Gistermiddag had ik een paar uurtjes de oppas op kleinzoon Nico. Het valt mij dan altijd weer op hoe razend snel peuters van nog maar nauwelijks 1 jaar oud alles leren. Zowel motorisch, maar ook bijvoorbeeld qua taalgebruik. Nico herkent net als ongetwijfeld al zijn leeftijdgenootjes allerlei figuren in prentenboekjes en weet daar dan feilloos de juiste namen bij te noemen. Daar komen toch heel wat disciplines bij kijken. Het ontdekken van de Nederlandse taal en dingen namen geven moet voor die kleintjes toch hetzelfde zijn als voor ons het leren van Arabisch of Chinees, en dat is toch opmerkelijk voor – eigenlijk nog – een baby, die het overgrote deel van zijn nog korte leventje in zijn wiegje heeft geslapen. Bovendien hebben wij volwassenen ons volle verstand; boekjes, leraren en allerlei andere communicatiemiddelen die ons bij het leren ten dienste staan. Ook bij mijn eigen kinderen heb ik dit verschijnsel – dat elke ouder moet herkennen – waargenomen. Een zogenaamde steile leercurve in de eerste levensjaren

Zo kan ik mij nog goed herrinneren dat ik eens de snackbar “De Chardo” bij ons in de buurt binnenliep, met mijn oudste zoon Sander – het moet zomer 1972 geweest zijn, want hij was nog een piepjonge baby – , in mijn armen. Plotseling klonk de nieuwste hit van BZN uit de jukebox, waarop Sander ineens enorm begon te reageren. Ik dacht eerst nog dat ik het me verbeeldde, maar ook de klanten naast mij merkten het op en begonnen te lachen. Sander had die liedjes wel vaak gehoord natuurlijk, want in die tijd werden bij ons thuis de nieuwe BZN platen grijsgedraaid; en ook bij mijn ouders lustten ze er toen wel pap van. Maar dat het in mijn armen slapende babietje in die snackbar de melodie de sound of misschien wel de tekst van BZN herkende heb ik nooit meer kunnen vergeten. Ik was stom verbaasd.

Onder: Kleine kinderen worden groot. Een foto van vorig jaar toen ik met mijn 3 zoons een paar dagen in Hochsölden was om te skieën. Vlnr: Kees, Vincent, Sander en mijn persoon in het hotel tijdens een gezellig nazitje. De weerberichten voor de Alpen zien er heel gunstig uit de komende dagen, dat wordt weer dikke pret!    

Vandaag had ik een vervelende computerstoring aan de mac terwijl ik halverwege was met het printen van het reisplan voor onze wereldreis. Zulke dingen gebeuren altijd op de meest ongewenste momenten. De eerste die ik dan bel is ex-collega John Meijer, maar die was niet te bereiken. Vervolgens ben je er uren mee tevergeefs mee bezig, maar hopelijk kom ik er morgen wel uit.

Bij ons om de hoek staat elk jaar in november en december een oliebollenkraam, waar we inmiddels vaste klanten van zijn. Zo langzamerhand beschouw ik de komst van deze heerlijk ruikende uitstalling van warme zoete lekkernijen als de voorbode van een hele gezellige periode in het jaar. Kerst en de jaarwisseling. Met BZN traden we in deze tijd rond kerst en oud en nieuw nooit op; die periode was heilig voor ons, onze gezinnen stonden dan centraal. “Vroeger” hadden we op kerstavond met de kinderen altijd een broodmaaltijd, die tot in de kleine uurtjes daarna uitliep op een soort bruiloft. Het was immer supergezellig; we keken er altijd al weken van te voren naar uit. Die tijd is nu voorbij. Met alle kleinkinderen erbij gaat het niet meer; de ene moest aan de borst, de ander aan de fles, en weer anderen naar bed; dat ging ten koste van de sfeer, en uiteindelijk viel het niet meer met elkaar te matchen. Onze jongens vieren deze avond nu gezellig met hun gezinnen thuis, en wij worden telkens bij één van hen uitgenodigd, de rollen zijn omgedraaid. Dit jaar gaan we bij onze Kees en Sylvia te gast. Dat wordt smikkelen en smullen en zeker heel gezellig. We genieten daar natuurlijk ook van onze jongste kleinzoon Nico. Hij praat al als Brugman; “appel” is zijn favoriete woord, en bij tijd en wijlen speelt ie ook een riedel op zijn nieuwe piano. Het is een genoegen om hem daar in een bijna professionele houding achter te zien zitten. Hij heeft net als zijn neefje Tim van de Sint ook nog een electrische gitaar gekregen, waar ie graag geluiden uit tovert.

Het komend weekend vertrekken we met al onze kinderen en kleinkinderen naar het Oostenrijkse Maria Alm om er te skieën, met de kleinkids te sleeën en de jaarwisseling te vieren. We voelen ons uitverkorenen om dit zo met de hele familie in goed gezondheid mee te mogen beleven. Kleinzoons Jan en Kees kunnen hun vorig jaar opgedane skiekunsten verder uitbouwen en Sophie, Tim en Thijs gaan voor het eerst de latten onderbinden. We zijn heel benieuwd hoe dat allemaal uitpakt. Het is ook de eerste keer dat we met onze hele club inclusief de kleinkinderen gezamenlijk oud en nieuw vieren; en dat in de Oostenrijks sneeuw. Het kan niet mooier.  Jippieeeeee!! 

Is er dan helemaal niet mis in deze mooie tijd? Jazeker, de discjockeys zitten weer in hun glazen huis. Om kotsmisselijk van te worden. Ze slaan mekaar al maandenlang de hersens in om er in te mogen.  Publiciteitsgeile narcisten die een goed doel misbruiken om er pr voorzichzelf mee te maken. Onder aanvoering van beroepsnarcist Chiel Beelen Wat een valseriken; net als de Frogers die een maand in een arbeiderswoning woonden, om onder het oog van toekijkend Nederland hun marktwaarde op te schroeven. Wat een narigheid zeg!    

Onder: Onze jongste kleinzoon Nico gaat komen weekend uiteraard ook mee naar Oostenrijk; hij poseerde daarom alvast even in zijn nieuwe extra brede slee met veiligheidsgordels en verwarmd zitje. Rechts op de foto Nico die op zijn piano speelt; voorlopig vooral een lust voor het oog. 

Onder: Vanuit Maria Alm kan ook geskied worden in Hinterglemm, waar we met BZN ook onze eerste skielessen kregen. Ik heb daarvan een tijdje terug foto’s in dit journaal geplaatst. We begonnen toen bij de babylift, en waren een paar dagen op het kleine hellinkje bij de zwarte pijl op de foto. We komen heel vaak in Saalbach/Hinterglemm waar we nog steeds een paar goede vrienden hebben. Bijna hadden we een huis gekocht in Hinterglemm, naast de 3 huisjes midden op de linkerrand van de foto. Door onverwachte omstandigheden ging het op het laatste moment niet door. Deze foto heb in april 2005 genomen vanaf de Zwölferkogel   

Onder: Deze foto is gemaakt door Dick de Boer in 1980 tin Schotland ijdens de TV opnames van de special van Green Valleys met het lied Oh May we Always be Together. Ik herrinner me nog goed dat bij deze opnames ook poprecensent Jip Golstein van de Telegraaf stond mee te kijken.