BACK HOME

We zijn inmiddels weer thuis, het was een onbeschrijflijk mooi avontuur, maar ook een lange en vermoeiende reis. Een Antarctica expeditie/cruise is geen sinecure. Op z’n minst vlieg je bijna een etmaal lang de halve wereld over, en breng je daarna nog twee dagen op zee – beruchte Drake Passage – door om er te komen.  Dat betekent dat bij het verblijf in het poolgebied nog eens ZES reisdagen heen en terug moeten worden opgeteld. Maar zoals wij ervaren hebben; de kennismaking met de fascinerende flora en fauna van het grotendeels met ijs bedekte Zuidpoolgebied is met helemaal niets anders te vergelijken. Dat maakt zelfs het trotseren van de meest woeste zee nog de moeite waard. We komen niet uitgepraat, over deze droomreis. Ook al, omdat we gewoon toevallig met een stel leuke Nederlanders optrokken, zonder dat iemand beslag op iemand anders legde. Na drie gezellige weken met elkaar ontstaat een band onderling, vooral ook door de eenzaamheid van het gebied waar je doorheen reist, en mis je elkaar bij thuiskomst al een beetje. Het is niet ondenkbaar, dat we dit spectaculaire werelddeel nog eens gaan bezoeken, om dan nog wat zuidelijker het poolijs in te trekken.

Onder: Hier varen we als nietige wezens door een stille serene wereld van wit en van blauw en, –  vooral als de zon laag staat, vol van de mooiste kleuren.

Onder: De groep Nederlanders waar wij drie weken lang mee optrokken. Het waren op Marco na, allemaal pensionado’s die onder het devies: “Het leven begint pas als je gestopt bent met werken”, de wereld afreizen. Met deze door mij in elkaar gefrutselde ansichtkaart uit Antarctica wil ik ze nog eens speciaal groeten en bedanken voor alle genegenheid en de gezelligheid die ze ons gaven.

Duitse perfectie !

Voor het eerst waren we met een Duitse Reisorganisatie “Hansa Kreuzfahrt”op pad. Dat is ons heel goed bevallen. De Duitse Grundlichkeit en Punktlichkeit staan daar natuurlijk garant voor. Alles klopte tot in detail; van vluchten, transfers, vaarten, excursies, aanlandingen, lezingen, maaltijden !!! , vermaak aan boord, tot de bediening, het was 100 % perfect geregeld allemaal. Eigenlijk is dit niveau van service alleen mogelijk door het inzetten van personeel uit lage lonen landen, zoals nu uit de Oekraïne. Het was er niet minder om, integendeel. Alleen de internetverbinding was heel traag, en uitsluitend met kleine huurlaptopjes 10 euro p/u van de boot toegankelijk. Maar ja…. waar klaag je over, in the middle of nowhere tussen het poolijs en de ijsbergen ? Over het algemeen vindt men Antarctica cruises vrij duur. Dat is echter maar relatief, weten wij nu, gezien de grote hoeveelheid manschappen en materieel dat steeds moet worden ingezet, om jou als passagier veilig ergens in de wildernis aan land te zetten. Kosten noch moeite werden daarbij gespaard. Petje af !

Onder: Groot materieel en veel manschappen werden steeds ingezet om de passagiers veilige aanlandingen in een onherbergzaam gebied te laten maken


Onder: Om 11 uur s’ avonds gefotografeerd vanaf het voordek. We zijn allemaal in een bijna euforische stemming door het betoverende panorama dat ons omgeeft, onder het genot van een whiskey met daarin een ijsblokje van Antarctisch oerijs. Een oude traditie op Antarctica cruises – zie volgende foto hieronder –

Onder: Een leuk traditioneel gebruik op Antarctische expedities/cruise’s is het drinken van een whiskey on the rocks met ijsblokjes van Antarctisch oer-ijs. Hiertoe wordt s’ middags door de crew een groot stuk oud helder oer-ijs uit een gletsjer gehakt. Vervolgens wordt dit in kleine stukjes in de vriezer bewaard. Het smaakte nog lekker ook! Voor de liefhebber: de Antarctische Punch kostte euro 4.90  

Onder: De “Delphin Lounge”, de scheepsbar van ons schip, waar we vele uurtjes gezellig zaten. Ook mijn internetverhaaltjes heb ik in deze ruimte gemaakt. Wij waren met de Nederlandse groep meestal nog de laatsten die een drankje namen, zoals hieronder links. En het was hier nog geen 11 uur s’ avonds.

Onder: De Grand Salon van het schip, waar overdag de aanlanding-briefings, en voor de liefhebbers lezingen over Antarctica werden gehouden, en waar s’ avonds leuke shows werden opgevoerd.Wij waren meestal in de Delphin Lounge te vinden.

Onder: Op het Antarctische Wiencke Island maakten we een ferme wandeling door het rijk der dieren. Deze pinguïns hebben zich genesteld tussen de resten van een gesneuvelde bultrug walvis. Het krioelt hier in het koude water van de bultrugwalvissen en orka’s. Varend in de zodiac’s of op ons moederschip, zien we overal om ons heen de door walvissen omhoog gespoten fonteinen.

Na onze thuiskomst hebben we meteen maar even onze kinderen en kleinkinderen opgezocht. Het was goed ze weer te zien, hoewel, met Vincent, Brenda en kleinkids Sophie en Thijs moeten we nog even geduld hebben; zij komen morgen terug van een vakantie in eigen land. Ben je even een paar weken weg, en valt gelijk het kabinet. Groot gelijk Wouter Bos, het is nu wel genoeg geweest in Afghanistan, wij Nederlanders hebben onze prijs betaald! Bovendien, we hadden het zo afgesproken.

Onder: Overal pinguins, robben en rendieren. Op het onbewoonde eiland South Georgie, strompelden we er bijna over. Een vreemde gewaarwording, vooral die Skandinavische rendieren. Die horen hier helemaal niet thuis. Zij werden door Noorse walvisvaarders die hier tot 1964 elke zomer van oktober tot/m maart werkten en woonden, als voedsel uit Noorwegen meegenomen, en blijken hier de juiste leefomstandigheden te hebben gevonden, zonder natuurlijke vijanden. De Noren zijn al 46 jaar weg, maar de Noorse rendierpopulatie groeit nog steeds. Alleen een gevaarlijke ziekte zal in staat zijn ze hier weer uit te roeien.

Onder: Stromness Bay op het eiland South Georgie. Ongerepte schoonheid ver van de door mensen bewoonde wereld waar alleen pinguins, robben en rendieren het voor het zeggen hebben.

Onder: Een luie zee olifant die in de rui is. Ik kon hem tot op 2 meter naderen. Eigenlijk mag je de dieren niet dichter dan van 15 meter fotograferen. Je kan er echter niet omheen, bijna overal liggen wel robben, walrussen of staan pinguïns te staan. Die 15 meter kan je wel vergeten! Het klinkt bizar, maar soms moet je echt uitkijken er niet op te stappen -schutkleuren-. De meest dieren laten je daarbij rustig door hun territorium lopen, alleen sommige jonge zeeleeuwen komen grommend achter je aan tot grote hilariteit van de andere reisgenoten. Voor zover ik weet is van onze groep alleen Annemiek uit Venlo in haar laars gebeten door een zeeleeuw.

Onder: Pinguins op de bekende rode ondergrond die bestaat uit hun eigen pinguïn-stront. Deze dieren staan de hele tijd in grote groepen bij elkaar, doodstil alsof ze bevroren zijn. Ze persen af en toe eens wat verteerde vis naar buiten en trappen dit plat om er op te gaan staan. In groepjes van 2 a 3 gaan duiken ze bij tijd en wijlen het water in om een visje te verschalken, en lopen daarna weer naar hun eigen stront-plak terug. Het stinkt op deze lokaties vreselijk, maar na 2 minuten ruik je er niets meer van. Een van de redenen waarom onze verplichte rubberlaarzen bij het terug aan boord komen worden afgespoten, drooggeblazen en ingepakt.

Onder: Tijdens de lezingen hoorden we over de verschillen tussen zeeolifanten, zeeluipaarden, zeeleeuwen, zeehonden etc etc. Ik snap er nu helemaal niets meer van. Ik denk dat het ook komt door de Duitse taal, waar ze zo heten, anders dan bij ons. Allemaal robben, zeg ik dan maar. In het Engels allemaal “Seals”

Onder: IJs, sneeuw en nog eens ijs, terwijl er weinig neerslag valt op Antarctica. Zowel in de Antarctische zomer als het steeds rond de nul graden Celsius is ( van oktober t/m maart) als in de winter, als het 80 a 90 Celsius graden onder nul kan worden. Door de koude ondergrond heerst er vrijwel constant een hogedrukgebied met subsidentie (neergaande luchtbeweging ) waardoor bewolking en neerslag onderdrukt worden.