandaag besluiten met een kiek als zonnige groet vanuit Hochsölden, vlnr onze zoons Sander, Vincent en Kees Tuijp.

Wie droomt er als vader niet van: met je eigen drie zoons een paar dagen naar de Oostenrijkse sneeuw. Bedenkend dat die zoons getrouwd zijn; zelf kinderen, en hun eigen agenda’s en die van hun vrouwen hebben. Dat kan bijna niet gematched worden zou je denken. In mijn BZN tijd kon het ook echt niet, maar nu mijn agenda altijd blanco is, lukte het wel; wat een kick was het. We hadden weer eens echt tijd voor elkaar, ook de boys onderling. Vooral omdat ze dit jaar alledrie cruciale ontwikkelingen in hun carrieres meemaken. Maar we hebben ook enorm veel plezier met elkaar gehad, en zeker niet in het minst tijdens de apresski.

Op de foto hieronder vlnr Sander, Kees, Vincent en mijn persoon eergisteren bij het op 2200 meter hoog gelegen bergdorpje Hochsölden. Wij logeerden er in een fantastisch hotel gelegen aan de skipiste. Door de unieke ligging van het hotel kon je na een ski-tocht door de prachtige omgeving van Sölden regelrecht het skidepot van het hotel binnenskieën, en ’s morgens stond je bij het naar buitentreden van het skidepot meteen weer op de piste. Dat is toch wel luxe. Daarbij hadden we drie dagen lang een blauwe lucht bij plus 5 graden en wederom goede sneeuwcondities. “Waar hebben we het aan verdiend”, riepen we wel eens euforisch tegen elkaar tijdens het skieën.

Vlnr: Sander, Kees, Vincent en Jan Tuijp (sr) eergistermorgen voor Hochsölden  

Hieronder het dorpje Hochsölden dat via een goed begaanbaar bergweggetje vanuit het op 6 km afstand lager gelegen Sölden per auto te bereiken is. Je kan op de foto zien dat de meest rechts gelegen hotels aan de piste gelegen zijn. Er is in de hotels van Hochsölden weliswaar enige apres-ski activiteit, maar voor het echte “zware” werk moet je naar Sölden, hetgeen met een taxi een ritje van 10 minuten is. De hotels van Hochsölden hebben allemaal huistaxies; een topsysteem waar wij dus meerdere malen gebruik van hebben gemaakt. De laatste avond was er in ons rustieke berghotel een Tiroler fondue avond, een buitengewoon gezellige en toepasselijke afsluiting van een memorabele vakantie. 

De foto hieronder nam ik vanaf het balkon van mijn kamer. Het is de Gigijochlift.

Onze kinderen waren nog heel jong toen ze al met ons meegingen naar de wintersport, ze skiëen dus bijna hun hele leven al en zijn derhalve allen echte top skieërs. Het is een genot om ze met een uitgebalanceerde en perfecte techniek naar beneden te zien knallen. Alleen Vincent was de laatste jaren niet meer in de gelegenheid om naar de sneeuw af te reizen, maar hij bleek nog steeds in topvorm. Op onderstaande foto’s die ik afgelopen zondagmiddag genomen heb op de Rettenbach gletschjer zie je ze voor de foto  “enigszins” in actie. Kees was tijdens zijn laatste skivakantie in april vorig jaar zwaar geblesseerd geraakt. Hij had zijn kniebanden gescheurd en moest daarom nu met een “brace” om zijn knie noodgedwongen een beetje rustig aan doen, hetgeen ik persoonlijk niet zo erg vond.