Om nog even in de winterse sfeer te blijven blikken we vandaag terug naar maart 2004. We waren met BZN en de TROS in het Oostenrijkse Westendorf. De regisseur had bedacht om ons voor de opnames te laten snowboarden. Nu had ik altijd al een aversie tegen snowboarden; wellicht omdat ik een aantal malen van de piste werd afgemaaid door roekeloze boarders. Maar de rest van de band zag het ook niet zitten; we wilden liever gewoon skiën, niemand van ons had enige board ervaring. Dit was voor de regisseur natuurlijk een extra stimulans; lachsalvo’s verzekerd ! We stonden op een nauwelijks aflopend hellinkje en gingen bijna niet vooruit. Het was een lullig gezicht, al die BZN ers op een bijna stilstaand snowboard als verstijfde mummies te zien klungelen.
Ik durf te stellen dat ik een redelijk goede skieër ben, maar op het snowboard met beide benen aan die nare plank vast voelde ik me echt een sukkel. Het duurde niet lang. Mijn hele snowboard carriere duurde welgeteld 3 seconden, toen viel ik tergend langzaam om, voelde een knak, en had mijn bovenbeen spier finaal afgescheurd. Ik kon er niet meer op lopen en na een paar uur werd mijn hele been, dus inclusief het onderbeen pikzwart. We reden meteen naar een kliniek en ik moest bijna geopereerd worden. Ook mijn collega’s konden hun ogen niet geloven toen ik ze s’middags met de zwarte schade confronteerde. Frans Bauer kwam later op de dag naar me toe met het welgemeende advies om nu vooral veel paardenmelk te drinken. Dat zou de genezing bevorderen. Daar kwam natuurlijk niets van, in Oostenrijk noch hier hebben wij paardenmelk. Maandenlang heb ik er mee bij de fysio gelopen, en nu denk ik er soms nog steeds last van te hebben. Het pijnlijke was dat later op TV in de TROS uitzending, mijn hele snowboardcarriëre in slowmotion in beeld werd gebracht, inclusief het trieste einde.
Op de foto hieronder lopen we nog gezond en wel met boards naar de plek des onheils
Nu we toch bezig zijn, wil ik jullie de volgende foto ook niet onthouden. Jan en Carola bliezen allebei vergeefs op de Alpenhoorn, en trokken daarbij wel hele gekke bekken. Om dit in één foto te laten zien maakte ik er een Siamese tweeling van.
Hieronder een geposeerde foto in Westendorf uit die “goold old days” 