Skieën met kleinzoons Jan en Kees
Door omstandigheden hebben we de gezamenlijke wintersportvakantie met onze gehele familie dit jaar gecanceld. Om toch even met Jan en Kees te kunnen skieën gingen we de afgelopen week – in hun kerstvakantie – met ze naar de skihal in Zoetermeer. Tweeling Jan en Kees waren al twee keer eerder op wintersportvakantie en zijn – nog – de enige kleinkinderen met skiervaring. We waren benieuwd wat ze er van bakten, maar voor het zo ver was moesten we eerst als kreunende pakezels langs kassa’s, skischoenen,- en skiverhuur loketten, opbergkluisjes, en drukbevolkte pas,- en omkleedruimten. Na het eerste ritje met de sleeplift op de drukbevolkte oefenhelling ging Jan meteen als een pijl naar beneden, maar Kees bleef doodstil staan. “Ik weet niet meer hoe de bochten” gaan Oma “, sprak hij onthutst tegen Mary die op hem was blijven wachten. Binnen een paar minuten was Kees echter weer op z’n oude level en konden we naar de “grote piste”. Het was een pracht om die knullen daarop als volleerde skiërs naar beneden te zien suizen.
Onder: Kees (L) en Jan (R) tijdens hun eerste “opwarm” afdalingen op de oefenpiste van Snowworld in Zoetermeer.
Onder: Linksboven zoeken Jan en Kees samen met oma in het skistokken depot naar stokken met de juiste lengte. Rechtsboven na de eerste afdaling op de oefenpiste. Van het door hun ex-skileraren en door ons ingeperde “veilige bochtjes maken” kwam niets terecht; als projectielen schoten ze in een rechte lijn naar beneden; zoals het echte jongens betaamt. Linksonder was er nog net even tijd om met de Bap op de foto te gaan.
Onder: Bij het zien van de stoere foto rechtsonder; tijdens de “apresski” in Zoetermeer moest ik denken aan de babytijd van Jan en Kees. Wat knalt de tijd vooruit bedacht ik me toen; gelukkig hebben we nog foto’s van vroeger, zoals linksonder toen ze 10 maanden oud waren. Kees links op de linkerfoto en rechts op de rechterfoto.
Onder: Tijdens een van mijn fotovluchten van vorige week maakte ik onderstaande “geheimzinnige” kiek boven de Noordhollandse Beemster. Wie kan raden wat dit voorstelt?
Frans Bauer is echt grappig !
Ik kijk – Pauw en Witteman en het journaal uitgezonderd – nooit naar de Nederlandse TV. Daar is nu een uitzondering bijgekomen: de Sterpots van Frans Bauer ! In mijn kantoor hoorde ik de laatste tijd Mary vanuit de woonkamer af en toe hard in geschater 
uitbarsten. “Dat komt door die sterspots van Frans Bauer” zei ze proestend en huilend van het lachen, toen ik uiteindelijk toch maar eens de trap afliep om te kijken wat er aan de hand was. Sindsdien missen we geen sterpotje meer. Het is onthullend. Uit mijn BZN tijd ken ik Frans Bauer achter de schermen als een normale rustige no nonsens man. Het is leuk om nu als TV kijker – aan de andere kant van het scherm dus -, te zien hoe grappig zo’n “gewone” BN-er kan zijn. Ik val bijna van mijn stoel af als ik die als dikke Kerstman verklede Frans kortsluiting in zijn tuin zie veroorzaken; en hoe onnozel ie daar dan bij kijkt; hij snapt gewoon echt niet hoe dat nou komt. Als je bedenkt dat Frans dit niet acteert zou je je toch bescheuren.
En dan die scheve Kerstmuts, wat een dijenkletser ! Het leuke hiervan is dat Frans dat zelf niet door heeft – dat ie scheef staat – , is het niet om te gillen?
Bijna kotsend van het bulderlachen rollen we hier over de vloer bij de spot waarin na een slok warme chocolade nog wat slagroom aan zijn snor blijft hangen. Om te brullen, die witte streep onder z’n neus. Het leuke hiervan is dat hij dit dan zelf weer niet door heeft – dat die slagroom aan zijn snor hangt – ! En dan de limit: het toppunt van humor; zit ie me daar toch onverstaanbaar met een oliebol in z’n mond te praten, en je raadt het nooit: HIJ HEEFT DIT ZELF NIET IN DE GATEN, hij denkt dat ie goed te verstaan is. Dan doe je het toch in je broek van het lachen! Dat is nou echt Frans he, geen bedachte lullige oppervlakkige BN-er grapjes, maar alles echt, alles puur. En wat komt dit toch leuk en grappig over allemaal. Ik snap er dan ook niets van dat Frans door de TV kijkers tot ” irritantste bekende Nederlander in een TV spot, van het jaar” is verkozen.
De zware beroepen!
Wat ik een paar weken geleden in dit journaal al voorspeld had – dat in de driehoek politiek/werkgevers/bonden geen consensus bereikt zal worden over wat nou wel of niet een zwaar beroep is – is nu al uitgekomen. De werkgevers en bonden hebben aangegeven dat het ondoenlijk is om dit onderscheid in de praktijk aan te geven. Ze hebben voorgesteld om de AOW gerechtigde leeftijd inkomensafhankelijk te maken. Het kabinet heeft dit idee al verworpen. Ik ben er zeker van dat ook alle politieke neuzen, zelfs binnen het kabinet, niet dezelfde kant op willen. De linkse partijen kunnen eenvoudigweg geen enkel beroep niet zwaar noemen. Dat zou indruisen tegen hun politieke correctheid. Hier zijn we nog niet vanaf, let maar op!
UIT HET BZN ARCHIEF
Onder: Dit is op 13 juli 2002 in Mexico in een bloedhitte tijdens de opname van de Videoclip van de track Golden Sun of Jimenez van het album Tequilla Sunset. Met gitaar op de schouder de toen al zieke Dirk van der Horst die alweer meer dan 5 jaar dood is. Regisseur Frank van Geloven links draagt de camarakabel over het spoor.
Onder: Dit is in het Oostenrijkse Westendorf waar we voor TV werkzaamheden en een live-optreden voor de TROS bezig waren. Het was een gezellig snoepreisje, we zaten met Frans Bauer en z’n gezin en Petra Berger in een heel mooi en rustig hotelletje aan de rand van Westendorf. De TROS leden zaten in een hotel aan de ander kant van Westendorf.
Oud en nieuw
Vanavond vieren we oud en nieuw bij vrienden thuis. Veel vuurwerk zal daarbij niet aan te pas komen. Wel heerlijke wijn en lekkere hapjes. Op zo’n laatste dag van het jaar denk je vaak nog even terug; wat heeft dit jaar ons gebracht ? Voor ons waren de geboorte van ons jongste kleinkind Mary en de wereldreis naar Dubai/Honkong/Nieuw Zeeland/Fiji/Las Vegas de mooiste momenten van het jaar. Met heimwee denken we nog aan onze wereldreis terug. Zo’n lange trip is veel meer als vakantie, een relaxte “Way of Life” waarin je tot volkomen rust komt, echt helemaal los van alle dagelijkse beslommeringen. We hebben daar zo van genoten, dat we besloten hebben dit jaar medio september voor minstens drie maanden via Indonesië naar Australie af te reizen om daar een grote rondreis te maken per camper/jeep/vliegtuig.
Het beroerdste moment van 2009 was voor mij de brand in Kampen waarbij een paar kinderen uit 1 gezin de dood vonden. Daar ben ik zelfs als buitenstaander lange tijd beroerd van geweest. Je betrekt zoiets altijd op je eigen gezin, daar moet je toch niet aan denken. Hopelijk krijgen deze mensen ooit weer de kracht om er verder mee te kunnen leven.
Rest mij iedereen te bedanken voor zijn of haar belangstelling en reacties in 2009. Graag wil ik nogmaals, ook namens Mary, iedereen het allerbeste, en vooral een goede gezondheid voor 2010 toe wensen.