Nadat we in het Chileense Iquique aan de stille Oceaan op zee niveau bij normale luchtdruk even bij konden komen van ons – letterlijk en figuurlijk adembenemende- avontuur op de hoogvlaktes en zoutmeren van de Chileense Atacama woestijn, koersten we weer richting Andes naar Colchane (Chili) aan de grens met Bolivia, op 3800 mtr hoog. Voordat we daarmee verder gaan eerst even over een opmerkelijk verschijnsel , dat we steeds tegenkomen….
Animita’s
We zagen in Chili en Argentinië echt honderden “Animita’s” langs de wegen; meestal kleine gedenktekens die door de familieleden van op die plek verongelukte automobilisten zijn neergezet. Je wordt er niet vrolijk van, wetend dat ze bergen ellende en verdriet vertegenwoordigen
Een tijdje geleden reden we in vele maanden 21.000 km door Australië, en zagen daar – vooral in West en Centraal Australië ontelbaar veel kadavers van doodgereden kangoeroes langs de wegen; In Chili en Argentinië vielen ons de zeer talrijke “Animita’s” op; meestal kleine gedenk tekentjes in de vorm van houten kapelletjes met kruisjes en bloemen, ter nagedachtenis aan op die plek verongelukte automobilisten. De familie van de omgekomenen heeft ze er neergezet, de staat laat het oogluikend toe. Bij ons zien we dit op hele kleine schaal ook wel eens, maar hier is het een complete cult die grote vormen heeft aangenomen.
In deze close up van hierboven zie je dat ze heel liefdevol door de familieleden met bloemen, foto’s en persoonlijke bezittingen zijn versierd. Bijna altijd, zo viel ons op, staan er flesjes bier of sterke drank bij. Soms wel hele kratjes bier…Later hoorden we van Chilenen dat deze lekkernijen er op 1 november (Allerzielen) door de familie zijn neergezet. En 1 november is nog niet zo lang geleden natuurlijk, vandaar de resten……
Waar meerdere slachtoffers tegelijkertijd vielen, staan meerdere Animita’s bij elkaar, alsof ze nog bij elkaar horen. Heel veel slachtoffers vallen in bochten merkten wij, maar ook op hele lange rechte wegen; vaak is in slaap vallen dan de oorzaak volgens de politie
Soms staan de wrakken nog onaangeroerd op de plaats van het ongeluk, naast de gedenktekens – zie linker foto -. Bedenk dat het meestal om woestijngebieden gaat, waar toch niemand aanspraak op maakt. Rechts de enige Animita die wij van dichtbij zagen met een fles water er bij..
Dit was de bijzonderste Animita die we tegenkwamen, aan een lange rechte geasfalteerde weg. Een complete marktkraam in de berm, als oase voor de Chileense Josue met tuinbankje en kabelwiel als tafeltje. Ook staan er overwinningsbokalen bij, die hij blijkbaar met sportwedstrijden heeft gewonnen. Deze Josue was kennelijk een braaf persoon, want hij heeft zichzelf blijkens de foto rechts in de kraam met zijn auto vanaf de plaats des onheils regelrecht de hemel in gelanceerd; je wordt er toch triest van…. en de Animita’s kom je echt zeer frequent en overal tegen; het houdt je wel scherp…
We zijn in het noorden van Chili. Vanuit de bad/kustplaats Iquique reden we naar het op 3800 mtr hoog gelegen Colchane aan de grens met Bolivia
De weg van Iquique naar Colhane is een autobaan door de dessert. En hij is geweldig. Helemaal geasfalteerd, en soms 10- tallen km lang zonder bocht; als je dan van hoog naar laag rijdt kan je de volgende 10 a 20 km van de weg al zien liggen, zoals hier. Maar…..hier loert nou juist het gevaar van wegdommelen, en dit soort asfalt wegen zijn aan beide zijden voorzien van een talud van 1 meter hoog
Cactussen mogen niet ontbreken in de woestijn, die kwamen we dan ook steeds in vele vormen en maten tegen
Niet alleen de weg naar Colchane de R15 , maar ook de dessert waar we doorheen rijden is fantastisch..
De diepe schilderachtige kleuren die ook al op de luchtfoto’s zichtbaar waren die ik maakte uit het vliegtuig van Santiago naar Calama kunnen we nu vanuit de auto maken. Deze kleuren duiden op de aanwezigheid van mineralen, zoals ijzer, koper, zwavel, salpeter, goud en zilver. Al deze grondstoffen worden hier gedolven, maar koper verreweg het meest..
In dit deel van Chili komen veel Lama’s, Alpaca’s en Vicunia’s voor. Vooral in gebieden waar water is..
Dit zijn twee lama’s, ze hebben het staartje omhoog en bananen oren, ze zijn op de BBQ niet zo lekker, en geven minder wol dan de Aplaca’s, dus zijn ze minder waard.
Twee Alpaca’s; een moeder met jong. Alpaca’s hebben het staartje omlaag, ze worden veel voor de wol gebruikt en heel vaak thuis en in restaurants gegeten
Dit vond ik als dierenliefhebber zo’n leuk en geinig Alpaca koppie, dat ik het maar close up gekiekt heb, vanuit het geopende autoruit. Dit zou toch met een beetje fantasy ook een mens kunnen zijn …..ik denk zelfs dat ik iemand ken die er op lijkt !
Colchane
Na bijna 7 uur rijden komen we aan in Colchane op zo’n 3800 mtr hoogte. Het hele plaatsje Colchane bestaat uit een paar platte lemen huisjes en lijkt verlaten, het enige gebouw moet het hotel zijn. De deuren van het hotel zijn op slot, maar na wat bonken komt er iemand. De foto verraadt al veel dacht ik zo. Buiten is het nog bloedheet, maar dat veranderde heel snel, de nachten op die hoogte zijn koud, heel koud !!!! Overigens kon ik hier op aangeven van de hotelier nog voor de nacht 2 km verderop bij een boerderijtje een paar jerrycans benzine kopen bij een oud vrouwtje. Bij de 20 liter jerrycan kreeg ik een trechter en een slang, zoek het maar uit……. Er was geen tankstation tot onze volgende bestemming en onze tank was niet vol genoeg voor de volgende trip. Maar we waren wel gered met die 20 liter, waarvan ik maar moest hopen dat het benzine en geen diesel was…..
Voor de aardigheid even een foto van de de lobby/restaurant/bar van het enige hotel in dit zeer afgelegen gebied aan de grens met Bolivia. Er was echter helemaal niemand of niets. Het enige vrouwtje in het hotel sprak geen woord Engels, maar we begrepen na wat lichaamstaal dat er slechts elektriciteit is van 8 tot 11 uur s’ avonds. Een lift is hier natuurlijk niet, dus hebben we met heel veel spul en moeite en ademnood onze koffers de trappen op gedragen. Je moet je op zo’n hoogte langzaam bewegen en langzaam spreken; anders krijg je duizelingen en het gevoel dat je niet meer “achter” je adem kan komen. En, lieve vrienden, de hitte van de namiddag maakte snel plaats voor kou, ook in onze kamer, zo’n graad of 7. Het antieke elektrische kacheltje dat we kregen, deed het pas om 8 uur s’ avonds, toen er stroom was. De mensen deden echter wel hun best om het ons naar de zin te maken, dan pik je een hoop ongemak.
Vanuit Colchane reden we op zoek naar een klein meertje: “Laguna Arravilla” in de buurt, waar we Flamingo’s zouden kunnen zien, over moeilijk toegankelijke bergweggetjes naar Isluga. Waarvan hier het kerkje te zien is…
Hier Isluga – met het kerkje – van de andere kant; dit is representatief voor alle bergdorpjes in de afgelegen gebieden in Chili en Argentinië; lage met moddercement in elkaar geflanste huisjes met golfplaten dakjes. Heel sober….
Dan komt er weer een mooie lama voorbij; lama’s komen in veel verschillenden kleuren voor
En wat te denken van deze groep Lama’s, met een vulkaan op de achtergrond?
Van Colchane naar Putre
We vertrekken van Colchane naar Putre, het langste route deel over zand en rotspaden en dus de meest “riskante” rit voor ons. Eerst zetten we deze twee Chilenen die ook in ons hotel verbleven, en ons hun coka bladeren tegen hoogte ziekte hadden gegeven, af bij het begin van de trail naar de vulkaan
De rit van Colchane naar Putra gaat zo’n 10 uur duren. over hobbelige trails en tracks dwars door de hoge Andes bergen nabij de grens van Chili met Bolivia. Je komt geen mens tegen en er is geen telefoonverbinding. Dat speelt af en toe wel eens door je kop…
Dan komen we toch ergens in de buurt van een heel klein dorpje een vrouwtje tegen dat in een bloedhitte in onze richting naar huis loopt; we nemen haar desgevraagd mee. Als we haar afzetten is ze zo blij dat ze graag even op de foto gaat bij het kerkje van haar dorp (4 huisjes).
Dan vraagt ze me of we als dank voor het mogen meerijden bij haar willen eten…. (Zonder ons had ze nog zeker 2 uur moeten lopen)
Het hele dorp – 5 huisjes op 1 foto-. Ze loopt naar dit huisje toe… dat zagen we toch niet zo zitten. Maar ze zwaaide ons hartelijk uit
Een bekend zoutmeer komt dichterbij, “Salar Surire”, het witte deel op de foto, waar we natuurlijk leuke foto’s van hopen te maken
Het is zoeken geblazen. Er zijn paden, en geen echte wegen met verkeersborden. Het is moeilijk de juiste afslag te kiezen
We rijden maar naar het “witte” meer toe, dan komen we er wel
Op het Salare Surire zoutmeer zien we in de verte veel lama’s, Alpaca’s en een enkele flamengo
Op het noordelijkste puntje van Salare Surir zien we vrachtwagens en bulldozers op het meer om er zout te delven en dit naar de zoutfabrieken 100 km noordelijker te vervoeren
Omdat de vrachtwagens dit traject ook rijden zijn de wegen hier wat beter; bovendien weten we ons nu weer een beetje in de bewoonde wereld
Deze struisvogel-achtigen zagen we in het zuiden van Chili ook al, ze zijn hier nog net zo schuw
Nadat we heel hoog in de bergen de grenspost met Bolivia noodgedwongen moesten passeren ???? konden we via een laatst rotsig bergpad naar Putre – 3500 mtr hoog- in de verte afdalen
Een foto door het autoruit gemaakt. Putre ligt in een vallei; het lijkt heel wat maar de kleine huisjes zijn eigenlijk niet meer dan schuurtjes. De rode gebouwtjes helemaal links op de foto vormen ons hotel
Het hotel in Putre. Een wel zeer eenvoudig onderkomen, maar het is het enige gebouw in Putre. Er is geen restaurant en de lobby is leeg zonder bediening, maar er is niets anders. Wij blijken de enige gasten te zijn. Als ik aan de beheerster vraag of de verwarming aan mag, – het was er nogal koud vanwege de hoogte- meldt ze mij dat die pas om 7 uur s’ avonds aangaat. Na lang aandringen gaat ze naar de stookruimte en schakelt ze de verwarming in. Toen wij later op de avond uit Putre kwamen waar we in een echt heel leuk restaurantje gegeten hadden, was de verwarming weer uit, en was het 7 graden in de kamer. Daarop ben ik in het geheel verlaten pand naar de stookruimte gegaan en heb zelf de verwarming op 23 graden gezet. De volgende ochtend toen we opstonden hadden ze het pas door en werd hij weer uitgezet…Het ontbijt hier was sober maar voldoende
Het beste restaurant van Putre, en het moet gezegd, het eten was voortreffelijk
Voor we vertrokken uit Putre naar Arica moest ik eerst proberen , net als in Colchane- om 20 liter benzine bij een particulier te kopen. Er was ook hier geen tankstation. Hier was volgens de restaurant houder de kruidenier – links- het juiste adres…. met veel spul en moeite was de man bereid om ons 20 liter benzine bestemd voor de locals met een auto, te verkopen.
De beste man kwam de jerrycans zelf brengen. Via een slangetje dat hij eerst uitzoog kwam onze tank weer voller…
Vanuit Putre naar Arica reden we weer uren door de dessert en kwamen we door een grote oase. Groen, alleen maar omdat daar water uit de grond komt. En daar leven weer heel veel mensen van
De route was wederom schitterend, de weg wisselend van asfalt tot rotspad
We zagen veel intrigerende vormen en kleuren onderweg in het woestijn landschap van Putre naar Arica
Dan kom je ineens in een gebied waar in het rotsige zand van de woestijn lantaarn cactussen groeien; we hebben ze nergens anders nog gezien
Hier en daar komen we in een oase een kleine nederzetting tegen. Het zijn slechts schuurtjes en hutjes waar de boeren en de beesten hun onderkomen hebben
De kracht van water !!! Een onmetelijke en onleefbare zandvlakte en dan plotseling – waar een beetje water stroomt – leven en het groen. Er groeien planten en bomen, er wonen mensen en er leven beesten. Water !!
Toen ik bovenstaande foto maakte kwam er plots een zwerm condors voorbij. Ik kon er deze prachtige foto van maken
We zijn na vele uren aangekomen in Arica aan de kust van de Stille Oceaan. Bij een stoplicht op rood dansen jonge meiden hier ter vermaak van de wachtende auto’s. Net voordat het stoplicht op groen gaat komen ze langs met de pet natuurlijk
De eerste lekke band !!!
En dan, als we bij het hotel in Arica (Chili) zijn aangekomen en de porters de koffers uitladen, merkt een van deze twee porters op dat we een lekke band hebben; ik schrik me kapot, maar ben gelijkertijd blij dat het hier is en niet ergens onderweg op een onmogelijke plek.
Ze bieden mij gelijk aan de band te verwisselen, en wat was ik daar blij mee. Wat een enorme zware klus was dit. Met z’n tweeën zijn ze 3 kwartier intensief bezig. En dat terwijl ze ook nog es precies wisten hoe het moest. Dit had voor Mary en mij vele urenlang werk geweest ergens op een smal en rotsig bergpad….
In het zwembad hebben we vele uren genoten van het prachtige weer en de mooie accommodatie, met in het achterhoofd dat we toch wel geluk hebben gehad. De rit door Chili zit er op. We gaan deze auto ook weer inleveren en gaan naar Arequipa in Peru
