Het was een rustig weekendje bij ons thuis, alle kids en kleinkinderen kwamen vandaag op bezoek en tot onze grote verbazing liep onze jongste kleinzoon Nico voor het eerst “los” door het huis. Een feest om te zien! Aan het eind van de dag kwam ook een bevriende Sinterklaas met een aantal knechten nog even bij ons binnen wippen; een buitengewone prettige verrassing voor Sophie en Thijs die er toen nog waren. Sophie kon er maar niet over uit dat ze dat nou toch even meegemaakt had.

Amsterdam

We hebben Amsterdam in het verleden vaak links laten liggen; door domme vóóroordelen waren we nooit zo “Amsterdam minded”. Door vrienden die er hun bedrijf en werk hebben, waren we al een beetje bekeerd, maar vooral de laatste tijd zijn we er door omstandigheden wat vaker geweest en ontdekten we, dat we toch een hoop gemist hebben. Met name het centrum en omgeving vormen qua architectuur en gezelligheid een boeiende en bruisende “place to be”. Een echte capitool, “where it all happens”. Zo genoten we o.a buitengewoon van een twee uur durende wandeling door de vroegere volksbuurt “De Jordaan”. We zijn zeker van plan om er na onze komende wereldreis, eens wat vaker naar toe te gaan, uiteraard mét fotocamera. Tijdens onze laatste bezoeken maakte ik o.a deze twee foto’s .

Onder: De Prins Hendrikkade in Amsterdam, met links op de foto een van de oudste gebouwtjes van Amsterdam, het torentje in de schemering van de vroege avond 

Onder: Wat te denken van deze sfeervolle foto van een ontwakende “Oude Zijds Achterburgwal” in het centrum van Amsterdam. Een foto die ik in alle vroegte maakte tijdens een wandeling op weg naar de promotie van mijn neef Jasper Springer.

Ome Piet en de profcheck

Ik kreeg naar aanleiding van mijn laatste bijdrage over het geldig houden van een aantal van mijn bevoegdheden in de vliegerij nogal wat vragen over wat een “profcheck” nu precies is. Welnu: het woord komt van proficiency check, ofwel “vakbekwaamheids test”. In het vliegtuig dien je daarbij ten overstaan van een vakbroeder die in het vliegtuig naast je komt zitten op afroep een aantal verplichte figuren en procedures uit te voeren, en dat kan soms knap lastig zijn. Je moet er dus voor zorgen dat je steeds “up to date” bent qua kennis en vaardigheid.  

Ik wil in dit kader nog even opmerken hoe veilig vliegen dus eigenlijk wel is. In een willekeurige touringcar die op weg naar het zonnige zuiden uren en urenlang langs de gevaarlijkste ravijnen dendert, zie je vaak een wat suffige enigszins kalende Ome Piet met bierbuik en een sigaar in de mond sabbelend, ineengezakt achter het stuur zitten. Achter zijn uitpuilende overhemd zie je het dreigend hartinfarct al een beetje bobberen, en als het toevallig zíjn tijd is, vergaat de hele bus met man en muis. Van periodieke medische keuringen, rijvaardigheidstests of renewal van zijn rijbewijs heeft Ome Piet nog nooit gehoord.

In een verkeersvliegtuig daarentegen, zitten nota bene twee zeer goed opgeleide, streng medisch gekeurde en sportieve jonge honden, in een met dubbele besturing uitgevoerde cockpit. Als de ene wat overkomt neemt de andere het nog hetzelfde moment over. Bovendien worden deze koene professionals op zeer frekwente en reguliere wijze betreffende hun kennis en vaardigheid aan de tand gevoeld middels profchecks, terwijl ze elk half jaar steeds opnieuw streng medisch onderzocht worden, waarbij een niet al te grote verhoging van de bloeddruk al tot een vliegverbod leidt. 

Dit moet eenieder die niet wil vliegen en het over vliegangst heeft, maar wél zonder moeite met Ome Piet per touringcar alle S-bochten van de Alpen en de Pyreneèn trotseert om 10 keer zo lang over zijn of haar reis naar de zon te doen, toch tot nadenken stemmen.

Onder: Annie Schilder poseerde in aug/sept 1980 met haar outfit die ze droeg in “The Red Balloon”, vóór het haventje van het Schotse Plockton voor mijn lens; net als Jan Keizer in een geleende Kilt in het Lochals Hotel in het Schotse plaatsje Kyle of Lochals. De verkleedpartij van Jan was niet bedoeld om in een clip te gebruiken, maar gewoon voor de lol! De lol was vooral groot omdat iedereen wist dat Jan er niets ónder droeg.Volgens onze Schotse begeleiders heeft dit toch wel bizarre gebruik niets met sex te maken, maar is het bedoeld om het “kleffe klokkenspel” voldoende frisse lucht te gunnen