Van Agatha Jonk en Henk Snoek (Snel) kreeg ik deze foto toegestuurd van de prijsuitreiking, met rechts de winnende foto!

In de Geisha wijk in Kanazawa. De regen begint een behoorlijke stempel op onze Japan trip te drukken. Het regent vaker dan ons lief is, en dat vele etmalen achtereen. En ALS het regent, komt het met bakken uit de Japanse lucht, zoals te zien op deze foto. Sowieso is met de paraplu lopen niet jofel , en zeker niet met een zware camera om je nek; uiteindelijk word je drijfnat, vooral je rug , daarbij loop je in je schoenen te soppen, en het is koud; dat vraagt om gezondheidsproblemen, die we dan ook kregen. Koorts, griep en hardnekkige keelontsteking werd mijn deel…

In de Geisha wijk van Kanazawa komen we deze – ondanks de barre regen –  vriendelijk geisha met partner tegen.

Japanners – Tokyo buiten beschouwing gelaten – wonen meestal in houten huizen, waarin ook veel papier is verwerkt. Dit tegen de hitte in de zomer. Alle huizen zijn “vrijstaand”; (wel heel dicht tegen en bij elkaar) rijtjeshuizen kent men niet, hoewel er de laatste jaren veel woontorens en flats in de grote steden gebouwd worden, en zeker in Tokyo  – waar de woonflats de hemel raken -,  komt dit in de country weinig voor . Huizen zijn sober en functioneel.

Vanuit de trein en later ook vanuit de bus, zien we steeds dat er heel dicht op elkaar gebouwd wordt, waarbij bedrijfsgebouwen, kantoren en woonhuizen kriskras door elkaar heen staan. Alles heel dicht op elkaar…Japan is letterlijk en figuurlijk dicht bevolkt…

Mary op het imposante treinstation van Kanazawa. Hoewel we geen enkel probleem hebben om via het complexe spoorwegnet onze weg door Japan te vinden is het continue verslepen van de bagage toch zwaarder dan we verwacht hadden. In de treinen is meestal wel plaats voor de bagage, maar in de bussen niet altijd.Een poging om met de trein van Kanazwa naar Takayama te komen mislukte door het uitvallen van alle verbindingen als gevolg van de schade die de typhoon LAN had aangericht; we kwamen we niet verder dan Toyama, waar we strandden en een hotel buiten onze route boekten.

Er zijn in dit plaatsje nog 55 boerderijwoningen in de originele staat gebleven, wat is dit een mooi gezicht

Vooral de hele dikke rieten daken vallen op !

Maar ook deze vreselijke vogelverschrikkers !

En op elk bruikbaar stukje grond voor,- en achter de woning wordt rijst verbouwd

Zelfs dit plechtige tempel dak werd van een dubbeldikke rieten dakbedekking voorzien.

Zo ver van huis en toch moest ik bij het zien van deze  “was in du roop” weer even aan Volendam denken…

Ja dit is wel weer even wat anders dan Japanse tempels

Vanaf een hoog punt kon ik dit mooie plaatje maken van het dorp, waarin de traditionele boerderijen een opvallende rol spelen.

Als we weer naar Takayama terug rijden zien we onderweg door het voorruit van de bus voor het eerst sneeuw in de Japanse Alpen

In de trein van Takayama naar Nagoya en daar overstappen in de riante Shinkansen – foto hierboven – naar Odawara. Deze supertrein “zweeft” bijna geluidsloos met een snelheid van boven 300 km/h door het spoorwegennet. Het is genoegen om in deze ruime en comfortabele trein te reizen.

In Odawara stapten we weer eens in de bus. Dit is met al onze bagage zoals eerder opgemerkt lang geen pretje. Bij deze bus moest voorin worden in,- en ook uitgestapt, al is hij nog zo propvol. Deze foto maakte ik ergens vanachter uit de bus met onze rode tas voor mij; het heeft al veel fysieke problemen gegeven om op deze plaats in de bus te komen. Je bent in zo’n piepkleine ruimte met je relatief zware bagage iedereen inclusief jezelf tot grote last. In,- of uitstappen wordt een zware operatie: “strompelend proberen je zonder arm,en/of beenbreuken tussen andere koffers en staande of lopende mensen in of uit de bus te wurmen” Op de foto hierboven moet ik tijdens de zeer korte stop nog heelhuids naar buiten zien te komen…door het gehele gangpad dus..waar anderen zich al naar voren proberen te drukken. Dit is echt een onvolkomenheid in het overigens meer dan perfecte georganiseerd Japanse openbare vervoerssysteem..

Het kannetje Sake blijft 5 minuten na het serveren nog in het houten kastje met heet water staan, dan is het heet genoeg…

Inschenken, en meteen weer terug zetten in het houten kastje met dekseltje dicht… en dan: rustig opdrinken (25% hete alcohol)

Na het Sake uurtje smaakte het diner bijzonder goed in ons hotel; als reiziger ben je daar soms hard aan toe…vooral dit voorgerechtje van verse Japanse forel tartaar, gelukkig kwam er nog wel een hoofdgerecht achteraan.

Als we de volgende morgen opstaan is het niet alleen opgehouden met regenen, maar zien we eindelijk na twee weken de zon weer eens; het is zo helder dat we vanuit onze hotelkamer de Mount Fuji vulkaan – 3348 mtr hoog – kunnen zien. Deze berg zien is voor elke Japanner een bijzondere highlight; daar gaat men hier speciaal voor op vakantie…Op alle kaarten van deze omgeving staat precies waar je de mount Fuji goed kan zien. En wij hoeven er niet eens ons bed voor uit !

Wij stappen bij het hotel de bus op voor een kort ritje naar Togendai aan het meer “Lake Ashinoko”. Daar gaan we met de Cable Car omhoog naar de vulkaankrater Owakuzawa

Op de wanden van de vulkaankrater is veel bedrijvigheid waar te nemen. Er worden o.a damwanden gemaakt, die bescherming tegen landslides moeten geven.

Op dit zeer actieve geothermische lava veld in de oude vulkaankrater Owakuzawa, zijn door de Japanse autoriteiten allerlei voorzorgsmaatregelen genomen om geen land slides meer te laten optreden

De damwanden moeten de dorpen in de vallei er beneden beschermen tegen land slides.

In de shops op de vulkaan kan men zakjes met 5 eieren kopen, voor 3,75 euro die men in een geothermische bron kan laten koken, in zwavelhoudend water, waarin de eieren zwart worden. ALLE  Japanners kopen zo’n zakje, en overal zie je ze dus zitten deze nog warme zwarte eieren op te eten.

Toen we de boot zagen, – van Togendai aan het meer “Lake Ashinoko” in een half uur naar de overkant naar Motohakone,- wisten we meteen al, dit is goed fout! Een Piratenboot !! Dat moet je NIET willen. Die “leuke” kanonnetjes aan de zijkant…. vreselijk..Maar het was al te laat.. we stonden al in de rij. Let ook eens op de duizenden toeristen die zich uit alle macht verdringen om er in te komen… waaronder wij !!!

De beloning voor het half uurs vaartje met “Piet Piraat” bestond uit het aanleggen bij dit piepkleine haventje met niets dan deze zwaan-waterfietsjes, waarvan door honderden Japanners gretig gebruikt werd gemaakt. De Volendam – Marken expres vanuit de Volendamse haven is hierbij vergeleken een “hoogstaande culturele excursie”

Deze plaat van de in Japan extreem populaire “Mount Fuji” maakte ik op de cruiseboot op Lake Ashinoko van Motohakone terug naar Togendai waar we sliepen.

Als we van de boot af gaan en naar de terminal lopen, komen we grote zwermen toeristen vanuit de terminal tegemoet, die weer aan boord gaan van Piet Piraat, op weg naar de zwanen waterfietsjes. Dit is massa toerisme van het allerbedenkelijkste level.

Na een enerverende busrit vanuit Hakone, kijken we hier vanuit de riante Shinkansen trein op een van de voorsteden van Tokyo. Ook hier is te zien dat de huizen kris kras door elkaar en in ratjetoe verband staan

Midden tussen de gebouwen een typisch Japanse begraafplaats. Er zijn heeeeeeel veel Japanners, maar er gaan er ook veel dood natuurlijk, en die moeten ook een rustig plaatsje krijgen nietwaar? Nou ja ..rustig ??

De ingang van winkelcentrum Tokyu Plaza waar je door de spiegels rond de magistrale entree als het ware naar binnen wordt gezogen. De beroemde Japanse architect Hiroshi Nakamura ontwierp dit fenomeen in 1974. Het is duizelingwekkend om het te “ervaren”, wij zijn er wel 25 minuten gebleven …

Links het gebouw van Q Plaza met de verticale aluminium staaf decoraties en rechts “The Iceberg”; het gebouw dat Audi liet bouwen, en dat nu leeg staat sinds Audi er vertrok. De vermaarde Britse architect Benjamin Warner, werd bij het ontwerp geïnspireerd door plastic flessen die door de shredder werden gehaald

The “Flagshipstore” van Dior. De facade van dit gebouw heeft de uitstraling van een bruidsjurk.

Omote Sando’s Hill, een gebouw dat alle topmerken van de wereld huisvest; het is een duizelingwekkende ervaring om er alleen al doorheen te lopen. Elke winkel lijkt wel een TV studio…

In de Omote Sando straat, de PC Hooftstraat van Tokyo staat voor het modehuis Dior dit model op straat aandacht te vragen voor Dior, waar zie je dit nog meer ?

Deze schoentjes die ze aanhad vond ik toch wel heel bijzonder…

De gebouwen van Hugo Boss en Tod’s aan de Omote Sando in Tokyo. Toyo Ito ontwierp de “kubus” van Tod’s, terwijl de befaamde architect Norihiko Dan voor de buurman Hugo Boss ernaast de “Toren van Pisa” ontwierp.

Het concept van Boss is duidelijk geïnspireerd op “weinig grond, maar toch een grote winkel”. Het is uniek om te zien. Tokyo !!!

Tijdens onze 2de dag in Koyasan bleef het pijpenstelen regenen; waar normaal een mierenhoop van toeristen door het befaamde tempeldorp krioelt, zagen we nog slechts een eenzame monnik “sacraal langs s’ heren wegen schrijden”…

Een van de vele prachtige houten tempels op Koyasan, ik zal jullie niet vermoeien met de namen van al deze boeddhistische heiligdommen. Op de foto zijn overigens duidelijk de pijpenstelen regen te zien. De foto is genomen onder de paraplu…

We waren natuurlijk vanaf het begin benieuwd hoe de tempels er van binnen uitzagen. Welnu vrienden, daar kan ik kort over zijn: er staat niets in, helemaal NIETS. Zoals deze kamer in een van de beroemde tempels er uit ziet , zien ze er allemaal uit. Ook de kamer waar wij twee dagen en nachten in vertoefden…. Dat heeft met de leer van Boeddha te maken, waarin materieel bezit voor de mens uit den boze is. De schilderingen op de schuifdeuren, waarmee alle tempels zijn uitgerust, zijn zoals op de foto hierboven  van de beroemdste kunstschilders van Japan. Deze schuifdeuren mogen dan ook absoluut niet gefotografeerd worden.

Uiteraard heb ik zoveel mogelijk van deze verboden panelen op schuifdeuren gefotografeerd, zoals deze prachtige besneeuwde boomtak met zwanen….

Kleine pagodes, heilige voorwerpen, het wemelt ervan in Koyasan en elders in Japan

Hier, bij een van de tempels op Koyasan, is een veel terugkerend fenomeen bij boeddhistische tempels in Japan te zien: “de rotstuin”. Hierbij liggen rotsen “neergelegd” in een tuin, waaromheen de kiezels in een patroon handmatig zijn aangeharkt, zoals op deze foto goed is te zien

Het vegetarische ontbijt in ons klooster in Koyasan , zoals ik dat de 1ste ochtend kiekte. Linksonder is een polletje in plastic verpakte verse zeewier, en de soep lijkende  smurrie linksboven is ijskoud groentewater. We hebben dit feest maaltje de 2de dag laten schieten….Het is eigenlijk niet vreemd vrienden, dat al die monniken er uitzien als uitgemergelde dooie Pierlala’s. Dat er geen echte dooien vallen mag een wonder heten…

We zijn terug in de bewoonde wereld, Kyoto, het culturele centrum van Japan, met luxe en modern genot, met vele historische tempels en prachtige tuinen; en vanaf de riante eettafel in ons hotel kijken we naar buiten op dit verlichte tafereeltje in de hoteltuin; het gaat weer goed met de Tuijpjens

Vele Japanse vrouwen dragen witte maskers. Over de gehele wereld hebben we aan die maskers Japanse vrouwen herkend. Zijn die maskers tegen het licht? Tegen de stof? Tegen de luchtverontreiniging? Maar we zagen ze ook in Bora Bora, waar de lucht goud schoon is, en in Alaska. Tegen de zonnebrand, dat zou op bovenstaande foto toch gek zijn in de stromende regen. We kregen op vragen hierover de vreemdste antwoorden. We weten het niet… misschien vinden ze het wel modieus, in alle modewinkels zijn deze vooral witte gezichtsmaskers te koop ! Zie hieronder.

Voor de aardigheid heb ik in een warenhuis op de afdeling maskers dit fotootje gemaakt…het is echt een mode-artikel

Op straat in Kyoto zien we deze vrouw met een zwart masker. Opvallend.

Op zoek naar een trein die ons naar het noordwesten van Kyoto brengt naar de gouden Kinkakuij Tempel… Mary zoekt het even uit ! Soms staat het er ook in het Engels bij. Overigens zijn Japanners buitengewoon gedisciplineerd, vriendelijk, beleefd en zeer behulpzaam; je kan nog geen 10 seconden op straat de indruk wekken dat je iets zoekt of ze komen naar je toe en wijzen je de weg, of bieden zich aan, wat we echt meerdere malen meemaakten, om je er zelfs heen te brengen. Geweldig….

We hebben het in vele reisgidsen gelezen; bij de Gouden Tempel kan je ijs met goudsnippers eten, het klopt dus…

Bij de tempel zagen we nog even deze mooie Japanse dames, in de originele Japanse klederdracht, het is toch een pracht ! En…. ze poseren met alle liefde even voor je, lachend !

En daar is ie dan, de Kinkakuji tempel (Het Gouden Paviljoen) het was er zeer druk, vooral schoolklasjes, herkenbaar aan de uniformpjes of dezelfde petjes, die we echt bij alle culturele sites zagen

Om een indruk te geven van de drukte hier een foto die ik ternauwernood kon maken tussen de honderden , zo niet duizenden Japanse toeristen, die allemaal met het “wonder” op de foto willen….

We kwamen bij “Het Gouden Paviljoen” een paar Amerikaanse jongelui tegen uit Los Angelos, ze bleken kunstenaars te zijn, een van hen liet deze prachtige tekening zien die hij in Nara, niet ver van Kyoto gemaakt had. Twee elkaar overlappende scenes die toch een vrij gedetailleerd werkelijkheidsgetrouw beeld geven van wat de tekenaar zag…Knap hoor….

Een echte Japanner op de kiek. Wat mij betreft toch minder interessant dan de in kleurige klederdracht gestoken Japanse vrouwtjes, maar om geen commentaar van vrouwen te krijgen glipt ie er even tussendoor…

Een treinstation verder, in de Ryoan-ji Temple, zagen weer een typisch Japanse highlight. Een “rotstuin” die bestaat uit een paar in de tuin liggende rotsen, waarom heen de kiezels zijn aangeharkt, en daar zit men dan heerlijk van te genieten !!!!!!!

Het fenomeen wordt nog gekker als je deze foto eens goed bekijkt….wij, Mary en ik kunnen hier het bijzondere niet aan ontdekken…dit gaat ons boven onze Volendamse Pet.

Tempels in Japan: schoenen uit !! In Myanmar beklommen we de Mount Popa; 750 houten traptreden met blote voeten langs scherpe houtsplinters over stinkende apenstront uit RESPECT – maar waar is het respect voor de gepensioneerde geld uitgevende toerist, vraag ik mij daarna af..-  Ik besloot om nooit meer een Boeddha tempel te beklimmen, en om er nooit meer m’n schoenen nog voor uit te trekken. Daar moest ik hier in het boeddhistische Japan helaas op terug komen, maar dat deed ik graag toen ik bij een tempel dit zag…

In een boemeltreintje even een stukje verderop in de stad Kyoto van de Ryoan-ji tempel naar Arashiyama.

Het beroemde bamboe bos van Arashiyama in Kyoto, op een spaarzaam rustig moment; normaal zijn er honderden Japanse toeristen in beeld. Er is overal zo veel toerisme dat je je afvraagt of ze hier nog wel eens werken.

Vlakbij het bamboebos deze typisch Japanse begraafplaats. Ook vanuit de trein zijn veel van deze begraafplaatsen te zien.

Vanuit het drukke toeristenplaatsje Arashiyama lopen we het Tenryu-ji tempelcomplex op, waarvan de tuin het interessantst is. Een “Indian Summer-achtig” tafereel. Veel parken en bosschages worden ontsierd door palen die de oude omvallende bomen ondersteunen. Geen gezicht vonden wij. Op deze foto even geen palen.

Bij Fushimi- Inary aangekomen zien we eerst een paar van dit soort tempels…

Aan het begin van de serie van vele honderden poorten – die in het begin groter en hoger zijn dan verderop – verdringen zich grote hordes Japanse toeristen een weg naar boven, er is een lange weg te gaan. Halverwege de route geven veel toeristen de pijp aan Maarten en kan je foto’s maken zonder Japanners…

Het is bizarre gewaarwording, al die poorten dwars door een vrij dicht bos de bergen op. Dat moet toch een onvoorstelbaar werk geweest zijn ?

Ook vanaf de zijkant gezien is het een vreemde zaak, zo’n lange rij poorten waar men doorheen loopt omhoog naar uiteindelijk een hele serie tempels met weer poorten en vossen, waar we niets van begrepen

Het is een uiterst vreemde bedoening met al die oranje palen/poorten, maar met zo’n goedlachse geisha erbij levert het wel een heel fotogeniek tafereeltje op

Van de andere kant af gezien komt een minder religieus boeddhistisch trekje naar boven ; in ruil voor een financiële bijdrage mogen bedrijven hun bedrijfsnaam op een van de palen vermelden; daar konden wij, als bewijs dat we er waren, dan nog wel bij.

De Sanjusangendo tempel. We waren echt verbijsterd bij het binnenkomen van deze tempel. Een waanzinnig schouwspel. 1000 met bladgoud versierd beelden, op ware grootte, 500 stuks aan weerszijden van een in het midden staand 15 meters hoog gouden Boeddha beeld. De beelden, waarvan er niet een hetzelfde is, staan op een soort “staan trubune” naast en achter elkaar opgesteld. Ze zijn ooit door 70 kunstenaars gemaakt die er een levenswerk aan hadden.

De zeker 15 meter hoge gouden Boeddha die midden tussen de 1000 andere gouden beelden staat

Een van de tempel daken op het Kyamizudera tempelcomplex in zuidoost Kyoto

Deze mooie geisha wast bij het binnenkomen van een tempel haar handen door water met een speciaal pannetje over haar handen te gieten. Een boeddhistisch gebruik dat alle Japanners strikt naleven.

Gewoon een overstekend Japans koppeltje op straat, de vrouwelijke klederdracht is een stuk boeiender, geef toe !

Wat een modern land is Japan, dat merken we elke dag om ons heen aan veel dingen. We zien oplossingen en technische snufjes die we nooit eerder zagen , bv bij het binnenkomen van ons hotel met een natte paraplu, je steekt hem van boven in een apparaat naar beneden en floep, er zit een plastic hoesje om heen, zodat je nergens water lekt. Rechts in de hotelkamer; koffie zakjes die in het kopje blijven hangen zodat je ze er weer makkelijk uit kan halen….en nog veel meer…

Door Gion, de uitgaanswijk in Kyoto wandelend passeerden we een groot pand met gokhallen, omdat hier vaak ernstig verslaafden hun laatste yennen verkwanselen mag dit beslist niet gefotografeerd worden, maar ik kon er toch boven de geblindeerde ramen uit een fotootje van maken, al kwam er meteen een suppoost aan rennen die me het – netjes – verbood. Ik denk echter niet dat deze mensen dit ooit zien en er dus last mee krijgen.

Een Japanse jongen en een Japans meisje werkend in de horeca…waar ze ons de lekkerste gerechten voorschotelden…

Wat dacht je hiervan?

Bij onze buurman lag dit plus minus 15 lange object op tafel, wij hebben ons suf geprakkiseerd wat dit nou toch kon zijn; het ging er overigens in als als koek !

Als eerste bezochten we de Daibutsuden tempel, hierin zat een echte reuzen Boeddha, met links en rechts van hem twee gouden beelden die net iets minder hoog waren. Imposant geheel…

in de tempel ook twee grote koppen van generaals, wat een monsters zeg. En dan te bedenken dat dit in die tijd – 700 a 800 na Chr – mooie mannen waren. Is die evolutie dan zo snel gegaan?

Onderweg van de Daibutsuden naar de Kasuga Shrine in Nara kwamen we door dit bos, met ook vele oudheidkundige overblijfselen….

De Kasuga Shrine in Nara is een indrukwekkend tempelcomplex, dat elke 20 jaar gerenoveerd wordt, maar wel in de originele stijl blijft…

In het bos rondom de Kasuga Shrine lopen lange paden die aan weerszijden met pagodes zijn omgeven, zo staan er wel vele honderden van deze pagodes, veel en vooral groot, was kennelijk niet genoeg bij de anti materialistische Boeddhisten

Dat kiek je natuurlijk meteen, een levend hertje tussen al die stijve dooie religieuze bouwsels

In de trein naar ons hotel in Kyoto teruig lag de hele meute te slapen. Het viel ons al eerder op dat niemand zich hieraan stoort, dit kan,- zo zagen wij een paar keer-, ook tijdens het diner s’avonds gebeuren, als een slaperige Japanner even met zijn kop op tafel gaat liggen snurken, de rest eet en praat dan gewoon door…

Daar gaan we weer, van Kyoto naar Kanazawa, een rit van 2 uur.

In Kanazawa is het Kenrokuen Garden een plaats waar de Japanners in hun vrije tijd graag heengaan om te relaxen en te genieten van de mooie tuinen en de vijvers. Tijdens onze wandeling zagen we dit mooie bruidspaartje er poseren voor hun fotograaf, daar konden wij natuurlijk ook van profiteren.

Wat zijn die vrouwen toch prachtig versierd…

Omdat we in afwachting zijn van een orkaan passage – zie bericht hieronder – konden we vandaag vanwege de heftige regenval niet veel meer doen dan een bezoek brengen aan een groot warenhuis tegenover ons hotel, waar tot onze verbazing een hele show werd opgevoerd,m het publiek was laaiend ! Wat een land !!

Het laatste beeld van hedenmiddag (zondagmiddag) van de nadering van de orkaan LAN. Wij zijn het rode stipje, en zitten al twee dagen lang in zware regenval. Er wordt hier weinig schade verwacht , de orkaan kracht neemt af, maar vanavond tijdens het diner zagen we de bliksem en het onweer flink tekeer gaan.