Schoonzuster Nel Tuijp Roos overleden
We waren er op voorbereid, maar toch. We schrokken even goed nog, toen vanmorgen – woensdag 25 mei – mijn broer Nico me belde om te zeggen dat zijn vrouw Nel (50), na een ziekbed van 4 maanden, vannacht om kwart voor 4 in het bijzijn van haar gezin was overleden.
Na een moeizame helaas vergeefse behandeling in het VU ziekenhuis, werd Nel eergisteren naar verzorgingstehuis Novawhere in Purmerend gebracht, waar ze nu net een dag verbleef. We waren daar gistermiddag nog bij haar op bezoek; het deed ons pijn haar zo te moeten zien lijden. De dood van de nog zo jonge Nel betekent een onvoorstelbaar verlies voor het gezin van m’n broer Nico, waarin zij de spil was waarom alles draaide.
Wij zullen ons Nel blijven herinneren als een buitengewoon levenslustige sympathieke vrouw, altijd positief ingesteld, maar bovenal een zorgzame echtgenote en moeder voor m’n broer Nico, zoon Peter (22) die nog thuis woont en dochter Mariska (25) die met Ed samenwoont.
Voor onze gehele familie was het tragisch om te zien hoe onze schoonzuster in de bloei van haar leven abrupt uit haar zo dierbare gezin werd weggerukt; hoe zij zichzelf ondanks haar vreselijke lijdensweg vooral zorgen maakte over hoe dat nou verder moest met haar levenswerk dat nog niet voltooid is, haar gezin, dat haar nog niet kan missen.
Het is maar te hopen dat m’n broer en zijn gezin de kracht kunnen vinden om zonder Nel verder te gaan, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
De zorgen om de euro en Griekenland
Net als de rest van Nederland ben ik sinds onze thuiskomst uit Oostenrijk behoorlijk in de ban van mogelijke nieuwe financiele steunmaatregelen aan Griekenland. Moeten wij belastingbetalers nu opdraaien 
voor de belastingschulden en het luilekkerland leventje van de Grieken ?
Links: Een van klandizie dromende Griekse Koetsier in de haven van Rethymnon (Kreta) onder het parasolletje in zijn bedrijfskoets.
Net als schrijver en Telegraaf columnist Leon de Winter ben ik een liefhebber van het Griekse land en haar bewoners; de Griekse keuken, en ook de Griekse muziek in haar puurste vorm. Griekenland is echter tevens – en ook die mening deel ik met Leon de Winter – een land met een “ritselcultuur” waarin corruptie en belastingontduiking in de oer genen liggen opgeslagen. En daar kunnen we in Europees samenwerkingsverband helemaal niks mee, en ook niets aan veranderen. Laat de Grieken maar zo blijven en geef ze hun toch hun Drachmen terug.
In zijn column van afgelopen zaterdag in de Telegraaf stelt Leon de Winter voor, geen cent meer aan Griekenland te geven, het is weggegooid geld. We zien er nooit meer iets van terug. Los nog van Griekenland gaat Leon de Winter zo ver, – hij gaat hierbij heel goed geargumenteerd te werk – te pleiten voor compleet het afschaffen van de euro. Dat laatste vind ik wel ver gaan, hoewel niemand mij ooit het voordeel van de euro voor ons heeft kunnen aantonen. En dan bedoel ik echt aantonen, met cijfers etc en niet alleen maar roepen dat het zo is.
Ik heb zo langzamerhand wel genoeg van die mooie praatjes van minister de Jager die al weer in de startblokken staat om het volgende vrachtwagentje vol met miljarden aan belastingcenten naar de Grieken te brengen. En Nout Wellink; de Nederlandsche Bank directeur, die gisteravond in Knevel en vd Brink een lans brak voor die “hardwerkende en zich verbeterende Grieken” zoals hij zei; van die man heb ik sinds het uitbreken van de bankencrisis nooit meer een enkel woord geloofd.
De Grieken gaan nu demonstrerend en brandstichtend de straat weer op, omdat zij bang zijn dat door bezuinigingen hun pensioengerechtigde leeftijd van 50 naar 52 jaar gaat, en…. hun 16de maand salaris (door ons betaald) !!!!!!! in gevaar komt. Terwijl Nederlanders gedwongen worden om tot hun 67 ste in hun “hokken” door te werken. Dat is de harde realiteit. Ik stel een Europees breed gedragen referendum m.b.t dit onderwerp voor. Wedden dat er dan nooit meer een cent naar de Grieken gaat !
Heimwee
We zijn al weer een paar dagen thuis, en denken met een beetje heimwee terug aan ons verblijf in Oostenrijk. Wat hebben we het fantastisch gehad. Ook onze reisgenoten die we gisteren in het dorp tegen het lijf liepen dachten er zo over.
Onder: Nog een laatste groet uit hotel “Der Larchenhof” vanuit het nieuwe bijna feodaal aandoende binnenbad.
Kleindochter Mary 2 jaar
Onder: Gisteren was onze kleindochter Mary jarig; ze werd 2 jaar. Het was een drukte van jewelste bij onze Kees en Sylvia thuis.
Onder: Ook Nico was natuurlijk een beetje jarig en mocht vele kadootjes samen met Mary uitpakken.
Onder: In hun speelhoek; Mary ,Nico en hun moeder Sylvia met het kleine zusje Elly op schoot.
Eerste exemplaar boek van popjournalist John Schoorl in ontvangst genomen !
Rond het BZN afscheid in 2007 verscheen in de volkskrant een paginagroot interview met ondergetekende van de hand van de popjournalist John Schoorl. Ik beschouwde dat wel als een eer omdat de Volkskrant nooit eerder iets over BZN schreef, en John niet de eerste de beste is. Zo won hij een jaar eerder de Nationale Pop Pers prijs 2006.
John’s interviews gaan vaak over de schaduwzijden, de achterkanten en de rauwe randen aan het leven van muzikanten en artiesten. Het stuk werd omlijst met een foto van de beroemde Belgische zwart wit fotograaf Stephan van Fletteren. Op zich was de fotoshoot met deze fotokunstenaar voor mij al een hele leerzame ervaring. Zo snijdt het mes aan twee kanten. Ik kreeg talloze positieve reacties op het Volkskrant artikel, en kreeg er, toen ik het na las, zelf een beetje brok in mijn keel van.
John Schoorl benadert zijn geïnterviewde hoofdpersonen vanuit een vrij afwijkende invalshoek, en creeert daarmee zijn eigen vaak “Rock and Roll achtige” genoemde schrijfstijl.
Hij vroeg mij een aantal weken geleden om het eerste exemplaar van het boek waarin een aantal van zijn verhalen – onder andere het interview met mij – zijn gebundeld, in ontvangst te nemen. De naam van het boek luidt “De dag dat ik naar de Arctic Monkeys ging”
Afgelopen zaterdag toog ik daartoe naar een boekhandel in Haarlem, waar ik voor een specifiek publiek het 1ste boek kreeg uitgereikt , en daarna een toespraakje hield.
Een jaar na hartprobleem
Het is gisteren precies een jaar geleden dat ik met hartproblemen in het ziekenhuis werd opgenomen. Het is gelukkig allemaal heel goed afgelopen. Ik voel me heel goed, zoals altijd al, en ben zelfs weer voor alle professionele vliegerij goedgekeurd, dat wil wel wat zeggen ! Maar je wordt door zo’n ingrijpende gebeurtenis in je leven toch enigszins geconfronteerd met de eindigheid ervan. Dat is schrikken En…… je leert daardoor wederom dat tijd het meest kostbare goedje op aarde is. Iets wat ik ook vóór mijn hartprobleem al vaak in dit journaal heb gezegd, en waar onze gehele familie deze dagen door de vreselijke ziekte van onze schoonzuster Nel (50) nu ook weer op pijnlijke wijze aan wordt herinnerd.
Onder: Dit is een uurtje voordat ik vorig jaar rond deze tijd het ziekenhuis in Purmerend mocht verlaten, zittend op de rand van het bed waarin ik een weekje had vertoefd; de tekeningen van onze kleinkinderen hangen nog aan de wand. Rechts naast mij lot,- en kamergenoten Paul en – geheel rechts -, de Amsterdamse buschauffeur Ron Stoffer , waar ik weken lang mee revalideerde, en nog steeds goed contact mee onderhoud. 
NAAR TEXEL
Onder: Texel Airport. Op 5 mei j.l vloog ik met mijn halfooms Kees en Cor Mooijer Puul ( beide halfbroers van mijn moeder) in de PH-BZN naar Texel. Kees en Cor zaten aan de stuurknuppel en bleken beiden een “vlieghandje” te hebben. Het vliegen zit onze familie dus blijkbaar een beetje in het bloed. Het was schitterend weer en het was goed vertoeven op het terras van het vliegveld restaurant.
Onder: Uiteraard maakten we tijdens de vlucht vele luchtfoto’s, waaronder deze prachtige plaat van de haven en het centrum van Volendam. Wat ben ik een geluksvogel dat ik ergens midden in dit centrum op deze foto mag wonen.
Onder: De camping in Edam, waar, vele Volendammers in de zomer hun domicilie kiezen. Ook mijn oom Kees Puul heeft er een optrekje aan het water.
Onder: In de buurt van Wognum zagen we het pand van de omstreden voormalige DSB bank. Je mag zeggen wat je wil, maar aan het gebouw heeft het niet gelegen; dat is een architectonisch hoogstandje !
Onder: Aan de boorden van het IJsselmeer lag het pittoreske centrum met de oude haven van Enkhuizen in de zon te bakken.
Onder: Dezelfde plek vanuit een ander standpunt
Onder: Het openluchtmuseum bij Enkhuizen; hierin zijn ook originele oude Volendamse huisjes te bewonderen
Onder: Halverwege de dijk Enkhuizen – Lelystad ligt dit haventje “rustig te liggen” Ik vraag me af waar dit haventje precies voor dient. Zo zie je het trouwens eens op een andere manier.
Onder: Terug uit Texel, net geland in Lelystad, zittend op het terras boven de Martinair vliegschool bij Flantua. Mijn favoriete stekje om te lunchen als ik in Lelystad ben. Vlnr: Jan, Kees Puul en Cor Puul. De twee latsten zijn broers van mijn moeder.
