Na de overnachting in Chitina, reden we eerst met “Jan van Weert” – de Nederlander die we eerder in Pakson tegenkwamen, de 100 km lange McCarthy road naar McCarthy/Kennicott heen en terug; een prachtige route naar een verlaten oord dat rond 1900 gesticht werd.
De commerciële oorzaak van de geboorte van dit stadje was het toeval, dat twee rondtrekkende mijnbouw onderzoekers er een kopererts berg aanzagen voor een groene weide voor hun paarden. Het rode goud: “koper” was ontdekt, de exploitatie van het gebied werd een eclatant economisch succes, dat duurde van 1905 t/m 1938. De interesse voor koper ebde toen weg, net als het kopererts in de mijnen, die toen gesloten werden. Het plaatsje en de mijnen liggen er nog onveranderd bij. Zeer interessant om te zien, alleen al om te weten uit wat een pionierende keiharde bikkels het menselijk ras toen bestond…..een uitgestorven soort (bij mijn weten)
Met de auto konden we slechts tot de rivier komen, om naar McCarthy te gaan moesten we nog een loopbrug over. We hebben ons de moeite bespaard, want de volgende dag zouden we erheen vliegen. Eerst nu wat foto’s van de route over de McCarthy Road met de auto.
Het Wranglers- St Elias Nat Park in Alaska, waar we nu zijn, is bijna 1,5 keer zo groot als Zwitserland, het is een Alpen landschap met als hoogste top de Mount Blackborn 4996 meter hoog. (hoger dan de Mont Blanc) Op deze kaart is ook de McCarthy Road te zien van Chitina naar MCCarthy/Kennicott. Ook zien we hier de Kennicott Gletsjer en de Root Gletsjer. Op de Root gletsjer zullen we een Glacier Hike doen…
Langs de weg van Chitina naar het historische miners plaatsje McCarthy/Kennicott, de McCarthy Road, maakten we een paar foto stops
Vanaf de parkeerplaats voor McCarthy/Kennicott, op de achtergrond de Kennicott Gletsjer
We rijden weer snel terug naar Chitina, als we plotseling opgeschrikt worden door deze reusachtige bruine beer voor ons op de weg. Hij maakte dat hij snel wegdook, maar ik kon er door de autoruit nog net deze foto van maken.
Bij Chitina kiekte ik mijn eerste Yak; dit dier wordt veel gegeten hier; ze zijn zo’n beetje net zo groot als onze koeien; die slierten worden natuurlijk weggeknipt, ze lijken me niet zo smakelijk …
Vlucht van Chitina naar McCarthy/Kennicott
We zaten wel even in spanning, want het regende behoorlijk, de volgende morgen, en de bewolking hing laag tussen de bergen. Zou de vlucht met de Cessna 206 van Chitina naar McCarthy/Kennicot wel doorgaan ? We kwamen aan op een parkeerterrein waar het vliegveld moest zijn, er was echter nergens een vliegtuig te bekennen, waren we wel op het vliegveld? Wat ik wel zag was een publiek damestoilet…..Bij een telefoon aan een paal moest ik een nummer bellen. “Geen probleem, vlucht gaat door”, klonk het, “het vliegtuig komt u op het parkeerterrein bij de auto ophalen”. En zo geschiedde !!
In ons land absoluut onvoorstelbaar.. het vliegtuig landde en taxiede naar onze auto op het parkeerterrein toe. Naast de openbare toiletten. Instappen en wegwezen….
Bij de Cessna 206 waarmee we naar McCarthy zouden vliegen. De piloot meldde ons dat het “fairly cloudy” was, “but we’re not going in” zei hij er bij.
Dit is bij ons ondenkbaar. Op zicht vliegen (VFR) tussen cloudlayers in, oke, maar dan ook nog es tussen en beneden “obscured mountain tops” ??. Ik vroeg of ie niet bang was “trapped” te raken. “No No, I know every mountain and every valley”, en hij maakte de indruk goed te weten wat ie deed, maar toch, het blijft tricky…
Aangekomen bij McCarthy zagen we de ingang van de in 1938 gesloten Erie Mine hoog in de bergen. Een van de 5 mijnen van Kennicott. Mijnwerkers klommen te voet eens in de paar weken naar deze kopermijn ingangen links (ook in de winter bij minus 30 a 40 graden en meters sneeuw) en sliepen dan tijdens het mijnwerk een paar weken lang in het nu half ingestorte gebouwtje rechts.
Juist voor de landing in McCarthy zagen we het verlaten kopermijn plaatsje Kennicott beneden ons liggen. Hier zouden we later naar toe gaan om een mijn rond tour te maken.
Gekiekt tijdens de approach. De onderkant van de Kennicott Gletsjer, naast het plekje Kennicott. Het gletsjer ijs is met een laag vuil en rots slijpsel bedekt, wat een natuurgeweld.
Dan worden we naar het plaatsje McCarthy gebracht, waar vroeger tijdens de goldrush en de copper rush (1905 – 1938 ) 300 mensen woonden. Nu wonen er s’ winters nog 20 personen. In dit straatje is ons hotel.
En daar is ons hotel. Als dit niet mooi is; we kregen er een “western cowboy film” gevoel bij. En het was best een knus hotelletje, nog helemaal in de originele staat, en ook van binnen helemaal in de originele oude stijl uit 1938. Wel was vorig jaar het hele stadje opnieuw geschilderd.
Tegenover het hotel is de originele Golden Saloon. Het is de bar, en tevens het restaurant en ontbijtzaal…. en het is er bar gezellig
Wandelend door dit plaatsje bekruipt je het gevoel terug te gaan in de tijd; alles is hier nog origineel. Een of andere rijke liefhebber, een Amerikaan uit Texas heeft het hele plaatsje McCarthy/Kennicotte opgekocht en exploiteert het nu voor toerisme. Het is echter niet meer dan een handje vol mensen dat in dit verlaten oord komt…
RONDLEIDING DOOR DE KOPERMIJN VAN KENNICOTT
Midden in Kennicott staat de Mill Tower, waar het eigenlijke mining werk gedaan werd. Het erts komt van boven uit de bergen, gaat boven het gebouw in en komt er beneden in zakken als koperkorrels uit. Het is onvoorstelbaar wat voor wirwar van gecompliceerde houten schud, breek, was, en maal machines er in dit gebouw zijn opgesteld, we gaan er een kijkje nemen.
Boven op het dak, waar het begint; in dit gat wordt de kopererts uit de mijnen uit de bergtoppen gestort. Op de achtergrond rechts achter op de foto het laagste deel van de Kennicott Gletsjer
We gaan door allerlei breek en schud constructies in het gebouw door verschillende verdiepingen naar beneden. Het hele spul staat er nog bij als in 1939 toen het verlaten werd. Het kopererts raakte , op en de vraag naar koper werd ook minder.
De Glacier Hike ( Gletsjerwandeling) van 16 km lang !!
Een Glacier Hike van een paar km dachten we, prachtig, daar zijn we meteen voor in. Maaaaaar, we wisten niet dat er eerst 5 km naar de Gletsjer toe moest worden gelopen over een zwaar begaanbaar rotsig bospad met aan weerszijden dichte bomenrijen, en dus aan het eind ook weer 5 km terug. Plus 6 km op de Gletsjer is 16 km. Het was buitengewoon vermoeiend, maar oogverblindend mooi en werkelijk een belevenis om nooit meer te vergeten
Op dit kaartje is de ligging van McCarthy, Kennicotte en de route naar de Root Glacier goed te zien. We liepen vanuit Kennicott over een kronkelig rotspad langs de Kennicot Glacier naar de Root Glacier..
De Gletsjer Hike op de Root Gletsjer begon met 5 km vanuit McCarthy over een bospad naar de gletsjer lopen, 6 km op de gletsjer en weer 5 km terug. Het was warm, we hadden i.v.m. het vliegen maar beperkte kleding mee. Maar dat was nog teveel. Het werd snikheet
Na zwoegen en zweten zijn we eindelijk op de gletsjer. Wat een ongelofelijk grote hoeveelheid ijs en moraine om ons heen. We hadden speciale spike schoenen (crampions) ondergebonden, om niet weg te glijden, dat zou levensgevaarlijk zijn met alle diepe kloven die overal om je heen zijn.
Tja, dit zijn wel de krenten in de pap. Zulke uitstapjes zijn echt heel bijzonder. Onze hike op de ijskap van Groenland leek er wel veel op, maar een gletsjer is toch weer heel anders.
We komen bij een extreem gevaarlijke locatie die er pas een paar dagen is volgens onze gids. De gletsjer schuift namelijk elke dag tientallen cm’s naar voren. De donkere heuvel lijkt wel modder, maar bestaat uit hard ijs met daarop Moraine ( rivierpuin ) Hier stromen twee gletsjerriviertjes in een kloof achter de heuvel. Die kloof opening is ongeveer 20 x 5 meter groot. De diepte van de kloof is enkele tientallen tot wel honderd(en) meters; het gletsjerwater stroomt er door naar een compleet rivieren stelsel onder gletsjer. Hierin vallen betekent, nooit meer gevonden worden….
Hier de kloofopening. Rechts zijn de twee gletsjerriviertjes te zien die er in stromen. De gids hield mij met beide handen vast toen ik deze foto met uitgestrekte armen maakte. Vanwege dit soort gevaren is het niet aan te raden om zonder gids de gletsjers te bewandelen. Zij weten waar de kloven z(a)itten…
Mary kijkt over de rand van de kloof terwijl de gids haar vasthoudt…ook op de ijskap van Groenland zagen we deze diepe en voor ons gevaarlijke kloven in het ijs….
Zo’n gletsjer oppervlak is een uitgestrekt landschap. Er zijn zelfs complete bergmeertjes aanwezig. Hier wordt door een paar alpinisten geprobeerd een wand te beklimmen…
Een mooi gezicht (met de telelens) hoe de mens probeert buiten zijn grenzen te treden……
Het wordt wel later op de middag koeler op de gletsjer, waar altijd een “downhill” wind waait die uiteraard koud aanvoelt…
Mijn favoriete foto. Dit is Mary en onze gids die door mijn ge-fotografeer vooruit waren gelopen.
Dat dit zich allemaal op een gletsjer oppervlak afspeelt is bijna niet te geloven. Wat een mega wereld is dit…en wat zijn wij daar toch maar kleine onbetekenende wezentjes in. Al denken we dat we heel wat in de melk te brokkelen hebben. En nou is dit maar 1 gletsjer…..
Om te laten zien dat al die bijna zwarte heuvels in het gletsjerlandschap uit ijs bestaan , hakt hij er met zijn bijl even een stuk uit. Het is duidelijk….
Na deze buitengewone en inspannende belevenis was het tijd voor een heerlijk wijntje in de Saloon
De volgende morgen was het prachtig weer, het was een genoegen om de koffers weer in het vliegtuig te stouwen, en naar Chitina terug te vliegen.
We vlogen nog even langs de Kennicott Gletsjer, die heerlijk in het ochtend zonnetje lag te ontwaken….zoals we nu dus weten bestaan de donkere moraines ook uit ijs, het is echt alleen maar een ijs rivier die je hier naar beneden ziet glijden.
We verlaten het Wranglers- St Elias Nat. park; het was geweldig hier… Op naar Valdez, waar we zullen overnachten en dan met onze auto op de Ferry boat naar Whittier zullen inschepen
