Vanuit Panama en Costa Rica vlogen we naar Santa Marta in Colombia. We zouden samen met Volendammers Aletta Schilder ( voor Volendammers bekend als dochter van opera Kees Kos ) en tennisser Jasper Smit en hun twee meiden – die toevallig gelijk met ons in Tayrona waren – de hike in het Tayrona National Park lopen. De trail door de vrij ontoegankelijke jungle daar is smal, bezaaid met rotsen, boomtakken en wortels, – en slingert af en toe steil naar boven en beneden.
Bij aanvang van de hike maakten we nog deze gezellige foto samen met de familie Smit/Schilder
Na een half uur ploeteren gleed ik uit, en maakte ik een rare val waarbij mijn twee voeten onder een boomtak vast kwamen te zitten en ik op mijn linkerzij viel waarbij ik “knak” uit mijn knie hoorde komen…… Op de grond liggend zag ik na mij meteen nog een paar hikers op dezelfde plek struikelen en vallen…Ik wist gelijk dat ik hier niet meer verder kon. Hangend aan Jasper, Aletta en Mary kon ik nog naar een open plek op de trail strompelen, maar toen werd de pijn zo hevig dat ik bang werd van de pijn flauw te vallen, en ben ik maar op de grond gaan liggen.
Daar lag ik dan, te kermen van de pijn; na 2,5 uur kwam er nadat voorbijgangers hulpdiensten gebeld hadden een verpleegster die mijn rechterbeen in een brace legde en verbond..Het zou toen nog zeker een 1,5 uur duren voordat er hulp kwam om mij hier weer vandaan te dragen, want zelf lopen ging absoluut niet meer, en het vooruitzicht dat dit langs die vreselijke weg moest waarlangs we waren gekomen boezemde mij steeds meer angst in….
Wat er toen gebeurde valt met geen pen te beschrijven…..
Op een klein plastic draagbaartje werd ik vastgebonden en door 4 tot af en toe 8 man door de ontoegankelijke jungle naar beneden gedragen. Af en toe moest er gestopt worden omdat de hulpverleners zelf in de problemen kwamen. Een onmogelijke opgave…Aletta Schilder heeft deze foto’s gemaakt, ik had het anders zelf niet willen geloven
Een van de Colombiaanse hulpverleners liep op blote voeten (rechts op de foto) strompelde, en raakte zelf zwaargewond aan zijn voet; er was ook nog ene Tim van Pelt uit Biest-Houtakker een echte Nederlandse held, die 3 uur lang bij ons bleef wachten om samen met zijn Schotse vriend te helpen mij te dragen op de terugtocht; en die hulp was van groot belang, hij nam later zelfs de leiding van de gehele reddingsoperatie op zich…
Aletta Schilder maakte nog snel een foto van heldhaftige redders Tim van Pelt uit Biest Houthakker en zijn Schotse vriend JP McMenamjn nadat ze een fysiek bijna onmogelijke klus hadden geklaard en mij samen met de 6 Colombianen door de jungle naar de ambulance hadden gebracht. Wat een kanjers, Aletta heeft gelukkig hun E-mail adressen opgenomen dus ga ik ze binnenkort schrijven om ze nog eens persoonlijk te bedanken..
De 1 uur lange rit naar het ziekenhuis in Santa Marta in de gammele ambulance zonder vering met loeiende sirenes zal ik nooit meer vergeten; onderweg stopte de motor er ook nog een keer mee, het kostte veel moeite om hem weer aan de praat te krijgen.
Ik kreeg pijnstillers met een infuus toegediend en er werden X-Ray foto’s gemaakt waarop geen botbreuken te zien waren. Mijn been werd helemaal – van mijn enkel tot m’n lies- heel strak ingezwachteld.. Toen ik hier twee dagen later hartkloppingen van kreeg heeft Mary het verband verwijderd…ik knapte meteen op !
Uit het ziekenhuis gingen we met een taxi op pad om in Santa Marta pijnstillers en krukken te kopen. Deze foto is 1,5 dag later…
Ziekenbezoek van de familie Smit/Schilder in Santa Marta
Aletta en Jasper met hun meiden waren zeer zorgzaam voor ons tijdens het hele nare gebeuren in Tayrona, gelukkig hebben ze ondanks de vreselijke stress daar toch veel foto’s en video’s gemaakt zodat we er later nog eens op een andere manier naar kunnen kijken
Tijdens de horror film die we samen beleefden ben ik heel goed verzorgd door Aletta, Jasper en hun lieve Yara en Yinthe. Gelukkig kwamen ze 2 dagen later bij ons op visite, we hadden er wel behoefte aan om ze even in een wat gezelliger situatie te spreken. We hebben samen heerlijk wat gegeten en gedronken…
Op t vliegveld van Santa Marta voor de vlucht naar Medellin —- We hebben op het punt gestaan om naar huis terug te keren, ik had contact met de alarmcentrale – wat een geweldige service is dit toch – en de terugvlucht was al goedgekeurd, zelfs bijna geboekt. Ik heb toen foto’s van de knie aan een arts (neef Christiaan Springer) laten zien en aan onze goede vriend Leo Tholens de ex fysiotherapeut, die beiden aangaven dat wellicht na een ruime week mijn mobiliteit toch weer toegenomen zou kunnen zijn, en we dan voorzichtig weer verder zouden kunnen gaan met onze reis.. We hebben op basis van deze info toen een deel traject gecanceld en zijn drie dagen eerder naar Medellin gevlogen waar we nu totaal 6 dagen afwachten of het wat beter gaat worden…
Deze foto maakte ik vanuit de taxi nar t hotel van de stad Medellin, beroemd geworden door 1 inwoner “Pablo Escobar” die hier in 1993 werd doodgeschoten…
Dit was de achterkant van mijn knie vanochtend op een foto die Mary maakte; de bloed uitstorting is naar achteren verschoven…