Noorderslagfestival

Als ex bestuurder van SENA, was ik uitgenodigd om het Noorderslagfestival in Groningen bij te wonen. Ik ben niet gegaan; mij teveel mensen. Wel jammer dat ik Kyteman en zijn hiphop orkest niet zag optreden en om hem er de poprijs 2009 in ontvangst te zien nemen. Volkomen terecht kreeg hij deze onderscheiding! De nog zeer jonge (23) voorman van de 20 koppige band, Colin Benders, is niet alleen een geweldige trompettist en dirigent van zijn unieke orkest, maar tevens een ongekende vernieuwer in de muziekwereld. Het lied “Sorry”, is werkelijk een juweeltje; het bezorgt mij keer op keer kippenvel. Jammer dat Colin het huidige bandconcept alweer opgeeft.

Hitnotering of publieks-hit?

Met BZN hebben we 56 top 40 noteringen gescoord, een nog steeds door niemand – ook niet de Stones, ABBA,  Borsato, of Golden Earring – geëvenaarde score in Nederland. Waren deze hitnoteringen ook allemaal publiekshits? Nee, beweer ik hier. Mon Amour, Yeppa en The Banjo Man en vele van die andere 56 hitnoteringen waren grote publiekshits, maar bijvoorbeeld Twilight e.a , dat n.b hoog in de top 5 stond niet. Hoe zit dat dan? Hierover hebben wij als BZN ers vaak met vele experts en journalisten uit het muziekvak gesproken.

“Een publieks-hit is een liedje dat op eigen kracht,- mogelijk zelfs zonder radioplugging – zo diep in het dagelijkse doen en laten van jong en oud  in  alle lagen van de bevolking doordringt, dat iedereen, van kind tot bejaarde van bakker tot notaris, – nu zelfs mijn moeder van 85 – het woordelijk mee kan zingen of neuriën “. En jaren later nog steeds.  Zo simpel is dat ! Allerlei coryfeëen uit het vak die ik er over sprak, beamen dat . Om hits te ontdekken hoef je niet naar de radio te luisteren of TV te kijken. Knoeperds van publieks-hits komen door muren en ramen overal naar binnen; bij de slager in de winkel en bij de dokter in de wachtkamer.Je kan ze niet ontwijken, ze nestelen zich in je hersenen of je wilt of niet. Denk in dit verband even aan: “Een beetje meer”, een recentelijke meezinger die bij alle Nederlanders opgeslagen is op de “interne harde schijf” ! Ook bij de mensen die het een klotelied vinden. Opmerkelijk in dit verband is trouwens dat 50 % van de bevolking een publieks-hit helemaal te gek vindt, en de andere 50 % hem uitkotst. Aan deze merkwaardige tegenstelling is elke grote publieks-hit onderhevig, denk aan Smurfenlied – links op de foto- , vogeltjesdans etc etc…  

Echte megagrote meezinghits van het kaliber: “Mooi was die tijd”, “I want to be free”,  ” Waarom fluister ik jouw naam nog”, of “Una Paloma Blanca”, e.v.a komen tegenwoordig bijna niet meer voor. Het medialandschap is veranderd. Dat heeft vele oorzaken, waar ik nu niet al te diep op in wil gaan.. Wat zeker meetelt: Waar vroeger Jan Publiek zelf zijn favoriete liedje uitkoos en fysiek kocht, worden tegenwoordig artiesten en hun producten met grote precisie door mega investeerders via TV formats als X-Factor, Pop Idols, Popstars, Reality Soaps, Wanna Be a Star, Josef, Mary Poppins, etc in één keer via TV en internet op de kaart gezet, en je als het ware door je strot gedrukt. In de muziekbranche zie je veel van deze in mediahypes geboren artiesten en hun hits op nr 1 binnenkomen, in de door de minimale fysieke verkopen makkelijk manipuleerbare hitparades -terwijl het grote publiek de liedjes vaak niet oppakt, zelfs niet kent – een enkele uitzondering daargelaten- , laat staan dat mijn moeder ze mee kan zingen. 

Let wel: kwaliteit in het midden gelaten, en over smaak valt niet te twisten, maar er zijn uitzonderingen. Zoals bijvoorbeeld de meezinger: “Jij denkt maar dat je alles mag van mij”, een lied dat ik in de kroeg bij ons op de dijk hoorde, en dat mij gelijk opviel door de aanstekelijke melodielijn, de perfecte vorm en exact op de melodielijn passende tekst. IJzersterk liedje in zijn soort, prettig gezongen door een bekend aan doende stem; of je nou van het genre houdt of niet. Ik wist gelijk: dit is een kraker.

Omdat deze meezinger tijdens de afgelopen Volendamse kermis uiteraard in mijn Weinstube niet mocht ontbreken, werd het zelfs mijn eerste betaalde download via i-tunes. Aan de zangstem te horen dacht ik dat het een posthume hit was van ons aller Andre Hazes, maar tijdens een kroegsessie op de Volendamse dijk vertelde muzikale vriend Jan Dekker mij dat het om een soort namaak Hazes ging; en niet om een ons opgedrongen TV format. Zijn naam: Frans Duijts – zie foto linksboven -. Omdat ik dacht dat deze Duijts ook de auteur was van dit schone lied kon ik hem de foute daad vergeven zich als Hazes vermomd te hebben. Deze week las ik pas in de Telegraaf dat de melodielijn en de tekst geschreven zijn door Pierre Kartner, ons alller Vader Abraham. Toen ging bij mij een lichtje branden. Want beste vrienden, wat blijkt dus ? Vakmanschap verloochent zich niet, en komt ten alle tijden boven drijven. En vakmanschap wint het uiteindelijk van plastic formats. Het lied is namelijk geschreven door hetzelfde genie dat aan de wieg stond van tientallen evergreens, waaronder het Smurfenlied en de klassieker “Daar in dat kleine cafe aan de haven”. Inmiddels heeft het lied zich ontpopt als de absolute publiekskraker van 2009, zo hoorde ik van een bevriende dj. Het puzzeltje valt voor mij helemaal in elkaar ! Gefeliciteerd Pierre,…. en Frans.

Familiefoto

Onze familiefoto – zie vorige journaalbijdrage is een groot succes – alle broers, zussen, neven en nichten kregen en krijgen er leuke reacties op, ook naar aanleiding van de publicatie in dit journaal. Zoals ik zei is het nu makkelijk om uit de 95 portretbestanden verschillende samenstellingen te maken. Zo maakte ik ook nog deze overigens voor de hand liggende samenstelling van het gezin waarin ikzelf ben opgegroeid. Vader moeder en 11 kinderen, warvan ik de oudste ben.

Onder: Dit is het gezin van mijn vader Kees en moeder Maartje in het midden, mijn vader (57) is in 1984 overleden, maar moeder Maartje ( 85) leeft gelukkig nog, en woont zelfs nog zelfstandig. Te beginnen bij ondergetekende linksboven van jong naar nog jonger: Vlnr: Jan, Jannig, Kees, Gaar, Cor, Jaap (overleden op 42 jarige leeftijd in 1996) Nico, Arie, Ben, Lida, Louis.

Winterse sfeer plaatjes

Onder: Afgelopen weken was ik vaak met m’n camera op pad, ter land te water (brijkie) en in de lucht. De laatste dagen kon ik helaas geen luchtfoto’s maken; het weer zat niet mee. Daarom ging ik het dorp in. Lopend vanaf het doolhof over de  meerzijde is links het bevroren Brijkie te zien en recht vooruit de bekende bars Het gat v Nederland en De Ouwe Brug. De sterren staan aan de hemel in deze koude nacht.

Onder: Hier sta ik met mijn statief op een niet alledaags plekkie; – midden op het bevroren Brijkie – en fotografeer in de richting van het Doolhof. Rechtsachter schijnt het kruis op de toren van de Vincentiuskerk haar rode licht uit. Veel oudere Volendammers dachten vroeger dat overvliegende piloten dit kruis als navigatie baken gebruikten. Door mijn kennis van de vliegerij kan ik dit verhaal naar het rijk der fabelen verwijzen.

Onder: Een opname van het Marina park; het bijzondere lijnenspel in deze foto in combinatie met de vogels in de toch zeldzame sneeuw sprak mij aan.

Onder: Volendam. Het besneeuwde Doolhof en midden onder Hotel Spaander met parkeerterrein, en geheel links het vroegere Rest v Diepen. Linksboven het St Jozef gebouw, en geheel rechts de Vincentiuskerk, die binnenkort 150 jaar bestaat. Mij is gevraagd als fotograaf te willen fungeren voor het boek dat n.a.v. dit 150 jarig jubileum zal verschijnen

Onder: Een foto van de omgeving van de speeltoren in het prachtige centrum van winters Edam. Het valt mij op dat de sneeuw op de Edammmer daken langer blijft blijft liggen dan die in Volendam. Boze Volendammer tongen beweren dat dit komt door de zuunige aard vd Edammers; ze zouden minder hard stoken dan de Volendammers, maar het kan natuurlijk ook komen doordat de Edammers hun huizen beter isoleren.

Onder: In mooie luchtfoto-omstandigheden vlieg ik altijd ook even naar Schermerhorn; een schitterend gelegen en mooi ogend plekje in het midden van Noordholland. Daar in de buurt maakte ik onderstaand plaatje van de molens in het witte landschap.Een prachtig oer-Hollands tafereeltje.

Onder: Over oer- Hollands gesproken! Het waterrijke gebied net ten noorden van Amsterdam met de pittoreske plaatsjes Ransdorp, Durgerdam, Holysloot, Zuiderwoude en Uitdam is niet alleen zomer’s mooi. Dit mag blijken uit deze foto die ik maakte van het fotogenieke winterse Uitdam, waar vele familieleden van mijn vrouw Mary wonen.

UIT DE BZN ARCHIEVEN

We waren met BZN vele malen in Afrika, o.a in Marokko, Zuid Afrika, Kenia, Tanzania en Namibië, In Zuid Afrika en in Namibië – een voormalige Duitse kolonie – was BZN zeer populair, we maakten er een aantal live- tournees, TV specials, en verkochten er er twee miljoen geluidsdragers, zo hangt bij mij thuis o.a een award voor een miljoen in Zuid Afrika verkochte muziekcasettes, dat is ongekend voor een Europese band. Overigens dachten ze daar- ook de Zuidafrikaners, die een soort verbasterd Nederlands spreken – dat we een Duitse band waren, dat vond ik heel gek. We hebben er ongekend gescoord en ook veel plezier beleefd. Het was toen in de begin 90-er jaren zelfs in Johannesburg nog heel veilig, maar dat werd steeds minder. In 2005, toen we onze laatste live concerten deden durfde de chauffeur van onze bus voor geen goud meer met de bus door “Joburg” zoals het door de locals genoemd wordt. We worden dan gegarandeerd tot stoppen gedwongen en beroofd, sprak hij bezorgd.

Anders was dat in het Afrikaanse land Kenia, waar we in tenten kampen sliepen tussen de in het wild rondlopende olifanten en hippo’s. Ik weet nog dat we ieder in onze eigen tent sliepen, met bij de ingang een met speer uitgeruste krijger. Jan Keizer had weing vertrouwen in die krijgers; was zo bang dat hij vroeg bij Jack Veerman in de tent te mogen slapen. Jan’s wantrouwen bleek terecht; de wachter bij Jac’s tente verzaakte zijn klus, want nadat hij onze “Schipholwiskey had opgedronken moesten we hem na half uur in horizontale stand afvoeren . We maakten vele game-drives – safaries – in Kenia, door het rijk der dieren. Een schitterende belevenis, die mij zo aansprak dat ik er later met mijn hele gezin nog eens naar toe ben gegaan.

Onder: BZN op de grens van Tanzania en Kenia; op de achtergrond de “Kilimanjaro”, de eeuwige sneeuw op de hoogste berg van Afrika is duidelijk te zien. Vlnr staand: Karel, de cameraman, Dirk vd Horst, Jan Tuijp, Dick Stuurman de geluidsman, voor hem Carola, Dick Plat, Jack Veerman, Sylvia van Blarkum van Universal,Jan Keizer, zittend regisseur Jos Budie en Jacques Hetsen.