OVER VAKANTIE VIEREN EN REIZEN
Vakantie is voor ons een weekje Oostenrijk met familie en vrienden, zoals we een paar weken geleden deden; heerlijk was dat. Nu zijn we “op reis”. Vakantiegroeten blijven zeer welkom, maar wij voelen ons op onze trips over de wereld reizigers; geen vakantiegangers. Reizen is verkennen en ontdekken. Het is afwisselend, leerzaam, boeiend en avontuurlijk, en voelt vaak als het uitkomen van een lang gekoesterde jeugddroom, maar het heeft veelal niets met vakantie vieren te maken.
Mary speelt nog wat sudoko op haar i pad voor het slapen gaan in haar “riante” bed in de barak in Coldfoot. Geen frisse behuizing dit, geen enkel comfort, smerig en muf.
Op onze verkenningstochten over de aarde verbleven we in de meest luxe overwater bungalow in Bora Bora, en andere extreem luxe oorden op deze aarde, maar ook in golfplaten containers zonder enig comfort op een verlaten luchtmachtbasis naast de IJskap op Groenland, omdat je daar zo nodig op wilt hiken; overigens ook nog eens een fysiek zware klus. Of in een tent in Botswana tussen de leeuwen, of een open leeg bamboe hutje in Laos, omdat er even niets anders is. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vaak vliegen we onderweg naar primitieve afgelegen plekken met kleine vliegtuigen, bootjes of heli’s waarin we maar een paar kilo bagage mee kunnen nemen. Je moet dan de rest van je bagage ergens achter laten, en je loopt een paar dagen met dezelfde kleding aan. Vele malen tijdens een reis dagen achter elkaar in een ander hotel en dus “uit je koffer leven”, dat hoort ook bij ook reizen…maar wij doen niets liever…
Ook hier binnen de Noordpoolcirkel van Noord Alaska in Deadhorse en in Coldfoot ervaren we dat zo. In Deadhorse Basecamp – geen wapens, drugs of drank – logeerden we tussen de bulldozers, hijskranen en modderpaden, in als barakken omgetoverde golfplaten kleine containers zonder stopcontact, stromend water of sanitaire voorzieningen. Ergens op de gang gezamenlijke douches en toiletten zonder deuren, provisorisch afgeschermd met wat ooit gordijntjes waren. Privacy? Wij nemen dat allemaal graag op de koop toe, we krijgen er veel voor terug..
Met deze auto en een gids/chauffeur reden we 800 km van Deadhorse via Coldfoot over de beruchte Dalton Highway naar Fairbanks, een van de mooiste routes die we ooit reden, vooral het eerste deel door de “Brooks Range” bergen was adembenemend mooi. We hadden deze route in grote lijnen op TV al gezien in de serie “Ice Road Truckers” echter dan in de winterse uitvoering natuurlijk.
Maar Deadhorse leek wel een vijfsterren hotel vergeleken met wat ons nog te wachten stond: “Coldfoot”. Zo’n 400 km zuidelijk van Deadhorse , halverwege de Dalton Highway was Coldfoot, – eigenlijk niet meer dan een een truckers kroeg/snackbar met een paar slaapbarakken – ons onderkomen voor de nacht. Het eten was duur en slecht; smerige, niet schoongemaakte barakken, muffe ongewassen ouwe dekens, stinkende bevuilde bedden, en geen sanitaire voorzieningen. De gezamenlijke douches en toiletten, op de gang waren niet schoongemaakt; er was ook geen papier in de toiletten en bij de was tafels, alles was vies, en stonk. Zelfs truckers willen daar niet in slapen, die blijven op het parkeerterrein in hun eigen cabine ronken.
We klagen echter niet, het was ons bekend, er is namelijk geen andere mogelijkheid, en we wilden perse de Dalton en dus Coldfoot ervaren, dus moet het maar, dat hoort nou eenmaal bij reizen.
DALTON HIGHWAY
Op deze kaart is de 800 km lange Dalton Highway (gele lijn) van Deadhorse via Coldfoot naar Fairbanks goed te zien. De zwarte stippellijn is de Noordpoolcirkel. Het eerste deel van Deadhorse naar Coldfoor gaat door de Brooks Range bergen; een adembenemend mooie route, die we vaak op TV zagen in de Discovery Channel serie “Ice Road Truckers”
Door de voorruit van de auto maakte ik vele mooie plaatjes van de Dalton Highway, hier zijn we in de Brooks Range, een gebergte net zuidelijk van Deadhorse
De muskus os (muskox in t engels) zagen we voor t laatst op de gletsjer randen in Groenland. Ook hier zagen dit indrukwekkende dier… het zorgt overigens voor heerlijk vlees op de Alaskaanse grill
We reden vanaf de Dalton een zijpaadje in om te lunchen, en terwijl we daar mee bezig waren zagen we plotseling deze bruine beer op korte afstand, hij stond al een tijdje berries te eten zonder dat wij hem gespot hadden. In Alaska kan je OVERAL beren tegenkomen, ook in de steden. Ze zitten niet of nergens achter hekken….
Ook een zwarte beer kon zich niet verschuilen voor mijn lens
Een mooie plek om na de lunch even te poseren…
Dan vervolgen we onze weg over Dalton door de Brooks range, continue zien we de oliepijpleiding weer links of rechts naast ons opduiken. De olie in deze leiding heeft aan het begin bij Deadhorse een temperatuur van ongeveer 50 gr C , en aan het einde bij Valdez, 1300 km verder en 13 dagen later , is deze temperatuur gedaald tot 10 gr C De pijp is 1,2 meter dik met daarom heen nog een isolatielaag van ruim 10 cm.
We zitten met ontzag naar de weg te kijken, die van 1975 tot 1977 in twee jaar is aangelegd, we gaan hier de Atigun Pass op …..de bodem bedekking is hier Toendra
Er ontstaat achter elke auto en zeker elke zware truck op de Dalton Higway een grote en intense stof en/of modder wolk; het resultaat is zichtbaar….
Staande op een parkeerplek op de vooral in winters beruchte Atigun Pass zien we de Dalton door de bergen slingeren…
Bij de Dalton horen trucks en truckers; daar is de weg uiteindelijk voor gemaakt. De Dalton is vele jaren alleen toegankelijk geweest voor trucks, pas later is hij voor publiek opengesteld
Je hoeft niet gecharmeerd te zijn van het truckers wereldje om hiervan te kunnen genieten; in de verte de pijpleiding en de Dalton
Vooral als je langs de weg staat om een foto te maken, zoals hier, voel je de power van de zware vracht die hier voorbij dendert…
We zijn op de uitlopers van de Brooks range, het landschap verandert; van de Toendra met z’n lage grondbegroeiing komen we in de Taiga, waar weer bomen groeien…We zijn in de buurt van Coldfoot, de bomen in de Taiga worden hoger…….
De beroemde afslag…..
In Coldfoot, de befaamde truckstop, is het een komen en gaan van trucks; een wereld op zich. Je kijkt je ogen uit. Achter de stuurcabine van deze trucks bevindt zich de slaapcabine waar een bed, koelkast, TV en allerlei comfort voor de trucker te vinden is. De brede verchroomde korte cilinder aan de buitenkant – voor de deur – is het luchtfilter. De lucht die de motor ingaat wordt hier gefilterd. De truckers hebben een paar van deze schone filters in de cabine.
COLDFOOT
Het truckers cafe in Coldfoot, hierin worden ook de binnen opnames voor de “Ice Road Truckers” opgenomen. Dit is een echte ruige mannenwereld…bier wordt uit flesjes gedronken, … net als in de bouw; het eten is zoals onze gids het noemt “truckerfood”, veel en vet !!
We gaan onze barakken in, het is niet anders…. hier is geen enkele vorm van luxe ! Afzien manneeeeeee…..
Tussen de aan elkaar geschroefde containers is een gang, de schoenen moeten uit; want wanneer het regent of sneeuwt wordt het een modderbad als die aanblijven. De 1ste deur links is ons hok ………
Ons hok, maar…. wel twee bedden en een kantoor… en een echte kantoorstoel !!!
Nou ja, kantoor….? Het tafeltje is in staat van ontbinding. Het “gordijn” moet dicht want het is hier binnen de Noordpoolcirkel 24 uur per dag licht.
De volgende morgen ga ik al heel vroeg uit mijn hok naar het gezamenlijke toilet, (er zijn zowaar ook spiegels) om de eerste te zijn, maar dat is pech. Deze Bulgaarse trucker is net naar de WC geweest en doet hier de rest van zijn sanitaire klusje. Bij nader inzien (en horen) zitten alle toiletten – rechts – vol
Op deze foto van de andere kant gemaakt is te zien dat er maar weinig papier voor toilet en wasbak over is…maar…. hier zijn wel deuren voor 2 toiletten. Wat een luxe!
Op mijn verzoek mocht ik van de trucker even de cabine van deze monster truck in. Je kijkt dan een bizarre en bijzonder wereld in…
Een trucker legde mij uit dat hij 2 a 3 keer per week de rit tussen Fairbanks en Deadhorse maakt, en in de winter is het makkelijker vond hij. Daar keek ik van op. Waarom? Dan is de weg egaler, door de sneeuw, zei hij, geen gaten. Maar glad toch? . “Dan gebruik ik deze kettingen, en die leg ik er binnen 7 minuten om…..
Alles en nog wat in Coldfoot staat in het teken van trucks, trailers en truckers. Ook in een van de loodsjes op het terrein, waar hier even een motor verwisseld wordt
ANAKTUVUK PASS
We hadden vanuit Coldfoot in de avond een vlucht geboekt naar de Anaktuvuk Pass, zo’n 150 km westelijk van Coldfoot. Een met de auto onbereikbaar bergdorpje waar Eskimo’s wonen. Helaas ging het feest niet door; er waren te weinig deelnemers voor deze vlucht.
WISEMAN
S’ morgens bij vertrek uit Coldfoot reden we nog even naar het dichtbij gelegen Wiseman.
Het landelijke oude “Wiseman”, een paar houten cabins, meer is het echt niet. We reden er uit Coldfoot nog even naar toe. Er wonen 3 families. Jack Reakoff met zijn vrouw en kind en het gezin van zijn zus., en nog een familie. Het doet me wel aan het sprookje van Hans en Grietje denken, dit plekkie
Jack is een echte Bushman, hij geeft lezingen, en vertelde ons in zijn tuinhuis alles van het leven in het extreme Alaska, over het Noorderlicht, het leven in de extreme kou (-40 gr C) en van de jacht. Hij eet ook beren vlees, en wist precies te vertellen hoe je een beer schiet. “Al die verhalen over afketsende kogels op een ijzerharde beren schedel zijn bullshit” zei hij, gewoon normaal rechts door de borst schieten en hij valt na 10 seconden kalm om…. Beren worden door Jan en alleman afgeknald, als ze te dichtbij komen en gevaarlijk worden. Hun aantal groeit desondanks nog steeds…Beren zijn daarom niet beschermd in Alaska.
Naast de hut van Jack stond zijn prive kist. Jack is piloot, net als bijna iedereen hier. Om op te stijgen trekt hij z’n kist met de trekker even de tuin uit de highway op. “Kan dat allemaal zomaar “vroeg ik. “Yes, meer dan de helft van alle take offs en landings in Alaska vindt plaats op de Highway’s, dat is legaal hier”. Wat een land….. Bij ons is in de vliegerij is alles verboden tenzij het mag, en hier mag alles tenzij het verboden is. Geef mij maar Alaska !!!
We zijn weer op weg voor de laatste 400 km Dalton Highway, als onze gids even een paadje indraait. Dan zien we plotseling op dit vredige meertje deze twee floatplanes liggen. De absolute vrijheid !! Leven als een vrije vogel, de droom van elke vliegenier, ja ik denk wel van elk mens…
Een uurtje of twee na vertrek uit Coldfoot passeren we de Noordpoolcirkel. We bevinden ons op het blauwe stipje op de bol achter mij. Maar…. sta ik nou met mijn rechter of linkerbeen in de poolcirkel ? Je kan het duidelijk zien.
Ergens onderweg was een kleine roadhouse; zie hier de uitbater, een echte Amerikaanse Alaskaan ! Maar…., geen native !
We zijn alweer op weg van Fairbanks naar Pakson. Tijdens een foto-stop kwam bovenstaande mega truck met trailer de parkeerruimte op rijden. Heel gek, en helemaal toen dit stel er met een cameraatje uit stapte om foto’s te nemen. Dat doen truckers niet. Het bleek een al 4 jaar in Canada wonende Roemeense truckdriver met zijn 14 jarige dochter te zijn die meeliftte naar Fairbanks, waar hij lading hoopte te vinden naar Deadhorse. Dochter zou vandaar naar Michigan vliegen, waar ze studeerde. Hij vertelde dat hij met die lege trailer bijna de grens Canada/Alaska niet over mocht, men vertrouwde het niet. Zeer zeldzame combinatie… daar maakte ik maar even een fotootje van
We zijn in ons onderkomen voor een nacht even buiten Pakson aangekomen. Dit was een heel traditionele maar gerenoveerde Alaskaanse Roadhouse. Het leek wel of we bij kennissen op visitie waren; een feestje om hier te verblijven.
Vanaf het balkon van de Roadhouse bij Paxon hadden we dit uitzicht. Afzien manneeeeee…zeiden we dan bij BZN…
Even een glimp van het interieur van dit prachtige huis/lodge
De open fire in het midden van de lodge. Het kan beroerder vrienden… deze foto werd gemaakt door Jan van Weert. Een reiziger uit Schijndel , die hier ook logeerde. Hij zou later nog naar het noorden reizen, maar we kwamen hem na 3 dagen weer tegen.
Het ontbijt in de lodge in Pakson werd geserveerd volgens lokaal gebruik. Alles op een bord. Linksonder de yoghurt met fruit. Het was lekkeeeeeer !
We rijden weer door, zuidwaarts naar Chitina, waar ons een vlucht met een klein vliegtuig wacht. Als het weer maar goed blijft. We maken onderweg veel stops om foto’s te maken van de prachtige omgeving, zoals hier.
Op weg naar Chitina. Je kijkt je ogen uit, naar de schitterende natuur zoals boven, maar ook naar deze bepakte dame die de hele route fietst