Wat is het fijn om weer in Oostenrijk te zijn. Het land waar alles zo degelijk is, en zo perfect, waar alles er zo schoon uitziet, waar bijna geen achterstallig onderhoud voorkomt en waar het eten zo lekker is. Met de nijvere Oostenrijkers die veel dichter bij de natuur leven dan wij, die alles van de flora en fauna weten, en zelf nog hun hammen, worsten en hun schnapps bereiden, hun eigen groentetuin hebben, daarbij ook nog eens zeer gastvrij zijn. Wij hebben al jarenlang Oostenrijkse vrienden, waar we vaak logeerden en met wie we veel Oostenrijkse gebieden bezochten, wij voelen ons hier thuis.
Dikke skipret
We hebben nu 3 zonnige topdagen gehad waarop we bij elkaar 12 uur op de ski’s hebben gestaan. Hoewel het vandaag – woensdag – regent en sneeuwt, en we de ski’s in de Skiraum hebben gelaten, kwam deze rustdag ons goed van pas , en konden we de spieren even wat rust geven. Volgens de computergegevens die mbv het nr op de skipas te zien zijn op www.skiline.cc zijn we nu al zo’n 12.000 mtr in liften omhoog gegaan en hebben daarbij een kleine 100 km skiënd afgelegd. Wij , en onze spieren, zijn er echter weer klaar want voor morgen en de rest van de week ziet het er weer heel zonnig uit.
Deze foto maakte ik woensdagnamiddag om 5 uur vanaf het balkon van onze kamer; het sneeuwt behoorlijk , maar daar hebben de badgasten in het buitenbad hiernaast geen last van, zo te zien.
Deze prachtige foto van Saalbach by night, werd gemaakt door een van de obers van ons hotel DANIEL LATTENSTEIN. Mijn camera was de aanleiding voor een kort gesprek waarin bleek dat hij ook met het foto virus besmet is. Ik mocht deze schitterende tijdopname van hem op m’n weblog zetten. Daniel gebruikt nog een 40 jaar oud 50 mm fixed focuslenght 1.4 objectief van Canon. De kwaliteit van dit oude beestje heeft de tand des tijds doorstaan.
Uiteraard zijn we meteen met de ski’s op pad gegaan; voor onderweg had ik mijn kleine Canon G11 mee.
Het bewijs , dat we er waren; op weg naar Leogang
Zo maar even een plaatje onderweg
Mary op weg naar ’t Ski Raum. In Saalbach konden we van de piste op deze plaats bijna ons hotel in skiën
In het mondaine Saalbach-Hinterglemm zie je bijna geen sleepliften meer. Staande meegetrokken door een van de allerlaatste overblijfselen uit het sleepliften tijdperk maakte ik deze foto,nu het nog kan
De sneeuw en de pistes zijn dit jaar van buitengewoon goede kwaliteit.
Tja en als je hier dan zo heerlijk rond suist ben je blij dat je leeft..
Af en toe een stopje voor een foto had ik mezelf en Mary beloofd, maar het werden heel veel stopjes. Maar geef toe, hier kan je toch niet zomaar voorbij sjezen ?
De vele zonbeschenen terrasjes waren overvol, en overal klonk muziek
Dit is een aangelegd opslagbekken voor het water dat gebruikt wordt in de sneeuwkanonnen. Het voordeel is dat de pompen minder sterk hoeven te zijn omdat ze minder hoogteverschil moeten wegpompen, en het water is al koud.
Op het hoogste punt in de omgeving moesten we natuurlijk even op de kiek
Tja en zo tegen een uur of 4 is het zover, de eerst pils op de piste is een feit
Uiteraard nemen we elke dag ook even een kwartiertje de tijd om wat zonnestralen te pakken
Wat weten die Oostenrijkers die huisjes en hutten overal toch smaakvol en sfeervol te maken. Een Anton Pieck wereld maar dan in’t echt
Hoewel we hier de laatste jaren veel vertoefden hebben we er een paar jaar niet geskied. We ontdekten dan ook heel veel nieuwe liften en door nieuwere en snellere installaties vervangen oude liften en vooral oude sleepliften
In het midden de Bergfried lift en piste in Hinterglemm, waar wij met BZN zo’n kleine 40 jaar geleden onze eerste skiles kregen. Ik weet nog goed dat Tiny van BZN-er Cees Tol dit maar heel steil vond en verkoos om er zittend vanaf te glijden.
Ja en dan zie je weer zo’n stilleven; letterlijk en figuurlijk, want je kunt hier genieten van de absolute stilte, wat een sensatie om dat gewaar te worden.
Na het skiën is het heerlijk relaxen in het zwembad onder het hotel, zo kunnen de spieren weer in conditie gebracht worden voor de volgende dag.
Het zwembad is ook voorzien van trillende masserende waterbedden, wat vinden toch allemaal uit om het je naar de zin te maken.
Op het terras voor en naast ons hotel ontmoetten we de familie Hetsen weer. Jacques Hetsen, onze BZN manager overleed 4 mei 2007 dat was 6 weken voor het laatste BZN concert. Hier vlnr: Ard Hetsen, J.T MT, Tiny Hetsen met Nienke van Ard, de vrouw van Rob Hetsen met Charlotte van Hanneke, Rob Hetsen en Hanneke Hetsen met de kleine Teun van Ard.
Het hotel boekten we na een tip van onze reisvriend Wim Welman; het is heel degelijk, perfect uitziend, met hele mooie ruime kamers, een riant zwembad, sauna etc etc en een fantastische keuken
De gezellige bar, waar het s’avond nog laat heel druk is
Een van de buffet tafels voor het ontbijt s’morgens; er is hier een langslapers ontbijt tot 1 uur s’middags voor de liefhebber. Zo ver hebben wij het nog niet geschopt
Overal en altijd een kaas tafel , ook bij een portje of een wijntje s’avonds staat deze lekkernij altijd gereed
Voor elk diner dat wordt opgediend, zijn er plenty salade buffeten
S’ middags om 4 uur de Jausern Platte
