HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BZN-BANDLID

WE ZIJN ER KLAAR VOOR

In mijn voorgaande aflevering vertelde ik hoe ons bandje een voltallige popgroep was geworden. Zanger Jan Kies, basgitarist Jan Tuijp, sologitarist Kees Tol, slaggitarist Evert Woestenburg ,drums Gerrit Woestenburg en manager Dick de Boer. Je zou kunnen zeggen dat we er “klaar” voor waren. Volgens mij moet dit ergens in het voorjaar van 1966 zijn geweest. En hoe nu verder? We wilden o zo graag onze kunsten vertonen aan het publiek.

JAN TUIJP’s ZANGKUNSTEN DOOR BANDLEDEN AFGEKEURD

( let wel : dit is geschreven in 2007)

In een van mijn voorgaande bijdragen  sprak ik over de allereerste zanger Jan Veerman (Kies) van BZN, waarop Jan Tuijp – in zijn journaal – claimde dat hij dat was, omdat hij al eerder “That’s all right, mama” van Elvis op een demo had ingezongen. Dat blijkt achteraf wel juist, maar deze demo werd toen in de Shadows-groep afgekeurd in de stemverhouding: 3-1 (Jan dus….).

GELEGENHEIDSDUO EVERT & JAN

Wat nog niet is gememoreerd, is het gegeven dat in november 1965 Jan en ik als gelegenheidsduo hebben opgetreden op een bruiloftsfeest in mijn familie.

Het feest stond onder leiding van de bekende Volendammer muzikant Lucas Keizer, en het is gebruikelijk op ons dorp dat vele gasten dan een voordracht geven of een liedje zingen. Jan en ik hadden versterkers meegebracht en we maakten aldaar in de AMVO ons debuut. Op zeker moment klonk vanuit de zaal een schreeuw: ”Oele Boele”, een gigantische hit in die dagen. Onder toeziend oog van Lucas voldeden wij aan dat verzoek. Wie van ons beiden het vocale gedeelte voor zijn rekening heeft genomen, is me niet meer helemaal duidelijk. En de jongeren op het feest smeekten om meer van dat soort muziek. Zelf heb ik dit moment ervaren als een definitieve ommekeer.

EEN NIEUW TIJDPERK

Het prachtige nummer: ”Daar aan de waterkant, staat een oude muzikant, met zijn viool in de regen” moest plaatsmaken voor: “Oele boele, Please please me en Satisfaction. Er werd afscheid genomen van een tijdperk, een nieuw tijdperk diende zich aan.

Elk optreden was in die tijd voor ons een indrukwekkende ervaring en het ging allemaal in een sneltreinvaart. Het is nu, in 2007, moeilijk om de herinneringen in de juiste tijdsvolgorde te plaatsen. Als jochies van pakweg 18 jaar een dansavond te mogen verzorgen in de Jozef, dat was toch wel de droom van elke aankomende muzikant. Maar er gebeurde meer. Dick ging steeds intensiever voor ons op zoek naar werk, en spoedig kregen we ook wat klusjes buiten Volendam.

OPTREDEN BUITEN VOLENDAM

Ons allereerste optreden buiten Volendam was café Bos op de Koemarkt te Purmerend. We hadden nog geen vervoer, en we vonden neef Evert Puul  (neef van Jan en neef van mijzelf) bereid om met zijn kleine vrachtwagen ons naar Purmerend te vervoeren. Ook voor neef Evert Puul – de latere directeur van Klaas Puul BV- was dit een uitdaging en nadien zou hij als directeur/eigenaar van een garnalengroothandel veel meer en veel grotere wagens door geheel Europa laten rijden. Café Bos was een heel klein café; we stonden met 4 man te spelen op een houten plaat die over het biljart was gelegd. Voor drummer Gerrit was daarop geen ruimte en hem werd in de aangrenzende woonkamer een plaats aangeboden om te drummen. Gerrit kon dus drummen en TV kijken tegelijk.Ik herinner me o.a.nog een vocaal nummer van Herman Hermits met als titel : “No milk today”. Veel close-harmony en ik geloof dat we het nummer nadien nooit meer gespeeld hebben. Er volgden meerdere optredens in de regio en in de Noord. (Zo noemden wij de kop van Noord-Holland). Zalen als Verenigingsgebouw in Purmerend, Bleeker Heerhugowaard en Tuinbouw in de Beemster, het schiet me nu allemaal weer te binnen.

GERRIT WOESTENBURG VERLAAT EIND 1966 BZN 

Op zeker moment gaf neef Gerrit ons aan dat hij wenste te stoppen. Hij was druk met zijn studie en het beroep van muzikant, als broodwinning, zag hij toch maar niet zitten. Gerrit verliet de band, maakte zijn studie economie af, en was zijn gehele verdere loopbaan werkzaam bij IBM. Op latere leeftijd kreeg hij toch weer de kriebels en was nog jarenlang actief als drummer van de Livingroom band en later de BZN’66-Reünieband.

JAAP SOMBROEK (14 jr) VERVANGT DRUMMER GERRIT

We moesten op zoek naar een vervanger voor Gerrit en wij kwamen terecht bij een wel heel jong jochie, te weten: Jaap Sombroek.

 

EERSTE FOTO VAN BZN EN MANAGER DICK DE BOER OP HET VOLENDAMSE NOORDEINDE

Jaap was nog maar 14 jaar en ik kan me herinneren dat de moeder van Jaap in het begin aan Dick vroeg om hem wel op tijd weer thuis te brengen, na een optreden tot diep in de nacht. Jaap was een prima vervanger en in deze samenstelling hebben we tot eind 1969 gewerkt.

VAKANTIE WERK IN DE BOUW

Jan en ik zaten medio 1966 nog op school en met de band verdienden we nog niet of nauwelijks. Dus besloten we om als opperman te gaan werken in de bouw bij mijn zwager Ab Dollie, dezelfde man die onze eerste speakerkasten had gemaakt. We hielpen een aantal weken bij het bouwen van 4 woningen aan de Cooghstraat in Volendam. Ab was de uitvoerder en Gerrit Joep een van de metselaars. Direct na kermis hield Jan hiermee op en ging weer naar school. Ikzelf had nog geen studiekeuze gemaakt en bleef nog enkele weken werken.

DOOR EEN VLIERINGGAT GEVALLEN

Op 7 okt.1966 was ik met mijn zwager Ab werkzaam op de zolder van het bouwwerk en door een misverstand liep ik achteruit en viel pakweg 5 meter naar beneden door het vlieringgat. Een fatale afloop was logisch geweest, doch na 5 minuten kwam ik weer bij kennis. Een zware hersenschudding en rugklachten waren het gevolg,maar wat erger was, we moesten enkele optredens annuleren. Aan Dick de ondankbare taak om Bleeker in Heerhugowaard en De Tuinbouw in Z.O.-Beemster hiervan in kennis te stellen. Na ruim een week in bed te hebben gelegen, leek ik aardig te herstellen, en we besloten een voor ons wel heel belangrijk optreden te laten doorgaan, te weten: Hotel Spaander in Volendam. Annulering van deze avond zou voor velen heel jammer zijn geweest. Spaander organiseerde in die tijd nooit dansavonden met beatgroepen doch dit keer hadden zij een uitzondering gemaakt. En dus was ik weer terug op die prachtige avond. Spaander was tot de laatste man bezet en we maakten daar een geweldige show voor de Volendammer jeugd. Ik vind dit nog steeds een van de leukste momenten uit mijn BZN-tijd. Een nummer dat we toen voor ’t eerst speelden was Dandy van The Kinks.

FRUITMANDJE VOOR EVERT

Laatst kreeg ik van Dick de Boer voor de grap een kopie van een KASBLAD uit de maand oktober 1966 ter inzage aangereikt; dus de maand van mijn ongeval.

 Bovenin staat als uitgave genoteerd: “een zak druiven (Evert gevallen)”, voor 3 gulden en 75 ct. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de ernst van mijn klachten op dat moment  nog niet voldoende tot de groep was doorgedrongen, omdat 2 regels verder alsnog gauw een fruitmandje werd bezorgd. Maar mede door dit overvloedige fruit ging ik herstellende heen en kon ik 2 weken later gelukkig weer meespelen in Hotel Spaander.

BAND PLUS MEISJES

Op datzelfde Kasblad wordt ook melding gemaakt van “band+meisjes”.  Dit laatste zou bij de lezer bepaalde associaties kunnen oproepen, en om misverstanden te voorkomen is het misschien goed om alsnog, na 58 jaren, te melden dat ’t hier om onze eigen meisjes ging. En deze meisjes zouden nadien allemaal onze echtgenotes worden.

GEHEIME BOODSCHAP KOMT NA 40 JAAR in 2007 BLOOT

Jan, Kees en ik speelden onze eerste deuntjes op mijn kamertje op nr.109. Na met mijn echtgenote Liesbeth een aantal jaren op een ander adres te hebben gewoond, kwamen wij in 1989 weer in mijn ouderlijk huis te wonen. Begin 2007 vonden wij het noodzakelijk om het kozijn van dit kamertje te vernieuwen en samen met een zwager gingen we over tot sloop. En wat denk je?  Vanachter een afdeklat kwam de navolgende zin tevoorschijn,geschreven met viltstift: “BZN,WERELDBAND”.

En ik kon mijn ogen niet geloven. Het was mijn kamertje geweest, mijn vader was de timmerman geweest, dus kan het niet anders of ikzelf had deze woorden geschreven bij het aanbrengen van dit kozijn in 1966.

WAS DE WENS DE VADER VAN DE GEDACHTE ?

Maar wat kon ik daarmee nou bedoeld hebben? Uiteraard de grote wens dat ons bandje ooit een “wereldband” zou worden. Maar ja, dat laatste, (dacht ik toen) dat kon ik wel vergeten. Dus zal ik dat geschreven hebben met een andere bedoeling, voor een volgende generatie. Een mededeling aan degene die dat een halve eeuw later eventueel zou aantreffen,en die zich dan mogelijk zou herinneren dat er inderdaad toen een tijdje een bandje had bestaan met de naam BZN. Maar je begrijpt het al, het liep heel anders. Wie had ooit kunnen denken dat onze band BZN dit kozijn uit 1966 zou overleven, sterker nog, dat juist ikzelf na 41 jaren deze door mijzelf geschreven woorden weer als eerste mocht lezen terwijl de band nog actief was.

Hoe ’t kan lopen……..

NAAR FRIESLAND

Vanaf oktober 1966 ging het best wel lekker met ons bandje.  Dick kwam met steeds meer boekingen aanzetten en we werden al heel spoedig een beroepsorkest. Kees en Kies gaven hun baan op, Kees bij Heymeier in Edam en Kies als kraanmachinist bij Bouwbedrijf Hein Schilder in Volendam. De overige jongens studeerden nog. We kwamen te werken in geheel Noord-Holland en de optredens waren altijd bijzonder geslaagd met goed gevulde zalen. In die periode kwam ook Jacques Hetsen zich voorzichtig aansluiten bij de groep.

MET DE HELE BAND OVERNACHTEN IN DE TENT IN FRIESLAND

We waren nu beroeps en het kon niet uitblijven dat we ook buiten onze provincie gingen werken. En waar konden we dan beter terecht dan in Friesland. We hadden al veel gehoord over de Friezen, het zou goed en enthousiast volk zijn en dat hebben we geweten. Volgens mij hebben we van 1966 tot 1969 net zo vaak in Noord-Holland gewerkt als in Friesland.

Een van de eerste keren dat we naar Friesland gingen, was het gelijk raak. We moesten namelijk zowel op zaterdagavond als de aansluitende zondagmiddag in Friesland spelen. Laatst sprak ik Jan tijdens een wandeling hier op de dijk en hij wist zich te herinneren dat toen moest  worden opgetreden in Gorredijk en Berlikum. Terugkijkende denk ik dat ikzelf een nogal zuinige instelling had. In mijn loopbaan na BZN heb ik als administrateur menigeen mogen adviseren bij het verstandig omgaan met financiële middelen. En zo kwam ik dus dat weekend naar Friesland op het idee om op die zaterdagavond niet terug te keren naar Volendam, maar om een overnachting te regelen. Een hotel zou te kostbaar worden (dat zou bijna onze gehele gage gaan kosten) doch ik had een beter voorstel: we gingen met de tent.

KAMPEREN BIJ EEN BOER

Mijn ouders hadden een prachtige bungalowtent en die mochten we met alle plezier lenen. De jongens hadden zo hun bedenkingen, maar O.K., we gingen! Onze chauffeur dat weekend was Fred Kwakman, een vriend van Dick. Zodra we de plaats van optreden naderden concentreerde Dick, hij zat voorin de bus, zich geheel en al op borden met de tekst: “Camping”. Er waren zelfs bandleden die in de veronderstelling waren dat we mogelijk ergens zouden worden opgewacht door de fanfare, die ons zou begeleiden naar de camping. U begrijpt het al: nergens een camping te vinden. Dus toen maar aanbellen bij een boer. Er moest toch ergens wel een boer zijn die een stukje land voor 1 nacht wilde verhuren aan een beatgroep. Op zeker moment vonden we een boer en na wat rammelen aan de poort werden we opgewacht door een wilde bouvier. Deze werd door Dick de Boer ter plekke gehypnotiseerd en uitgeschakeld. Elk moment kon nu de boer tevoorschijn komen vanachter een struik om ons met een hooivork te bewerken. Maar dat viel best mee, die Friezen waren toch wel aardige mensen. Hij wees ons een redelijk stuk grond en wij gingen aan de slag.

VOLDOENDE DESKUNDIGEN IN DE GROEP

Aan deskundigheid hadden we geen gebrek. Kees en Kies hadden een technisch beroep gehad, Jaap zou later in zijn loopbaan leiding geven aan een installatiebedrijf, Jan was bijna ingenieur, en ikzelf was ervaringsdeskundige omdat de tent van mijn ouders was. Het viel niet mee om alle stokken in het juiste gaatje te krijgen, maar onder bezielende leiding van Dick slaagden wij erin het framewerk rechtop te krijgen. Tent er overheen en klaar is Kees. Ja,dat dachten we!! Plots vroeg iemand:

”Steek het grondzeil even toe, Evert, waar is het grondzeil?”

“Dat zit in de zak” zo sprak ik… “De zak is leeg” sprak Dick….

Dus hadden we het grondzeil vergeten! Nou, dat was toch wat, moesten we op het natte gras slapen. We hebben de tent afgesloten en zijn snel naar de zaal gereden voor een warme kop koffie en een geweldig optreden. Maarja, aan dat optreden kwam een eind en we wilden naar huis, naar de tent welteverstaan. Op een donker boerenerf, zonder sanitaire voorzieningen, zonder kachel, zonder grondzeil, op het natte gras. Ik weet niet meer of we allen wel warme slaapzakken mee hadden, maar we gingen allen mopperend de nacht in. Ik weet zeker dat Dick de Boer die nacht met de ogen open heeft geslapen om er als de kippen bij te zijn,mocht een van zijn jongens die nacht de tent verlaten. Er werd namelijk op zo’n dansavond ook aan de bandleden wel eens een biertje aangereikt, en uit beleefdheid dronk je dat dan toch maar op. Maar ja, wat er in gaat, moet er ook weer uit, en Dick was daar op voorbereid met zijn jongens. Stel je voor dat een lid midden in de nacht het boerenland in trekt om een plasje te doen, om vervolgens voorover in een boerensloot te belanden. De dag daarop moesten we wel weer optreden.

EVERT UIT COMMISSIE OVERNACHTINGEN VERWIJDERD

Gelukkig is er die nacht niets ernstigs gebeurd.Wel kwamen we allemaal reeds heel vroeg in de ochtend ijskoud,  hoestend en proestend, wakker. En gemopperd dat er werd. De tent bleek ook nog een beetje lek. En wat waren we blij dat we die zondagavond weer in ons eigen bedje konden slapen.Tijdens het werkoverleg van de week daarop werd besloten om elk voorstel van mijn kant voortaan extra kritisch te beoordelen. Ook werd ik voor onbepaalde tijd uit de commissie “overnachtingen” verwijderd. Een dergelijk drama mocht BZN geen 2^e keer overkomen.

ALLE VOLENDAMSE BANDS BIJ ELKAAR AAN DE HAVEN

WINTERS

Bij het woord “winters” gaan mijn gedachten altijd uit naar vroeger,naar mijn jeugd in 1963. Toen leek alles anders. Vroeger kon je nog heerlijk schaatsen naar Marken of naar Warder, over de brede vaarten. Waar is die tijd gebleven.

MET AUTO OP IJSSELMEER 

Ik meen dat het in 1963 was dat hier vlakbij,  bij Visrestaurant Smit-Bokkum, de afrit was gemaakt voor de auto’s die over het ijs naar Marken konden rijden. Ook ikzelf reed mee in de auto van vader.

Wie weet gaan we dit hopelijk ooit nog weer eens meemaken…een wel heel bijzondere herinnering. Wat te denken van de algehele afsluiting van de buitenwereld van ons dorp Volendam, in datzelfde jaar. Het had dagen flink gesneeuwd en op de landerijen lag gigantisch veel sneeuw. Toen stak er plotseling een wind op vanuit land richting dijk en zowel richting Edam als richting Monnickendam was Volendam afgesloten. Alle sneeuw was tegen de dijk geblazen. De weg van het motel richting Volendam lag er toen nog niet. Zelf zat ik toen op de HBS in Amsterdam-Noord en wij vonden het heerlijk, omdat de bussen uiteraard ook niet konden uitrijden en wij vrij van school hadden. Deze afsluiting heeft wel 2 weken geduurd.

IJZEL IN BEVERWIJK

Zo had onze band ook een minder prettige ervaring met koning winter in januari 1969, mijn laatste jaar als BZN’er. Onze band bestond toen uit de leden Jan Veerman (Kies),Kees Tol, Jan Tuijp, Jaap Sombroek, en mijzelf.  Wij traden destijds vaak op in een locatie te Beverwijk, ik meen met de naam Promenade. We hadden in die tijd nog geen eigen transportbus en werden telkens gebracht en gehaald door taxibedrijf Kil uit Volendam. Zo ook die avond. Het was een geslaagde avond met veel publiek en eenieder ging vrolijk huiswaarts. Echter,na enige tijd kwamen er signalen van buiten dat het ijzelde. ”Ach”,dachten wij,”dat gaat wel weer over”. Wij werden tenslotte altijd keurig op tijd gehaald door onze chauffeurs Evert Kil of Jan Blakte, en zij hadden nog nooit verzuimd. 

We bleven nog even gezellig nazitten en ruimden de spullen op. ”Maar waar bleef die chauffeur nou toch?” Er kwamen berichten van buiten dat elke vorm van vervoer uitgesloten was.  Wij bellen met Volendam,en inderdaad, Evert zat nog heerlijk thuis aan de warme chocolademelk. Dus had BZN toen een probleem. Maarja, wij waren BZN, en voor ons zou toch wel goed gezorgd worden, is ’t niet?

BARRE NACHTELIJKE WANDELING NAAR WIJK AAN ZEE

Totdat de zaalhouder naar ons toe kwam met de volgende mededeling: ”Jongens,we gaan sluiten”. ”Maar meneer, u heeft toch wel een slaapgelegenheid in dit gebouw?” Neen dus! Er werd rondgebeld en vanwege het Hoogovenschaaktoernooi was in de omtrek geen bed meer vrij. Uiteindelijk kregen we contact met een mevrouw die 6 jongemannen wel een paar uurtjes kon herbergen; echter dat was wel in Wijk aan Zee, 5 kilometer verderop,lopend…….. En daar gingen we dus, te voet over glad ijs .

De weergoden bleken niet bereid een uitzondering te maken voor BZN en een uitputtingsslag zou volgen. Op een spekgladde weg, elkaar aan de handen vasthoudend, gingen we de strijd aan met dit natuurgeweld. Na een kwartier hadden we 200 meter afgelegd en vanuit de achterhoede kwamen er al signalen: ”Hoe lang is het nog?” Nou,nog heel erg lang! We maakten met de 5 bandleden en manager Dick de Boer een barre tocht, midden in de nacht langs muisstille wegen, richting Wijk aan Zee.  De ijspegels hingen aan de oren, neus en kin. Ons haar was een bonk ijs en we waren nauwelijks meer herkenbaar als die “beroemde” artiesten van enkele uren daarvoor.  Op 1 kilometer voor de eindbestemming ging Jaap Sombroek in een portiek zitten en smeekte hij ons hem daar te laten en zelf verder te schuifelen. Jaap had de moed opgegeven. Bevroren en afgemat, als we zelf ook waren, hebben we Jaap op de schouders genomen. Na uren glijden en lijden kwam BZN ’s morgens vroeg aan bij de mevrouw en zij had inderdaad enkele eenvoudige bedden voor ons. Nat en bezweet, zonder douche of schone kleren, gingen we naar bed. De volgende ochtend werden we door de taxi alsnog opgehaald,vermoeid en koud,in de wetenschap dat we diezelfde avond alweer op het podium moesten in Friesland. Ook het leven van een artiest kan best wel zwaar zijn

Klik hier voor deel 4

 

  HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BZN-BANDLID

MUZIEK MAKEN WORDT BEROEP VOOR BZN-LEDEN

Vanaf eind 1966 ontwikkelde onze band zich tot een beroepsgroep die meerdere malen per week het land in trok. We werkten in geheel Nederland, doch voornamelijk in Noord-Holland en Friesland.

Het is misschien wat vreemd om te moeten constateren dat ik over die periode, van eind 1966 tot mijn vertrek in sept.1969, minder weet te herinneren dan over de periode daarvoor, de opbouwfase. Die periode kenmerkte zich door spannende en indrukwekkende ervaringen: jonge jochies die steeds meer succes kregen.Daarna werkten we als beroepsgroep hard en hoopten uiteraard ooit een hit te kunnen scoren in de Top-40, hetgeen jammer genoeg niet echt wilde lukken. Ikzelf was nog bandlid bij de eerste 4 singles.

Eerste 4 singles van BZN (1967 – 1969)

Ik meen dat de 2^e single “Waiting for you” nog het beste resultaat – nr 24 in de top 40 – heeft gehaald. Deze kun je hier beluisteren.

Ik kan mij herinneren dat deze single uitkwam op de vrijdag van onze Volendammer kermis en werd gebracht door mensen van Radio Veronica, ik meen Joost den Draaier en Adje Bouwman. We zaten te wachten in Bar de Molen en juist diezelfde week was ook Hey Jude van de Beatles uitgekomen. Je begrijpt het al: onze plaat werd die avond heus wel enkele keren gedraaid,doch Hey Jude werd stukgedraaid. Ik heb nog een Top-40 lijst uit die periode met “Hey Jude” op 1  en “Waiting for you” op 26.

NAAR BRUSSEL MET DE TREIN

Een leuke herinnering heb ik nog aan de uitreiking van de gouden plaat aan Egbert Douwe (Rob Out van Radio Veronica), helemaal in Brussel. Men had bij Veronica het plan opgevat om vanuit Amsterdam CS een feestelijke trein naar Brussel te laten rijden om aldaar de gouden plaat uit te reiken voor de nr.1 hit “Kom uit de bedstee, mijn liefste”. In de trein waren vele genodigden w.o.Golden Earrings, veel journalisten, radio en TV. Ook BZN mocht mee. Aan eten en drinken uiteraard geen gebrek en het werd een bijzonder leuke dag.

ONZE MEISJES WILDEN OOK SOMS MEE

Onze meisjes wilden/mochten in die tijd niet altijd mee naar een optreden, maar er was een optreden in St.Pancras waarbij alle dames ons nogal verrasten door onverwachts de zaal te betreden. Mijn reeds eerder genoemde zwager Ab Dollie was ook mee, en het leek een leuke avond te gaan worden. Wie Ab kent, weet dat hij beresterk was en dat was toch wel een geruststellende gedachte. Onze kwetsbare meisjes tussen al die ruige Noord-Hollanders. Op zeker moment zien wij vanaf het podium een persoon nogal vervelend doen tegen een van onze meisjes, en plotseling gebeurde er iets vreemds. Er vloog een menselijk lichaam door de zaal. Want wat bleek, mijn zwager Ab had zich zo kwaad gemaakt dat hij die persoon oppakte en richting muur wierp. Het gevaar voor onze dames was geweken en we konden het optreden voortzetten.Overigens zagen wij ook door een andere oorzaak soms mensen door de lucht vliegen. Het was in die dagen in de Noord gebruikelijk om in de zaal mensen te stapelen. Er zaten soms wel eens 4 tot 5 mannen op elkaars schouder en vaak dreigde de toren richting podium te komen. Soms waren er ook torens met bovenin vrouwen……maar we lieten ons niet van de wijs brengen…

MANAGEMENT DEELT BOETES UIT

Uit de administratie van onze beginperiode is o.a. ook bewaard gebleven een overzicht van uitgeschreven boetes aan de bandleden vanwege bepaalde misdragingen. Interessant om te lezen aan welke misdragingen bandleden zich soms schuldig maakten en welke tarieven het management dan hanteerde t.b.v. het vaststellen van boetes. Misschien goed om vooraf nog even te melden dat veel Volendammers vanwege vaak voorkomende achternamen een bijnaam hebben.De namen op het boete-overzicht zijn als volgt te lezen: Jp Kas (=Jaap Sombroek), Jn Kies (= Jan Veerman),  Jn Pet (= Jan Tuijp).

Toen ik bovenstaand overzicht na vele jaren onder ogen kreeg, viel mijn oog uiteraard gelijk op mijn toch wel hoge straf van 15 gulden vanwege “verslapen”. Mogelijk dat Dick van mening was dat ik,als oudste bandlid,een voorbeeldfunctie vervulde en dat mijn “verslapen” dubbel zo zwaar moest tellen. In de maand december van datzelfde jaar wist Jan Tuijp zich zelfs 2x te verslapen en kreeg daarvoor een milde boete van slechts 5 gulden. Ik spreek Jan regelmatig en laatst heb ik hem hierover nog aangesproken…..dat vond ik niet eerlijk….haha….

FLOWER-POWER HEMDEN

Op zeker moment kwam er vanuit de groep het voorstel om mede t.b.v. een gepland optreden in de AMVO in Volendam onze eigen meisjes een soort flower-power hemd te laten bedenken en vervaardigen, hetgeen geschiedde. Tijdens dat optreden in de AMVO werden door Jan Zwarthoed (Kiek) de eerste leuke filmbeelden gemaakt van onze groep en vele jaren later werden deze beelden nog regelmatig getoond bij BZN- jubilea etc. In de eerste seconden van een YouTube video “BZN The Greatest Hits” zijn deze hemden te zien, een mirakel dat deze beelden er nog zijn. De link naar deze video staat aan het eind van deel 5 

Nogmaals de complimenten aan alle meisjes. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig of een van de jongens zijn hemd nog bewaard heeft. Het mijne was blauw en is waarschijnlijk in de zak voor Polen beland..

SOLDAAT CEES TOL

In het begin heeft het voortbestaan van onze band nog aan een zijden draadje gehangen om een wel heel bijzondere reden. Vroeger kenden we nog de militaire dienstplicht. Om verschillende redenen waren Jan, Jaap en Kies vrijgesteld, echter Cees en ikzelf hadden een probleem. Vanwege mijn eerder gememoreerde ongeval werd ikzelf in april 1967 afgekeurd, doch Cees kon een groot probleem worden. Cees was een kerngezonde vent en heel goed in staat om ons land te verdedigen. Cees werd in de zomer van 1967 goedgekeurd en was zelfs al een week gelegerd in Assen. Grote paniek in de band: het einde was in zicht. Ik denk niet dat we toen zonder Cees waren doorgegaan. Ik ben geen medicus (overigens zou ik dan mijn beroepsgeheim hebben), maar welke gezondheidsklacht Cees daar in de kazerne in Assen plotseling is overkomen, is ons nooit echt duidelijk geworden. Een ding was wel zeker: hij was van de trap gevallen, juist op het moment dat de dokter voorbij liep.

CEES TOL LATER TOCH IN MILITAIR UNIFORM ?

Op zeker moment kwam er telefoon uit Assen dat Cees gehaald kon worden. Hij was te ziek om zelfstandig naar huis te gaan. En we waren zo blij dat we onmiddellijk in de auto stapten. En over de chauffeur (en z’n auto) van deze rit wil ik nog wel iets vertellen

CATS-MANAGER JAN BUYS (TUF)

In die periode – 1967 – hadden de Cats uit Volendam ook geweldig veel succes. Hun manager was Jan Buis (Jan Tuf), broer van Jaap Buis (van Jan Smit). Deze Jan Buis is een aantal jaren later op jonge leeftijd overleden. Ik weet nog dat er een redelijk goed contact was tussen onze manager Dick de Boer/onze gehele band/ en Jan Tuf.

PIONIER VAN DE VOLENDAMSE POPSCENE: JAN BUIJS ( 1940 -1985)

Jan kwam ook regelmatig even een kijkje nemen bij ons optreden. Ik weet niet meer precies hoe het toen,die bewuste dag, met Cees en zijn probleem in Assen allemaal ging, doch ikzelf was op dat moment,na een telefoontje, de enige van onze band die onmiddellijk naar Assen kon vertrekken. En de enige persoon die ik op dat moment kon bereiken en bereid kon krijgen om te rijden,was deze eerdergenoemde Jan Tuf.

Hoe collegiaal kun je zijn....

BEVRIJDINGSOPERATIE

Jan had toen een heel klein en laag rood sportwagentje voor 2 personen. Dus de heenreis was een belevenis, echter terug moest ook Cees mee. En wat waren we opgelucht toen we Cees bij de uitgang zagen staan. Ikzelf zeer zeker, als vriend en collega van Cees, maar Jan Tuf niets minder. Ook hij was zeer met ons begaan. Toen we Cees daar zagen staan, met z’n koffertje bij de uitgang van de kazerne, hebben we hem onmiddellijk in de auto gewerkt en zijn vol gas weggescheurd. Wel nadat ikzelf door beide heren horizontaal in de bagageruimte was weggewerkt; bij  eventuele jeuk aan mijn neus had ik een probleem gehad, omdat ook mijn armen klem zaten.Het leek wel een bevrijdingsoperatie, want stel je voor dat de heren generaals alsnog van gedachten zouden veranderen. We zijn naar een restaurant in Assen gereden, hebben wat gegeten en gedronken, en vertrokken met spoed richting Volendam:

BZN WAS GERED !

Vermeldingswaardig hierbij is,dat we toen reeds een beroepsorkest waren, met een goed gevulde agenda.

BZN IN VERENIGINGSGEBOUW PURMEREND

EVERT STOPT MET BZN IN AUGUSTUS 1969

In de zomer van het jaar 1969 besloot ik om de band te verlaten en een geheel nieuw bestaan op te bouwen. Je begint met vrienden voor de lol een bandje, je krijgt redelijk succes, je verdient best wel aardig, maar toch….Ik was 22 jaar, een lange toekomst voor me, samen met Liesbeth reeds een woning gekocht, en ik wilde wat meer zekerheid. Een goede opvolger stond te popelen van ongeduld om het stokje van mij over te nemen. En eerlijk is eerlijk, dit was voor de band uiteindelijk een gouden wissel en voor mijzelf een beslissing waar ik echt nooit berouw van heb gehad. Uiteindelijk ben ik in 1974 voor mezelf begonnen met een Administratiekantoor en dat doe ik in wat afgeslankte vorm nog steeds met veel plezier.

Ofschoon mijn BZN-verhaal nu eigenlijk beëindigd is, wil ik toch graag nog een verhaaltje maken over zaken, gebeurtenissen en mensen waar Jan en ik allebei iets bijzonders mee hadden na mijn vertrek bij BZN. Dus tot een volgende keer.

Klik hier voor deel 5 (SLOT)