Mijn verplichte halfjaarlijkse medische vliegkeuring is goed verlopen; met alle bloedwaarden in de groene zone en de andere gezondheidsparameters op safe mag ik weer een half jaar beroepsmatig de lucht in; nu nog gewoon door blijven ademen.

Onder: Fotocollage van schoondochter Tamara. Met onze kinderen en kleinkinderen stonden we gisteravond op de Volendamse dijk te wachten op Sinterklaas. Linksboven:Tamara en kids. Rechtsbeneden: Schoondochter Brenda met Thijs

Gisteravond arriveerde de met veel kleurige verlichting versierde stoomboot van de Sint en zijn zwarte gevolg onder een hemel vol vuurwerk in de haven van Volendam. Met de kids en kleinkids staan wij op die blijde dag altijd rond 17:15 uur op de Volendamse dijk, waar duizenden ouders met kinderen zich zeker een uur lang aan de koude en winderige haven staan te verkleumen om een glimp van de Spaanse goedheiligman op te vangen. Tevergeefs! Ongeveer 500 vaders met kinderen op de schouders vormen een hoge muur vooraan, zodat de andere 5000 kou kleumertjes helemaal niets kunnen zien. Die dienen voor hun “glimp” te wachten tot hij voorbij komt; te voet of te paard. Omdat wij dicht bij de plek van vertrek van de stoet stonden zat de Sint nog niet “hoog” op zijn paard, maar liep bijkans laag bij de grond, onzichtbaar tussen een horde politieagenten, brandweerlieden, sinterklaascomiteleden en vooral zwarte Pieten aan ons plekje voorbij. Omdat wij de rode mijter in de aankomende stoet op de voet volgden zagen wij de Sint wél , maar de wachtenden in onze buurt hadden dit genoegen niet. “Volgend jaar beter”, klonk het teleurgesteld naast ons.  Maar toch zijn al deze barre omstandigheden de moeite van het wachten waard; het is aandoenlijk om te zien wat voor een impact de confrontatie met de Sint en zijn Pieten als deze voorbijkomt op kleine kinderen heeft. Jan Kees en Tim werden door de huppel,- en strooigoed Pieten met hun naam aangesproken; dat maakte grote indruk op de mannen. Sophie kreeg zelfs een handje van de voorbijlopende Sint , een voor haar onvergetelijk moment. 

Nu we het toch over de kleinkinderen hebben; onze eeneïge tweelingkleinkinderen Jan en Kees, hebben vaak op hetzelfde tijdstip dezelfde ziekte of dezelfde wonden. Ze zijn ook gespiegeld aan elkaar; Jan is linkshandig en benig, en Kees rechts.  Deze week was het weer raak, allebei raakten ze op dezelfde dag een voortand kwijt, zelfs gespiegeld, dus Jan rechts en Kees links.

Onder: Jan (L) en Kees (R)  poserend in hun nieuwe wintersportjassen en elk een voortand missend

We hebben de Volendamse dijk gisteravond maar héél even verlaten, want meteen na de Sinterklaasintocht hadden we er in een goed restaurant een gezellig diner met ex collega Cats bassist Arold Mühren en zijn vouw Vera. Ex Cats zanger Piet Veerman en zijn vrouw Neel zaten er ook aan de bar. Deze week meldde Piet in een Telegraaf interview dat zijn vrouw Neel bij het verlaten van de kroeg vaak het hoogste lied zingt.  Dat vond ik vreemd want ik zit regelmatig met of bij Piet en Neel in de kroeg maar dát heb nog nooit gezien of gehoord. Wat schetste echter ieders verbazing. Onaangekondigd begonnen Piet en Neel, met veel pathetiek, theatrale gebaren en uit volle borst tweestemmig een smartlap te zingen over “afscheid en verlaten” Ook Arnold was zeer verrast over deze ongebruikelijk spontane act van zijn vroegere collega, en vooral over de tot nu toe voor ons onbekende zangaspiraties van Neel, die zoals alle intimi weten normaal gesproken toch met een enigszins schraperige om maar niet te spreken van “schorre” keel door het leven trekt.  

Van de verbazing bijgekomen kozen mijn disgenoten voor een wildschotel, terwijl ik een heerlijk gestoofde kabeljauw op mijn bord kreeg. Met Arnold en Vera hadden we het geamuseerd over allerlei ontwikkelingen in het muziekvak en ook haalden we weer eens wat  leuke ouwe koeien uit de sloot; want we hebben allebei toch wel het een en ander in dit vak meegemaakt. Arnold runt nog steeds zijn studio aan huis en zit daarom nog steeds met één been in het vak. Het werd heel gezellig, maar wel laat natuurlijk.

OUDE BZN FOTO’S

In Schotland maakten we in 1980 tijdens de TV special opnames bij het beroemde Elian Donan Castle t.b.v. het lied Rocking the Trolls.  Hier was ook een complete bagpipers band ( doeldelzakken) bij vertegenwoordigd. Thuis hadden we bedacht dat het “Trollen” verhaal zich in een Schotse ambiance zou moeten afspelen.  Het was daarna een bijzondere gewaarwording om te voelen dat het Trollenlied naadloos paste in dit dit typisch Schotse sfeertje dat hing op de lokatie, mede door de aanwezigheid van de traditionele bagpipers en de authentieke Schotse sound die er klonk. We zaten er in ons knollentuintje. Wat we thuis bedacht hadden, bleek op de lokatie te kloppen; het werkte!

Onder: Op de brug van het beroemde Elian Donan Castle in 1980; het was een leuk gehoor; al die dodelzakken die live meeklonken met de playback tape die tamelijk hard afgespeeld werd.

Onder: Dezelfde brug een tijdje terug  – 26 jaar later – bezochten Mary en ik tijdens een trip door Schotland Elian Donan Castle weer; het was er nog geen spatje veranderd en nog steeds sprookjesachtig mooi toen ik deze en de daaronder staande foto maakte

Onder: Schotland ten voeten uit! Elian Donan Castle met daarchter de dreigende wolkenpartijen. Links de brug waar we met BZN een dag lang overheen liepen nu eens door mij van een andere kant gefotografeerd

Onder: Deze foto werd genomen tijdens de fotoshoot voor de hoes van de CD Green Valleys

Vogelaar gevlogen

Zojuist zie ik op TV dat “wonen, wijken en integratie”, minister Vogelaar is afgetreden; gedwongen door haar eigen partij de PvdA. Zij was niet in staat op adequate wijze het kabinetsbeleid uit te voeren heet het formeel bij die partij. Eigenlijk vindt men Vogelaar ook bij de PvdA een te zachte heelmeester voor de problematiek waar zij voor stond. Vogelaar maakte m.i de problemen gewoonweg nóg groter. Voeg hierbij nog haar slechte media kwaliteiten en norse optreden – “ze heeft de uitstraling van een verkeerszuil”,  zei PvdA-er Rob Oudkerk over haar , en haar “exit” wordt duidelijk. Ik vind dit een hele goede zaak voor ons land. Voor mij kan dit hele kabinet trouwens zijn biezen pakken, maar sowieso moet PvdA minister Jacqueline Cramer nog de laan uitgestuurd worden; die koene daad zou getuigen van tenminste één spoortje gezond verstand in dit brokkenkabinet.

Vandaag reis ik weer naar Schiphol Oost voor mijn halfjaarlijkse medische vliegkeuring; ik heb er wel een goed gevoel over. Toch denk ik elke keer weer aan good old Dirk van der Horst , als ik om een extra PSA bloedonderzoek verzoek, om mogelijke prostaatkanker vroegtijdig te ontdekken. Deze enge ziekte is een koele killer, die je niet voelt of ziet aankomen, hij moet daarom letterlijk al in de kiem gesmoord worden. Elke keer toch weer spannend. Vanavond hebben we in onze Weinstube met vrienden een bijeenkomst over een gezamenlijke vakantie volgend jaar in Juni met een klein prive Cruiseschip door de Griekse Wateren. Dat wordt vast weer Grieks gezellig!

De eerste BZN skivakantie

Gisteren was ik weer in Leusden bij mijn kennis waarvoor ik antieke inktstellen fotografeerde. De klus is nu geklaard; er wordt een boekje van gemaakt, ik ben benieuwd. Nu ik het toch weer over foto’s heb. Thuisgekomen kwam ik in mijn archief dia’s tegen van onze eerste BZN skivakantie naar het Oostenrijkse Hinterglemm van 3 tot 11 januari 1981. Ik heb daar wel eens eerder over geschreven; het was een van mijn mooiste skivakanties ooit. Zelden hebben we ook met BZN zo veel plezier gehad. We waren met het vliegtuig naar Munchen gevlogen en reden vandaar met een bus vol wintersporters naar Hinterglemm, een barre en lange tocht, want overal moest bij hotels gestopt worden.Toen we aankwamen in Haus Salzburg van de sympathieke Toni en Louise Kees, die nu nog steeds onze vrienden zijn – regende het pijpenstelen; er was nergens sneeuw te bekennen, waar moet dat heen dacht ik nog, niet gehinderd door enig kennis van het snelveranderende wintersportweer. Toen we diezelfde avond laat na een gezellig samenzijn even buiten keken konden we onze ogen niet geloven; er was in die paar uur reeds een meter sneeuw gevallen. De volgende morgen konden we onze sneeuwlol niet op – zie de foto – Later zijn we qua broodnodige sneeuw nooit meer zo op onze wenken bediend als die eerste keer; we kregen denk ik gewoon wat we verdiend hadden!

Onder: Linksb. KeesTol, skileraar Sigi, Jan T, Jan K, Marie K, Tini Tol Thomas Tol, Mary Tuijp, Willy Tol . Middenb. Jan en Mary Tuijp. Rechtsb: De nog jonge Jan Keizer. Linksonder: Jan Tuijp, Annie Schilder, Willie Tol (vrouw van Thomas), Gaar de Boer, Kees Tol, Dick de Boer, Marie Keizer, Jan Keizer. Rechtsonder: Veel sneeuw bij ons hotel toen we wakker werden op onze eerste ochtend in Hinterglemm, Midden: Feest met Annie Schilder, Tinie Tol, Gaar de Boer, Jan Keizer en mijn persoon. 

Na het skiën hadden we elke dag de grootste lol, en toto ons groot genoegen had Annie had het ontzettend naar haar zin; we gingen o.a op een avond met de arreslee vanuit Hinterglemm naar de Lindling Alm, een buitengewoon mooie rit door de dichte sneeuwval op dat moment. Dick de Boer had Jägermeister en warme dekens voor onderweg geregeld, zodoende kwamen we al zingende in de Alm aan. Daar boven in de bergen brandde de open haard, en speelde één citerspeler oude Oostenrijks melodietjes; wat was dat gezellig. In no time stonden wij op de stoelen te dansen en te springen; dat kon, want we waren alleen, en konden ons helemaal laten gaan. Jaren later zijn Mary en ik daar met ons gezin en dat van Carola nog eens met dezelfde arreslee  naar toe gegaan;ook toen werd het weer heel gezellig. 

Onder: In de gezellige Lindling Alm; Jan Keizer galmt Edelweiss en Annie “papt” al een beetje aan met de Citerspeler

Onder: Een oude gitaar werd uit de kast gehaald dus hadden we naast de Citer extra muzikale begeleiding. Links achter aan tafel naast Dick de Boer onze skileraar Sigi, die tot ons grote ongenoegen altijd te laat op de piste arriveeerde voor onze skiles, omdat hij nog veel meer dronk dan wij. Naast Dick zit Gaartje de Boer die de lol er altijd in had. Links op de voorgrond Jan Keizer en zijn vrouw Marie. Rechts naast Mary zit Willy Tol.

Onder: Het feest gaat door in de Lindling Alm: Kees Tol en Annie staan al samen op de stoelen, en rechts laten Mary en ik de Jägatee und Schweine Achse goed smaken 

Onder: In de relatief korte tijd dat Annie van BZN deel uitmaakte – 8 jaar t.o Carola 24 jaar – speelde zij een grote rol in het BZN succes. We hadden het bovendien in die 8 jaren zeer gezellig met Annie, en hebben haar echt op handen gedragen. We waren er destijds kapot van dat ze voor haar gezin moest kiezen, en BZN verliet; ook al betekende dit de komst van de meest professionale en sympathieke collega die we bij BZN hebben gekend: Carola Smit. Dat het met Annie lachen geblazen was en gezellig, moge blijken uit de onderstaande foto’s ; Het absolute hoogtepunt; Annie zingt met begeleiding van de citerspeler Oostenrijkse dijenkletsers; het was onvergetelijk. Ook voor Annie, want omdat zij helemaal nooit een druppel dronk viel de Oostenrijks Schnaps haar wat zwaar op de maag. Tot grote hilariteit van alle bandleden moest ze daarom in een ietwat compromitterende houding naar de arreslee voor de terugweg worden afgevoerd; zie rechtsonder! Ik kan me dat terugritje nog goed herinneren. Dat die foto onscherp is komt natuurlijk omdat ik zelf ook bezopen was.