FAIRBANKS
Van Healy vertrokken we naar Fairbanks, een kleine provincie stad in midden Alaska, de meest Noordelijke gelegen stad van de USA. Brede straten , die elkaar net als in Manhattan loodrecht kruisen. Verdwalen kan niet. Er is hier net als in Anchorage echter ook niet veel te beleven. Liever gezegd helemaal niets. Fairbanks was slechts onze opstapplek naar de olievelden in Noord Alaska.
In Fairbanks, waar maar weinig te doen is, overnachtten we in een hotel waarvan de kamers zich in aparte houten cabins bevonden. Heel leuk ingericht; het restaurant was op het terrein, met een terras aan de rivier waar we tot laat dineerden in een zonnetje; we hebben het er zeer naar onze zin gehad.
De ruim opgezette stad Fairbanks in het midden van Alaska, In de brede straten is weinig te beleven, het is er heel rustig en de klapper is het ICE MUSEUM. De voorstelling begon ons echter te laat.
DE PIJPLEIDING VAN PRUDHOE BAY (DEADHORSE) NAAR VALDEZ OVER 1300 KM en de DALTON HIGHWAY
Nadat in 1968 olie werd aangeboord boven de Noordpoolcirkel in Noord Alaska in Prudhoe Bay aan de Arctische Oceaan niet ver van de Noordpool, besloot een aantal oliemaatschappijen om de aangeboorde olie naar de 1300 km zuidelijker gelegen haven van Valdez te transporteren door een pijpleiding. Aldaar zou dan de olie in olietankers verder naar de USA verspreid worden. Gezien de absurde terreinomstandigheden, taiga bossen, rivieren, meren, bruggen en bergformaties, de enorme afstand en de extreme weer condities van 4 maanden lang tot plus 30 en 8 maanden lang tot min 40 graden een welhaast onmogelijke klus, en er waren in 1970 nog geen wegen noordelijk van Fairbanks. De pijpleiding kwam er….
Al heel lang hebben de olievelden en deze waanzinnige pijpleiding van 1,2 meter in doorsnede en een lengte van 1300 km , in 2 jaar gebouwd van 1975 tot 1977, een prestatie, van ongekend menselijk vernuft moed en doorzettingsvermogen mijn aandacht. Dat geldt eveneens voor de Dalton Highway die in dezelfde tijd werd aangelegd ten behoeve van de pijpleiding – Die aandacht werd nog versterkt door de TV serie “Ice Road Truckers” die de lange en vaak barre tocht over de Dalton Highway (800 km ) maken om de olie industrie in Deadhorse vanuit Fairbanks te bevoorraden
Deze foto pikte ik op bij pompstation nr 9 . Tot 1970 waren het noorden en westen van Alaska onbereikbaar; er woonden slechts hier en daar wat Eskimo’s en er waren dus geen wegen naar toe aangelegd. Totdat in 1968 het zwarte goud – OLIE – werd aangeboord. Oliemaatschappijen besloten een olie pijpleiding aan te leggen dwars door heel Alaska van Prudhoe Bay (Deadhorse) naar Valdez over een lengte van maar liefst 1300 km. Een welhaast onmogelijke technische uitdaging die werd geklaard in 2 jaar tijd van 1975 tot 1977
De 1300 km lange oliepijpleiding van Deadhorse naar Valdez dwars door, onder, en over Alaska, hier naast de Dalton Highway, waar ik hem kiekte door het voorruit van onze auto op de terugweg van Deadhorse naar Coldfoot (hierover later meer)
Tevens werd er ten behoeve van het maken en onderhouden van deze pijpleiding een weg van Deadhorse naar Fairbanks aangelegd op bovenstaande kaart de rode stippels: the “DALTON HIGHWAY” die wereldwijd bekend is geworden door de avonturen van de “Ice Road Truckers” op Discovery Channel, wij besloten naar Deadhorse te vliegen en de Dalton Higway met een gids terg te rijden.
De Dalton Highway bekend van de Ice Road Truckers, een van de mooiste routes die we ooit reden. Deze foto maakte ik in de Brooks Range op de terugweg van Deadhorse naar Cold foot. (hier over later meer)
De Tuijpjes naar de olievelden in Deadhorse, een geweldige uitdaging !!
Slechts 0,2 procent van de toeristen die Alaska bezoeken gaan naar de olievelden in Deadhorse 800 km noordelijk van Fairbanks. Het is n.l niet makkelijk om er te komen; je kan alleen over de 800 km lange Dalton Highway rijden, of je moet vliegen, en bovendien zijn er in Deadhorse geen hotels. Er zijn voor bezoekers slechts povere barakken met gezamenlijke toiletten en badruimten. In Groenland hebben we dat al eens eerder overleefd. Geen punt dus, dachten we.
Omdat onze auto niet te verzekeren was voor de Dalton Highway, besloten we heen te vliegen en terug te gaan met een gids/auto over de Dalton Highway. Op deze terugweg moest halverwege overnacht worden in een truckers cafe/bar in Coldfoot. Hotels zijn er niet in Coldfoot. Maar ook daar zouden we wel over heen komen dachten we. Het werd ondanks alles een geweldige ervaring, die we om uiteenlopende redenen nooit meer zullen vergeten.
Het is mooi weer als we vroeg in de ochtend vertrekken voor de vlucht vanuit Fairbanks naar Deadhorse, met een Piper Cheeftain Navajo. De vlucht over 800 km duurde 2 uur
Onderweg zien we op vele plaatsen de Dalton Highway en de beroemde Pipeline en de pompstations
De aankomst op dit bizarre en bijzondere vliegveld in het Noordpoolgebied van Prudhoe Bay, moest even vastgelegd worden natuurlijk
DEADHORSE: een ruige mannenwereld
Boorplatformen, olie, extreme machines, mega stuctures, super hijskranen, mega bulldozers etc
Een kijkje in onze kleine barak linksboven, en rechts daarvan de gezamenlijke wc’s en douches zonder deuren, slechts gordijntjes, linksonder de kantine en rechtsonder de keuken die in dezelfde barak in een ruimte aan de kantine grenst
De kantine mocht pover zijn, het – eenvoudige – eten smaakte wel goed.
Zowaar een echt buffet in de kantine barak….
Om een indruk van de eet partij te geven, rechts van het bord een heel vreemd in plastic verpakt deegje met daarin vlees….
We deden een tour door Deadhorse. Het is geen stad of dorp, Overal zie je bedrijventerreinen met machines, installaties etc en dan niet een paar sneeuw ruimertjes, maar meteen 20 of 30 mega grote sneeuwbulldozers.
Waar je ook kijkt of bent, overal grote grondverzet machines; weg en wegen bouw installaties, mega structures, extreme machines, olie installaties, drillrigs etc etc
Het meest opvallende is nog de mega aantallen waarin de installaties en machines voorkomen, het is alles veel en groot hier…
De rupsaandrijvingen op de verschillende mega grote voertuigen verraden de moeilijke terreinomstandigheden waarin deze machines hier normaliter ingezet worden
Regulier komen eerst de wetenschappers en seismologen van een oliemaatschappij in deze blauwe barakken op een locatie. Elke oliemaatschappij heeft zijn eigen seismologische dienst. Er zijn 26 olie maatschappijen werkzaam in Deadhorse. Zij bepalen of er wel of niet en wanneer geboord gaat worden. Wij hebben op verschillende plaatsen langs de Dalton kampementen van deze mobiele brigades gezien..
Als bekend is waar geboord gaat worden komen deze drill rigs om de gaten tot 3 km diep te boren.
Boven elk geboord gat wordt een “wellhouse” – bronhuisje – gebouwd. In totaal staan er bij Deadhorse 2000 van deze groene bronhuisjes. Vanuit deze huisjes wordt de olie naar een verzamelstation gepompt
Het geheel van bronhuisjes en verzamelstation heet “drillsite” Hier zien we aan de horizon twee drill sites met elk 20 a 30 bronhuisjes en een olie verzamelstation. Er zijn rond de 100 drillsites in Deadhorse over een grote oppervlakte verspreid
Overal waar je kijkt of rijdt lopen en liggen olieleidingen en pijpen. Het is indrukwekkend om dit te zien. Uiteindelijk wordt de olie naar slechts een enkele oliepijpleiding gestuurd, deze brengt de olie in 13 dagen door de pijpleiding naar Valdez
Net voor de start van een tour door het olieveld van Deadhorse arriveren 2 Nederlandse motorrijders op Deadhorse Basecamp. Ze zijn al 10 maanden onderweg van het zuid puntje van Argentinie Usuhaia, naar het noordelijkste puntje van de USA : Deadhorse. Er staat al bijna 40.000 km op de tellers van hun Nederlandse motoren. Het zijn Jeri V Lubbers en Dagowin Hettich uit Zutphen. Echte bikkels, deze twee sympathieke Nederlanders, waar wij toch met een beetje gezonde jaloezie naar keken. Ze gingen ook met onze tour mee, en daarna nog even 250 km terug de Dalton op om tussen de beren in te kamperen.
De tour door het olieveld bracht ons ook aan de stranden van Prudhoe Bay aan de Arctische Ocean; het Noordpool water is hier rond het vriespunt; je moet er even bij op de foto natuurlijk
Bikkel Dagowin sprong met zijn go pro camera het ijskoude water in, en toen zijn vriend’s foto mislukt was deed hij het op zijn verzoek nog maar eens, ja dit kan natuurlijk alleen als je de jeugd nog hebt….
Voordat we vertrokken uit Deadhorse bezochten we nog de General Store, de grote supermarkt van Deadhorse.
We keken echt onze ogen uit wat hier verkocht wordt; dit is zeker geen Deen of AH, bijvoorbeeld hier in de schappen een aanbieding: kleine haken, middelgrote haken en joekels van haken, en tientallen soorten handschoenen……
En wat te denken bij deze knaller van de week: drogers voor de laarzen en handschoenen…..
Er zijn hier geen beschermde diersoorten; iedereen mag een wapen en alles naar believen afknallen, vandaar deze aanbiedingen…
Deze poster zag ik hangen met daarop: regel nr 1 binnen de poolcirkel: “vergeet niet de deur van je auto af te sluiten”………
Voordat we Deadhorse verlieten zagen we nog deze stervende vos liggen; hij ligt er al een dag, en leed volgens onze gids aan hondsdolheid….