TAMARA IN URUZGAN
Schoondochter Tamara, die is gevraagd om voor onze troepen in Afghanistan op te treden, heeft gisteren voor het eerst gebeld vanuit Uruzgan. Ze maakt toch wel iets bijzonders mee. Het vertrek uit Eindhoven afgelopen dinsdagmorgen was door de vele vertrekkende soldaten die daar voor een gevaarlijke maandenlange missie het thuisfront vaarwel kusten, een emotionele gebeurtenis.
Na de tussenlanding in Dubai bleek het militaire vliegtuig dat het gezelschap naar Kandahar zou vliegen iets te mankeren; het gehele gezelschap zat in afwachting daarvan net iets te eten toen de kist vrijgegeven werd en er hals over kop moest worden vertrokken. De manschappen zaten zoals we dat in films zien in de lengterichting v/h vliegtuig op harde bankjes tegenover elkaar en de zangeressen werde ontzien: ze mochten dit laatste stuk mee in de cockpit.
Wat emancipatie? We leven nondeju in een vrouwenwereld! Bij aankomst kregen de dames een uitgebreide rondleiding door het Kamp en werden ze er ook nog eens met een helicopter overheen gevlogen !!!! Al met al ben ik daar toch wel stinkend jaloers op. Ik zal het met de verhalen van Tamara moeten doen, voor mij zit kamp Holland er niet meer in.
Nu het toch even over vliegen ging; deze week ben ik t.b.v de vliegerij weer medisch gekeurd bij de KLM Health Services op Schiphol: Kerngezond; ik mag weer een half jaar als beroepsvlieger de lucht in. Als privevlieger met deze keuring zelfs een heel jaar!
Onder: Het gaat heel goed met onze nieuwe kleindochter Mary; is het geen scheetje? Ze is al weer 12 dagen oud nu, en groeit als kool. Haar kleine broertje is nog steeds niet uitbundig over zijn nieuwe zusje, maar dat is een kwestie van tijd..
Onder : Hier de kleine Nico (1,5 jr) die nog steeds een beetje onwennig en verloren met zijn vriendjes Pooh en Knorretje door het huis loopt. Hoe moet dat verder lijkt hij hier te enigszins sombertjes te denken; hij heeft er zelfs even een zonnebril bij opgezet.
Onder: Een enkele foto zegt meer dan duizend woorden. Deze luchtfoto maakte ik vorige week boven Noordholland. Ik besefte meteen dat ik een knaller te pakken had.Er zijn politici die vinden dat Nederland al een asfaltplak is; er mag geen asfalt meer bij, niet esthetisch! Diezelfde politici vinden een trein op rails landschapsvervuiling, zij willen de trein onder grond en trekken daar miljarden staatsgeld voor uit. Exact diezelfde politici echter, zijn de aanstichters van de windmolenterreur in ons land. Onderstaande foto maakt duidelijk welke van de drie, de trein, asfalt en de windmolen, het grofst ingrijpt in het landschap, en laat hiermee het ongelijk van deze lieden zien. (Daar komt nog bij dat windmolens draaien op subsidie en niet op wind)
Vandaag was een van de helderste vliegdagen die ik in mijn 22 jarige vliegcarriere heb meegemaakt. Uiteraard toog ik naar Lelystad-Airport om luchtfoto’s te maken. Zo’n waanzinnige kans MAG je nooit laten lopen. Door fantastische samenwerking met de luchtverkeersleiding op Schiphol met name door de medewerking van de Volendammer verkeersleider Andre Stuijt,waarmee ik tijdens de vlucht in contact stond, kon ik naar grote hoogte boven Volendam vliegen en daar de mooiste luchtfoto’s ooit van mijn eigen Heimat maken. Ook maakte ik van die hoogte prachtige luchtopnames van Purmerend, Monnickendam, Broek in Waterland, en Marken. Om een heel dorp of stad in beeld te krijgen moet je vrij hoog vliegen; als het dan niet extreem helder is ontstaat er een sterke blauwzweem in de foto. Die was er vandaag (vrijdag ) dus niet.
Onder: De mooiste luchtfoto die ik tot op heden gemaakt heb van Edam Volendam maakte ik vandaag. Het was kraak en kraak helder. Het bestand van onderstaande afbeelding is omwille van het internet noodgedwongen geminimaliseerd en daarbij ook nog eens kleurgecomprimeerd, waardoor veel detail en kleurechtheidverloren gaat. Dat kan niet anders. Op het volledige geprinte bestand echter, kan je de spaken in de fietswielen van elkaar onderscheiden.
