In de vorige editie waren we gekomen tot aan het einde van de lange hoofdstraat in de oude stad Petra. De Jordanië-kenners onder de lezers weten dat er dan nog een uitdaging wacht: de klauterpartij vanuit Petra de berg op naar de in de hoger gelegen bergen uitgehakte Monastary.
Te voet is buitengewoon zwaar; de klim duurt dan wel een uur. Net zoals vele van onze leeftijdgenoten bestegen wij dus elk een gezond uitziende muilezel, dat gaat veeeeeeel makkelijker, en duurt maar 20 minuten. Deze afgerichte beesten lopen zonder enige moeite langs een vaste route de vele honderden treden en rotspartijen op die naar de Monastary leiden.
Vanaf mijn ezel fotografeerde ik Mary, die op haar muilezel de vrij steile opgang naar de Monastery bedwingt. Zoals te zien loopt de ezel langs diepe afgronden, maar onze gids heeft ons verzekerd dat deze ezels niet dom zijn en daar niet in vallen.
Toch besloot ik na een hele bijzondere manoeuvre van mijn ezel, waarbij ik bijna in het ravijn lag, de benenwagen maar te nemen. Mary blijft op haar ezel en gaat hier vergezeld met mijn ezel aan een touw gewoon verder omhoog, terwijl ik lopend amper verder omhoog kom….
Onderweg bieden allerlei bergbewoners lekkernijen aan
Er lijkt geen einde aan de klimpartij te komen; af en toe moet Mary met haar ezels op mij wachten…daar komt bij dat ik natuurlijk ook nog plaatjes maak, want het is een verbijsterend mooie route door de rotsen…. pfffff
Het laatste stuk moet zelf verder geklommen worden, de ezels hebben rust en een lekker groen struikje verdiend…
Ondanks de vermoeienissen kijken we onze ogen uit, wat een waanzinnige omgeving
Het is eigenlijk zonde dat de route hier en daar ontsierd wordt door souvenir tentjes van Bedoeïenen, zoals hier achter Mary, we hebben de trip er nu bijna op zitten
En dan kom je uit een kloof rechts op de foto, en sta je naar rechts lopend oog in oog met dit waanzinnige wereldwonder. Door mensen met hand beitels uitgehakt in de rotsen, zo’n 2400 jaar geleden, en ….. nog puntgaaf (niet gerestaureerd vrienden)
Om de grootte van dit hak spektakel te benadrukken zijn Mary en ik er voor gaan staan, tevens als bewijs dat we er echt waren…
Op de terugweg zien we dat ook de kamelen rust nodig hebben…
Op de terugweg door Petra bewonderen we nog eens een paar van die prachtige koningsgraven die ook weer zijn uitgehakt in de rotswanden. Overigens waren er ook veel gebouwde huizen in Petra, maar die hebben de vele aardbevingen niet overleefd…
In Petra zien we nog eens deze rotswoningen waarin ook graven waren uitgehouwen
En alles door mensen handen gemaakt vrienden; Petra is niet voor niets een wereldwonder…
Op weg naar Wadi Rum in Jordanië
Wadi betekent Vallei en Rum is de naam van een gebied. Wadi rum is de beroemdste Wadi in Jordanie; het is een prachtig stuk ongerepte woestijn. Voordat we dessert van Wadi Rum ingaan komen we aan in een Bedoeïenen dorp; daar laten we onze auto achter en gaan verder met een terreinwagen en een gids
Na 25 minuten door de woestijn van Wadi Rum rijden, arriveren we in ons tentenkamp
De tenten zien er van binnen netjes uit. Er is geen stromend water, en ook geen toilet, daarvoor moet je naar een andere tent, ook s’ nachts dus , als het pikkedonker is. Er is geen telefoon of internet, en alleen tussen 5 uur s’ middags en half 1 s’ nachts is er stroom en licht, dus ook verwarming. En das niet niks vrienden. Overdag is het zo’n 25 a 30 graden maar s’nachts daalt de temperatuur tot zo’n 5 graden. Extra dekens dus…
S’ avonds is het dikke pret bij het uitgebreide kampvuur. We hebben al onze jassen aan en daarover heen nog dekenjassen van het tentenkamp. Zelf hadden we wijn meegenomen, want ook hier wordt geen druppeltje alcohol geschonken (Islam)
Met de terreinwagen de Wadi Rum dessert in
Het is een bizar rood landschap
Het is een geweldige beleving om door dit dit ongerepte gebied te crossen
Slechts wielsporen verraden de aanwezigheid van andere bezoekers, voor de rest is het geheel verlaten…
Hier en daar huizen Bedoeïenen in de woestijn, die thee of koffie verkopen. In de schaduw is het dan al aan het afkoelen en is een vuurtje warm welkom
Het is natuurlijk een droom voor elke fotograaf om hier te zijn en met de camera alles vast te leggen
Opvallend is hoe de rotsen in dit overwegend kalme landschap geërodeerd zijn. Wat we hier zien vrienden, is het begrip “TIJD” het heeft de natuur miljonen jaren gekost om dit voor elkaar te krijgen…
Hier staan we op de bridge, een door de wind en zandstormen uitgehold en uitgeschuurd gat in een rotspartij
En welke idioot staat daar nou met z’n hemd uit over de woestijn heen te zwaaien?
Wat een grootsheid, wat een uitgestrektheid, leegte en wat een rust. De auto die komt aanrijden laat dit goed zien, wat een nietig speelgoedwagentje is dit eigenlijk maar in dit machtige decor
Deze kloof inlopend zien we rotstekeningen van mensen die dit 400 jaar voor Christus hebben getekend. Let eens op de afmetingen van deze rotsen; vergelijk de gesluierde vrouw op de voorgrond met de hoogte van de rotsen
Hier de rotstekeningen die 70 jaar geleden werden ontdekt. Ze zijn 2400 jaar oud, Het oppervlak op de foto bestrijkt ongeveer 1 meter hoog en 2 meter breed
Tja je hebt wel eens van die gelukkige momenten, van die gelukzalige ingevingen. We waren hier uitgestapt en ik zag meteen deze foto in dit decor voor me. Een van de mooiste die ik de laatste jaren van ons beiden gemaakt heb
Dan de sunset in de dessert, een hele bijzondere zonsondergang vrienden
Dezelfde sunset, maar dan van een andere hoogte gemaakt
S’ avonds zitten we dan onder het genot van een Arabisch muziekje te dineren in de restaurant tent
Het eten was heerlijk, een beetje zanderig, dat wel !
Er wordt naan brood gebakken waar je bij staat en de kok kluift kippetjes voor de gasten. Wat moet een mens nog meer (in de woestijn)
En daar zitten we dan; er waren deze keer geen buikdanseressen bij.
