Gistermiddag togen we met mijn naamsgenoot Jan ( van de tweeling) naar zwembad “De Waterdam” voor de wekelijkse zwemles. Tot nu toe zwommen Jan en Kees steeds samen in het eerste badje , maar omdat Kees ziek thuis bleef zwom Jan nu alleen. En hoe ! Als een kikvorsman trapte hij bijna de tegeltjes uit het zwembad, en werd daarom na een paar minuten al naar het tweede bad gedirigeerd. Het had zich geloond; na afloop van de les mocht ie op de rand gaan zitten in zijn eentje. We hoorden diverse zwemmoeders het al zachtjes smoezen: ” nu krijgt hij zijn toegangskaartje voor het tweede bad”, en dat gebeurde ook prompt. Heel trots stormde Jan daarop met zijn “onderscheiding” naar ons toe. Maar wat nu? Kees was temidden van alle vreugde thuis toch een beetje in mineur. Hij was niet alleen ziek en voor het eerst in zijn korte leventje van Jan gescheiden, maar moet zich volgende week ook nog zien te bewijzen, want hij wil nu ook naar het tweede badje. Het kan verkeren.

Vandaag maakten Mary en ik de al eerder geplande rondvlucht met Tros DJ Daniel Dekker en zijn vriendin Carla. Vorige week moesten we het voor de tweede keer uitstellen in verband met het overlijden van Janus Toethuis, een van de BZN pluggers van het eerste uur. Er stond vandaag een forse noordwestelijke wind maar er was geen spoortje turbulentie en er werd vanmiddag heel heldere polaire lucht aangevoerd. Dikke pret dus !! We vlogen eerst over het huis van de “Dekkertjes” in het Gooi en daarna genoten we van een heerlijk lunch op Texel, dat weer lag te blakeren in een felle najaarszon. Daniel Dekker ontpopte zich tijdens deze prachtige trip als een toppiloot; zonder omwegen koerste hij ons naar Texel, en na de landing in Lelystad tankte hij het vliegtuig zelfs af voor de vluchten die ik er morgen mee ga maken. Daarna maakte Carla, Daniels vriendin deze fotos van ons tweëen bij “sunset under a blue sky”. Daaronder de tankende Tros DJ. Het was super vonden we allemaal.

Naar aanleiding van mijn vraag in dit journaal hoe het de BZN-fans verging kreeg ik gisteren en vanmorgen bergen brieven en E-mails. Leuk om al die verhalen weer te lezen. Overwegend zeggen de fans het sfeertje bij de BZN optredens te missen, maar met plezier terug te kijken op een prachtige periode in het leven. “Mooi was die tijd”,- de titel van onze laatste CD-, stond als enige tekst veelzeggend op een van de brieven van een Friesche fan. Unaniem vinden de ex-BZN fans dat de verzameling BZN CD’s veel meer waarde heeft gekregen, nu het BZN live geluid voorgoed verstomd is. Ook zeggen veel fans de files en het late thuiskomen NIET te missen, en ook een beetje meer van hun extra vrije tijd te genieten. Ook wordt veel gevraagd hoe wij het na-BZN se leven ervaren.  

Natuurlijk mis ik wel de gezelligheid onder elkaar, de warmte van het publiek, de echtheid van de trouwe fans. Graag had ik daarom nog een tijdje met BZN doorgegaan, nog een laatste CD maken. De Showbizz mis ik echter als kiespijn; feitelijk heb ik er net als de meesten van mijn collega’s nooit deel van uitgemaakt. Ik had geen enkele affiniteit met het kleffe nepwereldje dat elke dag in Shownieuws en RTL Boulevard op de buis aan je voorbijtrekt. De parade van publiciteitsgeilerikken, doorzichtige hypes, nietszeggende kortstondige cults, maar vooral veel lege en holle vaten. En ik zeg dit niet uit kinnesinne; ons succes is nog steeds ongeëvenaard. Dat ik nu helemaal niet meer met deze nepwereld geconfronteerd word werkt bevrijdend.  

Ik durf nu zelfs te stellen dat ik mijn “pensionale rust” als een heerlijk gevoel ervaar. Een weldadig gevoel dat ik nog nooit eerder heb gehad, en bijna niet kan omschrijven. Ik weet niet wat me overkomt. Goede “retired” vrienden hadden het me al ingefluisterd, maar ik had nooit verwacht dat het leven van een pensionado zo prettig en ontspannen kon zijn. Kennelijk heb ik altijd onder een grotere druk geleefd dan ik dacht. Beschouwde ik de eeuwige onrust in mij,- de presteerstress waar ik continue onder gebukt ging,- als normaal; ik wist gewoon niet beter. Het verschil merk ik nu, nu ik me niet meer hoef te bewijzen; niets meer moet, maar alles mag. Zonder restricties of agenda’s.  In volkomen vrijheid letterlijk en figuurlijk door het leven zweven.  Genieten van de tijd die ons nog gegeven is, van al het mooie op deze aarde. Van maandenlange vakanties naar paradijselijke oorden waar vroeger geen tijd voor was, ad hoc tripjes maken die ik vroeger nooit kon plannen, mijn hobbies vliegen en fotograferen, fietsen op de Wadden, tot spelen met de kleinkinderen. Met op de achtergrond het buitengewone voldane gevoel mijn indrukwekkende muziekcariëre op zeer waardige wijze afgesloten te hebben. Op een hoogtepunt. Een mooier eind aan zijn arbeidzame leven kan een mens niet bedenken. Ik zit echt lekker in m’n vel, waar heb ik het aan te danken, denk ik dan wel eens als ik ter afsluiting van zo’n prachtige dag eens een lekker afzakkertje neem in onze eigen Weinstube.

Hebben wij dan helemaal geen narigheid of problemen? Jazeker, we houden ons vaak bezig met de vraag: “Hoe kunnen we hier zo lang mogelijk door blijven ademen” ? 

ps: Nog een acuut “probleem” : regen in de Oostenrijkse bergen. Ons mogelijke ad hoc tripje naar de sneeuw gaat dus(deze week) niet door.