Door de ochtendmist en het betrekkelijk slechte zicht van woensdag en donderdag, moest ik mijn eerder geplande fotovlucht uitstellen tot gisteren, vrijdagmiddag. Donderdagmiddag hadden we daarom de mogelijkheid om in Aalsmeer de afscheidsreceptie te bezoeken van een goede kennis; een afzwaaiend luchtverkeerleider op Schiphol. Om dit te worden moet je heel goed bij de wekker zijn; dat vernuft wenden ze niet alleen tijdens hun werk aan; luchtverkeersleiders gaan op hun 55-ste al met pensioen; en de bijbehorende pensioenvoorziening is riant. Slimmeriken dus !! Het ritje Aalsmeer Volendam duurde bijna 2,5 uur !! Dan ben je dus weer helemaal in Nederland terug. Wat een doffe ellende!
Gisteren was het even andere koek; de absolute vrijheid, rust en ruimte wachtte. De lucht weer in. Het voelde goed om na al die maanden weer op Lelystad te zijn, en mijn eigen vliegtuigen weer terug te zien. Op zo’n moment besef je weer wat voor een geluksvogel je bent, om zelf te kunnen vliegen n.b in je eigen vliegtuig,en op een moment dat het jou zelf uitkomt, zonder iets of iemand te hoeven boeken of bellen. Met passagiers Dick Brinkkemper (79) en Piet de Boer (65) vlogen we over het zonovergoten Noordholland naar Tuitjenhorn ten noorden van Alkmaar, waar we vele luchtfoto’s maakten. Het was ondanks het prachtige voorjaarsweer nog steeds vrij nevelig; de foto’s die van grote hoogte zijn gemaakt, – door een relatief dikkere laag lucht, – krijgen dan een hinderlijke blauwzweem, die later met behulp van Photoshop weer verwijderd moet worden.
Tijdens het maken van de foto’s werd het vliegtuig bestuurd door de naast mij zittende bijna 80 jarige Dick Brinkkemper; die vooral in het begin tijdens spontane duikvluchten trekjes vertoonde van een overmoedige straaljagerpiloot. Maar de grijze eminentie groeide zienderogen in zijn rol als vliegenier, en wist na 2 uur training zelfs steile bochten op gelijkblijvende hoogte uit te voeren.
Onder: Op de terugweg maakte ik een paar kiekjes die ik jullie niet wil onthouden zoals van het woonproject : “de Stad van de Zon” bij Heerhugowaard. Van dit unieke woonproject heb ik de laatste jaren tijdens de bouw heel veel foto’s gemaakt.
Onder: Uiteraard vlogen we ook even over onze heimat, waar ik deze prachtige luchtfoto maakte van het waterfront van Volendam; de uitstulping linksonder is het Slobbeland
Onder: In Volendam is het woonproject “De Zuidpolder” – op de foto het groene door bebouwing en water omsloten grasland -, al jarenlang een zeer hot onderwerp; Er gaan hier 700, en sommigen spreken zelfs van 1100 woningen gebouwd worden. Vele starters uit onze gemeente hebben hun hoop hierop gevestigd. Door o.a allerlei juridische strubbelingen met de provincie over fijnstof en door millieubezwaren van omwonenden is het er nog steeds niet van gekomen, maar nu is er dan eindelijk zichtbaar schot in de zaak.Op de bovenste van de serie onderstaande foto’s de zuidpolder in mei 2006, de situatie die tot 2 weken geleden geduurd heeft.Daaronder de foto’s die ik vanuit verschillende richtingen gistermiddag gemaakt heb.
Onder: Op deze foto – ongeveer vanaf dezelfde plek genomen als de foto hierboven – is de verandering goed te zien. Het reeds met zand opgespoten deel en het onder water staande deel v/d Zuidpolder in beeld. Boven de sluizen, de haven en de camping van Edam.
Onder: Ongeveer hetzelfde standpunt als boven maar iets wijder .
Onder: De Zuidpolder nu in langsrichting gezien
Volendammers hebben bijna allemaal een bijnaam. Piet de Boer, de voorzitter van het Volendams Operakoor, die gisteren met mij meereed in de auto naar Lelystad en later meevloog, heet eigenlijk Piet “Kwatta”. Vaak weten de Volendammers waaronder ook ik, niet waar hun bijnaam vandaan komt, maar Piet weet het precies! Piet: ” Mijn vader deed thuis vaak het mannetje na dat in het Olympisch stadion op de tribune met een speciale tongval chocoladerepen van het merk Kwatta aanprees en verkocht” Kwaata..kwatta ….kwatta… kletterde het dan met snelheid. Piets vader werd er bekend mee, en werd al snel “De Kwatta” genoemd, zo gaat dat bij ons in Volendam. Maar nu het mooiste van het verhaal; Toen “De Kwatta” een paar jaar geleden een markante verjaardag vierde schreef zoon Piet een “brief met een knipoog”, naar de Kwatta chocoladefabriek. “Mijn vader is nu zijn hele leven lang een lopende reclamezuil voor jullie geweest; is deze verjaardag nou niet eens de gelegenheid om daar iets tegenover te stellen?”. Een paar dagen later kwam Van Gend en Loos met een onwijs grote kist aan de deur. “Vol Kwattarepen”, meldt Piet nu vol trots, en hij vervolgt voldaan: ” We hebben er met de hele familie nog lang van genoten. De mooie verhalen liggen gewoon op straat hier, in dit gekke dorp!