Op naar Peru!
We gaan Chili verlaten, een land dat 18 keer de oppervlakte van Nederland heeft, 4300 km lang is, en 17 miljoen inwoners herbergt, waarvan ruim 12 miljoen katholiek. Het was een mooie belevenis, dit land met z’n ongerepte natuur, veelzijdige landschappen en vriendelijk bevolking te doorkruisen. We reden er 6000 km in 2 huurauto’s. Het was een heftig avontuur, dat we – achteraf- enigszins hebben onderschat, maar toch met onwijs veel plezier beleefd hebben
Onze reis gaat nu een andere fase in als we van Arica aan de noordwest kust van Chili de grens overgaan naar Peru, dat 30 miljoen inwoners heeft, en 38 keer groter is dan Nederland. Een land met een rijke culturele historie. Er zijn dan ook veel wereldberoemde culturele highlights te bezichtigen, waarbij de hulp van deskundige gidsen onontbeerlijk is.
De Peruanen zijn net als de Chilenen een heel vriendelijk en hulpvaardig volk, is ons gebleken.
Vanwege de noodzaak van deskundige gidsen, maar mede uit veiligheidsoverwegingen hadden we al eerder besloten de reis door Peru te maken aan de hand van een aantal aan elkaar gebreide excursies, waarbij elke excursie je naar de volgende culturele highlight brengt, dus excursie van A naar B (overnachten in B) dan excursie van B naar C ( overnachten in C ) dan van C naar D (overnachten in D) etc etc . Dat bevalt ons tot zover prima. Het komt in de praktijk – bijna – neer op reizen met een privé gids en privé chauffeur. De Peruanen zijn meer dan uitstekende organisatoren, alles klopt tot op de laatste seconde.
Een ingehuurde taxi brengt ons naar Tacna, de grensplaats tussen Chili/Peru. Er komen weer vele stempels aan te pas..
Met een vrij luxe buslijndienst rijden we in 8 uur in noordelijke richting vanuit Chili naar Arequipa in het zuiden van Peru. Onderweg keken we onze ogen uit. Een bizar woestijn landschap rolde voorbij. Op veel plaatsen stopte de bus en kwamen de lokale verkopers met hun eten/fruit/souvenirs aan boord, honger hoefden we onderweg niet te lijden
Opvallend vond ik de aanwezigheid van grote zonnecel parken in de woestijn. Eindelijk eens een verstandige non fossiele energie voorziening. Hier schijnt de zon namelijk altijd, en ze staan op plekken waar geen mens op de wereld er last van heeft…
Als we de stad Arequipa naderen zien we hoe de mens zijn territorium steeds vergroot, door stukjes van de woestijn te “stelen”om er te wonen en te werken. Op elk stukje grond eigendom, legaal of illegaal verkregen wordt dan meteen een schuurtje als merkteken geplaatst
De binnenstad van Arequipa – de witte stad genoemd, omdat hij gebouwd is met wit vulkanisch gesteente,- is betoverend mooi, met gezellige pleinen omgeven door fonteinen,een prachtige historische kathedraal !! , 7 kerken, musea en andere mooie gebouwen.
Ons hotel ligt aan het hoofdplein “Plaza de Armas” Het restaurant van dit statige hotel is gevestigd op het dak van het gebouw. Tijdens het ontbijt etc hebben we een geweldig uitzicht op het plein en de vulkanen in de verte…
Je waant je toch zo op de Dam in Amsterdam met al die duiven…
In de galerijtjes waarmee het plein omgeven is zijn talrijke restaurantjes gevestigd. Het is een genoegen om hier een uurtje te zitten en te kijken…
Plotseling komt een brandweerwagen het plein op. Er is gelukkig geen brand; maar een trouwpaartje (brandweerlieden) dat in brandweerstijl gefotografeerd wordt, daar moet ik even bij zijn natuurlijk..
Op straat zie je veel mensen een dutje doen, liggend in een hoekje op straat of in het gras of zittend…
Een absolute highlight is het Santa Catalina Klooster in het centrum van Arequipa, dat in 1970 voor het publiek werd geopend. Het is een compleet selfsupporting ommuurd dorp, waarvan hier een maquette
In ongeveer 1,5 uur wordt je al wandelend door straatjes en in huisjes etc door het gehele klooster rondgeleid, waar bij elkaar door de jaren heen 300 nonnen hebben gewoond. Het deed me denken aan een klooster in Boxmeer, waar we onlangs waren
Dit was de ziekenboeg van het klooster. De zieke nonnen lagen in de koofjes links en rechts, waarin nu voorwerpen uit het klooster tentoongesteld worden
Dit is de kakstoel van de heilig verklaarde zuster Angelica in een hoek van haar huisje. Door het gat in de zitting perste zij 32 jaar lang haar gezegende dagelijkse behoeften, die vervolgens in een pot plonsden die er onder stond. Ze had een bediende die elke avond de opbrengst van die dag kwam ophalen; het rook overigens fris in de ruimte, maar wat wil je; de behoeften van een heilige stinken niet !!
Een gezamenlijke keukenruimte van de nonnen in het klooster
Op dit pleintje rond de put mochten de nonnen elke zondagmiddag een uur lang bij elkaar zitten; dit uurtje was zeer populair, de nonnen keken er dagen naar uit; wat een leven !!
De laatste avond in Arequipa maakte ik vanuit een restaurant in de galerij nog deze foto van de kathedraal
Na zonsondergang kamen de muzikanten en dansers het plein op, en werd het echt oergezellig
We dineerden nog een keer in restaurant Zig Zag; een toonaangevend restaurant in Arequipa, waar het eten geweldig was. De Sissling Beef en de Sissling Zalm werden geserveerd op een roodgloeiende bakplaat; het was smullen geblazen, met een servet om…… absoluut een ideetje voor de Volendamse top restaurants op de dijk….
Het is zondagmorgen vroeg als we uit Arequipa vertrekken. Naast de vele politieagenten die immer heel zichtbaar aanwezig zijn overal in de stad, is er elke zondagochtend ook een militaire “show” exercitie
Op weg naar de beroemde Colca Vallei in Peru
Met een klein busje rijden we in ruim 8 uur van Arequipa op 2300 meter naar Colca valley op 3800 meter hoogte, en komen door werkelijk prachtige gebieden met vulkanen en de zeer beschermde vicuna’s
De Vicuna is familie van de antilope. Hij wordt zwaar beschermd en mag dus niet worden afgeschoten etc. Er zijn legale farms waar de dieren worden gefokt voor hun huiden, en het vlees. 1 kg Vicuna vlees kost wel 400 euro. De mutsen en ander kleding van Vicuna gemaakt, is bijna onbetaalbaar, maar wel heel mooi en zacht
Deze dieren zijn schuw en zijn niet makkelijk te fotograferen, toch kon ik uit het autoraam deze foto’s maken
Tijdens een plasstop bij een restaurant onderweg trachtte deze breiende vrouw mij met haar vriendelijke lach te bewegen een van haar gebreide frutseltjes te kopen, het was bijna gelukt…ze was zo aardig.
We zijn inmiddels volop aan de coca bladeren en coca thee begonnen tegen de verschijnselen die je op grote hoogtes voelt. Zoals hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid, weinig energie, maar vooral het gevoel niet achter je adem te kunnen komen….wat mij betreft kan ik zeggen dat het niet hielp, geen sikkepit.
Een actieve vulkaan. We kijken er bijna niet van op. Ook in Peru zijn er vele tientallen.
De weg van Arequipa naar Colca is lang en gaat door de Peruviaanse dessert. We hebben onderweg niet een seconde geslapen, maar keken onze ogen uit !
Na 8 uren rijden we dan heel kalm de Colca Valley in. Een wereldberoemd en werkelijk verbluffend natuurspektakel. De terrassen, zijn reeds aangelegd door de pre Inka’s (dus al voor 1400 na Christus)
De terrassen zijn 3 meter hoog en worden een voor een van water voorzien door irrigatie uit de bergen, de zwaartekracht doet het werk; het is spectaculair om te zien
Dan zien we in de Colca Valley de Colca river die uiteindelijk over zal gaan in de Colca Canyon. In de verte ligt het dorpje Chivay
Het reisdoel van deze dag; de Colca Lodge, op 3750 mtr hoogte net boven het midden van de foto, waar we een paar dagen zullen overnachten. Dit zie je echt niet vaak in je leven. Er zijn ook Hot Springs bij dit hotel – net links onder het midden – waar iedereen graag even een bad in wil nemen
Op deze foto zijn de Hot Springs – links onder het midden – langs de Colca River beter te zien. Het gebouw er naast is een riante bar waar perfecte cocktails tot in de Hot Springs worden geserveerd. Het leven is hier geen straf vrienden…….
Even een fotootje van het 38 graden Hot Springs bad – langs de Colca River- voordat wij er in gaan.
Vanaf de andere kant gezien. Dit is echt de limit op het gebied van luxe en uiterst leuke dingen doen, en daarom laat ik er graag wat plaatjes van zien. Hier gaat Mary het Hot Springs 38 graden bad in, er is ook een pool van 34 en eentje van 40 graden, die laatste vonden wij te warm.
We nemen even pauze, tijd voor een Pisco sauer een Peruaanse top cocktail
Na deze warmtebehandeling gaan we naar de lodge……
En ook hier vertoeven is geen straf vrienden.. Afzien manneeeeeeeeee riepen we dan bij BZN in koor !
Naar de Condors
We gaan de volgende dag al vroeg op pad om hoog in de Andes Condors te spotten, hier stoppen we even voor een plas en kan ik een Alpaca in het vroege ochtend-tegenlicht kieken
In het bergdorpje Janque, waar we doorheen rijden en uitstappen, dansen elke ochtend jongelui in het kader van een lokaal gebruik met elkaar, ze zijn prachtig uitgedost, net als alle Peruanen overigens
Aan de man moet ik toch even wennen, hij ziet er heel strange uit vind ik. Maak je zo indruk op de vrouwtjes? Wat toch meestal bij dit soort rituelen de bedoeling is?
Door de Colca Valley rijdend worden we steeds weer verrast door prachtige terras formaties langs de Colca River. Bali is er niks bij!! Er is alle tijd om er foto’s van te maken
Tijdens een van die stops staat deze mooie aangeklede vrouw met een fleurig uitgedoste lama klaar voor mijn lens. Het is business, maar zo kleinschalig dat je het eigenlijk nog geen toeristische exercitie mag noemen. Ik heb haar graag 1 sol gegeven (0,30 eurocent) ze was dolblij…
Dan komen we op de plek waar we de Condors hopelijk kunnen fotograferen. Er zijn enkele tientallen toeristen met hetzelfde doel naar toe gereisd. Een adembenemend mooie plek tegenover een hoog bergmassief waar vanaf de Condors naar ons toe dienen te vliegen.
Helaas viel dat enigszins tegen, we zagen in de 2 uren dat we er waren slechts 2 Condors op grote afstand voorbij vliegen, meer dan deze foto kon ik er niet maken. De plek op zich was de moeite van het er naar toe gaan echter meer dan waard
Ook de terugweg had een groot waaauw gehalte; je weet gewoonweg niet waar je moet kijken, dit is een natuurspektakel dat zijn weerga niet kent…
We zagen tientallen soorten cactussen met bloemen (het begin) en ook met vruchten (het einde) Wat een prachtige creatie van moeder natuur, je blijft er naar kijken
Dit zijn prachtig in bloei staande “vuurwerkbloemen” die we bij ons ook wel kennen
Als we het bergpad terug naar onze lodge weer afrijden zien we dat langs de rivier naast onze lodge nog meer Hot Springs zijn…
Kan het nog idyllischer ? Links de verschillende hot pools langs de trappetjes, en rechts de bar
Met een lokale gids verkennen we met zijn auto de omgeving van onze lodge. Wat een spectaculair landschap… we komen ogen tekort. De terrassen die vanuit de bergen werden geïrrigeerd – d.m.v de zwaartekracht dus -, zijn al van voor de Inka tijd, maar de Inka’s hebben er van 1400 tot 1536 van alles aan verbeterd
Deze kon ik niet on-gefotografeerd laten
Op de terugweg naar de lodge kwamen we deze zittende vrouw langs de weg tegen, naast een paar zakken met slabonen, en haar twee ezeltjes waarop ze gedragen werden. De ezeltjes moesten even rusten zei ze. Alles gaat hier lopend en/of met de ezel….
Naar de stad Puno, voor een bezoek aan Lake Titicaca
Van de Colca Valley naar de stad Puno is het ongeveer 10 uur rijden. In Puno kwamen we na een dag rijden s’avonds aan. Het bleek ons een over drukke stad met een hoog India-Chaos gehalte. Dat we in een hotel aan het Titicaca meer zaten, even buiten de stad, vonden we dan ook niet erg. Overigens een vrij luxe hotel waar we zoals vaak de enige gasten waren…….
Het Titicaca meer
Het Lago Titicaca is 165 x 60 km groot; zeer groot dus, en beroemd omdat er honderden kleine rieten drijvende eilanden in liggen, waarop de Uros Indianen wonen en werken. Geloof het of niet: dit is echt en geen opgezette toerist trap. Ook staat het Titicaca – in de meeste theorieën hierover – bekend als het oorsprong gebied van de Inka’s. Vanaf 1000 n Chr mixten verschillende aan dit meer wonende stammen zich met elkaar, en vormden zo het Inka ras. De Inka’s trokken naar Cusco, de Inka stad, en expandeerden pas goed vanaf 1400 na Chr. In 1536 toen de Spanjaarden kamen en de Inka’s uitroeiden waren er zo’n 12 miljoen Inca’s verspreid over Peru, Chili, Ecuador, Colombia, Bolivia en delen van Argentinië
Nog geen kwartier varen uit Puno en we zien zo ver we kunnen kijken de rieten huisjes op de drijvende rieten eilanden.
Elk eilandje van ongeveer 30 x 50 mtr groot heeft een naam die op de uitkijktoren staat en er liggen rieten en bamboe boten voor
Alles wordt handmatig door de Uros Indianen zelf gemaakt,ook de typische boten, en alles is gemaakt van riet dat hier onbeperkt voorradig is…
We leggen aan bij “Chumi”, een van de drijvende eilanden, en worden eerst door een vrouwelijke Uros Indiaan verwelkomd. Het is toch wel even wennen om dit te zien, “wonen hier echt mensen” vraag je je verwonderd af
Maar dan komen er plotseling meer vrouw, – en kinder-Indiaantjes uit de rieten en bamboe huisjes tevoorschijn, we worden heel vriendelijk uitgenodigd om het eiland op te komen
Al snel blijkt op Chumi een echte woongemeenschap bestaande uit zo’n 15 mannen vrouwen en kinderen te leven, waaronder de president van het eiland
De president legt uit hoe het eiland dat 25 jaar oud kan worden voordat het verrot, gemaakt wordt. De wortels van de rietaanplant schieten los van de meer bodem en drijven als kurk. Daarop worden vervolgens rietlagen gelegd en de rieten huisjes daarboven op gebouwd. Het geheel kan worden vastgelegd aan palen in de bodem of drijvend verplaatst worden. Men leeft van visvangst en tegenwoordig ook van wat toeristen van hen kopen
De Indiaanse vrouwen maken veel werk van hun haarvlechten
Hoe smerig de omstandigheden ook zijn, de vrouw -indianen zijn netjes gekleed, en zitten meestal te breien
We mochten even een kijkje nemen in het huisje van een van de meisjes van het eiland. Het rook er niet bepaald fris…De elektriciteit die hier sinds kort is, wordt opgewekt door de zonnecel die naast ieder huisje staat; in het huisje zelf staat een batterij die op het lampje is aangesloten
Tja, wat voor toekomst hebben deze kinderen vraag je je af. Volgens onze gids trekken veel jongeren van de eilanden naar de steden om werk te zoeken. We zagen dat in Cambodja ook al in de floating Villages…
Even een kiekje met twee los lopende indiaantjes; we hebben er overigens niets voor betaald….de kinderen vroegen niets. Wat wij – zij die in Volendamse klederdracht waren – vroeger wel moesten van onze ouders: “Money for the pickyou” zei m’n vader, moet je zeggen
Als we na een uurtje op het eiland weer vertrekken zwaaien de bewoners ons vriendelijk uit, wat een bizarre wereld is dit…..
Deze boten worden overal voor gebruikt, voor transport, de kinderen naar de schoolboot brengen, maar ook als love boat. De jongens en meisjes die verkering hebben, brengen veel tijd alleen op het meer door, op deze boten
We varen nog wat langs een paar eilanden, wetend dat ook de mogelijkheid bestaat om een nachtje op een eiland bij een Indianen familie door te brengen. Wij hebben daar geen begruik van gemaakt. Dit eiland heeft een heel aparte uitkijktoren. Wij vervolgen onze reis…