Een paar dagen geleden werd ik gebeld door de Stichting Ambulance Wens. Een organisatie die met behulp van professionele medici, verplegers en een aantal ambulances, wensen van terminaal zieke mensen in vervulling laat gaan. Ik ben voor dit trieste edoch loffelijke doel wel vaker aangetreden. Meestal wilde de onfortuinlijke zieke medemens dan nog een keertje over het huis of dorp vliegen; door familie werd mij dan gevraagd die vlucht te maken.
Een beladen maar eervolle en wel heel dankbare opdracht.
Ik hoefde nu niet te vliegen werd me desgevraagd geantwoord. De laatste wens van een terminaal zieke mevrouw uit Tilburg was om mij te spreken. Omdat er weer lange reizen op stapel staan heb ik de Ambulance wens afspraak dus meteen maar voor gisteren (woensdag) gemaakt bij paviljoen Smit Bokkum in Volendam.
Paviljoen Smit Bokkum ligt aan het IJsselmeer, maar deze foto van zeilende botters op het IJsselmeer maakte ik een dezer dagen even verderop in de buurt van de haven van Volendam
De 59 jarige dame uit Tilburg was op een brancard liggend in een Ambulance naar Volendam gebracht. Ze had foto’s mee van 37 jaar geleden, waar ik tijdens een BZN optreden in Beekse Bergen samen met haar en haar tweeling zusje op stond. Ze was toevallig ook nog jarig; we hebben er een klein verjaardagsfeestje van gemaakt met de twee zussen in het zonnetje op het prachtige buitenterras van Smit Bokkum. Er waren nog meer familieleden die langs kwamen.
Toen ik het terras op liep, voordat de ambulance gearriveerd was, viel mij een daar zittend echtpaar op, dat me heel nerveus aanstaarde. Alsof ik van een vreemde planeet kwam. “Zijn dit mijn gasten” , dacht ik nog even, maar nee, dat kon helemaal niet. Ineens stond het verbouwereerde koppel voor m’n neus. “Hast du bei die Gruppe BZN gespielt”, vroegen ze in onvervalst Duits. Bepaald dus geen terminaal zieke dame uit Tilburg. Ze kwamen uit Rostock in Noord-Duitsland, en waren speciaal naar Volendam gekomen om de BZN spullen in het palingsound museum boven het Smit Bokkum paviljoen te bekijken. Als spraakwatervallen lieten ze al hun BZN kennis over mij heen stromen; CD,- en single titels en diverse teksten…. ze wisten er meer van dan ik. “Zeker hier voor de laatste BZN fandag a.s zondag in het St Jozef gebouw”, merkte ik op, maar nee hoor, daar wisten ze niets van. Ze gingen vandaag weer naar huis. We hebben nog even gepraat, en nadat ze me een folder hadden gegeven over het gebied waar ze wonen vertrokken ze weer. Wat een toeval!
Laatste BZN Fandag a.s zondag
Nu we het er toch over hebben, zondagmiddag is het zover, de laatste BZN reünie – fandag georganiseerd door Tineke Hemmes, Wilma Piels e.a. We verheugen ons er op. Nog een keertje samen met de collega’s en de hardcore fans, aan wie we zoveel te danken hebben. Ik kan me overigens bijna niet voorstellen dat het alweer 8 jaar geleden is dat we als BZN voor de laatste keer op de bühne stonden. IS DAT NU ALWEER 8 JAAR GELEDEN ??? Ja dus !! Wat gaat de tijd hard, het is onvoorstelbaar gewoon. Als dit zo door gaat, zijn we er zo doorheen !!!
Wat ben ik blij dat ik in die 8 jaar gezond ben gebleven en samen met vrouw, kids en kleinkinderen zo genoten heb van de tijd die ons nog gegund is. Dat geldt zeker voor alle mooie reizen die we gemaakt hebben over de hele wereld. Met dank aan BZN.
Even terug in de tijd, met wat foto’s waarvan sommige misschien al eerder op deze site stonden. Ook weet ik niet precies wie de fotografen waren; wie de schoen past trekt de credits aub maar aan.
Het prille begin, in 1965 bij Evert Woestenburg op het Zuideinde 109 – naast mijn geboortehuis op Zuideinde 111- onder de steg. Met vlnr Evert Woestenburg, Jan Tuijp, met de door mijn vader gemaakte basgitaar die nu in het Palingmuseum hangt. Daarnaast Gerrit Woestenburg en Cees Tol. Met al deze makkers van het 1ste uur heb ik nog steeds een heel goed contact.
In 1976, na een paar top 40 hits gemaakt te hebben, liep het BZN spoor dood. We ontwikkelden een nieuwe sound en daar hoorde een zangeres bij, het werd Maribelle. Zij zong de eerste demo van Mon Amour nog in, maar zag het echter verder niet zitten, na een paar maanden, nog voordat we Mon Amour in de studio opnamen, verliet ze de groep. Deze foto maakten we bij het repetitielokaal in Monnickendam in de middag pauze, met een tractor die stond geparkeerd bij het naburige reparatie bedrijf van Rias vd Lingen
Een van de eerste platina LP’s met zangeres Annie Schilder die in de plaats kwam van Maribelle. Het was in de Wisseloord Studio’s in Hilversum. Met vlnr: Jan Keizer, Jack Veerman, Jacques Hetsen (overleden in 2007), Jan Tuijp, Cees Tol, Thomas Tol, Cor Aaftink (overleden) , Sinterklaas Ron Brandsteder, Dick de Boer, Roy Beltman (overleden) en Annie Schilder, die na 7,5 jaar de groep weer verliet.
Dit is de LP Reflections uit 1984; een bijzondere hoes en LP voor mij. Het is de eerste LP waar Carola op zingt. Het lied “What have you done”, het eerste lied dat ze in het geheim in zong, maakte ons euforisch in de studio; wat een passie en empathisch vermogen, wat een mooie stem. We hadden van te voren twijfels of het grote publiek zo’n zangeres wisseling wel zou pikken, maar na deze zangpartij van Carola in de studio, zagen we de toekomst met BZN weer zonnig in. De vaste hoesfotograaf van BZN “Pim Westerweel”, had voor deze LP hoes, – om recht te doen aan de titel “Reflections” – Carola tussen ons in – staand voor een grote spiegel- met een afstandsbediening zelf de foto laten maken. Linksachter op de foto staat Jan Corduwener, de toenmalige directeur van onze platenmaatschappij Phonogram. Toen we in de namiddag van de fotosessie thuiskwamen, maakte ik een van de grootste trauma’s van mijn leven mee. Het was 29 juli 1984, de zwartste dag uit mijn bestaan.. Voordat ik naar huis reed ging ik nog even bij m’n vader op bezoek, hij zat muziek op te nemen voor de naderende Volendammer kermis. Een kwartier later, na thuiskomst, het was heel warm, ik zat net in de tuin aan een biertje, werd ik gebeld door de buren van mijn vader; ze hadden hem in zijn woning dood gevonden op de vloer naast de bank…….. vreselijk, dat kan ik nooit meer vergeten
Toen in 1988 Cees en Thomas Tol de band verlieten kwam good old Dirk van der Horst als gitarist bij BZN en Dick Plat als toetsenman. Dit is de formatie waarmee we het langst bij elkaar waren en mee gespeeld hebben. Ook denk ik dat dit de samenstelling is waarin we de succesvolste periode van BZN beleefden.
In de periode vanaf 1988 hebben we echt onvoorstelbaar veel plezier binnen de groep gehad..
De naar mijn gevoel succesvolste samenstelling van BZN ooit, van1988 t/m 2002 met v ln r: Dick Plat, Dirk van der Horst, Jan Tuijp, Carola Smit, Jan Keizer, Jack Veerman
Hier smikkelen ze nog volop van een traditioneel Volendams “zootje” gekookte paling met aardappelen. Maar in 2004 overleed Dirk van der Horst, het meest sympathieke BZN bandlid ooit, rechts in beeld, en een jaar later in 2005 onze producer Roy Beltman(L). Ook aan Roy hebben we fantastische herinneringen.
De drie BZN ers die helaas niet meer onder ons zijn. Gitarist Dirk v/d Horst (57) overleed op22 sept 2004, producer Roy Beltman(59) overleed in 30 juli 2005 en manager Jacques Hetsen (61) ontviel ons een paar weken voor de finale in Ahoy op 4 mei 2007. Jacques was bij BZN vanaf het eerst uur, het was een onvoorstelbaar trieste gebeurtenis toen hij in het zicht van de haven – 6 weken voor het afscheidsconcert- een hersenbloeding kreeg in zijn auto en stierf.
Ik weet niet wie ‘m gemaakt heeft, maar wat een prachtige foto van een al even prachtige vrouw is dit , “Carola”. Een collega die ik altijd zeer gerespecteerd en bewonderd heb. Een vakvrouw die de lat voor zichzelf hoog legde. Die wel eens aan ’n liedje dat wij haar lieten zingen, twijfelde, en dat ook uitsprak, maar toch op ons vertrouwde. Later, als het resultaat dan toch haar goedkeuring weg kon dragen, gaf ze dat weer makkelijk toe. Carola had geen verborgen agenda’s, ze was eerlijk; ze stond voor haar mening, je wist wat je aan haar had. Ze gaf zich altijd voor de volle 100% en was buitengewoon plezierig om mee te werken, als enige vrouw tussen al die mannen…
In 1997 richtten Jan Keizer, Jack Veerman en deze Jan JJJ producties op, (de 3J’s waren er dus al eerder) het bedrijfje waar mee we de alle succesvolle Nederlandstalige en Duitstalige CD’s van 1997 t/m 2002 voor Jantje Smit produceerden. Ook hebben we als JJJ Productions Tamara Tol nog geproduceerd, en met haar meegedaan aan het Nationale songfestival. Deze foto werd gemaakt achter in mijn kantoor in het huis op de Damcoogh in Volendam waar wij toen woonden.
Het team waarmee we de 5 Nederlandse en 5 Duitse CD’s van Jantje Smit schreven (tekst en muziek) de orkestbanden inspeelden en produceerden. In de catacomben van de Wisseloord Studio’s in Hilversum staan hier mede producer Roy Beltman (in 2005 overleden) , Jack Veerman, Jan Keizer, Jantje Smit, Robert Jung (de Duitse Tekstschrijver die onlangs overleed), en mijn persoon
Ergens in 2002 hebben we in John Meijer (midden) uit de Wormer een zeer respectabele vervanger gevonden voor gitarist Dirk van der Horst, die door prostaatkanker en uitgezaaide botkanker slechts nog kon wachten op de dood. John was naast een goede gitarist een fijne collega en manusje van alles. Zo was ie en is ie nog steeds o.a fotograaf, professioneel filmer, studiobaas, gitarist en zanger. Hij maakte o.a ook de video’s die op het grote doek achter ons en nu ook weer achter de Mon Amour band worden afgespeeld. Het moet voor John, die overigens altijd voor iedereen klaarstond, niet makkelijk zijn geweest om top collega Dirk te vervangen. Het lukte hem echter 5 jaren lang wonderwel. Ik hoop John a.s zondag weer eens te spreken…
De onvermijdelijke afscheidsfoto in de Telegraaf juli 2007. Deze werd gemaakt op het terrein van Paviljoen Smit Bokkum door fotograaf Glenn Wassenbergh. Hier hebben we ook vaak vergaderd en de previews van onze reality soaps bekeken elke week voordat ze op TV werden uitgezonden.
Daar staan we dan in Ahoy, het is onbeschrijflijk wat er op zo’n avond allemaal door je kop heen spookt. Hier zingen we de a capella versie van Mon Amour als eerbetoon aan het lied waar het allemaal pas goed mee begon in 1976 na 10 jaar BZN ; het 1ste lied na de pauze weet ik me nog te herinneren. Alles wat je op zo’n avond doet doet is voor de laatste keer, dat geeft er een vreemd emotioneel tintje aan..
Het zit er op lijkt Carola te zeggen…. het einde van haar professionele zangcarrière; na BZN lagen er voor Carola – financieel – zeer aantrekkelijke mogelijkheden in het verschiet, maar ze gaf er de brui aan, en wilde op veel kleinere schaal alleen nog in hobby bands voor haar plezier zingen…..
De laatste drumsolo, het einde van een lange en wilde 8-baan rit. Na 42 jaar on the road met BZN, na 56 top 40 hits en 88 gouden en platina platen, en na 14,5 miljoen geluidsdragers is het definitief over…..
Ooit begonnen als clubje 16 jarige vrienden tijdens dansles
BZN heeft werkelijk alle denkbare en ondenkbare onderscheidingen gekregen, maar dit is de mooiste vind ik. En de stand aan de top is nog steeds niet veranderd vernam ik van een top – 40 medewerker een paar maanden geleden. Als ploeg jeugdvrienden ooit begonnen, met slechts een rugzak vol dagdromen, en dan bovenstaand lijstje; dat kan je toch niet bedenken………