Terug in de bewoonde wereld; Canada!
We zijn inmiddels weer in de bewoonde wereld aangekomen. Van Anchorage in het ruige Alaska vlogen we naar Vancouver, we zijn nu in Canada, om daar onze reis te vervolgen. Wat kan het toch raar lopen. Op een terras in Vancouver Island kwamen we meteen al Billy Duin en Mireille Kroon uit Volendam tegen; wat een toeval. We stonden n.b ook samen op dezelfde boat ferry tussen Vancouver en Vancouver island, we hebben er een gezellige avond van gemaakt in Victoria.
We zijn vanuit Alaska naar Canada gevlogen. Terug in de bewoonde wereld, waar we meteen al Bil Duin en Mireille Kroon uit Volendam op een terrasje tegenkwamen. En dat op zo’n kleine 8000 km van huis. Het werd heel gezellig…de foto is gemaakt met de iphone van Bill
Hierna volgt het laatste deel van het reisverslag door Alaska, ons verblijf in Homer waar we met een vliegtuig op zoek gingen naar de beren. Daarna reden we via Kenai naar Anchorage.
Naar de beren in Katmai Nat park
Wat we van te voren al als de absolute highlight van onze trip door Alaska beschouwden ging bijna niet door. In Homer scheen de zon volop, maar op de landingsplaats, in Katmai een uur vliegen verderop was het mistig. De piloot koos echter voor een andere plek om naar toe te vliegen. Chinitna Bay aan de overkant van de Cook Inlet, zo’n uurtje naar het westen vliegen over het water vanuit uit Homer. Dit werd een echte bush operatie, die ik nooit meer zal vergeten…..
Bij de overzijde van de Cook Inlet aangekomen zocht de piloot een plek waar beren waren; al snel zagen we in een rivierbedding waar het laag water werd, een aantal beren lopen. Maar waar gaat ie landen dacht ik nog ??? Gewoon dus op een stuk drooggevallen rivierbedding, schuin naar beneden aflopend en vol kiezels, dat had ik niet verwacht…dit is echt kunst en vliegwerk…..ik dacht echter meteen al “hoe komt ie hier ooit weer af; hij moet ook nog gedraaid worden. Dat zouden we later nog zien.
We zijn geland, er was ook nog een tweede vliegtuig van dezelfde company achter ons geland, vandaar de sporen op het strand. We hadden maar een paar uur, om beren te bekijken en weg te wezen. Daarna zou het water weer 5 meter stijgen tot waar het vliegtuig nu staat, opstijgen is er dan niet meer bij, het wordt dan overnachten in het vliegtuig.
Waarom we lange lieslaarzen aan moesten trekken in Homer werd meteen duidelijk. Om naar de beren te lopen moesten we door de modder en het drijfzand van de stromende rivier lopen. Nou ja, lopen…. Af en toe kwam het soms nog snel stromende water tot aan de knieë, of zakten we weg en moesten de twee piloten er aan te pas komen om verder te kunnen
We zagen het even niet meer zitten, want er begon ook meteen al een beer uit de verte op ons af te komen, en weg rennen was er onder deze omstandigheden niet bij..
De beer kwam onverstoorbaar rustig steeds dichter bij en was ons tot op 10 meter genaderd; de piloten gingen voor ons staan en haalden allebei hun afschrik wapens tevoorschijn. We moesten heel dicht bij elkaar staan, de ene piloot begon op rustige toon tegen de beer te praten. “No bear ,no bear”, zei hij, en toen we de beer bijna konden aanraken liep ie naast ons door. Het praten geeft het beest het besef dat wij geen prooi zijn. (dat is de theorie achter het praten ) We stonden echt verstijfd van de schrik – zo’n beest is, als ie rechtop gaat staan, wel 2,5 tot 3 meter hoog -. Als ie gewild had waren we allemaal binnen een paar seconden onze kop kwijt geweest. Later was ik blij dat ik deze foto’s nog heb durven nemen.
De beer loopt een paar meter naast ons door; zijn tred veranderde niet; onze hartslag liep behoorlijk op. De piloten hadden alleen een” politiek correcte” flair stick mee, waarmee de beer niet uitgeschakeld kan worden , maar vermoedelijk wordt afgeschrikt…………
Het dier liep vervolgens op de vliegtuigen af, wat de piloten enigszins verontrustte, maar maakte uiteindelijk toch een draai, en liep van ons af
De piloot/gids zoekt voorzichtig zijn weg door het soms snel stromende en dieper water, gevolgd door Mary. Het viel ons op wat een kracht dat stromen op je benen veroorzaakt. Bij de diepere stukken kon ik dan ook geen foto maken, maar was ik met mezelf bezig. De adrenaline stroomde volop door onze aderen..
We lopen op een van de groepjes beren af. Een moeder met haar twee spelende cubs; wij mogen vooral niet tussen de moeder en de cubs in komen
De cubs spelen maar wat, de moeder holt er achter aan, maar weldra zien we dat de moeder de cubs hier leert hoe een zalm in het ondiepe water te vangen
Eerst blijft de moeder enige tijd rechtop staan; het ondiepe water met daarin zalmen stroomt langs haar heen.
Plotseling stort ze zich naar voren, op de zalm onder haar. Ze houdt die dan een paar seconden onder water vast in haar klauwen.
De zalm komt dan boven water; het lijkt alsof de beer de zalm met z’n klauwen breekt – we horen dan steeds een knak – vervolgens brengt hij de zalm in zijn bek naar een droger deel van de rivierbedding.
De cubs ruiken voer en volgen de moeder met de zalm…
Als de moeder beer de zalm loslaat wordt er een paar seconden door de cubs om gevochten en gaat er een van beide met de buit vandoor…moeder zoekt alweer een nieuwe zalm
De cub neemt zijn maaltijd mee naar een andere droge plek, maar wordt daarbij vergezeld van zijn broer, die ook een graantje probeert mee te pikken…
Dan zien we van een andere kant ook nog een bruine beer aan komen, hij loopt hier op een afstand van ongeveer 15 meter; wat een magistrale dieren zijn dit, wat hebben we er ontzag voor, en wat lijken ze dat te weten.
De schitterende omgeving waarin zich dit allemaal afspeelt. Zoals op deze foto te zien is zijn er steeds vogels bij de beren die een graantje van de overgebleven zalm resten proberen te bemachtigen. De beren laten de vogels met rust valt ons op..
We kijken hier richting de mond van de rivier; rechts een beer; het water begint langzaam weer terug te stromen. Wat een geweldige ambiance is dit. Het lijkt zo vredig, maar wat is dit een mensonvriendelijke omgeving
Als we terug lopen naar het vliegtuig merken we dat sommige stromen al heel sterk beginnen te worden, en dan komen we ook nog een beer tegen. Hij bleef ons rustig bekijken en liep weg.
We stappen weer in het vliegtuig; hier maakt de piloot na het back tracken een draai op het schuine strandje om daarna volgas te geven. We zien dat de “startbaan” niet rechtuit doorloopt maar in een bocht, dit is echt bush vliegerij van de eerste soort; geweldig !!!!!!
Na de hobbelige take off van de rivierbedding vlogen we eerst nog even over het terrein en vervolgens naar de top van een actieve vulkaan. Fantastisch… je ziet rechtsonder het midden op verschillende plaatsen zwaveldamp wolken uit de vulkaan ontsnappen.
Homer is een gezellig plaatsje dat weer geheel in het teken staat van vissen en visserij; er zijn wat winkeltjes op de Homer Spit, maar vooral veel motorhomes op de parkeerplaatsen, de toeristen die hier mee komen zijn allemaal aan het vissen.
Op het terras van Lands End Hotel aan het einde van de Homer Spit aan een biertje; nagenieten van ons beren avontuur. Het weer heeft ons steeds meegezeten, zo’n 20 tot 25 graden, en we hebben in een maand nu totaal nog maar drie dagen regen gehad.
Kleine houten winkeltjes op de Homer Spit; heel kenmerkend voor Alaska
In Homer draait alles om vis en vissserij; hier gaat weer een viskotter combinatie de zee op. Men vangt hier voornamelijk Halibut (heilbot) kabeljouw en zalm. “Homer is Halibut City of the World” staat op een groot bord te lezen als men het stadje binnenkomt
Op een scheepskerkhof niet ver van de haven maakte ik de volgende plaatjes. Dit wrak wordt overigens permanent bewoond…
Overal oude scheepsattributen
Dit zie je overal in Alaska, en andere USA staten; soms wel 30 a 40 naast elkaar. Ze zijn zo gebouwd dat de sneeuwruimers er geen last van hebben…sommige zijn ook elektrisch verwarmd
De omgeving van Homer op de Kenai Peninsula (schiereiland) is betoverend mooi, we reden er met onze huurauto langs en genoten volop…
Waar kom je dit in de zomer tegen ?
Overal om je heen gletsjers…