Over verlangen en adrenaline

Het weer is hier in Volendam de laatste dagen behoorlijk van slag; veel wind en regen maar ook te koud voor de tijd van het jaar. Er zit voor de komende dagen nog niet veel verbetering in de lucht. De Tuijpjens krijgen dan visioenen van warme Griekse eilanden.  En dat zal niet lang bij visioenen blijven denk ik zo uit mijn raam kijkend. Met weemoed denken we dan ook terug aan een week geleden, toen we met een kleine cruiseboot vanuit het Griekse eiland Kefallonia met vrienden tussen de eilanden doorvoeren. We waren toen ook op het eiland Ithaki.

Onder: Hier zitten we in betere tijden in het schilderachtige haventje van Kioni op het eiland Ithaki, snif snif….. Niet alleen is het bier zelfs in de kleinste taverne ijs en ijskoud, maar ook de bevroren glazen maken een biertje in deze omstandigheden tot een feestje. (foto Lou Stroek) 

Zoon Vincent – die net definitief geslaagd is voor zijn examen HBO Commerciele Economie -, zijn Brenda en de kids Sophie en Thijs zijn op vakantie gegaan naar de Atlantische kust van Frankrijk. Ze hebben onze auto geleend, want er gaat nogal wat huisraad mee naar het zuiden. De skibak werd zelfs op het dak gemonteerd want anders kon de fiets van Sophie niet mee. Zij hebben gelukkig goed weer daar.

Onze schoondochter Tamara heeft net een nieuwe single uit. Ze is nu vaak op pad om deze te promoten, zodat er voor ons aardig wat oppaswerk is. Afgelopen maandag waren Jan, Kees en Tim bij ons te logeren; altijd een gezellige exercitie; meestal eten we dan pannenkoeken en gebakken kibbeling; je hoort die knapen dan smullen. Tim “eet slecht”, maar heeft geen Biafra look: hij is namelijk een koekjensmonster, en zoekt de hele dag door naar snoep en lekkernij. Hij weet in verborgen kastjes en gaatjes altijd wel de nodige zoetigheid bij elkaar te sprokkelen. Als je hem niet meer hoort, heeft ie net toegeslagen en zit z’n buit ergens stilletjes te verorberen. Tegen etenstijd heeft ie z’n buikje vol, en meestal geen trek meer in spinazie etc. Komende vrijdag zijn Jan Kees en Tim ook weer onze gasten. We gaan dan met ze naar een pretpark en daarna eten bij de Italiaan, dat vinden ze best wel interessant ! Dat wordt een pizzaatje voor het “koekjensmonster” Tim !

Onder: Dit bericht haalde ik van de Website van Tamara; de single kan voor een luttel bedrag gedownload worden.

Klik hiernaast voor info over deze download     www.tamaratol.nl

De vorige week was ik present bij de oprichtingsvergadering van het fonkelnieuwe genootschap “VLIEG, (Volendams Luchtvaartkundig Informatief Educatief Genootschap). Er zijn momenteel veel Volendammers actief in de luchtvaart; verkeers,- beroeps,- en sportvliegers, luchtverkeersleiders, geavanceerde flightsimulator-freaks en modelvliegers. De bedoeling is om een paar keer per jaar ervaringen uit te wisselen en als vraagbaak te dienen voor in het vliegvak geïnteresseerde jongelui. Initiatiefnemer van dit gebeuren is Andre Stuijt, ex profvoetballer bij FC Volendam, en sinds jaren toegewijd luchtverkeersleider op Schiphol. We zaten in het gezellige Nautica cafe op het Marinapark in Volendam, dit is eigendom van Kees Veerman die net als Andre Stuijt ook luchtverkeersleider is. Na een paar ferme Belgische biertjes (8% alcohol) verlieten Andre en ik als laatsten het pand. Het was bar gezellig. Uiteraard!

Onder: Op deze foto van 12 april 2005 – waar blijft  de tijd ???? –  links Kees Veerman en rechts Andre Stuijt, allebei luchtverkeersleider, net na een vrij lange fotovlucht met ondergetekende over Noordholland. Ik durf te wedden dat Andre en Kees niet willen geloven dat deze vlucht alweer ruim 4 jaar geleden is.

Nu we het toch even over vliegen hebben: ik voel de laatste dagen een duidelijk tekort aan “vitamine G” , zoals in de vliegerij het gevoel heet dat je als een magneet naar een vliegtuig of vliegveld zuigt. Het buiige weer speelt hierbij een rol, maar ook de reparatie aan de brandstoftank van de PH-BNK. Die is nog niet klaar. Ik heb een paar leuke buitenlandtripjes met dit “snelle” vliegtuig in gedachten, maar dan moeten de tanks wel heel zijn natuurlijk. (en vol)

Met deze PH-BNK vlogen we eerder o.a naar het Griekse eiland Korfu, waar we in een hotel net naast het vliegveld logeerden. Wat een sensatie was het als de verkeersvliegtuigen daar tijdens de take-off met bulderende motoren laag overheen scheerden. In de hoteltuin aan een BBQ gezeten, zag je de vliegers zitten en kon je de geur van de naar beneden dalende onverbrande kerosine opsnuiven. Het vlees smaakte er nog lekkerder door. Ik word daar compleet euforisch van, net als trouwens van het oorverdovende kabaal van in formatie opstijgende F16’s tijdens airshows. En dat terwijl ik toch een hekel heb aan herrie. 

Onder: Aan voorgaande moest ik denken toen ik gisteren de drie onderstaande foto’s van iemand via het internet kreeg toegestuurd. Het is ergens op een van de Antilliaanse eilanden; het lijkt me een absolute sensatie om zo dicht bij dit voor mensen buitengewone grote geweld te zijn. N.b door mensenhanden gemaakt en bestuurd; de mens die buiten zijn grenzen treedt. Als ik naar de foto’s kijk voel ik de adrenalinestroom al een beetje op gang komen. Ik besef dat dit een afwijking is, maar ik ben er blij mee!

Onder: Een aantal mensen staat volop in de jetblast van de motoren, die in deze vluchtfase niet zo sterk meer is, tenzij er plotseling moet worden doorgestart. Toch is duidelijk te zien dat het zand van het strand wegblaast.

Onder: De grote zilveren vogel komt terug op aarde, na een vlucht uit een ander werelddeel. Wat een mooi moment, wat een macht en magie. De mens die de natuur trotseert en zelfs een vogel naar de kroon steekt ? 

 

Geef een reactie