Om nog even in de winterse sfeer te blijven blikken we vandaag terug naar maart 2004.  We waren met BZN en de TROS in het Oostenrijkse Westendorf. De regisseur had bedacht om ons voor de opnames te laten snowboarden. Nu had ik altijd al een aversie tegen snowboarden; wellicht omdat ik een aantal malen van de piste werd afgemaaid door roekeloze boarders. Maar de rest van de band zag het ook niet zitten; we wilden liever gewoon skiën, niemand van ons had enige board ervaring. Dit was voor de regisseur natuurlijk een extra stimulans; lachsalvo’s verzekerd ! We stonden op een nauwelijks aflopend hellinkje en gingen bijna niet vooruit. Het was een lullig gezicht, al die BZN ers op een bijna stilstaand snowboard als verstijfde mummies te zien klungelen.

Ik durf te stellen dat ik een redelijk goede skieër ben, maar op het snowboard met beide benen aan die nare plank vast voelde ik me echt een sukkel. Het duurde niet lang. Mijn hele snowboard carriere duurde welgeteld 3 seconden, toen viel ik tergend langzaam om, voelde een knak, en had mijn bovenbeen spier finaal afgescheurd. Ik kon er niet meer op lopen en na een paar uur werd mijn hele been, dus inclusief het onderbeen pikzwart. We reden meteen naar een kliniek en ik moest bijna geopereerd worden. Ook mijn collega’s konden hun ogen niet geloven toen ik ze s’middags met de zwarte schade confronteerde.  Frans Bauer kwam later op de dag naar me toe met het welgemeende advies om nu vooral veel paardenmelk te drinken. Dat zou de genezing bevorderen. Daar kwam natuurlijk niets van, in Oostenrijk noch hier hebben wij paardenmelk. Maandenlang heb ik er mee bij de fysio gelopen, en nu denk ik er soms nog steeds last van te hebben. Het pijnlijke was dat later op TV in de TROS uitzending, mijn hele snowboardcarriëre in slowmotion in beeld werd gebracht, inclusief het trieste einde. 

Op de foto hieronder lopen we nog gezond en wel met boards naar de plek des onheils 

Nu we toch bezig zijn, wil ik jullie de volgende foto ook niet onthouden. Jan en Carola bliezen allebei vergeefs op de Alpenhoorn, en trokken daarbij wel hele gekke bekken. Om dit in één foto te laten zien maakte ik er een Siamese tweeling van.

Hieronder een geposeerde foto in Westendorf uit die “goold old days”

Het was bar gezellig in onze Weinstube gistermiddag/avond; met goede vrienden, lekkere wijn en gezellige muziek vliegen de uren dan voorbij. De seance had nog een leuk staartje, want in het verloop van de avond ontstond het idee om binnenkort gezamenlijk een tripje naar een verwenhotel in het Oostenrijkse Erpfendorf te maken. Wij, en ook onze bourgondische vrienden zijn er al vaker geweest, en zijn er allen zeer over te spreken. We zijn van plan om er tussen de schranspartijen door wandeltochten in ruige Klammen en Schluchten te maken. Op verzoek van een van de sportievelingen uit de ploeg: Kees Kwakman (Spiering), – wiens fietskoorts wellicht is aangestoken door een broer met een fietsenwinkel-, zullen we ons dan een dagje uitleven op de mountainbike. Ik kan het niet afwachten!

We spraken nog over het uitstapje met mijn zoons naar de sneeuw vorige week. Onze vrienden vonden dit zo´n leuk idee, dat zij nu overwegen dit ook eens te gaan doen. Ik heb het ze aangeraden, het is werkelijk een heel bijzondere ervaring om eens alleen met je zoons op pad te gaan. Overigens hebben Mary en ik eergisteren voor medio maart ook nog een weekje Hochsolden geboekt in hetzelfde hotel als waar ik met m´n zoons in zat. We hebben de smaak goed te pakken, maar het is ook een ongekende weelde om een blanco agenda te hebben. Alles is nu mogelijk.  Daarom hieronder nog een laatste foto uit Hochsölden.

Vlnr: Kees, Vincent, Jan en Sander