Waarde vrienden, we hebben de laatste dagen weer zeer interessante dingen beleefd en gezien. De laatste aflevering van dit journaal waren we nog even in het Peruaanse Cusco na ons Machu Picchu avontuur, maar de volgende dag vlogen we naar Lima, de hoofdstad van Peru een vluchtje van ruim een uur. Het werd een dramatische dag, die al vroeg begon. Door slecht weer werden maar liefst alle LAN ochtendvluchten vanuit Cusco gecanceld. Daar sta je dan…zonder bagage
Dit niet doorgaan van die vluchten stond overigens nergens aangegeven, ik hoorde het toevallig van een voorbij lopend LAN vrouwtje die het op haar lijstje had staan. “Waar vind ik deze info” , vroeg ik haar; “hier”, zei ze enigszins verbaasd, wijzend op haar met potlood geschreven lijstje. Het enige TV scherm in de hal bevatte vluchtinfo van de dag ervoor. Je moet dan je bagage ergens weer op zien te halen en opnieuw inchecken. Toen we na veel gezoek weer in de incheckrij stonden, werden we naar het LAN kantoor in de stad verwezen. Oke; de taxi in. Daar in ’t kantoor werd ons ( na een uurtje in de rij) gezegd dat we toch eigenlijk op het vliegveld moesten zijn. Dus weer de taxi in. Dank je LAN..
Na veel vieren en vijven hadden we een nieuw ticket voor 14:30 uur. Zonder enige informatie over ’t waarom, werd deze vlucht telkens uitgesteld, (stond nergens aangegeven, dat moest ik gaan vragen) en uiteindelijk s’ avonds ook gecanceld; dat merkten we niet door een officiële mededeling, maar dit omdat er scheld en vechtpartijen bij de LAN balie ontstonden, en ik daar ook maar weer eens poolshoogte ging nemen. Om 11 uur s’ avonds kwamen we in het hotel in Lima, zonder bagage, die was niet meegekomen. De volgende ochtend bleek de bagage zoek te zijn geraakt op Cusco. Niet meer te vinden…..Pas om 4 p.m uur – toen wij met de Nasca vlucht bezig waren – werd de bagage door de LAN mensen teruggevonden en naar ons hotel in Lima gebracht.
De NASCA LIJNEN nu met eigen ogen gezien.
We hebben er allemaal wel eens over gelezen en er veel van op TV gezien. De geheimzinnige Nasca figuren – geogliefen – in het gloeiend hete woestijnzand zuidelijk van Lima in Peru, bij het plaatsje Nasca. Zijn ze gemaakt door wezens uit de ruimte? Men dacht het lang, Erich von Daniken, is er beroemd door geworden, toen hij zijn boek “Waren de Goden Kosmonouten” er over schreef, maar inmiddels denkt men dat niet meer…
De hoogvlakte is een van de droogste en heetste gebieden op aarde. Het is er bijna altijd windstil en er valt vrijwel geen regen, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard bleven. De lijnen zijn vermoedelijk tussen 200 voor en 900 na Chr. vervaardigd door de Nazca– en Paraca-indianen. Het gebied werd echter al 10 000 jaar bevolkt door mensen, die een verscheidenheid aan culturen hebben ontwikkeld in het zuiden van Peru.
In 1994 heeft de UNESCO de lijnen toegevoegd aan de officiële Werelderfgoed-lijst.Het is natuurlijk sensationeel om deze veel besproken figuren zelf met eigen ogen te zien.
Al vroeg reden we van Lima in zuidelijke richting door de hete Peruaanse woestijn naar het plaatsje Ica. Hier stapten we in een vliegtuig dat ons in een uurtje over de Nasca lijnen zou vliegen.
De kaart met de figuren die we voor de vlucht kregen uitgereikt. De route en de volgorde waarin we de figuren zouden zien waren er op vermeld…het was een ware belevenis..
Eerst vliegen we een half uur over het meest dorre en hete woestijn gebied dat je je maar voor kan stellen, hier loopt een weg door het woestijnzand en is een vrachtwagen te zien…
Dan zien we de eerste figuur; de Walvis, die 63 meter breed is
Dan de “Astronout”, die schuin tegen een berg aanligt. Hij is 32 meter hoog, bedenk dat de mensen in die tijd geen verhoging hadden om het resultaat te kunnen zien, of waar ze mee bezig waren
De aap; dit is een vrij ingewikkelde figuur die 110 meter groot is. Wetenschappers kunnen nog steeds niet verklaren waarom men deze figuren gemaakt heeft. Het is ook zeker een technisch bijna onmogelijke klus geweest
De hond; van 51 meter groot
De kolibri, 96 meter in wijdte
De spin, die 46 meter hoog is
Op een bepaalde plek in de woestijn kan men de “handen” zien. Aan de snelweg van Lima naar Nasca is een parkeerplaats , waar een uitkijktoren gebouwd is, die we hier vanuit het vliegtuig konden fotograferen; vanuit de lucht is natuurlijk veel mooier
Door bergachtige woestijngebieden kronkelen de wegen zich door de zandbergen en rotsen heen. Van boven af levert dit een bijzonder plaatje op…
Na de vlucht van 1 uur vliegen we laag over de woestijnstad Ica voor de landing. Leuk om dit groot te zien en dan te zien hoe de mensen hier in een onvoorstelbare hitte hun huizen bouwen en afschermen
Tijd om es even met een buggy door de woestijn te sjezen. Geweldig; ik moest even denken aan Swakopmund in Namibië, waar we in de woestijn rondreden met quads. Omdat we onze koffers (nog ) niet hadden konden we onze kleding niet aanpassen aan de temperatuur, het was zo wel heel erg heet…
Wat een zand, wat een ruimte, op een top naast ons een andere buggy
Een echte oase in de woestijn; het water komt van een bron boven in de omringende bergen. Apart om hier even een biertje te kopen….
Toen we s’ avonds in ons hotel terugkwamen waren onze koffers in ons hotel gebracht. Het hotel had ook de hele dag voor ons gebeld met LAN. Daar waren we heel blij mee, en daarbij raakten we tijdens het diner niet uitgepraat over onze woestijn avonturen van s’middags
Van Lima vlogen we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Hier staan we pal op de evenaar; dicht bij elkaar maar toch beiden op een ander halfrond……..deze exacte locatie is uitgerekend door experts van het Ecuadoraanse leger
De Stad Quito ligt op 3400 meter hoogte, op en tussen bergen; er wonen 2,5 miljoen mensen
We verkennen een paar dagen de omgeving van Quito. Het landschap wordt gedomineerd door vulkanen overal, en er is veel landbouw. De wegen zijn goed en er lijken veel rijken als wel armen bij elkaar te wonen
Naast duren huizen zie je er ook nog vrouwen de was doen in de rivier
In Ibarra (Ecuador) overnachtten we in een prachtige tot hotel omgebouwde oude haciënda. Wederom waren we de enige gasten Wat een rust, wat een genot
Dit kan je toch niet bedenken, zo’n privé pool met een eigen ober… helaas hadden we de zwerm mosquito’s 3 minuten te laat in de gaten. Meer dan 100 keer in mijn rechter, en 70 keer in mijn linkerbeen gestoken, dat gaf wel wat problemen; met behulp van speciale anti histamine pillen en zalf kon ik de zwelling in m’n benen beperkt houden…
De ontbijtzaal van de hacienda….
Bij Otavala, bezochten we een hospitaal voor gewonde vogels, voor korte, langdurige en zelfs blijvende verzorging. De vogels hadden vrij veel ruimte in een grote kooi, hier een condor, die niet meer kan vliegen; deze condor kan wel 80 jaar oud worden; volgens mij zit deze er stijf tegen aan….
Dit is een ‘”Hawk” die men een vallei in liet vliegen, en die prachtige vlieg kunsten voor ons vertoonde. En hij zit echt niet aan een touwtje hoor
Net als deze “land eagle” – komt voor in de kuststrook van Ecuador – die ook niet aan een touwtje zat… maar wel een half uur het ruime sop koos toen ie werd losgelaten, je zou toch denken, “die komt nooit meer terug”..
Mijn favoriete vogel; de Fish Eagle; hij komt hier niet voor, maar deze heeft iets met z’n klauwen en heeft hier wel zijn definitieve huis gevonden, wat een vliegenier is deze supervogel, met z’n vleugelspanwijdte van 2,5 meter….
Tijdens een wandeling in de bergen waren we onverwachts getuigen van een echte traditionele dooppartij door een priester indiaan; volgens onze gids had ik dit helemaal niet mogen fotograferen, maar wilde men het ritueel niet verstoren….en liet mij maar gaan
In Otavalla kwam dit bruidspaar de kerk uit, de straat op, de muzikanten liepen in de stoet, net als de baby en de familieleden met drank en hapjes in grote zakken
Naar de Galapagos Eilanden, het dierenrijk, onze laatste bestemming op deze reis.
Galapagos, staat al heel lang op ons verlanglijstje; het is eigenlijk een verzameling actieve en niet actieve vulkanen bij elkaar met de toppen boven water. Er leven veel diersoorten die alleen hier maar voorkomen. Omdat het op de evenaar ligt is het er altijd heel warm. De vulkaantoppen liggen echter altijd in de bewolking , zoals we dat van alle vulkanen , zeker die in het water, kennen. Omdat het voor 97 procent tot Nationaal Park is verklaard, zijn er geen Benidormse praktijken. Er mogen bijvoorbeeld geen commerciële activiteiten of strandstoelen op of aan of bij de stranden voorkomen. Het is een belangrijke broedplaats voor allerlei prachtige vogels en vissen…..
Van Quito vliegen we via Guadaquille naar de Galapagos eilanden die in de Stille Oceaan 1200 km uit de kust van Ecuador liggen. We zitten in Puerto Ayora op et eiland Santa Cruz in een prachtig hotel; het uitzicht vanaf ons balkon op de baai, waar het in het stadje heel gezellig is met terrasjes en restaurantjes….
Het ontbijt s’morgens op ons hotel terras, afzien manneeeeeeee….
Het eerste dier dat we meteen al zien is de Zee Iguana – 1 meter lang – die overal zwemt en ook overal in de tuin van het hotel ligt te zonnebakken
We bezoeken in de hooglanden van Santa Cruz een gebied waar het krioelt van de reuzenschildpadden
Deze beesten kunnen wel 200 jaar oud worden, ze leven traag en hebben geen natuurlijke vijanden; ze eten gras
We waren getuige van iets unieks; een parend schildpadden koppel. Op de ze foto is duidelijk het mannetje te zien dat bovenop het vrouwtje is geklommen. Hij maakt een indringend geluid, en is twee uur bezig om de “juiste lokatie” te vinden. Als dit voor elkaar is duurt het ritueel nog 10 minuten
Op de lokale vismarkt van Port Ayora zijn er vele klanten ook enkele die niet betalen, waaronder zelfs een zeehond
We hebben bijna steeds een privégids met privéboot, waarmee we op weer een andere plek of eiland gaan zwemmen en snorkelen
Mary snorkelt bij South Plaza Island, er waren vooral veel hamerhaaien die – zo verzekerde de gids ons – vegetarisch zijn ingesteld en geen toeristen lusten…
Overal grote krabben en kreeften in vele vormen en kleuren
Dit is de land Iguana die geel gekleurd is, deze kan niet zwemmen…ook 1 meter groot
Het bijzondere landschap op Sout Plaza Island
De tropische langstaart vogel die alleen hier voorkomt..
De tropische langstaart zit op de rotsen te broeden. Opmerkelijk is dat de vogels hier niet weg vliegen als je dichterbij komt
Mary en ik op South Plaza Island; het is nu zo heet dat ik het zonder pet niet meer aan durf
De beroemde Blue Footed Booby, die met grote snelheid naar beneden duikt, het water in om vis te vangen
Dit is de Fregat vogel; het mannetje is geheel zwart. Vleugelwijdte 2 meter
Overal zeehonden en zee leeuwen, waarvoor je wel moet uitkijken, vooral de zeeleeuwen met cubs zijn bijterig. Je herkent de zee leeuwen aan de oren…
Hier nog eens wat krabben, die je echt overal in grote getale bij water ziet kruipen