Foto gemaakt door de voorruit van onze huurauto tijdens de rit van Stewart via de plaatsen Smithers en Prince George naar Jasper. Deze foto geeft een representatieve indruk van het heuvel landschap waar we 1000 km in drie dagen doorheen reden.

Onderweg veel trucks & trailers met boomhout. Om de haverklap rijden vanaf zijweggetjes dit soort combinaties de highway op. Uitkijken geblazen. Je wordt er echter d.m.v speciale verkeersbordjes voor gewaarschuwd. Ook zie je veel opslagplaatsen met mega hoeveelheden gezaagd hout, gebonden of ingepakt, langs de wegen.

Nog voor we Jasper bereikten, doemde de hoogste berg van de Canadese Rockies, de “Mount Robson” voor ons op. We hadden geluk, want er was twee nachten geleden verse sneeuw op gevallen, en ook was ie deze keer helder; vaak houdt de top zich in wolken verscholen

We arriveerden in het gezellige wintersportplaatsje Jasper, waar we 3 nachten sliepen. Door de omringende hoge met sneeuw bedekte bergen en de vele bloemen, maakt het een schilderachtige indruk.

Als wij ons net op een terrasje begeven voor een wijntje zien we voor ons de beroemde Rocky Mounteneer het perron op rijden. Een luxe trein die vele routes in de Rockies aflegt. Je moet daarbij minimaal een keer overnachten in een hotel onderweg. ..

Het was 200 km rijden naar het vliegveldje waar onze geboekte helivlucht vanaf zou vertrekken. Afstanden tellen hier niet…. Het was een geweldige rit, we reden nu midden door de Rocky Mountains en stopten overal om dit soort plaatjes te maken. Maar het wordt nog veel mooier vrienden, let maar op………….

We staan er weer klaar voor, het was kraakhelder; we hadden er zin in, de heli pilot maakte deze foto van ons voor we weer de lucht ingingen…

We hebben al heel veel helikopter vluchten boven bergmassieven gemaakt, zo vlogen we bv ook een rondje om de Mount Everest in Nepal, dus ons verwachtingspatroon ligt hoog, maar wat ons nu te wachten stond overtrof echt al onze verwachtingen……

We waren nog maar net omhoog toen we deze “Picasso” voor de neus zagen wegdraaien…..

Dit lijkt wel een groot geheimzinnig sprookjeskasteel hoog in de bergen…

Heel opvallend zijn de felle kleuren in de limestone rotsen, die aangeven dat er verschillende metalen in voorkomen..elk metaal heeft een ander kleur..

Op veel plaatsen zoals hier zijn “rots en puin riviertjes” te zien, het resultaat van honderdduizenden jaren inwerking van weer en wind

De Rockies ontstonden zo’n 80 miljoen jaar geleden door dat twee tektonische platen aan het aardoppervlak over elkaar schoven. Op sommige plaatsen zoals hier is dat goed te zien.

Wat een kolossaal uitzicht heb je vanuit de helikopter die heel rustig door dit fenomenale landschap glijdt; op deze foto is een bergmeer te zien.

Het ontstaansmechanisme, het over elkaar heen schuiven van tektonische platen is ook hier goed te zien…

Wat een stilleven is dit. De rode kleuren duiden op de aanwezigheid van ijzer..

Vlak voor de landing keken we uit op dit door gletsjer puin blauw gekleurde meer…. het toetje ! Het lijkt onecht, maar het is de pure werkelijkheid…

Op weg naar het hotel in Jasper terug zien we dit Elk koppel. De vrouwelijk Elk vertoont hier een wrang menselijk trekje; ze steekt haar tong uit tegen haar mannetje. Er wordt gewaarschuwd om tijdens wandelingen niet dichtbij zo’n stelletje te komen; gevaarlijk !!

We zijn nog maar net bekomen van de helikopter vlucht wanneer we voor ons volgende avontuur alweer op weg zijn naar het Columbia Icefield. Dit ligt aan de beroemde Icefield Parkway, waar overal aan de kant vd weg “Pull Outs” zijn gemaakt om te rusten, te kijken en te fotograferen. Dit is een van de vele foto’s die ik er maakte. Realiseer je, een foto vanaf een parkeerplekje…

Ook dit is een van de foto’s gemaakt van een rustplaats langs de Icefiled Parkway. De 270 km lange weg van Banff naar Jasper

Dan komen we bij de parkeerplaats voor Columbia Icefield tour. Het is er heel druk. Iedereen wil dit zien… Op de foto is de weg te zien waarover we met een speciaal voertuig naar de gletsjer gaan. Het Columbia Icefield is een groot met sneeuw en ijs bedekt gebied in de Rockies, waaruit tientallen gletsjers naar beneden komen. We gaan met een Snocoach naar een van die gletsjers, de Athabasca Gletsjer.

De snocoach rijdt in 20 minuten naar het gebied boven de voet van de gletsjer, waar men in het ijs pas weer een nieuw plateau heeft aangebracht, waar deze snocoaches naar toe kunnen rijden.

We staan geparkeerd, en mogen een klein half uur op een afgezet gebied op de gletsjer rondhuppelen, maar maken eerst een foto bij dit monsterlijke voertuig dat echt hele steile hellingen op de gletsjer bedwong. De chauffeur bleek een Nederlandse moeder te hebben; hij vertelde ons veel over de omgeving.

Tja , en daar staan we dan weer op een gletsjer. Het was weliswaar niet zo’n bloedstollend avontuur als de gletsjer hike die we met een gids maakten op de Root Glacier in Kennicott (Alaska) maar wel een hele leuke belevenis.

Van de Athabasca Glacier werden we in een bus naar de 6,5 km verderop gelegen Glacier Walk gebracht. Een constructie boven een diepe canyon Het laatste stuk op het einde heeft een glasbodem, waardoor je er op lopend het gevoel ervaart echt boven de canyon “in de ruimte” te zweven…

Op deze foto is te zien hoe het spul in elkaar steekt, voor mensen die er niet op durven is een een by-pass gemaakt. Ik zag hier vele Japanners gebruik van maken.

Iedereen die er wel op durft, maakt een foto zittend op de glasbodem boven de canyon

Het bewijs dat wij er ook op stonden….

Na de Glacierwalk bezochten we het Malinge Lake en de Malinge Canyon. Hierboven een foto van de Canyon, die in vele honderdduizenden jaren door stromend gletsjer water is ingesleten, kijk eens naar de ingesleten vormen in de rotsen. Het voor ons moeilijke begrip tijd wordt hier zichtbaar…ergens beneden stroomt nu het water.

Net voor we bij de vertrekplaats voor een mini cruise op het “Malinge” meer aankwamen, stopte ik even bij een bocht , gewoon een adembenemend mooi plekje,. zomaar langs de weg

Met de boot voeren we op het Malinge lake in 20 minuten naar Spirit Island, het op een na meest gefotografeerde plekje van de Rockies (aldus de bootkapitein) alleen bereikbaar met zijn boot ! We konden vanaf een boardwalk op het eilandje ernaast foto’s maken. Het was een dure boat ride maar geef toe: Spirit Island is wel heel erg mooi……een schilderij…

We zijn vanuit Alaska naar Canada gevlogen. Terug in de bewoonde wereld, waar we meteen al Bil Duin en Mireille Kroon uit Volendam op een terrasje tegenkwamen. En dat op zo’n kleine 8000 km van huis. Het werd heel gezellig…de foto is gemaakt met de iphone van Bill

Bij de overzijde van de Cook Inlet aangekomen zocht de piloot een plek waar beren waren; al snel zagen we in een rivierbedding waar het laag water werd, een aantal beren lopen. Maar waar gaat ie landen dacht ik nog ??? Gewoon dus op een stuk drooggevallen rivierbedding, schuin naar beneden aflopend en vol kiezels, dat had ik niet verwacht…dit is echt kunst en vliegwerk…..ik dacht echter meteen al “hoe komt ie hier ooit weer af; hij moet ook nog gedraaid worden. Dat zouden we later nog zien.

We zijn geland, er was ook nog een tweede vliegtuig van dezelfde company achter ons geland, vandaar de sporen op het strand. We hadden maar een paar uur, om beren te bekijken en weg te wezen. Daarna zou het water weer 5 meter stijgen tot waar het vliegtuig nu staat, opstijgen is er dan niet meer bij, het wordt dan overnachten in het vliegtuig.

Waarom we lange lieslaarzen aan moesten trekken in Homer werd meteen duidelijk. Om naar de beren te lopen moesten we door de modder en het drijfzand van de stromende rivier lopen. Nou ja, lopen…. Af en toe kwam het soms nog snel stromende water tot aan de knieë, of zakten we weg en moesten de twee piloten er aan te pas komen om verder te kunnen

We zagen het even niet meer zitten, want er begon ook meteen al een beer uit de verte op ons af te komen, en weg rennen was er onder deze omstandigheden niet bij..

De beer kwam onverstoorbaar rustig steeds dichter bij en was ons tot op 10 meter genaderd; de piloten gingen voor ons staan en haalden allebei hun afschrik wapens tevoorschijn. We moesten heel dicht bij elkaar staan, de ene piloot begon op rustige toon tegen de beer te praten. “No bear ,no bear”, zei hij, en toen we de beer bijna konden aanraken liep ie naast ons door. Het praten geeft het beest het besef dat wij geen prooi zijn. (dat is de theorie achter het praten ) We stonden echt verstijfd van de schrik – zo’n beest is, als ie rechtop gaat staan, wel 2,5 tot 3 meter hoog -. Als ie gewild had waren we allemaal binnen een paar seconden onze kop kwijt geweest. Later was ik blij dat ik deze foto’s nog heb durven nemen.

De beer loopt een paar meter naast ons door; zijn tred veranderde niet; onze hartslag liep behoorlijk op. De piloten hadden alleen een” politiek correcte” flair stick mee, waarmee de beer niet uitgeschakeld kan worden , maar vermoedelijk wordt afgeschrikt…………

Het dier liep vervolgens op de vliegtuigen af, wat de piloten enigszins verontrustte, maar maakte uiteindelijk toch een draai, en liep van ons af

De piloot/gids zoekt voorzichtig zijn weg door het soms snel stromende en dieper water, gevolgd door Mary. Het viel ons op wat een kracht dat stromen op je benen veroorzaakt. Bij de diepere stukken kon ik dan ook geen foto maken, maar was ik met mezelf bezig. De adrenaline stroomde volop door onze aderen..

We lopen op een van de groepjes beren af. Een moeder met haar twee spelende cubs; wij mogen vooral niet tussen de moeder en de cubs in komen

De cubs spelen maar wat, de moeder holt er achter aan, maar weldra zien we dat de moeder de cubs hier leert hoe een zalm in het ondiepe water te vangen

Eerst blijft de moeder enige tijd rechtop staan; het ondiepe water met daarin zalmen stroomt langs haar heen.

Plotseling stort ze zich naar voren, op de zalm onder haar. Ze houdt die dan een paar seconden onder water vast in haar klauwen.

De zalm komt dan boven water; het lijkt alsof de beer de zalm met z’n klauwen breekt – we horen dan steeds een knak – vervolgens brengt hij de zalm in zijn bek naar een droger deel van de rivierbedding.

De cubs ruiken voer en volgen de moeder met de zalm…

Als de moeder beer de zalm loslaat wordt er een paar seconden door de cubs om gevochten en gaat er een van beide met de buit vandoor…moeder zoekt alweer een nieuwe zalm

De cub neemt zijn maaltijd mee naar een andere droge plek, maar wordt daarbij vergezeld van zijn broer, die ook een graantje probeert mee te pikken…

Dan zien we van een andere kant ook nog een bruine beer aan komen, hij loopt hier op een afstand van ongeveer 15 meter; wat een magistrale dieren zijn dit, wat hebben we er ontzag voor, en wat lijken ze dat te weten.

De schitterende omgeving waarin zich dit allemaal afspeelt. Zoals op deze foto te zien is zijn er steeds vogels bij de beren die een graantje van de overgebleven zalm resten proberen te bemachtigen. De beren laten de vogels met rust valt ons op..

We kijken hier richting de mond van de rivier; rechts een beer; het water begint langzaam weer terug te stromen. Wat een geweldige ambiance is dit. Het lijkt zo vredig, maar wat is dit een mensonvriendelijke omgeving

Als we terug lopen naar het vliegtuig merken we dat sommige stromen al heel sterk beginnen te worden, en dan komen we ook nog een beer tegen. Hij bleef ons rustig bekijken en liep weg.

We stappen weer in het vliegtuig; hier maakt de piloot na het back tracken een draai op het schuine strandje om daarna volgas te geven. We zien dat de “startbaan” niet rechtuit doorloopt maar in een bocht, dit is echt bush vliegerij van de eerste soort; geweldig !!!!!!

Na de hobbelige take off van de rivierbedding vlogen we eerst nog even over het terrein en vervolgens naar de top van een actieve vulkaan. Fantastisch… je ziet rechtsonder het midden op verschillende plaatsen zwaveldamp wolken uit de vulkaan ontsnappen.

Homer is een gezellig plaatsje dat weer geheel in het teken staat van vissen en visserij; er zijn wat winkeltjes op de Homer Spit, maar vooral veel motorhomes op de parkeerplaatsen, de toeristen die hier mee komen zijn allemaal aan het vissen.

Op het terras van Lands End Hotel aan het einde van de Homer Spit aan een biertje; nagenieten van ons beren avontuur. Het weer heeft ons steeds meegezeten, zo’n 20 tot 25 graden, en we hebben in een maand nu totaal nog maar drie dagen regen gehad.

Kleine houten winkeltjes op de Homer Spit; heel kenmerkend voor Alaska

In Homer draait alles om vis en vissserij; hier gaat weer een viskotter combinatie de zee op. Men vangt hier voornamelijk Halibut (heilbot) kabeljouw en zalm. “Homer is Halibut City of the World” staat op een groot bord te lezen als men het stadje binnenkomt

Op een scheepskerkhof niet ver van de haven maakte ik de volgende plaatjes. Dit wrak wordt overigens permanent bewoond…

Overal oude scheepsattributen

Dit zie je overal in Alaska, en andere USA staten; soms wel 30 a 40 naast elkaar. Ze zijn zo gebouwd dat de sneeuwruimers er geen last van hebben…sommige zijn ook elektrisch verwarmd

De omgeving van Homer op de Kenai Peninsula (schiereiland) is betoverend mooi, we reden er met onze huurauto langs en genoten volop…

Waar kom je dit in de zomer tegen ?

Overal om je heen gletsjers…