Druk weekje
Ik kreeg de afgelopen dagen vele leuke reacties van Urkers op de luchtfoto’s die ik van hun woonplaats maakte. Toch een geweldig medium, dat internet. Van Urkerin Jannie Post, kreeg ik prachtige door haar vanaf de grond gemaakte foto’s van de vuurtoren opgestuurd.
Onder: deze prachtige foto van de vuurtoren en omgeving in Urk werd mij opgestuurd door de Urkse Jannie Postma ; ik ben maar even zo brutaal om hem hier te plaatsen. Die IJsselmeerdorpjes zijn eigenlijk allemaal heel karakteristiek en dankbare onderwerpen voor fotografie. Ik denk dat ik daar eens een serie luchtfoto’s van ga maken, misschien wel iets voor een boek?
Over boeken gesproken. Om geen boeken meer op reis mee te hoeven sjouwen, kocht Mary een E-reader van Sony bij Bol.com. Dat heb ik geweten; twee dagen lang ben ik bezig geweest om de boeken vanuit de library die ik op mijn pc geïnstalleerd heb in mijn E- reader te krijgen. Niet gelukt dus. Ik heb tijdens dit gedoe de boeken nu zo vaak gedownload dat ik ze verspeeld heb; ook dat nog! Dus…. even nog geen E-reader mee ! ( Net voor het vertrek kan ik melden dat het toch nog gelukt is)
De koffers voor Antarctica – morgenochtend vertrek – zijn gepakt en alle checklisten zijn gecontroleerd. Vooral m.b.t de fotoapparatuur en laptop mag niets vergeten worden natuurlijk. Ik las ergens dat het voltage aan boord van het cruiseschip ms Delphin – zie foto links – maar 110 volt zou zijn, en dat met al die accuopladers, daar schrok ik van, maar het blijkt op een misverstand te berusten. We maken ons nu op voor een hele lange vliegreis naar het zuidelijkste puntje van Argentinië, het uiteinde van de bewoonde wereld. Gek genoeg eigenlijk, zo kort voor deze mooie Antarcticatrip, waren we de afgelopen week continue bij ons reisbureau om de routes die we op onze nieuwe wereldreis over een paar maanden hopen te maken, te bestuderen, dit in verband met het bepalen van de lengte van de diverse trajecten en alle benodigde vliegtickets. We starten die ruim 4 maanden durende wereldreis op het Sunda eiland Flores, en eindigen na 12.000 km in een campervan door Australie op het schitterende eiland Tasmanië. Alle vliegtickets daarvoor moeten nu reeds gereserveerd worden, vandaar. Maar daarover later meer. Nu eerst richting Zuidpool. We hebben er zin in. Hopelijk zijn de internetfaciliteiten aan boord van het Duitse cruiseschip niet zo slecht dat we dit journaal niet kunnen bijhouden. Meestal is op dit soort lokaties de snelheid van het internet belabberd, maar met een beetje geduld lukt het dan toch wel, hebben wij tijdens onze laatste wereldreis ervaren.
Zaterdagavond en nacht logeerden onze kleinkinderen Jan, Kees en Tim bij ons thuis. We hadden ze al eens meegenomen naar de Italiaan in Volendam, dat ging goed, en daarom durfden we ze gisteravond mee te nemen naar ons favoriete Chinese restaurant in Volendam. Ze gedroegen zich keurig, en aten netjes. S’ avonds keken we gezamenlijk nog naar hun favoriete DVD BEN 10 Omdat ze meestal om 6 uur wakker worden hadden wij ze een “ochtendklok” van 7 uur meegegeven. Daar hielden ze zich keurig aan. Om half 8 maakten ze ons wakker, nadat ze eerst al stilletjes onze slaapkamer binnen waren geslopen om op onze wekker te kijken hoe laat het was . Dat hadden we niet gemerkt.
Onder: Linksonder Tim, Jan en Kees gistermorgen bij ons in de bank geconcentreerd bezig met Playstation3. Na het opstaan speelden we er samen nog een wedstrijdje autoracen mee. Het is onvoorstelbaar wat die jonge knapen met die spelletjes kunnen. Ik kon het niet van de boys winnen. Kees vond dit wel een beetje sneu; ik hoorde hem Jan in zijn oor fluisteren: “Jij moet straks de Bap maar laten winnen”, hetgeen geschiedde. Het kan verkeren vrienden! Rechtsonder een schitterende voorstelling van een autorace; geheel en al zelf getekend en bedacht door mijn naamsgenoot J.C.H.M Tuijp junior. Zit er een nieuwe Picasso in Jan Tuijp jr. ? Of wordt ik nou geleid door mijn chauvinisme als trotse Bap?
Profvoetbal moet zelf de broek ophouden
Voetbalclub HFC, uit Haarlem, is failliet. Ook Veendam, RKC, en nog 7 andere clubs uit de 1ste divisie dreigen op de fles te gaan. Zij hebben allen hun hoop gevestigd op hun plaatselijke gemeentebestuurders; want hoewel het gemeentes wettelijk verboden is profvoetballerij te subsidiëren, zijn er genoeg sluipwegen. Bijvoorbeeld via het verstrekken van leningen waar nooit meer wat van terug wordt gezien, en aankoop van stadions etc. Zo bleek uit een recent onderzoeksrapport van KPMG dat Nederlandse gemeentes jaarlijks nog steeds voor 30 miljoen euro in profvoetballerij pompen, en dat dat bedrag bijna geheel opgaat aan salarissen voor spelers, trainers en personeel. KNVB directeur Kessler vindt dat clubbestuurders die alleen maar de uitgaven begroten en zich niet eens met de inkomsten bezighouden, maar eens aan de kaak gesteld moeten worden, en misschien zelfs geroyeerd. Ik zou daar nog wat aan toe willen voegen. De profvoetballerij is de wereld van het grote geld, mega- salarissen, dure sportwagens en allerhande patserij. Gemeente bestuurders die dit met gemeenschapsgeld sponseren, al dan niet via sluipwegen, dienen in de gevangenis terecht te komen. Het is een grove schande dat gemeenten op collectieve voorzieningen moeten bezuinigen om patserij te kunnen spekken. Bovendien werkt dit ontoelaatbare gedrag competitievervalsing ten opzicht van profclubs die hun financiële zaakjes wél goed geregeld hebben, zoals FC Volendam, in de hand.
Luchtfoto’s van Volendam
Onder: de hieronder afgebeelde luchtfoto’s van Volendam zijn niet alleen bijzonder door de winterse omstandigheden die we niet vaak op luchtfoto’s van Volendam uit het verleden zagen, maar ook vanwege de bijzonder lage hoogte waarop ze gemaakt zijn. Omdat de atmosfeer bij deze kou compleet in rust is, konden we tot de laagst toegestane hoogte van 500 ft ongeveer 150 mtr dalen en niet gehinderd door thermische turbulentie fotograferen. Duidelijk is te zien dat dit niet vanaf een standaard hoogte voor luchtfoto’s gefotografeerd is. Dit is de noordzijde van de haven, met rechts het met sneeuw omgeven parkeerterrein achter hotel Spaander en daarachter de Vincentiuskerk
Onder: Ook deze foto van het middendeel van de Volendamse haven kiekte ik vanaf 150 mtr hoogte. 
Onder: De zuidflank van de Volendamse haven
Onder: Hier hangen we boven het IJsselmeer ter hoogte van de dijk tussen Volendam en Edam, waarop wandelaars de kou lopen te trotseren. De dagelijkse wandelroute van mijn vrouw Mary. Rechtsachter de Edamse jachthaven en de camping.
Onder: Dit is de ijsjesboerderij/speeltuin van Honingh, even buiten Volendam gelegen, waar we zomers altijd met onze kleinkinderen naar toe fietsen, om ze er te laten spelen, en op het terras een ijsje te eten.Het ziet er nu echt koud uit, de beesten zijn binnen !!
Onder: Een fleurige foto van de geveltjes achter elkaar op het nieuwe Marinapark in Volendam.
Onder: Het nieuwe Volendamse woonproject in de Zuidpolder in aanbouw/ontwikkeling. Wat zullen de rugstreeppaden en kikkers op het bouterrein – waar plastic beschermhekjes omheen zijn geplaatst – , het nu koud hebben. Als dat maar goed gaat!
Onder: Terugvliegend van Volendam naar Lelystad zagen we midden op de Gouwzee tussen Marken en Volendam deze twee waaghalzen hun leven op het spel zetten. Zoals wij vanuit het vliegtuig goed konden zien – en die twee beneden niet – waren er veel wakken – foto – maar ook grote stukken IJsselmeer nog open. En dat terwijl nergens iemand schaatste, en bij ons in de buurt overal waarschuwingsborden voor slecht ijs op de Gouwzee te zien waren.Ik heb overigens nergens iets over vermisten gehoord of gelezen.
Onder: Bijna een grafische voorstelling, deze foto van de Flevopolderdijk met links het IJsselmeer en rechts de Oostvaardersplassen.
De Tuijpjes staan bekend als grote dierenvrienden, daarom vlieg ik met dit koude weer altijd even over de Oostvaardersplassen bij Lelystad om te kijken hoe het met de 6000 daar uitgezette dieren gesteld is. Het lijkt heel goed te gaan ( met de dieren die het overleefd hebben)
Onder: Er zijn 6000 paarden, herten wilde zwijnen etc uitgezet in het natuurgebied op de Oostvaarders plassen bij Lelystad, die NIET gevoederd mogen worden. Zo blijven namelijk de sterkste dieren over, net als in de natuur. Hierover is nogal wat commotie ontstaan tot zelfs in Den Haag. Hier zie je dat grote aantallen paardjes zich daar niets van aantrekken. Ze staan heerlijk in het zonnetje te grazen. Op de volgende foto zijn ze van dichterbij te zien.
Onder: In het begin hadden deze paardjes het moeilijk met de sneeuw. Maar ze raakten er aan gewend. Uit het vliegtuig, en op de foto is goed te zien dat de flevopaardjes – met hun warme adem blazend -, nu eerst de sneeuw wegsmelten, en dan daarna meteen het zacht geworden gras gras daaronder nuttigen. Wie niet sterk is moet slim zijn vrienden!
