Van de schrik bekomen!
We zijn inmiddels wel over de ergste schrik heen, maar zijn er toch behoorlijk van in de war geweest. We hebben in al die 43 jaren dat we getrouwd zijn, altijd aan dezelfde kant van ons bed gelegen. Ook op reis. Ieder had zijn eigen kant. Toen we wakker werden viel ons allebei op dat we aan de verkeerde kant lagen. We hebben dit bij het instappen gewoonweg niet in de gaten gehad; dat zou ons normaal gesproken nooit gebeurd zijn. Het heeft ons behoorlijk te pakken gehad, maar de blijdschap over het geluk dat we hebben gehad dat we het er zonder schrammetje vanaf hebben gebracht, heeft ons er wel overheen geholpen.
De auto waarmee we over de kop sloegen stond de volgende morgen al voor de lodge op de oplegger om naar Windhoek vervoerd te worden. Woestijnbewoners hebben getracht de radio te stelen, maar dit is niet gelukt zo te zien. Wel hebben ze het reserve wiel gestolen…
Van Luderitz naar Swakopmund, met BZN op de Namibische radio
Langs de Atlantische kust reden we vanuit Luderitz via Walvisbaai naar Swakopmund. Zo’n 40 km voor Walvisbaai hoorden we in de auto plotseling het BZN lied ” Come on and Dance, Baila Baila” op een Namibische radiozender voorbij komen. Vreemde maar wel leuke gewaarwording, de stemmen van Jan en Carola te horen in de Namibische dessert. We traden in 1993 op in Namibië waar we veel platen verkochten.
Al eerder merkten we hoe populair BZN hier was, toen onze gids in het Sperrgebiet bij Luderitz toen het woord BZN viel, mij om een handtekening voor z’n moeder in Windhoek vroeg. Hij wist zich nog te herinneren dat ze thuis tijdens de Kerstdagen altijd gek werden van de twee BZN Kerst CD’s die z’n ouders dan steeds maar weer op zetten.
De route naar naar Swakopmund is zoals overal heel afwisselend. Soms bergachtig en soms heel vlak, maar wel overal droog en warm.
Soms is de route van Luderitz naar Swakopmund heel bergachtig.
Maar sommige delen van de route door de woestijn zijn heel vlak. De wegen zijn bijna altijd recht toe recht aan, bijna geen bochten.
Ongeveer 30 km voor Swakopmund komen we door het stadje Walvisbaai, waar heel mooie villa’s staan maar ook wijken zijn met veel kleine standaard huisjes. We bezochten de flamingo kolonie in de Lagoon van Walvisbaai, waar het behoorlijk waaide aan de Atlantische kust
In Swakopmund is het Duitse koloniale verleden nog wel heel erg zichtbaar. Hotel Zum Kaiser, Cafe Anton en Torte bij de Kaffee. Het centrum van Swakopmund, waar je je midden in een echt Duits dorpje waant. Met het Brauhaus en zoals te zien nog veel meer Duitse zaken
We aten 2 avonden in restaurants op de beroemde Jetty van Swakopmund. In Restaurant Jetty op de kop van de pier en het andere, het befaamde “Tug Restaurant” aan het begin van de Jetty die een tijdje geleden gerestaureerd werd
In Restaurant Jetty aten we o.a deze beef en garnalen schotels, het was een delicatesse
QUAD BIKING IN SWAKOPMUND
Bij Swakopmund liggen de wijd uitgestrekte duingebieden die aansluiten op de Sossuvllei; vroeger ging men hier op de kameel doorheen, maar nu gaat het gemotoriseerd. Het absoluut best geschikte vervoermiddel hierbij is de Quad Bike. Hier zitten we voor een drie uur durende rit inclusief een uurtje sandsurfing vlnr: Jan, Wim, Ria en Mary
We vonden dit een spectaculaire belevenis, het Quad rijden door die onvoorstelbare uitgestrekte wereld van zand, waarbij we al snel begrepen waarom dit uitsluitend met een gids kan. Je bent anders in no time verdwaald…..
Wat een sensationele belevenis, en wat ben je een nietig wezentje tussen al die reusachtige zandbergen
Vanaf een hoge heuvel kregen we de gelegenheid om op een hardboard plaatje op je buik liggend naar beneden te suizen. Wim en Ria konden er geen genoeg van krijgen, zoals Wim die hier met grote snelheid naar beneden scheurt
Meteen daarna stegen we weer op onze Quads, waarbij onze gids ons langs diep kloven en dunne zand ridges loodste.
Hier krijg je geen genoeg van, het is de ultieme manier om volkomen “vrijheid” te ervaren. Wim Welman, onze reisgenoot uit Aerdenhout is een ervaren Quad rijder; het is niet verwonderlijk dat hij dit onderdeel in de reis ingepland had
We naderen de Atlantische Oceaan kust, waar hanggliders boven de duinen actief zijn; wat een wonderlijke wereld is dit…
Na ons verblijf in Swakopmund reden we in Noordelijke richting eerst langs de Atlantische Kust naar Cape Cross, waar een reuzen kolonie van wel 250.000 robben op de rotsen ligt. Het is broedtijd, overal worden robben babies geboren en krioelt het van de grote en heel kleine net geboren robbetjes. Er heerst een complete kakafonie van schreeuwende en blèrende robben en het stinkt er onnoemelijk.
Overal liggen robbenmoeders als vormeloze eiwit massa’s hun baby’s te zogen
Dit zojuist uit de baarmoeder in het zand gerolde robbetje kan nog maar net uit z’n kleine oogjes kijken
Het is mooi om te zien hoe de kleintjes net na de geboorte meteen al vooruit strompelen op hun vinnen/poten
Overal liggen tussen oudere en pasgeboren robben de platgetrapte dode jonkies, waarbij de mannetjes meteen na de bloederige bevalling alweer proberen de vrouwtjes te bevruchten, het is een rumoerige stinkende chaos
Vanuit Cape Cross reden we in zuidelijke richting terug langs de Atlantic om bij Henties Bay landinwaarts af te slaan richting Khorixas en Twijfelfontyn op weg naar de Mowani Mountain Lodge. De gravel wegen waren subliem zoals op de bovenste foto te zien is. Toch kregen we tijdens deze rit op een van deze wegen een lekke band met zoals bekend hele nare gevolgen
Nadat we door de lodge manager van de crashsite zijn opgehaald en van de ergste schrik bekomen inspecteren we de hutten in de Mowani Mountain Camp Lodge. We hebben hutten 1 e 2 de hoogst gelegen hutten met het beste uitzicht. De Mowani Mountain Lodge is van buitengewoon bijzondere klasse. De riante hutten in tentvorm zijn uniek gebouwd tussen de rotsen van de bergen in Damaraland, een prachtige maar ruige streek in Namibië, het uitzicht was fenomenaal…
De hut met rieten dak en zij, voor en achter kanten van tentzeil. Alles wat een mens wenst was aanwezig
Foto vanuit de achterkant van de hut, waarop het fantastisch uitzicht op Damaraland vanuit het bed te zien is. Overdag waren de zijkanten behoudens de horren open, maar s’avonds werden deze door het personeel gesloten, behalve de achterkant aan het voeten eind, waar alleen de horren waren, en waardoor je dan bij het ontwaken meteen kon genieten van het fabelachtige uitzicht op de vallei.
De pool tussen de rotsen met uitzicht op de vallei
Er was een viewpoint boven achter de hutten waar s’avonds de sundowner genoten werd; hier kwamen gasten om 7 uur s’avonds bij sunset heen om bij het genot van een hapje en drankje dat door personeel in de Viewpoint Bar werd geserveerd, te genieten van het waanzinnig mooi uitzicht op Damaraland
We hebben hier 2 avonden sprakeloos naar de sunset in de verte beneden ons zitten te kijken.
Op gemakkelijke stoeltjes of zo men wilde op een boomstam kon men relaxed onder het genot van een drankje uit de Viewpoint Bar het lichtspektakel aanschouwen
Wat een uitzicht ! Dit is voor mij de absoluut favoriete sunset foto die ik tot nu toe gemaakt heb. Het is een kwestie van een paar seconden tijdens het zakken van de zon, waarin het licht zich voor zo’n foto leent. Rondom dit moment heb ik wel 30 a 40 opnames gemaakt, deze was de absolute topper, wat ben ik hier trots op. De wit gekleurde boom is geen dode tak maar een levende boom die vocht haalt uit de lucht.
De volgende ochtend om half 6 aan het ontbijt in de Mowani Mountaiin Lodge. We staan vaak on half5 morgens op, in verband met de safari’s of game drives die we in de ochtend maken. Ook vanuit het open restaurant is het uitzicht heel mooi.
We gaan de auto in voor een zeer vroege ochtend game drive met gids Max. Deze game drives starten meestal om 6 uur s’morgens en duren tot ongeveer 12 uur, zodat je net voor de lunch weer thuis bent
De grote voetstappen zijn van een woestijn olifant, ter vergelijk heb ik mijn voetafdruk er naast gezet. Anders dan in Kenia of Tanzania, waar hordes auto’s vol toeristen tussen de dieren rondrijden, is de game drive hier echt een solitaire speurtocht naar de dieren. We zijn dus op zoek naar woestijn olifanten, Max laat verse sporen zien van deze dieren waar nog natte uitwerpselen bij liggen, en volgt deze vervolgens. We zien daarbij geen andere toeristen
Ondertussen genieten we mateloos van het Damaralandse landschap
Plotseling staan we oog in oog met een echte Woestijn Olifant. Heel opvallend, en op deze foto goed te zien, is de extreem grote/brede hoef van het dier. Daardoor zakt hij niet ver in het zand weg, en is daardoor geschikt voor de dessert
Damaraland is heel afwisselend, er zijn delen zoals hier op de foto, die een vulkanische oorsprong hebben.
Plotseling stopt onze gids omdat we een Kudu jong zien. Een prachtig maar heel schichtig dier
Weer een kudde prachtige ranke Springbokken, die ook heel lekker zijn op de BBQ
Drie Woestijn Olifanten, ouders met een jong, lopen ons dicht naast onze stilstaande auto voorbij. We moeten stil zijn van de gids en mogen niet te veel beweging maken. Anders kan e olifant de auto omgooien, en dan heb je een probleem, de gidsen zijn hier niet gewapend, zoals ik eerder in Zuid Afrika meemaakte
Een stel struisvogels loopt voorbij
Een prachtige Zwarte Adelaar
Door het gevarieerde landschap van Damaraland rijden we weer terug naar onze lodge.
Een van de vele hagedis-achtigen die we hier continue voorbij zien sluipen
Niet ver van deze plaats bezochten we de tientallen meters hoge “Organ Pipe Rocks”, waarom ze zo heten mag duidelijk zijn
In onze lodge vond een Joodse trouwerij met bruiloft plaats. We waren hiervan op de hoogte gesteld maar hadden er geen bezwaar tegen. Dit door het bruidspaar uit Johannesburg meegebrachte gospelkoor zong – beschut tegen de bloedhete zon – prachtige liederen
In de namiddag bezochten we met onze gids niet ver van de lodge een plaats waar 6000 jaar oude rotstekeningen gevonden werden. Er zit veel symboliek in de afbeeldingen
Vanuit Damaraland reden we door een mooie omgeving naar een lodge in het zuiden van Etosha nabij het Etosha National Park. Eerst reden Mary en ik naar het politiebureau in Khorixas , om een politieverklaring mbt tot ons auto ongeluk te verkrijgen. Dat ging nog niet zo makkelijk, het duurde exact 2 uur voordat we het rumoerige bureau waarin geen computer of zelfs maar typemachine te bekennen was, uit waren
Overal zie je deze “Rolling Stones”, oftewel Afrikaanse kippen rondstruinen.
Een kudde wegspringende Springbokken, daar wil je natuurlijk wel een foto van hebben; meestal lopen ze rustig voorbij
Bij de ingang van het Etosha Nationale Park, zagen weer leden van de Himba stam die kettinkjes verkochten; altijd een mooi plaatje….
Bijzonder aan deze vrouwen is de kleur van hun huid , die ontstaat doordat ze zich met een soort van klei insmeren, maar ook de gecompliceerde haartooi vraagt nadrukkelijk de aandacht
Onze reisgenote Ria Welman had lolly’s meegenomen voor de kinderen, en had de Himba kindjes er ook een gegeven. Toen wij wegliepen naar onze auto zag ik nog net dat een van de moeders een lolly afpakte en er zelf aan begon te likken. Het kind schreeuwde moord en brand natuurlijk
We zijn onderweg van het zuidwesten van Etosha naar het Noordoosten, waar we voor drie dagen in een en dezelfde lodge zullen verblijven. We rijden weer in onze eigen auto met een speciale permit door het Etosha National Park. Een kudde gnoes trok onze aandacht; het zijn eigenlijk hele lelijke beesten en ze maken een raar geluid. Leeuwen en luipaarden zijn er gek op.
Om te laten zien hoe lelijk ze wel niet zijn even dit portretje; hij leek mij niet te mogen…
Ook het zijaanzicht van dit ook wel “Wildebeast” genoemde dier mag niet ontbreken. Het dier doet zijn naam eer aan.
We zien veel giraffes onderweg. De mannetjes zijn donkerder dan de vrouwtjes en zwaarder. 1400 kg tegenover 900 voor het vrouwtje. Dit koppeltje was uitgebreid aan het vrijen met elkaar
Vooral als ze rennen, lijken ze in een vertraagde opname te bewegen, een pracht gezicht
Deze zebra moeder met jong kon ik niet ongepubliceerd laten. Ze zijn eigenlijk zwart wit. De gele kleur ontstaat doordat ze zich steeds in het stof rollen tegen de insecten
We komen na een lange rit aan in Onguma Game Reserve midden in de wildernis. Het is een Tented Camp, maar wel een heel luxe. Er staan 7 tent constructies om een hele grote natuurlijke vijver waar de dieren komen drinken. Vanaf je terras kan je dit dan gadeslaan.
De tent is van alle moderne gemakken voorzien, er is een bad een binnen en zelfs een buitendouche, prachtig allemaal.
Hier zitten we aan een wijntje voor het restaurant rondom het haardvuur dat dient om de insecten weg te roken
Het kan beroerder vrienden, we zijn bijna de enige gasten, Buiten ons om zijn er nog twee, die morgen vertrekken, dan hebben we deze lodge helemaal alleen
Het is wel oppassen geblazen hier, overal buiten je tent kan je leeuwen lynxen, luipaarden, cheeta’s, olifanten of rhino’s tegenkomen. We mogen niet zonder begeleiding van de ene naar de andere tent of naar het restaurant lopen
