We beleefden twee mooie dagen op het eiland Skiathos. Het is een klein maar heel gezellig oord voor zonzoekers en levensgenieters. De tocht vanuit Volos met de ferry, waarop ook onze auto, duurde 2,5 uur en ondanks het vroege uur van vertrek was het al heel warm op dek. Het in en uitrijden van de auto´s op de boot is een ietwat paniekerige bedoening, vooral vanwege het door elkaar heen geschreeuw van het begeleidende bootpersoneel. Wij en andere buitenlanders verstaan niets van hun Griekse commando´s, en volgen die dus ook niet op, hetgeen alleen harder schreeuwen tot gevolg heeft. Daarbij komt nog dat alle Grieken tegelijk de boot op en af willen, dat maakt de zaak nog ingewikkelder maar ook wel weer vermakelijk. Wij hebben er smakelijk om gelachen!

Het was om 8 uur in de morgen al bloedheet aan boord van de ferryboot naar Skiathos.

Het Kasandra Bay Hotel in Skiathos, waar wij twee dagen verbleven 

In Skiathos verbleven we in het hierboven afgebeelde Kasandra Bay Hotel, een oase van rust en comfort, met één minpuntje. Vanuit de zwembad bar werd continue Amerikaanse hiphop, dance en house op ons af ”geschoten”. Zaagmachineherrie in het voorportaal van het paradijs. Over milieuvervuiling gesproken, en dat nog wel in een onlangs tot 5 sterren gepromoveerd hotel. Voor de rest ontbrak het ons in dit schitterend gelegen hotel en op Skiathos aan niets. De komende dagen zal ik wat mooie plaatjes van Skiathos laten zien.

Grieken eten veel chokolade in alle vormen en maten, zoals links op de foto in een etalage te zien is, maar teveel ervan snoepen is niet goed voor de lijn, zie rechts

De extreme warmte speelde ons gistermiddag in Delfi behoorlijk parten. Niet alleen de zon deed er zijn moordende werk, maar ook het marmer,- en stenen “decor”,  waar je tussendoor strompelt, was als een oven gelijk. Het was dringen geblazen bij het bronwater dat ergens uit een stuk ruïne stroomde; water heeft mij nog nooit zo goed gesmaakt. Je plant je route enigszins rennend van de ene naar de andere schaduwplek, maar nog dreig je elk moment door de hitte te bezwijken. Ik moest sterk denken aan het bezoek dat wij 2 jaar geleden met ons gezin brachten aan de graftombe van  farao Hatsepsut in het Egyptische Luxor, waar het zo heet was dat we bijna spontaan om hulp riepen. Niettemin was het de moeite ook deze keer waard; het is absoluut indrukwekkend.

The Ruines of Delphi, zoals wij die noemden op onze LP Friends. Gistermiddag zagen we ze zo!

Delphi, de tempel, was vanaf een paar eeuwen voor Christus zo’n beetje het Vaticaan van nu. Alle Goden zoals Zeus, Apollo en vele anderen hadden er hun eigen aardse dependance in het gigantische tempelcomplex, waar – zoals wij gister zagen-  nog opvallend veel van te zien is. Er was ook een Orakel, dat men om raad kon vragen, of de toekomst kon laten voorspellen. Koningen en belangrijke krijgsheren van heinde en verre kwamen hierop af met de meest waanzinnig giften en dankzeggingen voor bijvoorbeeld gewonnen oorlogen. Het Orakel, meestal een mooie jonge vrouw, begon op vragen haar gesteld, allerlei vreemde klanken uit te stoten. Vermoedelijk waren dit hallucinaties door ingeademde zwaveldampen uit grotten in het complex, zeggen wetenschappers nu. Er was een presidium van wijze mannen die deze klanken konden vertalen. En daar zat hem nou net de commerciële kneep. Zitting in dit presidium betekende macht en rijkdom. List en bedrog tot in het “Vaticaan van toen” Zou er echt ooit iets veranderd zijn?

Op de terugweg uit Delfi reden we door het “National Park Parnassus”, een gebergte waarop een van de grootste skigebieden van Griekenland ligt. Er worden op grote schaal Oostenrijkse Weinstubes, hotels en chalets gebouwd. We keken onze ogen uit, en dat allemaal in Griekenland. Wintersport speelt hier een veel grotere rol dan wij in Nederland denken.

Links Hotel Alpen House, rechtsboven  en linksonder niuwe Oostenrijkse chalets. Rechtsonder de bewegwijzering naar Parnassus, naast Delfi

De laatste dagen, nu wij het hier zo naar onze zin hebben denk ik vaak aan de betrekkelijkheid van het leven. Hoe lang mag ik dit nog meemaken, hoe lang mag ik nog zo genieten van al het dierbare om mij heen? Dan komen direct Dirk, Roy en Jacques weer in mijn gedachten, drie pijlers onder het boek van mijn leven. Zo maar weg, niet meer hier, en alles gaat gewoon door. Niet dat ik een legitimatie zoek voor het luizenleventje dat we nu leiden.  Dat hebben we, en dat geldt voor iedereen die een levenlang gewerkt heeft, verdiend,en dat gun ik ook echt iedereen. Maar toch, in de rust en ontspannen sfeer waarin we nu leven hebben we de tijd om eens te denken  aan wat er allemaal gebeurd is in die laatste BZN jaren, aan al die makkers die zo snel achter elkaar het leven lieten.  Hoe is het mogelijk? 

Morgenvroeg vertrekken we naar Skiathos, het feesteiland voor de jongelui uit Athene. als dat maar goed gaat!