Onder: Het meest gefotografeerde doorkijkje van het prachtige Rothenburg o/d Tauber in Zuid Duitsland, waar we een etmaal verbleven op doorreis naar Oostenrijk. Een waar genoegen om hier al wandelend te fotograferen, op een terrasje te zitten, of in een klein restaurantje anno 1329 in middeleeuwse sfeer bij kaarslicht te dineren. 

In de auto nog napratend over het – voor een ex BZN er – toch wel bijzondere weekend van 7 en 8 juni, maakten we op weg naar Saalbach – Hinterglemm – waar onze Oostenrijkse vrienden wonen – een tussenstop in het schilderachtige Zuid Duitse “Rothenburg ob der Tauber” zo’n  80 kilometer van Nurnberg af.  Dit stadje heeft een geheel ommuurde middeleeuwse binnenstad met 36 stadspoorten die gesitueerd zijn in goed ” verdedigbare” vestingtorens. De tijd lijkt hier stil te hebben gestaan, men waant zich lopend door de straatjes en pleintjes echt nog in de middeleeuwen. Opvallend is hoe zuinig de bewoners hier met de tijdsgeest omgaan. Nergens ziet men moderne reclameborden of andere uitingen van deze tijd (zie foto boven), hetgeen vele bezoekers trekt, en de bewoners geen windeieren oplevert. Als bewoner van een dorp met een karakteristiek en schilderachtig verleden let ik hier altijd extra op. Wij Volendammers zouden van Rothenburg, wat de conservering van ons oude dorpscentrum betreft, veel kunnen leren; we gaan in vergelijking met de Rothenburgers nonchalant om met ons culturele erfgoed, en doen er, zo lijkt het, van alles aan om de pittoreske aanblik en de tijdsgeest van vroeger zo veel mogelijk te verjagen. Dat is in Rothenburg o/d Tauber dus wel even wat anders. Door de stad rijden bijvoorbeeld vnl paardenwagens.

Onder: links een getekend overzicht van het middeleeuwse Zuid Duitse vestingstadje Rothenburg ob der Tauber, Vanaf de toren van de kerk op het Marktplein in het midden maakte ik in oostelijk richting de foto rechtsonder. Een paar van de in de vestingmuur gebouwde torentjes met de stadspoorten zijn op de foto rechtsonder goed zichtbaar. 

Onder: We bleven daarna nog een nacht in Saalbach bij vrienden om een dag later samen met nog 20 Oostenrijkse gastronomische maten – liefhebbers, Gasthofeigenaren en sommeliers in een gehuurde luxe bus met chauffeur naar Sudsteijermark in het zuiden van de Oostenrijkse provincie Steijermark (afstand vanaf Saalbach 300 km )af te reizen. Deze provincie ligt aan de grens met Slovenie, als het ware bezuiden de Alpen; in dit jaargetijde is het er dus heerlijk warm. Er groeien onbeperkt witte druiven op de de berghellingen, dus wordt er veel witte wijn verbouwd. De Steijerische wijnen horen bij de besten witte wijnen ter wereld!

Onder : Qua natuur en mensen doet dit gebied  – waar we vorig jaar ook al met onze vrienden uit Saalbach waren – , ons sterk denken aan Nieuw Zeeland; een waar paradijs op aarde dus. Een door wijngaarden bedekt heuvelachtig landschap met wijnboerderijtjes, gezellige pensionnetjes en kleine kerkdorpjes. Wij hadden ons hotel in het lieflijke dorpje Leutsach, deze foto maakte ik net buiten dit plekje. 

Onder: Met de bus reden we elke dag vanuit ons hotel naar diverse “Weinguts”, waar we proeverijen hadden die door onze vrienden – zelf drankengroothandel in Saalbach – van te voren al georganiseerd waren. We werden overal als vorsten behandeld. s’ Morgens om 10 uur gingen de eerste witte wijnen al aan boord. Het viel me op dat er maar weinig Weinprofi’s bij waren die de wijn uitspuwden of weggooiden. I.v.m de beperkte alcohol opnamecapaciteit van het menselijk lichaam moest er echter wel enigszins gepland gedronken worden. Het gaat namelijk de gehele dag door. Het was buitengewoon interessant maar dus ook heel lekker allemaal. De bus met chauffeur bleek geen overbodig luxe. Op de foto in het midden zo’n “Weingut” waar tevens een restaurant en pensionnetje aan verbonden is. Niet slecht vrienden!!

Onder; Is dit idyllisch of niet?

Onder: Oostenrijkers zijn zeer gastvrij, maar omdat ons gezelschap voornamelijk in de gastromie werkzaam is, werden wij in deze oase van louter basale “levensgeneugten” helemaal in de wattten gelegd. Letterlijk en figuurlijk wel te verstaan, getuige het soort bed dat we in ons hotel in de kamer vonden; het was even wennen , maar we kregen elke dag nieuw hooi, dat wel!

Onder: Niet alleen de wijn maar ook het eten was van bijzondere klasse. Elke middag en avond was het weer spannend wat de superkoks ons nu weer voor zouden toveren, en dat was  niet mis! De tijden veranderen; in dit gebied dat een paar jaar geleden amper ontsloten was, en waar af en toe nog bruine beren rondlopen is nu Haute Cuisine de nieuwe standaard voor veel keukens. De dames in Steijerische klederdracht op onderstaande foto in het toprestaurant in Leutsach stonden ons daarbij continue terzijde.

Gisteren – zondag 7 juni – beleefden we als ex-BZN ers en BZN fans een hele bijzondere dag. Voor de tweede keer werd door hardcore BZN fans Tineke Hemmes (R) en Wilma Piels de BZN fandag georganiseerd. De deelname was in verband met de capaciteit van het Volendams St Jozef gebouw, waar het feest plaatsvond, beperkt tot bijna 200 fans – waaronder Duitse en Engelse fans. Tineke en Wilma hadden het met medewerking van hun echtgenoten meer dan perfect geregeld allemaal. Vorig jaar was het al een aparte belevenis, maar nu was het eigenlijk nog veel heftiger. Niet in het minst door de Koninklijke Onderscheiding die Dick de Boer tot zijn grote verrassing tijdens deze fandag kreeg uitgereikt uit handen van burgemeester Willem van Beek van Edam Volendam. De  zeer uitgebreide aanvraagprocedure die hieraan vooraf ging was ook door beide dames in werking gezet. De uitreiking was een zeer emotionele gebeurtenis voor de verbouwereerde Dick de Boer, zijn vrouw Gaartje Boelz, hun kinderen, en alle andere aanwezigen. De foto’s op deze pagina werden mij ter beschikking gesteld door Jan Huizenga en Elly Snoeier; dank daarvoor.

Onder: Een nog verbaasde Dick de Boer tussen de organisatoren van de BZN fandag net na de uitreiking van zijn Koninklijke Onderscheiding waarmee hij als Lid in de Orde van Oranje Nassau werd opgenomen. Links Wilma Piels en rechts van Dick Tineke Hemmes.      

Onder: Tineke en Wilma hadden de good old BZN auto voor een dagje naar Volendam gehaald. Wij, – de bandleden – haalden daarmee de nietsvermoedende Dick en Gaar op uit een kerkdienst om daarna naar de fans in het St Jozef gebouw te rijden. Toen we bij de kerk op Dick de Boer stonden te wachten hadden we tijd voor het maken van deze unieke foto; BZN twee jaar na het afscheid,  toch weer even bij elkaar. Volgens mij is er uiterlijk nog niet veel aan veranderd….

Onder: We maakten Dick wijs dat het autoritje bij de fandag hoorde, en dat hij op tijd aanwezig moest zijn in verband met een bosje bloemen dat hij Carola zou moeten uitreiken. Hier arriveren we na een kort ritje in de “BZN wagen” door Volendam bij het St Jozefgebouw. waar vele fans ons op stonden te wachten. Dick weet hier nog niet wat hem te wachten staat. Het was na een paar seconden in de auto net of we er nooit uit waren geweest; een heel opmerkelijke en prettige gewaarwording die iedereen van de band zo ervaren heeft. Het was jammer dat Jack een interview had bij omroep Brabant en dat John en Dick met All the best een optreden hadden in het land. Zij konden er later op de middag nadat het hele gezelschap met de boot naar Marken was geweest helaas niet bij zijn. 

Onder: Het was heel gezellig tijdens het optreden van “All the Best” met John Meijer en Dick Plat. Later bracht Carola ook nog een paar oude BZN songs en enkele van haar nieuwe CD tracks ten gehore.

Onder: Rechtsboven is net de Koninklijke Onderscheiding aan Dick de Boer uitgereikt door de burgemeester die tussen Dick en mij instaat. Tijdens een hele leuke BZN quiz zagen en hoorden we veel oude fragmenten die we soms bijna niet eens herkenden. Wij – de bandleden – die het eigenlijk allemaal zelf beleefd hebben, wisten niet goed te scoren in de quiz. Wel hebben we weer eens leuk met elkaar gekletst en waren we het – vooral na de oude beelden – allemaal met elkaar eens; we hebben een mooi en bijzonder leven geleid door en met BZN. Aan het eind van de fandag kwamen we allemaal op het podium en zongen Jan en Carola voor het eerst na het afscheid weer even samen Waltzing Maria. Een gedenkwaardig moment. Zonder deze BZN fandag hadden we dit leuke contact met elkaar waarschijnlijk niet meer gehad. Daar zijn we Tineke en Wilma en hun echtgenoten heel dankbaar voor.

Vandaag reden we met de band – zonder Jack, want die was verhinderd – naar Hilversum om “posthuum” nog een Veronica Award op te halen. BZN de populairste act van de 80-er jaren. De 60-er jaren trofee ging naar de Golden Earring; George Baker pakte de 70- er jaren; Two unlimited kreeg de prijs voor de nineties en de laatste periode was voor Marco Borsato. We kletsten wat met de ander artiesten en er werden foto’s en TV opnames gemaakt, die vanavond in een of ander showprogramma worden uitgezonden.

In de auto – we reden met Jan Keizer mee – hadden we de mogelijkheid om over de mooie BZN fandag na te praten, en konden we de gezellige sfeer van gisteren weer oppakken. Tineke en Wilma hebben aangegeven dat ze mede in verband met het vele werk dat er mee gemoeid is de volgende BZN fandag pas in 2012 te willen organiseren. In de auto vandaag spraken we daarover. Iedereen heeft er wel begrip voor maar vindt het eigenlijk jammer dat het volgend jaar niet doorgaat. Misschien dat Tineke en Wilma er nog op terug komen. 

Vannacht reizen we af naar vrienden in het Oostenrijkse Saalbach Hinterglemm. We zijn door hen uitgenodigd om samen met nog zo’n 15 andere Oostenrijkse levensgenieters in een klein busje door de Steijermark langs Wein,- und Speiselokalen te touren. Oorspronkelijk zou de bestemming Burgenland bij de Hongaarse grens worden, maar de Steijermark (bij de grens met Slovenie) dat we nog kennen van vorig jaar, vinden de Tuijpjes ook geen straf. Burgenland is het beste rode wijn gebied van Oostenrijk en in de Steijermark is de witte wijn op z’n best. Ik denk dat het een mix van rode en witte toppers gaat worden. We houden jullie op de hoogte natuurlijk, want de laptop gaat ook mee.

ps: Ik heb heel veel reacties gekregen op de foto van het Pius X plein met de terrasjes hier in het centrum van Volendam; de meeste Volendammers weten inmiddels dat de foto niet echt is. Met behulp van Photoshop heb ik de terrastafeltjes van het Damhotelterras uit Edam er in geplakt. Die had ik daartoe speciaal even vanuit het vliegtuig gekiekt!  De foto verbeeldt slechts de droom van de aan het faketerras wonende Tuinstraatbewoners. Een van deze bewoners meldde mij per E-mail, van de foto emotioneel geworden te zijn. Hij was op dat moment even een paar dagen niet thuis, en dacht bij het zien van deze waar geworden droom in beeld…..  zou het dan echt ?  Toen ie thuis kwam zag ie het meteen. Neen dus !