Vanuit de Lodge in het Fish River Canyon gebied reden we 350 km naar het aan de Atlantische kust gelegen Luderitz. De lekke band van Wim en Ria’s auto moest vervangen worden. Een nieuwe band zou na twee dagen, voor het afreizen naar Luderitz arriveren maar bij vertrek naar Luderitz was hij er helaas niet. Ook dat is Afrika.
Gelukkig bleek er na wat rondbellen nog eentje in een kleine garage in het plaatsje Aus onderweg te zijn, zodat dat was opgelost. Zonder reserve band rijden door zo’n afgelegen heet woestijngebied, op gravel en rotspaden waar veel banden sneuvelen, zonder telefoonverbinding, waar soms een hele dag bijna niemand voorbijkomt is vragen om problemen.
Onze auto is een nietig stipje in die onmetelijke Kalahari dessert. Het woestijnlandschap is hier zeer veranderlijk, soms groeit er ook de nodige vegetat
ZANDSTORM
Zo’n 40 km voor Luderitz begon de temperatuur te dalen op nadering van de koele Atlantische Oceaan. Van de 38-40 graden woestijnhitte kwamen we in de 20 graden sfeer terecht met veel wind. We maakten hier kennis met een voor ons nieuw fenomeen; een zandstorm die over de weg jaagt en grote zandduinen zelfs tot over de weg veroorzaakt.
Met grote kracht wordt het zand uit de Kalahari woestijn de weg over geblazen. De westelijke wind blaast het door het water uit de oceaan aangespoelde zand op de Namibische stranden landinwaarts. Auto’s die hier regelmatig met grote snelheid doorheen rijden worden daarbij compleet gezandstraald.
Vanuit Luderitz gaan we met een gids naar het “Sperrgebiet”; een groot met hekken afgezet verboden gebied in de Namib woestijn in zuidwest Namibie. Hier worden diamanten gevonden door de firma Namveb die voor de helft in handen is van de staat. Dit gebied onbevoegd betreden kost 2 jaar gevangenisstraf of 14.000 euro boete, dat weet iedereen hier.
Het Sperrgebiet met de diamanten mijnbouw is een fascinerende omgeving; deze flikkerende rotspartij is een marmerberg, die gepolijst is door het rond waaiende zand
Op weg naar het in 1931 door de Duitsers verlaten en nu dus spookstadje Pomona kijken we onze ogen uit. Vooral de vele kleuren – door de aanwezigheid van verschillende mineralen – vallen op
Door de harde wind in dit gebied grenzend aan de Atlantische Oceaan, ontstaan nieuwe gevormde zandduinen, en verplaatsen overal bestaande duinen zich, waardoor je soms oog in oog komt met een zandberg over de weg zoals op deze foto. De weg wordt dan omgelegd of zoals onze chauffeur deed, je rijdt er gewoon tegenop en over heen. Uiteraard kan dit alleen met een 4 WD terreinwagen. Een heftig klusje. We maakten dit een paar keer mee in het Sperrgebiet.
Een stuk terrein dat gezeefd is op de aanwezigheid van diamanten. De hoopjes die overbleven zijn op deze foto goed te zien, deze “tailings” liggen hier overal en al sinds 1931 De diamanten worden aan de oppervlakte gevonden tot 1 of 2 meter diepte. Elke vierkante meter werd uit gezeefd; vroeger met de hand en tegenwoordig met machines.
Voor we bij Pomona arriveren komen we langs de fabriek waar de diamant zevers hun zeefsel brachten om verder te worden uit gezeefd en behandeld. Dit gebouwtje werd in 1931 met de sluiting van Pomona ook achtergelaten. Het ligt er nu dus al zo’n kleine 85 jaar, echter, door de degelijke Duitse materialen en bouwwijze staat er nog veel van overeind
De mijnwerkers huisjes van het sinds 1931 verlaten spookstadje Pomona liggen er troosteloos bij
Na een uurte rijden voorbij Pomona staan we hier boven op een bijzondere Namibische bezienswaardigheid; de Bogenfels aan de Atlantische kust in het Namibische Sperrgebiet
Boven op de vermaarde Bogenfels met Ria Welman. Wim Welman maakte de foto
Vanaf dezelfde plek als op de foto hierboven maakte ik deze foto van de kustlijn met onze geparkeerde auto, waar even later de koffie klaar stond
Ook om deze plek bij de Bogenfels te bereiken was een hele klauterpartij
Op de terugweg naar Luderitz genoten we weer van het bizarre landschap om ons heen, een domein van weer, wind en water en……..tijd !!
S’ avonds spraken we in ons hotel in Luderitz aan tafel bij een aantal super lekkere gerechten nog lang na over ons verblijf dagen in het bijzondere “Sperrgebiet”
Vanuit Luderitz reden we krap 400 km richting noorden naar een Lodge het Sossusvlei gebied. Omdat de voertaal in Namibië vroeger Zuidafrikaans was, dat veel op het Nederlands lijkt, kunnen we veel verstaan en lezen, zoals hier bij dit tankstation. Overigens kost de benzine hier ongeveer 85 cent.
Onderweg zien we in de woestijn veel dieren , maar ook bomen met daarin grote nesten , die door de bewoners ervan, de Wever vogeltjes zijn gemaakt. Er zwermen er vele tientallen van rond; ze gaan door de kleine gaatjes in de nesten naar binnen
Door het autoruit gekiekt. Het woestijnlandschap met de zand en gravel roads is ook hier zeer veranderlijk, soms grote zandvlakten , maar dan weer bergachtige gebieden, en overal die verlaten sfeer, je komt er bijna niemand tegen. Een tegenligger verraadt zich al ver voor je hem ziet door de grote stofwolk die hij veroorzaakt.
Dan naderen we de Le Mirage Dessert Lodge, die als een oase in de hete woestijn in de verte voor ons opdoemt. Ik moest sterk denken aan Hotel California van The Eagles. Een prachtige in Marokkaanse sferen gebouwde lodge van een Nederlandse eigenaar/ontwerper Jan Zijlemans uit Breda. We hebben uitvoerig met hem gesproken. Hij zorgde ook voor een late check out de volgende dag
In deze werkelijk sprookjesachtige omgeving zochten we verfrissing in het zwembad en konden we het rode woestijnzand van ons afspoelen. ook het diner in Le Mirage was grote klasse
Stel je even voor, een exotische oase van luxe midden in de woestijn, waar na het diner het personeel voor de gasten een geweldige zang en dans show uitvoerde, zoals dat alleen Afrikanen maar kunnen. We bleven nog tot laat in de avond in de open lucht van een lekker wijntje en deze geweldige ambiance genieten
De volgende morgen werden we al om 5 uur opgehaald voor de balloon flight over de beroemde Sossusvlei. Hier wordt de ballon opgeblazen.
Terwijl de ballon wordt opgeblazen kan ik wat foto’s van de opkomende zon maken. Een prachtig lichtspektakel boven de woestijn
De zon is hier nog niet echt op, maar aan de prille zonnestralen is te zien dat dit niet lang meer duurt
De ballon is ready to go, we gaan instappen voor een ballonvaart van ongeveer een uur.
De volgauto’s van het ballon team worden kleiner en kleiner naarmate wij hoger stijgen tot ongeveer 600 mtr (2000 ft ) boven boven het aardoppervlak. Wat opvalt zijn de ringvormige figuren overal in het landschap, niemand heeft daar tot nu toe echt een sluitende verklaring voor . Sommige Duitse wetenschappers zijn van mening dat het hier gaat om ringen die door termieten zijn aangebracht, maar er is geen consensus over
Vrijwel meteen na de start maakte ik deze prachtige plaat van de zon die achter de bergen in de verte vandaan komt; de dunne ochtendnevel hangt nog als een deken over het woestijnlandschap. Dit zal niet lang duren, na 1 a 2 uren heerst hier de hitte…
Het woestijn landschap dat rustig onder ons door glijdt is betoverend mooi. Op deze foto is ook goed de weg te zien waarover wij gekomen zijn
In deze ballon varen “ballon leerling” Rob en Ingrid Baas uit Schagen, die na 7 jaar Zambia nu al 1 jaar in Namibië wonen om er ballon vluchten met toeristen te gaan maken. Ingrid was danseres bij Frans Bauer en Rene Froger, en heeft mogelijk ook wel eens bij een TV uitzending van BZN gedanst hoorden we later, na de landing van haar. Ze genieten mateloos van hun Afrikaanse avontuur. Wij kunnen dat inmiddels heel goed begrijpen
Levensgenieters Rob en Ingrid Baas uit Schagen poseerden natuurlijk even voor mijn camera
Zoals dat traditie is na een vroege ballonvlucht genoten we ook nu weer in een paradijselijke omgeving van een heerlijk ontbijt met champagne; het kan beroerder vrienden……afzien manneeeeee. riepen we dan bij BZN in koor
Op weg naar onze volgende lodge, de Sossus Dune Lodge, stak deze kudde zebra’s rustig de weg over.
Na een korte rit bereiken we onze Sossus Dune Lodge, de enige lodge in het Namib Naukluft Park. Het is een Eco Lodge, er is geen telefoon, geen internet en de lodge heeft op geen enkele wijze de natuur in de omgeving aangetast.
Met een van de gidsen van onze Sossus Dune lodge “Sammy” rijden we door het Namib Naukluft Park naar Dune 45 in de Sossusvlei. Links en rechts van ons zien we massale duinen; het beroemde kenmerk van Namibië. Ze zijn in werkelijkheid mooier dan ik me had voorgesteld
Door de wind en het aanwassende zand veranderen de vormen van deze reusachtige duinen continue
We beklimmen Dune 45 langs de rand (deze ligt 45 km van de lodge af) een vrij steile klim Op deze foto is Mary te zien met op de achtergrond de Sossusvlei wat eigenlijk Sossus vallei betekent
Het een welhaast surrealistisch gezicht, deze door de wind gevormde zand sculpturen
Een foto die ik maakte van Wim en Ria wachtend op de sunset en tegelijk even uitrustend op een hoge duinrand; het kostte veel moeite om de duin te beklimmen; na een paar meter moest er gewacht worden tot er weer voldoende puf was, en daarbij was het zand bloedheet onder je voeten
Je gelooft je eigen ogen bijna niet bij het zien van al deze kunstzinnige zand vormen; een vreemde meneer daalt het duin af, terwijl Wim en Ria verder omhoog klimmen
Door de wind en het aanwassende zand veranderen de vormen van deze reusachtige duinen continue
Mary heeft er zin in
Wim en Ria komen terug van de top; door de unieke achtergrond en de voetstappen in het zand is dit bijna een grafische voorstelling geworden; een van mijn favoriete platen van dit landschap
Bij het warme lage zonlicht , net voor sunset, is elke kiek in dit prachtige decor een raak shot
Onze zeer sympathieke en deskundige gids Sammy, die wij Ome Sammy noemden. Hij had lekkere gehaktballen mee voor onderweg; in het Zuid-Afrikaans noemen ze dit “vleesballetjes”
Net voor de zon in de Atlantic ten onder ging maakte ik nog snel deze warme plaat in de Sossusvlei
Het is een groot genoegen om op deze exotische maan verlichte plek, eigenlijk midden in de ruige natuur van het Namib Naukluft Park te kunnen dineren; op de achtergrond de lodges waarin we verbleven
Toen we zaten te eten op het terras van het Sossus Dune Lodge Restaurant zat deze Jakhals buiten het terras en beneden ons geduldig te wachten op een restje eten. We doen dit nooit, maar we hebben hem het een en ander toegeworpen. Uit sympathie voor het dier dat steeds maar geflitst werd, maar ook omdat het voedsel voor ons niet te eten was, ook dat maak je wel eens mee…..
jjj
Na het diner zaten we in het licht van de volle maan op het terras van onze honeymoon suite nog even wat te drinken, echt midden in de natuur in de Afrikaanse woestijnnacht