Gecrasht in de Namibische woestijn.
We waren nog 15 km verwijderd van onze lodge in de buurt van Twijfelfontein, toen ik met een snelheid van zo’n 75 km per uur op een gravel road plotseling, naar rechts getrokken werd, (het verkeer rijdt hier links ) waarop ik het stuur naar links draaide. Later bleek de rechter voorband lek en plat te zijn. De auto begon toen over het droge gravel naar de rechterkant weg te slippen. Toen we de kleine verhoging aan de zijkant van de weg raakten rolde de auto 1,5 keer over de kop en bleven we na een paar harde klappen volkomen gedesoriënteerd ondersteboven in de gordels hangen. Een moment dat we nooit meer zullen vergeten. Er druppelde vloeistof naar binnen, en we waren bang dat de auto in brand zou vliegen.
Toen we na een paar harde klappen tot stilstand kwamen en gedesoriënteerd ondersteboven in de gordels hingen werd het akelig stil, we hoorden en zagen alleen een vloeistof naar binnen druppelen die verdacht veel op benzine leek. We beseften maar al te goed dat hier helemaal niemand in de buurt was om ons te helpen.
We maakten de gordels los en ploften met onze kop op de grond. Nadat we ons vergewist hadden dat we wonderwel nog heel waren en elkaar moed inspraken, probeerden we uit de benauwde ruimte te komen. De elektrische ramen aan mijn kant zaten vast en de deur aan Mary’s kant kon niet meer open. Met al m’n kracht probeerde ik de ruit aan Mary’s kant er uit de schoppen maar dat lukte niet. Uiteindelijk konden we na zo’n 10 minuten die uren leken, de deur aan mijn kant open frommelen en opgelucht naar buiten kruipen.
Omdat we bang waren voor brand haalden we hyperventilerend van de schrik eerst zo snel mogelijk al onze waardevolle spullen en documenten uit de auto. Na zo’n 15 minuten naderden vanuit de verte een paar leden van een inheemse stam die daar met een kleine familie in een lemen hutje woonde. Ze hadden de crash gehoord. Met hen ben ik naar hun hutje terug gelopen en via de zwakke walky talky verbinding met een ranger, die men daar had, konden we de mensen van de lodge 15 km verderop waarschuwen. Het duurde al met al wel 2 uur voor er iemand kwam.
Deze foto maakte ik meteen nadat we de belangrijkste spullen en documenten uit de auto hadden gehaald; Mary maakt een begin met het weghalen van de rest van de bagage.
Na ongeveer 5 minuten kwamen leden van een plaatselijke stam uit de verte aanlopen. Ze hadden de klap gehoord, en bleken in een klein hutje op 500 meter afstand van de weg te wonen. Ze kropen meteen in de auto om alle losse spulletjes er uit te halen. Daarbij hadden ze wel erg veel interesse in de spullen, zodat we ook als bewakers moesten optreden.
Er was geen telefoonsignaal. Met een aantal van de leden van de lokale stam liep ik mee naar hun hutje, omdat ze zeiden daar wel een telefoonverbinding te hebben. Ik nam uit veiligheidsoverwegingen mijn camera maar mee, en maakte halverwege deze foto van de gecrashte auto waar Mary met een paar stamleden bij staat te waken over de bagage. Aan deze foto is goed te zien dat het echt in de middle of nowhere gebeurde.
Het lemen hutje waar de stamleden in wonen. Ook is te zien op welke primitieve wijz het telefoonsignaal wordt ontvangen
Deze vrouw sprak een beetje Engels en zij probeert hier staande naast haar hut om telefoonverbinding te krijgen, wat na een half uur pas lukte. Elke keer als ze een slok water uit het schaaltje voor haar nam, bood ze mij het schaaltje ook aan. Ik ben er maar niet aan begonnen, hoewel ik natuurlijk best wel dorstig werd in die hitte van 35 a 37 graden.
Gelukkig had onze nicht Mariska van D-reizen in Volendam ons m.b.t de autohuur goed geadviseerd en verzekerd, en wordt alle schade vergoed, maar toch heb ik voor de zekerheid ook deze foto maar even gemaakt met de sporen, waaruit blijkt dat we in een zijdelingse richting over de weg naar rechts gleden.
Ook van de andere kant is te zien dat de weg vrij goed was en dat het om een lichte overzichtelijke bocht ging
Het wachten op verdere hulp duurde lang, we bedachten ons war er toch gebeurd zou zijn als het een km eerder of later was gebeurd, waar geen hond te bekennen was, als we gewond en/of opgesloten hadden gezeten zonder deze mensen, zonder telefoon en zonder voorbijgangers in een bloedhitte. Dat zijn we voorlopig nog niet helemaal kwijt
Tijdens het wachten vroegen onze helpers ons of ik een foto van ze wilde maken, en of ik die dan op de terugweg langs wilde brengen. Vol trots poseerden ze bij onze verongelukte auto
Toen wij met de manager van de lodge wegreden kon ik nog net dit karretje fotograferen, waarmee de uit de achtergelaten auto gestolen spullen zoals het reserve wiel etc afgevoerd zouden gaan worden aldus de lodge manager, “zo gaat dat hier zei hij, de een zn’ dood is de ander z’n brood”, en zo is het !
WAT EEN SERVICE VAN BUDGET CARS !!!
De volgende ochtend werd er vanuit Windhoek – 490 km afstand – door de verhuurorganisatie Budget Cars al een nieuwe auto voor de onze Lodge neergezet, en was de gecrashte auto al op de oplader gezet. En dat in Afrika…. dat moet ik in Nederland nog maar zien. Klasse !! Ook onze nicht Mariska heeft al het nodige werk verzet om alle zaken bij de Nederlandse agent van de verhuurmaatschappij “Sunny Cars” goed af te handelen.