Iedereen kent dat wel; dat er zich in de loop van tijd een aantal kleine klusjes in en rond het huis opstapelen. Een lampje zus, een boodschapje zo, een schroefje hier en een kwastje verf daar etc. Ik schrijf al deze “stoorzendertjes” op een briefje onder elkaar. Vandaag moest het briefje weer eens leeg. Daar ben je dan een ochtendje mee bezig. Maar met een blanco klusjesbriefje zit ik beter in mijn vel. Kan ik volkomen ongestoord met andere dingen bezig zijn. Ook heb ik vandaag voor mijn zoon Sander foto’s van keukens in zijn nieuwe bedrijf “Sanitair en Keukenhuis” in Heerhugowaard gemaakt en bewerkt. Ze zullen in reclames op internet en in de krant te zien zijn.

Ja, en vanmiddag gingen we met onze kleinkinderen Jan, Kees en Sophie naar de bioscoop in Purmerend, om de kinderfilm “Alvin en de Chipmunks” te zien. Sophie had er afgelopen nacht al niet van geslapen en was helemaal hoteldebotel toen we haar vanmiddag thuis ophaalden. Kleine kinderen zijn 100% spontaan; ze hebben nog geen agenda’s, en laten zich als het ware nog helemaal in hun bovenkamertje kijken. Dat maakt het omgaan met die kinderen juist zo leuk. Zoals Jan en Kees, die in de auto onderweg tegenover Sophie een beetje de ervaren ouwe rotten uithingen omdat zij al een paar keer in de bios geweest zijn. Heel vermakelijk om daar bij te zitten. Het gaat de kids bij zo’n middagje niet eens zo zeer om de film zelf. Het reisje, de snoep, de popcorn en het theater en de stoelen, de donkere zaal, doen allemaal mee. Zoals altijd moesten ze alledrie meerdere malen naar de WC tijdens de voorstelling, en was het deze keer Sophie, die een hele doos popcorn op de grond liet vallen. Kees die al een paar weken grieperig en hangerig is, wilde halverwege de voorstelling al naar huis. Ja daar zit je dan. Wat moet je daar nou weer mee? Zodoende ging ook het geplande bezoek aan Mc Donalds na de filmvoorstelling niet door. Al met al vonden de kids het geslaagd, en daar ging het om.

In de serie foto’s van onderscheidingen vandaag de Gouden Harp die we mer BZN al jaren geleden kregen. Het is een van de hoogste onderscheidingen in de Nederlandse muziekwereld, uitgereikt door Conamus in samenwerking met Buma. Een jury van vakmensen bepaalt wie er voor in aanmerking komt. Hij wordt meestal uitgereikt aan artiesten die zich tijdens een hele lange succesvolle carriere bijzonder verdienstelijk voor de Nederlandse lichte muziek hebben gemaakt. Hij behoort op de revers, gespeld te worden. Tijdens gala’s, grote TV shows, en Harpen,- en Edisonuitreikingen, wordt je geacht je Gouden Harp te dragen. Zoveel Nederlanders hebben hem per slot van rekening niet. Mensen als Harry de Groot en Eddy Cristiani, beiden overigens zeer sympathieke grootheden in ons vak, liepen er ook altijd trots bij deze gelegenheden mee rond, terwijl wij van BZN hem altijd vergaten op te spelden. Eddy Cristiani heeft mij daar nog meerdere malen attent op gemaakt. En gelijk had ie ! Hij staat nu te pronken onder een klein glazen stolpje op een prominente plek in onze woonkamer, naast de Edison. Voor het maken van de foto heb ik hem even uit zijn stofvrije rustplaatsje gehaald. Voor eventjes maar. 

Vandaag waren we met onze kleinkinderen Jan, Kees en Tim in het kinderspeelparadijs Holiday Park in Hensbroek. Het grote verschil met de andere “ballenbakken” en speelparadijzen waar we tot nu toe waren is de grote zandbak waarin hier alle speelatributen staan opgesteld. De kinderen vermaakten zich er prima mee, maar omdat ik op hun verzoek zelf ook regelmatig in het stof moest bijten is de auto op de terugweg, en later ons hele huis ook een beetje in een zandbak veranderd.

Er kwamen vele leuke reacties binnen op het artikel van gisteren, over Maribelle bij BZN. Ik herinner me hieromtrent nog een leuke annekdote betreffende de Volendamse huisschilder “Pita” die de lage basstem zong op de single “Djadja”. De man was welliswaar wereldberoemd in het kerkkoor, maar had nog nooit een echte geluidsstudio van binnen gezien. Toen hij dan ook eindelijk trillend van de zenuwen de studioruimte betrad was het eerste wat ie uit kon brengen: “Zó sta je nog op je ladder te schilderen, en zó sta je achter de microfaria”, niet gehinderd door het gemis aan kennis betreffende de naam van het object dat voor zijn neus hing. Jarenlang hebben wij daar nog om gelachen.

In het kader van de foto’s van BZN- onderscheidingen nu terug naar 1983. Toen werden wij op 31 maart als BZN ers “ere- burgers” van de gemeente Edam-Volendam. Er werd ons destijds in de wandelgangen smalend bij verteld dat we daarna nooit meer bekeuringen zouden krijgen binnen onze gemeente, en dat we voor altijd verstoken zouden blijven van het moeten betalen van gemeentelijke belastingen. Dat is helaas verre van waar gebleken. Maar leuk blijft het. Hieronder de oorkonde, die we er bij kregen uitgereikt.