Eergisteren was het dan zover voor onze geleerde neef doctorandus Jasper Springer – de zoon van de zus van mijn vrouw. In de Agnietenkapel van de Universteit van Amsterdam promoveerde hij tot doctor, en wij mochten er bij zijn. Een indrukwekkende belevenis. Tijdens de plechtigheid die bol staat van de protocolaire, traditionele gebruiken en handelingen, verdedigt de hoofdpersoon, “promovendus” genaamd, zijn proefschrift , zijnde het schriftelijk verslag van een onderzoek dat hij gedaan heeft, tegenover “Het College van Promotie” bestaande uit Professoren en Hoogleraren. Als ceremoniemeester treedt op de “Pedél”. (spreek uit als puddél) iemand in een soort van Monnickenpij, uitgerust met een staf vol belletjes; je kan de pedél dus horen aankomen. Jasper stond als promovendus – geflankeerd door twee zittende hulpjes; “de paranimfen” , – achter een spreekgestoelte de vragen van de leden van het College, die door hem aangesproken dienen te worden met:” Hooggeleerde Opponent”, te beantwoorden. In het Engels en Nederlands ging het over en weer over organisch chemische zaken waar de honden geen brood van lusten. Als de exacte tijd om is komt de pedél onaangekondigd binnen en zegt dan: “Ora Est” waarmee zij aangeeft dat er geen vragen meer gesteld mogen worden. Dit tot grote opluchting van Jasper die het voortreffelijk gedaan had; hij kreeg zijn felbegeerde bull.
Op de foto hieronder: Linksb.: Het College van Promotie met staande rechts daarvan de Pedel. Rechtsb: Jasper en zijn paranimfen, Linksonder: De genodigden waren allen onder de indruk van Jasper, en van de mooie ambiance in de Agnietenkapel, rechtsonder: Eindelijk de felbegeerde doctorstitel
We gebruikten daarna in het restaurant Goliath in hartje Amsterdam een lunch, waar ook de professoren aanzaten; aansluitend werden we rondgeleid door het buitengewoon interessante Amsterdams Historisch Museum. Uiteraard genoten we tijdens blokertime in een Amsterdams bruin kroegje van een biertje en ’s avonds van een heerlijk diner en een feest in een Amsterdams restaurant. Een mooie dag!
De ene plechtigheid was nog niet voorbij af de andere diende zich alweer aan. Gistermiddag maakte ik luchtfoto’s van het heien van de eerste paal van de Volendams Gouwwijk; een groot nieuwbouwproject in ons dorp. Om de communicatie en coordinatie met de organisatie op de grond goed te laten verlopen had ik de projectleider een Walkie Talkie gegeven, zodat ik mijn aanvliegtijd e.d goed kon plannen. Ik had van te voren uitvoerig met projectleider alles doorgesproken en toen ik tijdens mijn vlucht na keurig contact met hem de foto’s gemaakt had en met een grote bocht het “strijdtoneel” verliet, zag ik tot mijn grote verbazing ineens een witte zee van ballonnen onder mij door zweven. Dit unieke fotomoment ging aan mijn neus voorbij omdat ik er pal boven vloog; en de ballonnen een paar seconden later al boven het IJsselmeer uit elkaar dreven. Ik vroeg de projectleider over de boordradio van wie die ballonnen waren; hij vertelde me dat ze het hoogtepunt van de plechtigheid waren die ik aan het fotograferen was; jammer; het was mij helaas nooit verteld. Wel vroeg de projectleider me nog bezorgd of ik er tijdens het vliegen geen last van had gehad. Je maakt wat mee. De luchtfoto’s zijn gelukkig goed gelukt, ook al staat er geen ballonnetje op!
Vanaf het vliegveld was ik ’s avonds door de files nog maar net op tijd in Amersfoort, voor een afscheidsdiner met het bestuur van de Sectie Performers van SENA, waar ik zo’n 10 jaar deel ‘van uitgemaakte. Een exquis diner werd daar geserveerd. De mooie Spaanse wijnen moest ik helaas laten staan; de auto wachtte nog op mij. Ik sprak er o.a met ex-bestuurscollega’s Johnny Lion (bekend van de hit Sophietje) en Bert Ruyter (ex bassist van de wereldvermaarde groep Focus, en echtgenoot van Jerney Kaagman) We spraken over o.a onze optredens in dezelfde periode in de Sarrasani feesttent op Texel, altijd een gezellige rotzooi daar. Bert sprak vanuit zijn ervaring uit die tijd nog mooie woorden over onze overleden manager Jacques Hetsen, die hij nog heel goed kende uit juist de Sarrasani tijd, want hij was de organisator van het Sarrasani circus, en degene die alle topbands uit die tijd regelde. Het werd heel gezellig; de tijd vloog om en voor ik het wist bevond ik mij weer in de kleine uurtjes.
Vandaag maakte ik deze luchtfoto van Volendam tijdens de BZN fans vliegdag; het was zoals te zien schitterend weer!
Vanmorgen vroeg was ik al weer op weg naar Lelystad voor de BZN fans vliegdag; georganiseerd door Tineke Hemmes uit Noord Groningen. Het ritje Volendam – Lelystad duurde door de files rond Amsterdam maar liefst 2,5 uur. Die ernorme ergernis verdween echter letterlijk als sneeuw voor de zon, toen we het zwerk in vlogen onder een blauwe hemel met fantastisch helder weer. Tussen de andere vrije vogels in. Iedereen genoot met volle teugen van wederom een mooie vliegdag. Wellicht dat ik nog een foto opgestuurd krijg van Tineke, om hier te plaatsen.
Onder : Hier dan de foto die ik kreeg opgestuurd van de huisfotograaf van Tineke Hemmes: Jan Huizinga.
Vandaag verder een foto van de opnames van de TV special uit 1980 in Schotland. We filmden hier het lied “The Red Balloon”, waarvoor we allemaal verkleed waren. Ik weet nog dat ik het met veel spul en moeite in een speciaalzaak gehuurde pak vergeten was mee te nemen naar Schotland. Links en rechts leende ik toen een kledingstuk en uiteindelijk had ik zo ook een costuum verzameld. Tijdens deze sessie kregen we het aan de stok met regisseur Laurens van Leeuwenberg, die ons een beetje als schoolkinderen begon te behandelen. Zo maakte hij er bijvoorbeeld bezwaar tegen dat ik af en toe eens wat foto’s maakte. Ik weet nog goed dat ik hem met heel ferme taal te kennen gaf daar in het vervolg niet meer van gediend te zijn. Hij had het goed begrepen! De volgende dag mocht ik zelfs extra lang in beeld met de opname van Yellow Rose, maar dat was de bedoeling natuurlijk net niet.
Onder: In het Schotse stadje Plockton in 1980 tijdens de opnames van The Red Balloon; ook de schooljeugd van Plockton deed mee. Laurens v Leeuwenberg vond kinderen in TV specials wel goed overkomen; hij heeft dat heel vaak gebruikt merkte ik bij later inzien, rechts op de foto het door het lage tij drooggevalllen haventje van Plockton. Nog niet lang geleden ben ik daar weer eens geweest; er was er na bijna 30 jaar nog niets veranderd.
