Maandelijks archief: juli 2009

Het orgel in de Vincentiuskerk en Vakantieperikelen

VAKANTIEPERIKELEN

We hadden besloten om na onze laatste Griekse cruise bij slecht weer in Nederland weer voor een paar weken naar een Grieks eiland te vliegen, maar de extreme Griekse hitte heeft ons er voorlopig vanaf gehouden. We vertrekken daarom vannacht naar Midden Europa; met name denken we aan het grensgebied tussen Slovenie en Oostenrijk, de Steijermark, waar het komende week 28 a 30 graden wordt bij mooi weer. We waren daar pas geleden nog, maar kunnen er geen genoeg van krijgen; wellicht zakken we ook nog even naar Italie af, we zien wel. Vakantie optima forma noem ik dat; nergens aan gebonden; zelfs niet aan aankomstschema’s of bestemming, zoals we dat vaak in BZN teksten noemden: “heading for the sun”

Onder : Onze geplande Griekse eilanden trip hebben we vanwege de extreme hitte, naar september verschoven; dan is het er draaglijk. Twee jaar geleden waren we op het Griekse vasteland in Meteora waar we verschillende beroemde rotskloosters bezochten en fotografeerden zie foto hieronder – ; we hadden het toen zo heet dat we bang waren onder de hitte te bezwijken, het was ruim boven 40 graden, vandaar dat we nu wat voorzichtiger zijn. Bedenk bij onderstaande foto overigens dat de trappen waarop toeristen – ook wij –  omhoog lopen, pas van de laatste jaren zijn. Monniken werden omhoog gehesen en kwamen er nooit meer uit.

Onder: Nu we toch even in Meteora zijn. Dit is de enige in,- en uitgang tot het bovenstaande klooster hoog boven de steile rotsen uitstekend. Op foto hierboven helemaal rechtsboven te zien. Goederen en nieuwe kloosterlingen werden mbv het net naar boven getakeld, en verlieten het klooster nooit meer. Ze werden boven op de rotsen begraven! Deze lokatie en het bewuste net werd ook in een bekende James Bond film gebruikt

 

 

GESPREK VAN DE DAG IN VOLENDAM

Het is rustig hier in Volendam; men is op vakantie of houdt zich bezig met vakantieperikelen. De laatste dagen is de organist en zijn orgel in de oude Vincentiuskerk echter het gesprek van de dag. De kerk waar ik in mijn jeugd ook heel veel diensten bijwoonde was evenals het orgel in 1990 nog geheel gerestaureerd; daarna was het orgel alleen nog te bespelen met behulp van een computer. De bliksem is er nu ingeslagen, de schade aan het orgel is enorm.

Onder: Hier de  Vincentiuskerk met links de aangrenzende pastorie. De bliksem is in het orgel geslagen; een spraakmakende affaire in Volendam!

Tot grote schrik van alle betrokkenen zijn bij de inslag de printplaten die de computercommando’s omzetten in elektrische signalen naar de filistijnen gegaan. Wat vele Volendammers nu vooral bezighoudt is de verklaring van de organist Gustaaf Schulz. Hij zou het orgel gaan stemmen maar dronk eerst nog een bakkie in de pastorie. Het gesprek kwam tijdens dit koffieleuten al snel op de bliksem, toen iemand plotseling opmerkte: je moet eens bij je orgeltje gaan kijken Schulz ! Geschrokken rende hij naar zijn geliefde instrument, en schrok zich een hoedje. Nog voordat Gustaaf er zelf aanzat, begon tot zijn verbijstering een klein orgelpijpje uit zichzelf te spelen. Verbijstering alom!  Wat stelt dit in Godsnaam voor? De meeste Volendammers zijn echt nuchtere Noordhollanders maar twijfelen nu toch. Men gelooft nu dat hier inderdaad sprake is van rechtstreekse communicatie met God, maar wat bedoelt God er mee ? Niemand weet het antwoord. Ook Schulz niet; “we rommelen maar een beetje door op het electrische Johannes klavier”, zegt hij ietwat gedesillusioneerd in een kranteninterview. Intussen moet het orgel wel 45.000 euro kosten. Wie gaat dat betalen?

Onder: Een foto van Gustaaf Schulz – midden- Twee jaar geleden maakten wij een wandeling in de Oostenrijkse Griesbachklamm, toen wij na twee uur de eerste levenden wezens tegenkwamen. Wat een toeval ! Het waren wandelvrienden organist Gustaaf Schulz en de in Volendam bekende Aaf Beers, moeder van de beroemde nationale team handballer Marco Beers. We kletsten wat, en maakten deze foto. Vlnr: Aaf Gustaaf en Mary

         

PLUCHEGEILE HARRY EN DE AFSCHEIDSFEESTJES VOOR ZIJN REGENTENMAATJES

Gisteren viel mijn oog op een artikel in de Telegraaf waar ik toch wel aanstoot aan nam. Op een feestje met Bobo’s werd Harry Borghouts – de in opspraak geraakte Commissaris van de Koningin in Noordholland – gevraagd naar zijn mening omtrent de hoge kosten – 10.000 euro –  voor het afscheidsfeest van provinciebestuurder VVD-er Ton Hooijmaaijers – door velen verantwoordelijk gesteld voor het verdwijnen van de Noordhollandse provinciemiljoenen op een IJslandse bank- . Dat viel best wel mee, volgens de pluchegeile Harry. We hebben pas nog een afscheidsfeestje voor een CDA provinciebestuurder gevierd voor 32.000 euro. Dan is dit dus een koopje! Bedenk daarbij dat groenlinkser Harry Borghouts ternauwernood op zijn post kon blijven zitten nadat hij categorisch geweigerd had een paar veel geld opleverende commissariaten o.a bij het ABP op te geven omdat ze indruisten tegen de erecodes van zijn functie als CdK. Het moet toch niet gekker worden mensen. Eerst spelen deze regentenzonen elkaar de mooiste veelverdienbaantjes bij de provincie toe, op kosten van de belastingbetaler, en als ze met inmiddels dikke bankrekeningen afscheid nemen van dit luizenleventje moeten diezelfde belastingbetalers hun peperdure afscheidsfeestjes ook nog betalen? Schande, vooral in deze tijd, waarin veel van die belastingbetalers zelf de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen. Moeten we hier met z’n allen niet eens een eind aan maken?

Ik wil toch met een positieve boodschap dit journaal van vandaag afsluiten. Vandaag waren alle nog thuis zijnde kinderen en kleinkinderen op bezoek om afscheid te nemen, we hebben even heerlijk met ze geknuffeld en Japie en Pietje in de kinderkamer onder ons huis met ze gespeeld. Mary groeit als kool en Nico is nog steeds een beetje gereserveerd over haar aanwezigheid in zijn leventje. Sander en Tamara zijn met hun kinderen de komende week nog in Italie op vakantie; als die thuiskomen zijn wij nog weg.

Onder: Thijs en Sophie fotografeerde ik even snel in het voorbijlopen en maakte er daarna nog deze compositie van.

Verder mis ik morgen de laatste Tour de France dag, wel jammer eigenlijk. Hele mooie HD uitzendingen met fantastische helicoptershots! Dat is pas TV kijken. Maar ook de sportieve elementen in de Tour der Tours hebben mijn aandacht. Zoals die Lance Armstrong, onvoorstelbaar wat die man doet, en durft met zijn carriere. En dan die Mart Smeets, hij wordt steeds arroganter lijkt het wel, maar ook steeds beter! Een genot om naar zijn Avond Etappe te kijken. Nou ja, dan heb ik mijn TV’s thuis toch niet helemaal voor niets gekocht. Zo kijk je er nog eens naar.

Uiteraard zullen we jullie op de hoogte houden van onze reis,- en vakantie belevenissen de komende weken. De laptop is aan boord, hopelijk gaat ie deze trip niet weer kapot! 

De luchtdoop van kleinkids Sophie en Thijs

Gisteren – dinsdag 21 juli – was een bijzondere dag voor de Tuijpjes. De kinderen van onze zoon Vincent en zijn Brenda, Sophie (4 jr ) en Thijs (2 jr) waren vandaag aan de beurt voor hun luchtdoop van ” hun Bap” – ik dus-  in de PH-BZN. We waren heel benieuwd hoe ze zouden reageren op motorgeronk na het het starten, dit gaf in het verleden met kleine kinderen wel eens problemen. Geen enkel probleem dus! Hier herken je de latere vliegtoppers al, vliegeniers dus in de dop!

Onder: Voor we naar buiten gingen lieten we de kids net als in de professionele vliegerij in de hangaar eerst even wennen aan de cockpit. Dit doet elke piloot in een voor hem nieuw toestel ook; dat kan soms wel een kwartier duren, we noemen dit “cockpittime”, al kijkend naar het instrumentenpaneel leren zijn ogen dan waar de belangrijke knoppen en wijzers zitten. Je kan als “VliegBap” met je kleinkinderen natuurlijk niet vroeg genoeg met dit soort zinnige rituelen starten.

 Onder: Tijdens de start en de landing zaten Sophie en Thijs heel bedeesd achterin op hun autostoeltjes – foto linksboven -. Moeder Brenda zat voorin – foto rechtsboven – Tijdens de vlucht  – de foto linksonder maakte ik boven het IJsselmeer – mochten de kids uit de touwen en keken ze hun ogen uit. Sophie herkende veel lokaties in Volendam waar we natuurlijk ook even heen vlogen. Ze zag zelfs net buiten de Volendamse haven de slipper nog in het water liggen die Thijs daar gisteren tijdens een wandeling per ongeluk ingeschopt had. Na de vlucht -rechtsonder – hadden de kids praatjes voor tien.

 

Onder: Na deze  – ook voor mij – geweldige ervaring stond zoon Vincent te trappelen voor zijn rondje. De laatste keer hadden wij hem en Brenda in de PH-BNK naar Le Bourget in Parijs gevlogen, voor een bezoek aan Eurodisney, maar dat is al weer een tijd geleden. Vincent heb ik geheel zelf laten vliegen, en dat ging hem goed af. Boven Volendam maakte ik nog wat luchtfoto’s terwijl hij het vliegtuig bestuurde.

 Onder: Na deze bijzondere, maar vooral leuke vluchten namen we nog een familie foto op het platform. Ik hoor vaak dat mijn zoon Vincent uiterlijk op mij lijkt. Is dat nou zo? Of lijk ik op hem?

Op een gezellig vliegveldterras met uitzicht op de startbaan, aten en dronken we gezamenlijk nog wat. Daarna reden Vincent en zijn gezinnetje huiswaarts, en bleef ik op het vliegveld achter om vliegles te geven. Dat doe ik graag, want het is echt mooi om anderen te enthousiasmeren voor jouw liefhebberij. Dat eist je volledige concentratie op, maar toch dacht ik tijdens die vliegles gistermiddag even terug aan die blije en enthousiaste koppies van die kleine Sophie en Thijs tijdens hun eerste vliegervaring. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens; eerst mocht ik mijn eigen zoon Kees al opleiden tot vliegenier en nu dan mijn eigen kleinkinderen Sophie en Thijs en eerder al Jan en Kees hun luchtdoop geven. Ik hoop echt dat ik lang genoeg gezond en capabel blijf om ook de andere kleinkids hun luchtdoop te kunnen geven. En misschien sommigen wel hun eerste vliegles ???  Kom kom Jan, een mens kan niet alles hebben.

Onder: Tijdens de vlucht met zoon Vincent maakte ik nog wat luchtfoto’s boven Volendam. Zoals deze van de Mariakerk, die in het bestaan van BZN zo’n cruciale rol heeft gespeeld. We traden er vaak op tijdens kerstnachtdiensten en t.b.v de school waar we in repeteerden recht er tegenover, waar nu de flatjes zijn met de oranje zonneschermen. De weg rechts boven het midden is de Julianaweg. Bij het blauwe busje – het huis met de witte pijl- de ouderlijke woning van Dick Plat. Zijn moeder woont hier nog steeds.