Met pijn in het hart hadden we afscheid genomen van de mensen van het resort in Hiva Oa. De General Manager Jean Jacques van het resort bracht ons persoonlijk in z’n pick up naar het vliegveldje, midden op het eiland. Van hem vernamen we tijdens de transfer dat de resorts in Hiva Oa en in Nuku Hiva waar we nu heen zullen gaan, eigendom zijn van Air Tahiti.
Vliegen tussen de Polynesische eilanden
Tahiti Airlines heeft het monopolie op deze routes, dat betekent dat ze de prijzen zelf kunnen bepalen, zonder concurrentie. Omdat de vluchten derhalve heel duur zijn, ook voor de lokale bevolking, bevordert Tahiti Airlines daarmee tegelijkertijd het isolement van de Marquesas Islands die 1500 km ver van Tahiti af liggen. Een retourtje Tahiti – Hiva Oa kost voor locals ruim 800 USD. Laat staan wat het voor buitenstaanders kost. Men is voor van alles en nog wat afhankelijk van Tahiti. Van ziekenzorg, hospitaals, levensmiddelen, etc etc. Een nieuwe auto moet bv in Tahiti gekocht worden en vervolgens naar Hiva Oa of Nuku Hiva verscheept worden.
We staan weer op het Jacques Brel Airport(je) in Hiva Oa om met een Twin Otter in 40 minuten naar het noordelijker gelegen iets grotere Nuku Hiva te vliegen. De piloot logeerde in ons hotel en is gelijk met ons naar het vliegveld gereden.
Hier wordt de Twin Otter waarmee we zullen vliegen onder toeziend oog van de piloot uit de hangaar gesleept.
We hoeven deze keer niets bij te betalen voor de handbagage, en we zijn met totaal drie passagiers. Dat is dus eigenlijk een privévlucht…..de baliemedewerkster van Tahiti Airlines brengt ons persoonlijk naar de kist, onze koffers staan achterin
Tja mooier kan niet natuurlijk; met z’n drieën in dit werkpaard voor 16 personen. Een privévlucht… Meteen worden ook de hoge tarieven iets duidelijker…..
Uiteraard kon ik niet nalaten om tijdens de kruisvlucht even een praatje en plaatje met de vliegers te maken, die de afgelopen nacht ook in ons resort verbleven. Aan de instrumenten te zien kruisten we op 8000ft (2400 mtr) om net boven de wolkentoppen te blijven , bij een kruissnelheid van 130 kts (235 km/hr)
Na een half uur vliegen in noordoostelijke richting en een ruime linkerbocht om de oostkust van het eiland heen bereikten we de noordoostelijke kust van het eiland Nuku Hiva
Hier zien we de ruige ongerepte kust bij Anaho waar we later ook met de auto naar toe zouden rijden
Deze kenmerkende donkere burcht-achtige rotspunten in het midden van de foto zullen we later terug zien op een aantal foto’s die ik er vanaf de grond maakte
In deze baai ligt het dorpje Akapaa; ook hier zullen we later naar toe rijden. Let wel, deze plaatsen zijn alleen met goed weer in terreinwagens bereikbaar; het weggetje over de top, wat op de foto te zien is, is smal en wordt met regen heel glibberig
En dan landen we op het eiland Nuku Hiva. De terminal is nog kleiner dan die in Hiva Oa. Op onze koffers hoeven we na deze “prive vlucht” niet lang te wachten
Ter info een kaartje van het grootste Marquesas Island Nuku Hiva, waar wij juist geland zijn op het kleine vlakke deel in het noordwesten. Ons resort ligt in de baai van Taiohae in het zuiden. De rode stippellijn geeft onze route aan naar het hotel en de route die wij later met een gids naar Anaho zullen rijden. Zoals te zien zullen we alle wegen van het eiland berijden….
Een medewerkster van het resort op Nuku Hiva haalt ons op, voor een rit van 1,5 uur dwars over een bergpas. Maar wel een rit door een adembenemend mooi landschap !!
Van grote hoogte zien we af en toe het smalle weggetje slingeren waarover we rijden door dit bizarre ongerepte landschap…
De weg naar het resort die ons nu 1,5 uur van Airport Nuku Ataha naar ons verblijfsresort in Taiohae brengt is nieuw. Een paar jaar geleden was dit kronkelige rotspad – bovenstaande foto – nog de weg. Het zelfde ritje duurde toen 6 uur heen en weer 6 uur terug, maar het was daarentegen wel een avontuur, natuurlijk
Na een zeer enerverende rit hoog door de bergen, met veel fotostops, zien we deze prachtige baai van Taiohae met het resort waarin we op Nuku Hiva zullen verblijven – de ligging van wederom idyllisch gelegen resort is op de volgende foto te zien –
Detail van bovenstaande foto; bij de groene pijl ons bamboe huisje en rechts daarvan het restaurant met zwembad. We zitten pal boven het strand.
Het terras van het hotel in Nuku Hiva waar we de komende dagen op verhaal konden komen na onze tochten over dit exotische eiland
En daar hebben we meteen maar even gebruik van gemaakt
Overal op dit eiland , net als op Hiva Oa, wilde bloemen en waar mensen wonen zoals hierboven op de foto ook mooie aangelegde beplanting
We gaan op pad, en hebben een lokale gids van het hotel mee. De wegen zijn slechts toegankelijk met dit soort 4WD Land Rovers.
We maken veel fotostops onderweg. Er zijn veel smalle bergweggetjes met talloze haarspeldbochten, maar er is weinig tot geen verkeer, je kan dus altijd en overal stoppen zonder anderen te hinderen. Leuk daarbij is dat die spaarzame personen die je tegenkomt – lopend of in een auto – je uitbundig groeten…
Taipivai Valley waar de rivier uit de bergen komt. Hier zijn veel coconut trees. Een gebied waar men coprah produceert. Het witte gedroogde vlees van de cocosnoot. De belangrijkste economische activiteit op de Marquesas Islands
Vanaf dezelfde locatie zien we aan de andere kant van de weg de baai waar de Australische TV versie van Survival of the Fittest werd opgenomen. Sprookjesachtig mooi allemaal…..sindsdien komen er af en toe eens wat Aussies op bezoek om deze beroemde locatie met eigen ogen te zien.
Van de 2700 inwoners van Nuku Hiva wonen er 1500 in het dorp Taiohae waar wij verblijven, de rest woont in families bij elkaar, verdeeld over kleine nederzettinkjes in de verschillende valleys, zoals deze hier, waar we coprah productie aantreffen – de belangrijkste economische activiteit- en ook een kleine familie begraafplaats zien. Let op de grote aantallen coconut trees.
Het hele eiland staat vol met deze droog bakken voor de coprah, de in stukken gehakte witte inhoud van de cocos noot. In de bakken die aan de zijkant open zijn, wordt de cocos door de wind gedroogd. De golfplaten daken kunnen tijdens de zonne-uren verschoven worden zodat de zon ook meehelpt. De coprah wordt in jute-zakken naar Tahiti verscheept waar het wordt gebruikt om in fermentatieprocessen cocos geur en smaak aan zeep, parfum en andere artikelen te geven.
Onze gids die uit deze valley komt, was er trots op te kunnen melden dat dit de enige drogerij is op het eiland waar de coprah niet alleen in de reguliere droogbakken, maar ook in een oven gedroogd wordt
Op weg naar Hatiheu genieten we van het sprookjesachtige landschap
We passeren weer een archeologisch interessante plaats. Onze gids werd enthousiast. Dit is een plaats waar duizenden jaren geleden koninklijke ceremonies werden uitgevoerd. De bovenbouw is door de natuur verteerd, maar de verschillende vloerlevels zijn er nog. Op het bovenste level werd geslapen.
Hoogtepunt van de ceremonie was dat er een persoon werd geofferd en gegeten. De schedel werd verbrijzeld door een klap met een houten knots waar aan het boveneinde dwars een ijzeren punt op stond. Vervolgens werd met scherpe messen het lichaam in stukken gesneden, gekookt en gegeten. Let wel; dit is volgens onze lokale gidsen tot aan 1900 doorgegaan. Dit is een kuiltje op een “hakblok” waar in de kapmessen geslepen werden waarmee men de lichamen in stukken sneed
Het was interessant om op de borden die er stonden te lezen hoe een en ander allemaal in zijn werk ging. Op deze tekening zien we de huizen, waarvaan we 2 foto’s hierboven de resten zien. Op het hoogste level overdekt de slaapplaats, met in het midden op het lagere level een gat, waarin boven een vuur gekookt werd.
Hier op een originele plaats een originele woning, waarvan het houtwerk later is gerenoveerd. Zo woonden dus de oermensen, de kannibalen hier vroeger.
We zijn in Hatiheu, hier staat warempel een richtingaanwijzer……later gaan we nog naar links en rechts, naar Aakapa en Anaho
De moeilijk bereikbare baai van Hatiheu, met het exotisch mooie maar verlaten strand. Hier wonen maar enkele tientallen mensen; een van de uiteinden v/d wereld
Hier in Haitiheu hebben de inwoners zowaar een soort van verenigingsgebouw – met het groene dak – gebouwd. Onder de gele open tent keek men op een klein TV’tje naar de WK voetbal…..
Uiteraard namen we even een kijkje in het Verenigingsgebouw van Haitiheu. Het was zondag, de mannen waren naar de jacht – op wilde zwijnen , want wilde paarden zijn alleen in Hiva Oa – en de vrouwen zaten gezellig aan een neutje
Nou ja, gezellig ?………….. deze sunday-blues zal toch niet veroorzaakt zijn door het heerlijk helder heine….
En dit ziet er ook al niet te vrolijk uit… maar ja, Vino Tinto uit een kartonnen pak, daar kan je ook het rambam van krijgen natuurlijk……
Deze vrouw had de stemming er al goed in, haar buurvrouw spoorde mij aan om een fotootje van haar te maken.
Buiten had men voor de WK hier een TV toestel onder een tentdak geïnstalleerd, ook hier op het Marquesas eiland Nuku Hiva, was het Nederlands elftal zeer populair.
We vervolgden onze speurtocht naar het aardse paradijs en zagen onderweg heel veel fotogenieke paradijselijke trekjes; deze burcht-achtige rotspartij hadden we ook al uit het vliegtuig gespot, vlak voor de landing…..
Onze gids die zich tot onze verbazing en schrik voor onze wandeltocht van Haitiheu naar Anaho als Rambo optuigde,, – er zijn hier toch geen wilde dieren – vindt het maar gek dat we hem vragen om zijn uitrusting voor de foto te laten zien. Het is zijn jachtuitrusting zegt hij, en die komt hem tijdens dit soort wandelingen vaak goed van pas
Het is berg op, donker, warm en vochtig, de mosquito’s zijn blij dat we er aan komen. We zetten vraagtekens bij deze zweterige klauterpartij…
De gids zorgt meteen voor verfrissing als wij over warmte klagen; een vers en koel cocos melkje…
Wij moeten toch even wennen aan al die messen, ik maak er nog maar eens een fotootje van maar toegegeven, hij heeft er wat hinderlijke takken en gebladerte mee verwijderd.
Beneden ons zien we in een baaitje het kerkje in het kleine dorpje Hatiheu; als er al een paradijs op aarde is, moet het toch sterk hierop lijken….
We zijn weer onderweg; de weg wordt vaak aan twee kanten begrensd door steile berghellingen en ravijnen. Op die delen van de weg naast de rotswanden ligt veel puin, dat door berggeiten van de rotsen boven ons is losgewerkt.
Hier staan we plotseling weer oog in oog met een paar wilde geiten, die heel schichtig zijn en meteen als ze ons zien weg springen het ravijn in.
Je komt ogen tekort hier….
Even een close up van de foto hierboven; hier kan toch zo een nieuwe Lord of The Rings worden opgenomen?….
We rusten even uit en gebruiken het lunchpakket van het hotel, we komen hier onderweg geen restaurants met -voor ons – eetbare zaken tegen
Nog een meertje erbij, hoe mooi wil je het hebben als fotograaf ……. je blijft hier naar kijken, geheel en al gecreëerd door Moedertje Aarde
Alweer zo’n ansichtkaart met al dat groen en die weelderige begroeiing
Noem dit geen Palm Trees, die fout maakte ik steeds, maar onze gids verbeterde me dan: het zijn Coconut Trees
Heel veel uren genoten we van het hobbelige en soms kronkelende reizen door deze pure en ongerepte natuur van Nuku Hiva
Bij terugkomst was er dan gelukkig weer het zwembad van ons resort, in deze warmte zeker geen overbodige luxe
Het is hier in de Pacific helder, en s’ nachts is er ook geen storende lichtvloed van steden etc daarom is de sterrenhemel heel goed te zien. Deze foto van de maan maakte ik ter illustratie hiervan met mijn camera met half telelens 300 mm; je kan de kraters op de maan heel goed zien.
S’avonds eten in de open lucht op een terras, dat vonden we op de Griekse eilanden ook altijd zo gezellig
De volgende dag was er een groot dorpsfeest in Taiohae , iedereen liep uit, en was vrij en blij. Deze dame had haar nieuwste creatie op haar hoofd ; zelfgemaakt en vers….
De schoolkinderen en de juffen waren er ook en iedereen wachtte op de grote optocht die was aangekondigd
Na veel ellenlange toespraken van bestuursbobo’s kwam er dan eindelijk een paard met ruiter de straat in. Deze combinatie steigerde twee keer en rende weer weg. Daarna volgden nog 2 paarden waarvan er een dienst weigerde en vervolgens pal voor de hoogwaardigheidsbekleders zijn darmen en blaas leegde. Dat was de paarden show…..
Na een hele tijd wachten, terwijl er helemaal niets gebeurde, kwam deze buitengewoon vreemde praalwagen voorbij gereden. Het vreemde voorwerp achter de auto bleek een versierde boot te zijn….
Iedereen applaudisseerde en zoef, weg was ie weer, deze vreemde boot. Was dat nou de hele optocht ?? Niemand protesteerde, dus zal het wel normaal zijn…
Wij snapten niets van deze vreemde gang van zaken , en zo te zien deze oudere dames in de Bobo tent, ook niet…maar ze bleven wel lachen.
Deze meneer had een heerlijk flesje rum tot z’n beschikking, hem hoorde je ook niet…
Op de terugweg naar ons hotel zagen we heel veel mooie optrekjes tegen de bergwanden in Taiohae, deze zijn praktisch allemaal in bezit van Franse dokters, onderwijzers en andere Franse overheidsdienaars…
We waren er bijna; op het strand beneden ons resort, zagen we deze ruiter met grote vaart over het strand rennen, wat een mooi gezicht is dit…
En weg was het paard en de ruiter…wat een prachtige wereld is dit
En weg waren wij, voor onze 12de vlucht, deze keer naar Tahiti terug. We waren er al een paar dagen, en blijven daar nu 1 nacht om vervolgens vandaar naar het eiland Moorea te vliegen…