De fotoserie die ik maakte van de nieuwe collectie badkamers en keukens in de showroom van het bedrijf van onze zoon Sander en Menno is nu te zien op www.sanitairenkeukenhuis.nl  

We zijn onze wereldreis begonnen in januari dit jaar, net na de wintersportvakantie  met ons hele gezin en de kleinkinderen in het Oostenrijkse Maria Alm. Vandaag zag ik daarvan de foto’s waar we amper nog tijd voor hadden i.v.m onze naderende lange reis weer eventjes terug. Wat lagen de pisten er prachtig bij en wat was het vooral rond de jaarwisseling toch gezellig. We hebben meteen maar weer dezelfde kamers voor de hele familie gereserveerd voor komende wintersport. Eigenlijk heb ik vandaag pas alle foto’s van die vakantie goed bekeken, en kan ik niet nalaten om er hier een paar te plaatsen.

Onder: Dit is de mooie Cindy Kes uit Volendam, dochter van vrienden die ook in Maria Alm waren. Zij draagt hier exact dezelfde bril als ondergetekende. Wat kan zo’n verguisde bril dan toch meevallen. Daar moest ik natuurlijk een fotootje van maken. 

Onder: Kleindochter Sophie in de sneeuw en blauw van de kou; is het geen filmsterretje?

Onder: Onze Kees, zijn zwangere Sylvia met kleinzoon Nico, die helemaal gek is van de BZN DVD’s van de Bap met de gitaar. Hij kan er geen genoeg van krijgen en lijkt aanleg te hebben voor drummer, zoals ie steeds overal op trommelt, vooral als de Bap het voor doet!

Onder: Thijs, de broer van Sophie, zit graag op de wip, sneeuw of geen sneeuw! Ook gaat hij sinds kort een dag per week naar de creche, en dat bevalt hem best! 

Onder: Sander, Tamara en Tim in het hotel in Maria Alm; we hopen dat “Tim de Dinoman” volgend jaar ook op de skies gaat, want deze keer had ie er geen trek in. Ook op de slee zag hij niet zo zitten.

Onder: Jan en Kees  zijn al een beetje de banjers van de familie aan het worden. Hier liggen ze in de tuin van het stadhuis van Maria Alm

Onder: Sophie nu eens met haar moeder Brenda; lijken die nu op elkaar, of toch juist niet ?

Door de heisa rond het geplande verhogen van de AOW gerechtigde leeftijd is in de media een levendige discussie over wel of niet doorwerken op hogere leeftijd op gang gekomen. Met bijna 2 jaar ervaring als pensionado op mijn 60ste heeft dat natuurlijk mijn aandacht, en heb ik daar ook zo mijn mening over gevormd. Ik bespeur dat men in de discussies over dit onderwerp veel langs elkaar heen praat. Sommigen vertalen “niet meer werken” in “niks doen”. Niets is echter minder waar! Vooropgesteld dat het financieel kan, betekent met pensioen gaan na een leven lang werken juist het begin van een nieuw leven, je verdiepen in hobbies en interesses, in volledige vrijheid, niets moet alles mag, zonder prestatiedwang, contracten of verplichtingen, zo mogelijk bij een goede gezondheid. En daarbij is een hogere leeftijd helaas vaak de spelbreker. Bedenk dat 15 % van de beroepsbevolking niet eens de 65 haalt, daarnaast een groot percentage dan al ziek of zwak is, en dat een nog veel groter deel zijn/haar 70ste verjaardag niet meemaakt. Moeten we dan mensen verplichten tot hun 67ste door te werken? 

Laat een ieder zelf maar bepalen of hij/zij door wil werken na zijn 60ste, zou ik willen voorstellen, andere koek ! Haal het geld hiervoor maar ergens anders vandaan mijnheer Balkenende, bijvoorbeeld 2 miljard bij die maffe windmolens die vlgs vele energie-experts , – o.a recent CEO J.vd Veer van Shell -,  anders over een paar jaar toch weer gesloopt moeten worden!  

Het zijn een paar door sociale of financiele omstandigheden gedwongen “doorwerkers”, en een enkele  “bijna pensionado” zonder hobby, die “met pensioen gaan” enigszins misprijzend “achter de begonia’s zitten” noemen. Ik weet echter zeker dat maar weinigen, – ongeacht van welke leeftijd, – het “begoniascenario” beleven. Integendeel; ik heb de laatste twee jaar alleen maar heel enthousiaste “collega’s” ontmoet; mensen voor wie het leven, – zoals zij vaak zeggen – nu pas begonnen is; ze hebben nu pas tijd voor allerlei dingen die ze altijd al graag hadden willen doen, al klinkt altijd: “als ik maar wel gezond blijf, want de jaren gaan tellen”. En zo ervaar ik het ook!  Als BZN er van het eerste uur heb ik 42 jaar lang zo’n beetje het mooiste beroep ter wereld gehad; mocht ik opnieuw geboren worden zou ik het zo weer overdoen, maar… toch beschouw ik mijn na-BZN se periode als het “dessert van mijn leven; het toetje op mijn carriere”, het lekkerste stukkie, en reken maar dat wij geen minuutje achter de begonia’s of voor de TV verslijten.  Ik heb zelden zo van mijn leven genoten, en dat gun ik al mijn medemensen ook. Dus Balkenende niet van 65 naar 67, maar naar 60 jaar, met die AOW gerechtigde leeftijd, en wie door wil werken gaat zijn gang maar. Zo dat wou ik ff kwijt !