Voordat we afgelopen zaterdagmiddag kleinzoons Jan , Kees en Tim na een klein weekje oppas weer aan hun vader en moeder overdroegen togen we met ze naar het zwembad de Waterdam, waar ze de zwemtest voor het zwemdiploma B moesten afleggen, samen met nog een honderdtal andere jonge zwemmertjes. Een drukke en warme klus. Wat zeg ik,een bloedhete klus! Ik had daarom mijn fotocamera maar thuis gelaten, maar had daar meteen al weer spijt van. Er kwamen hele mooie plaatjes voorbij. Jan , Kees en alle anderen slaagden met vlag en wimpel; wat waren ze trots op hun tweede zwemdiploma. Nu op voor het C diploma natuurlijk. Tijdens de zwemtest kwamen onze zoon Sander en Tamara ook het zwembad binnen, ze kwamen net terug van hun verblijf in Turkije, en zagen er relaxed en bruin uit. Ze hadden het er trouwens fantastisch naar hun zin gehad. Wij hebben onze rust nu weer terug, maar we missen de boys toch wel behoorlijk.
Gisteren waren we met vrienden van “The Old Redskins” een club met oud- vliegers van het 314 Squadron van vliegveld Eindhoven, een dagje naar de Amsterdamse Jordaan. Omdat er alcohol aan te pas zou komen gingen we niet met de auto. We namen nu eens niet de taxi maar we kozen eens voor het openbaar vervoer, op voorspraak van mijn vrouw Mary, die er wel vaker mee naar Amsterdam reist. Voor het eerst na 38 jaar zat ik weer eens in de bus naar het Amsterdamse Centraal Station en vervolgens in de tram naar de Marnixstraat. Het viel me op dat het er in de bus en tram allemaal heel degelijk en schoon uitzag, en het ging eigenlijk heel snel allemaal. We maakten eerst een 2 uur durende wandeling met een gids door de betoverend mooie Jordaan. Wat een prachtig stukje Amsterdam is dit, met al die authentieke kroegjes als Cafe Nol, Cafe De blaffende Vis, Cafe de 2 Zwaantjes en Cafe Lowietje. De geschiedenis leeft hier nog! Daarna maakten we met de MS Jordaan, een echte Jordanese partyboot een 4 uur durende rondvaart op het IJ met een Jordanese zangeres, neutjes, pils en een heerlijk dampende Jordanese pot hutspot met worst. We hebben besloten zo’n dagje vaker te gaan doen. De Jordaan is nota bene maar een half uur met de bus bij ons vandaan, en het is er zo waanzinnig gezellig.
Ik vond in mijn dia -archief dat ik momenteel aan het digitaliseren ben,- een foto van ons gezin uit 1979, en het leek me wel grappig om deze samen met een foto van nu in dit journaal te plaatsen.
Onder: Ons gezin in 1979 nét na de geboorte van onze jongste zoon Kees, links Vincent en rechts Sander
Onder: Nu, bijna 30 jaar later, nét na de trouwerij van jongste zoon Kees. In het midden Sander en rechts Vincent
We hadden zo’n 30 jaar geleden minder werk van een maand lang opvoeden van onze eigen 3 zoons, dan nu van een weekje oppassen op 3 van onze kleinzoons Jan Kees en Tim -zie foto links-. Althans, zo lijkt het, want meer werk zal het nu zeker niet zijn; dat dit zo voelt komt natuurlijk door onze oudere spieren en gewrichten, en bovendien zitten we mentaal helemaal niet meer in een “opvoed flow”. Tel daar bij op dat de kleinkinderen de Bap en Oma ook een beetje als “speelgoedbeesten” beschouwen, en alles wordt duidelijk. Als Pa en Ma heb je natuurlijk van tijd tot tijd je gewone dagelijkse beslommeringen, terwijl de kinderen zichzelf even bezig houden, maar als Bap en Oma heb je die vrijstelling niet, dan moet je continue aan de bak. En dan gaat het natuurlijk niet alleen om fietstochtjes. Neen vrienden, dan krijg je het complete pakket voor je kiezen. Met legostenen bouwen, kralen rijgen, met vouwblaadjes werken, tekenen, computerspelletjes, vechtpartijtjes meedoen en de kids (niet altijd) laten winnen, tekenen en kleuren, voetballen, kleien en allerlei spelletjes met auto’s en vliegtuigen, kortom continue dienst. Maar.. wel leuk, vooral als je ziet dat de kids er mateloos van genieten, en er ook nog iets van leren, al was het alleen al dat ze er door leren te verliezen. Ik zeg duidelijk leren te verliezen, want ze hebben deze nobele deugd nog niet helemaal onder controle.
