Dag beste lezers. Bij deze wens ik jullie namens ons hele gezin een gelukkig maar vooral gezond 2009 en wil ik tevens een ieder die ons een kaartje, sms-je of E-mail berichtje of presentje gestuurd heeft daarvoor bedanken. Ze kwamen gelukkig weer met zakken vol binnen ! Het geeft sowieso een fijn gevoel te weten dat je nog niet vergeten bent, ik heb dat al eerder ervaren. En daar hebben jullie in mijn geval nu echt wederom voor gezorgd. Nogmaals: dank, dank.

Onder: De afgelopen 9 dagen waren we met al onze kinderen en kleinkinderen – totaal 14 personen- en een aantal vrienden in Maria Alm in de Oostenrijkse sneeuw; de berghut op deze foto – genomen van de tegenoverliggende piste – was ons favoriete restaurantje c.q zonneterras.

We hebben een meer dan geslaagde wintersportvakantie met ons gezin achter de rug en zijn zojuist weer safe and sound thuisgekomen. Kleinzoon Nico is weliswaar nog een paar dagen verkouden en hoesterig geweest, en kleindochter Sophie kwam door griep een dagje later, maar voor de rest was het helemaal top! Het was zelfs zo gezellig en druk dat er van het updaten van dit journaal deze keer niet veel terecht kwam zoals de vaste lezers, – dat zijn er inmiddels echt heel veel,- wel gemerkt zullen hebben. Daarbij kwam nog bij dat het de gehele week  – op één dag  – na prachtig mooi weer was, we hebben volle dagen geskied dat het een lieve lust was. Toen ik daar zo samen met mijn gezin over wit fluwelen en in de zon fonkelende besneeuwde bergtoppen skieënd rondzoefde werd ik bijna door euforie overmand, en wist ik zeker: deze serene rust en dit bloedstollende panorama; dit is de volmaaktheid; hier kan niets meer aan toegevoegd worden. Maar niets bleek minder waar, want juist op dat bovenzinnelijke moment rook ik ineens de geur van smeulend houtskool uit het kromme schoorsteentje van zo’n ludieke berghut. Het winterparadijs was toen pas écht compleet.

Onder: deze foto maakte ik eergisteren tussen Maria Alm en Dienten; een winters paradijs

Sophie (4) en Tim (3), die voor de eerste keer de latjes onderbonden en naar de skiles togen, gaven er na een half uur al de brei aan. De skietjes konden meteen weer ingeleverd worden. Tim schreeuwde uit protest tegen zijn gedwongen skicusrsus de hele piste bij elkaar, en Sophietje had verwacht dat ze meteen weg zou skieën, maar dat lukte uiteraard niet. Perfectioniste als ze is, begon ze er dus ook maar niet aan. Iedereen heeft zich echter perfect op zijn eigen manier vermaakt.

Onder: Sophie en Thijs vermaakten zich uitstekend in de sneeuw, die plenty aanwezig was

Onder: Gezelligheid was troef in Maria Alm, vlnr: Brenda van onze Vincent, moeder van Sophie en Thijs – de zwangere Sylvia van onze Kees , de moeder van Nico die voor de foto het glas hief  – Mary – Tamara van onze Sander, moeder van Jan , Kees en Tim. Een mooi stelletje !

Onder: Nico vond het heerlijk op zijn ultramoderne slee, en werd door zijn moeder Sylvia de hele week super verwend. Maar ook alle anderen wilden graag even met hem sleeën, hier trekt kleinzoon Jan de kleine Nico voort  

Onder: Tim met zijn moeder Tamara op de slee. Als Tim mij ziet met mijn camera, probeert hij steeds op zijn manier positief mee te werken door zijn inmiddels befaamde “kodak- poseergezicht” te trekken. Hij laat dan zijn tanden zien en houdt daarbij zijn ogen stijf dichtgeknepen; zie hier het resultaat

Onder: Jan en Kees met hun skileraar Vincent; de laatste dag zijn ze met Sander en mij een paar keer van de hoogste rode piste het dal ingeskied; perfect gewoonweg. Dat zijn toch wel dé momenten voor een Bap op zo’n skivakantie, wat voel je je dan toch trots.

Zo, hierover morgen meer, nu heel snel naar Uitgeest om de rest van mijn computerschade te laten repareren en dan op de terugweg langs ex-collega John Meijer die er ook nog wat software probleempjes aan moet oplossen. Er moeten deze week nog heel wat klusjes opgeknapt worden want Zondag a.s vertrekken we voor de langste reis die we tot nu toe gemaakt hebben: De Wereld Rond; We hebben daar altijd al van gedroomd en hebben er nu dan eindelijk de tijd en de mogelijkheden voor. Afzien manneeeeee…. zeiden we in zulke omstandigheden bij BZN dan tegen elkaar; bijvoorbeeld als we weer eens op een of ander tropisch eiland zaten aan een koud biertje ver weg van huis.

Op de eerste plaats wil ik alle lezers van dit journaal, en zeker alle BZN fans die ons een kaartje hebben gestuurd nog een fijne 2de Kerstdag wensen. De algemene beste wensen digitaal versturen vóór 1ste Kerstdag lukte ons niet wegens een ingrijpende computerstoring die het contact met de buitenwereld voor ons volledig afsneed. Woensdag was ik met mijn Mac computer bij de leverancier/servicedienst in Uitgeest, daar bleek een onderdeel van de systeemschijf verbrand te zijn. Op deze schijf staan – of stonden,- naast het Leopard besturingssysteem al onze correspondentie, downloads, adressenbestanden, E-mail verkeer van de laatste 10 jaar, en de bibliotheekstructuur van een verzameling van 12.000 fotos. Er wordt nu gezocht naar vervangend onderdeel opdat dan misschien toch nog de data op de schijf uitgelezen kunnen worden. Toen de service monteur met de zwartgeblakerde harddisc op mij afliep leek het wel of er een klap met een bijl op me af kwam, en of ik vervolgens naakt en wel op straat gesmeten werd. Een complete knock-out volgde. Het duurde zeker een paar minuten voor ik weer bij m’n positieven kwam. In het rijtje waarin ook het verliezen van je mobiele telefoon en het wegraken van je creditccard hoog noteren, scoort een computercrash toch wel het hoogst”. De nachtmerrie van de moderne Homo Sapiéns. Wat een onvoorstelbare sores geeft dit, en wat zijn we tegenwoordig toch afhankelijk van al die moderne apparaten om ons heen.

“Ja Jan, dan moet je maar een dagelijkse back-up maken,” zei de toevallig passerende Ton de Boer tegen me in de winkel in Uitgeest. Ton zat heel vroeger samen met Dirk van der Horst in de Zaanse band De Teckels. “In de Mac zit standaard software waarmee dit back-uppen automatisch gebeurt; er moet alleen een externe harde schijf op aangesloten worden en klaar is Kees”, vervolgde Ton, die veel foto’s en verhalen over zijn vriend Dirk van der Horst op zijn weblog —  http://web.mac.com/tondeboer — heeft staan.  Ik heb die schijf nu op mijn Mac aangesloten; over: “als het kalf verdronken is dempt men de put” gesproken. 

Gisteren waren we met kleinzoons Jan en Kees bij de kerstviering in de Volendamse Mariakerk waar hun moeder Tamara met haar nichtjes de muzikale omlijsting verzorgde. Onder begeleidng van twee muzikanten waaronder hun neef, zongen de “Propjes”,- de bijnaam van dit fraaie zanggezelschap,-  de mooiste kerstliederen. Het was een lust voor het oog en oor. Er was lang gerepeteerd om dit kwalitatief hoge niveau te bereiken; zelfs de moeilijkste meerstemmige harmonieën werden niet geschuwd, en met perfectie uitgevoerd. Aan belangstelling geen gebrek; de Kerk zat letterlijk en figuurlijk propvol, maar toch is het jammer dat ze hun zangkunsten maar één keer vertoonden.

Onder: De zingende nichtjes Tiny, Anneke, Sharon, Roos en Tamara: “De Propjes”, omdat hun familie de bijnaam Prop heeft. Geef toe: Het kan beroerder allemaal!

Het was een ook in andere opzichten bijzondere viering, want de pastoor uit Monnickendam, die de door ziekte afwezige pastoor van der Hulst verving, maakte er een gezellig samenzijn van. Hij maakte, wat heel ongebruikelijk is, zelfs grapjes waar de volle kerk hard om lachte; bijvoorbeeld na het voorlezen van de lange rij overledenen vroeg hij zich hardop af : Zijn er nog Volendammers over ? Ook liet hij de kerkgangers elkaar een hand geven, jawel, – het lukte – en liedjes zingen, en vroeg hij zelfs tot 2 keer of er niet harder gezongen kon worden. Tot grote hilariteit van de aanwezige kerkgangers merkte hij om deze roep naar zangvolume kracht bij te zetten nog op: “Als ik hier vanavond langs de kroegen loop hoor ik jullie ook hard zingen” Aan het einde van de dienst kreeg hij een groot applaus van “zijn publiek”, dat met een warm kerstgevoel huiswaarts keerde.

Onder: Het altaar in de Mariakerk gistermorgen, met in het midden de grappende pastoor. Over bijnamen gesproken; de lachende misdienaar rechts is “Kees Saus”. Hij is de zoon van goede vrienden van ons, en heet eigenlijk Kees Kwakman, maar zo kent niemand hem. Als wij de familie bellen, en Kees neemt op, dan horen we: ” Met Saus zelf”. 

Mary en ik gebruikten ons Kerstdiner eens voor de afwisseling bij onze favoriete plaatselijke Chinees Riksja. Het was er heerlijk rustig en het eten was voortreffelijk. Zelden proefden we zulk lekker lamsvlees en zo een verse zeebaars. Het was echt een culinaire hoogstand. We vertrekken vannacht naar de sneeuw, maar de ziekenboeg ligt bijna vol. Kleinzoon Nico hoest momenteel echt heel erg en is maar net koortsvrij; met Thijs gaat het al weer wat beter, maar zijn zusje Sophie heeft koorts en is continue aan het overgeven. Als dat allemaal maar goed gaat komen. Zoon Vincent belde net al dat hij wat later gaat afreizen, in de hoop dat Sophie dan opgeknapt is.